RIP Φώτης Πολυμέρης

[Μανώλης Χναράκης]

Σε ηλικία 93 ετών πέθανε στην Αθήνα ο Φώτης Πολυμέρης, μουσικός και στιχουργός παραπάνω από 100 τραγουδιών, πολλά από τα οποία ακούστηκαν στον ελληνικό κινηματογράφο. Χαρακτηριστικές επιτυχίες του οι «Αστα τα μαλλάκια σου», «Θα γυρίσει κι ο τροχός» και «Ενας χαρούμενος αλήτης που ακούστηκε στην ταινία «Ελα στον θείο», παραγωγής 1950.

 

Ο πατρινός Φώτιος Παλημέρης όπως ήταν το πραγματικό όνομά του (γεννήθηκε το 1920) ηχογράφησε τον πρώτο δίσκο του το 1935 έχοντας περάσει τις «εξετάσεις» διαγωνισμού της εποχής. Στη συνέχεια συνεργάστηκε με μεγάλους δημιουργούς και τραγουδιστές. Δούλεψε επίσης με τον Βασίλη Τσιτσάνη, τον Μάρκο Βαμβακάρη και άλλους ρεμπέτες.

 

http://www.megatv.com/megagegonota/article.asp?catid=27375&subid=2&pubid=31301016

http://news.in.gr/culture/article/?aid=1231250796

http://www.newsit.gr/default.php?pname=Article&art_id=212134&catid=6

http://www.902.gr/eidisi/politismos/18421/efyge-o-fotis-polymeris

[cos_dr]

εφυγε πλήρης ημερών λοιπόν ένας άξιος Έλληνας μουσικος.

Ας αναπαυθεί εν ειρήνη.

 

[george956]

Ας αναπαυθει εν ειρηνη, πραγματι πληρης ημερων.

[Μανώλης Χναράκης]

Ένα μικρο απόσπασμα από το τελευταίο link:

...

Τότε πρωτοείδα τον Μανόλη να παίζει τρίχορδο μπουζούκι, ένα όργανο ατελές γιατί την πρώτη και την τρίτη χορδή τις κούρδιζαν στην ίδια νότα. Συζητώντας με τον Μανώλη του λέω "Γιατί δεν βάζεις τέταρτη χορδή στο μπουζούκι, να το κουρδίζεις σαν κιθάρα, να έχεις ακόρντα τετράχορδα και ποζισιόνες", θέσεις όπως λέγαμε….

 

Ο Μανόλης τρελάθηκε από τη χαρά του και το έκανε με τεράστια επιτυχία. Νομίζω ότι από τότε το μπουζούκι καθιερώθηκε σαν πλήρες όργανο.

...

 

[Superfunk]

Μεγας συνθετης.

 

Αυτο για το μπουζουκι δεν το ηξερα,μονο και μονο που εδωσε την ιδεα στο Χιωτη ανεβηκε ακομα περισσοτερο στην εκτιμηση μου.

[marmelaki]

Παει κι αυτος.

Απο τους παλιους, καλους τραγουδοποιους που τραγουδουσαν για τη ζωη, μεσα απο τη ζωη. Ειχαν νοημα τα τραγουδια τοτε (σε συγκριση με τωρα).

 

Ειμαι τυχερος να εχω μια κιθαρα του (μια Martin) που την ειχε δωσει σ' ενα θειο μου στη διαρκεια μιας περιοδειας του στη Νεα Υορκη, τη δεκαετια του '50.