Δημοτική μουσική ή μήπως κάτι άλλο;

[freerock1974]

Πιθανόν.

Μα τον Τουτατη σου λεω!

 

Σε έχασα, πάρε το μηδέν.

 

H κοινωνικη εξελιξη δεν αποτελει τροχοπεδη στην διατηρηση ενος μουσικου ειδους που διαμορφωθηκε στο παρελθον.

Ενιοτε,την κανει και πιο ευκολη...  ;)

 

Φιλε trolley νομιζω οτι πρεπει να μας πεις τι σημαινει καλλιτεχνικη αξια κατα τη γνωμη σου και γιατι το δημοτικο-παραδοσιακο τραγουδι δεν εχει απο αυτην.

 

Για να μη φανει δημοσιογραφικη η ερωτηση,εγω πιστευω οτι οτιδηποτε εχει την αισθητικη που ΜΟΥ αρεσει,εχει καλλιτεχνικη αξια.

Ο,τι δεν την εχει,το ψαχνω.Αν δεν τη βρω,δεν το απαξιωνω καλλιτεχνικα,απλα δε με αφορα.. :)

 

Αυτα απο μενα.. :)

[sfaku]

ΚΑΛΗτεχνηκη αξία πρέπει να είναι ηθελημένη. Πρέπει να υπάρχει προσπάθεια ΠΡΟΣ ΤΟ ΑΥΤΟ!

Συχνά υπάρχει προσπάθεια ως προς αυτό. Δεν καταλαβαίνω γιατί να θεωρώ τον Καβάκο καλλιτέχνη (ως εκτελεστή) και να μη θεωρώ τον Πετρολούκα, τη στιγμή που ο Καβάκος παίζει μια καντέντζα του ενός λεπτού και μετά επιστρέφει στην παρτιτούρα, ενώ ο Πετρολούκας μπορεί να αυτοσχεδιάζει μέχρι να τον βγάλεις από την πρίζα.

 

Όταν λέμε καλλιτέχνης, ο εκτελεστής/αυτοσχεδιαστής αποκλείεται από τον όρο; (Ένα το κρατούμενο).

 

Μετά: έχω παρακολουθήσει γλέντι με μαντινάδες και μάλιστα όχι κρητικό, αλλά στα Δωδεκάνησα, όπου ο στιχουργός έφτιαξε μέσα σε μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου ένα συγκλονιστικό ποίημα. Δεν είναι αυτό εμπρόθετη καλλιτεχνία; Μετά αυτές οι μαντινάδες τραγουδιούνται πάνω σε μοτίβο και ύφος που συνήθως προϋπάρχουν, αλλά με μπόλικο αυτοσχεδιασμό, ποικίλματα κλπ, χωρίς να αποκλείεται η δημιουργία ενός νέου σκοπού στο επιτόπου.

 

Δεν είναι καλλιτεχνία αυτό το τόσο σύνθετο πράγμα; Η αυτοσχέδια στιχοπλοκία και μελοποίηση σε υψηλό επίπεδο δηλαδή. Απλώς δεν είναι μια καλλιτεχνία δυτικού τύπου, ενταγμένη στο δυτικό κοινωνικό πλαίσιο. Υπάρχουν και άλλα πλαίσια όμως, άρα το θέμα είναι πιο σχετικό από ό,τι φαίνεται και για αυτό λέω ότι θέλει κουβέντα.

 

Τα διευκρινίζω αυτά παρότι συμφωνώ με πολλές πλευρές των απόψεων σου.

 

Η παράδοση, υπάρχει ΣΗΜΕΡΑ και ΤΩΡΑ. Η προσπάθεια να την κρατήσουμε ως έχει, την καταστεί μουσιακό είδος και χάνεται η όποια αξία της (που ακριβώς δεν καταλαβαίνουν οι πανηγυρτζίδες)! Πρέπει να υπάρχει εξέλιξη! Πρέπει να υπάρχει γνώση, και κατανόηση. Όχι ακαδημαϊσμός και τέτοιες μπούρδες, αλλά δε μπορεί νοήμοντα όντα να καταλήγουν στην εξέλιξη κατα τύχη!

Αυτό σηκώνει κουβέντα επίσης. Αφενός η παράδοση είναι λάθος να νοείται ως στατική. Στατική είναι η εικόνα της παράδοσης που διδασκόμαστε από τη λαογραφία, το αναγνωστικό, τις σχολικές γιορτές και τις στερότυπες μουσικές προσεγγίσεις, ακαδημαϊκές ή "πανηγυρτζίδικες". Αυτό όμως είναι ένα στιγμιότυπο του παραδοσιακού τραγουδιού, αποκομμένο από την εξέλιξή του.

 

Στην πραγματικότητα (και όταν η παράδοση λειτουργεί) τα παραδοσιακά τραγούδια είναι open source projects όπου ένας κοινός κώδικας τρέχει από κάτω αλλά ο εκάστοτε εκτελεστής μπορεί να επιφέρει σημαντικές αλλαγές (στο στίχο, στη μελωδία, στην ενορχήστρωση κλπ). Εξάλλου ίσως γνωρίζετε ότι τα παραδοσιακά τραγούδια χαρακτηρίζονται από τεράστιο αριθμό παραλλαγών.

 

Ακριβώς επειδή ο σκελετός είναι open source διατηρείται η κεντρική ιδέα, γιατί απλά αν άντεξε στο χρόνο και σε τόσες τοπικές παραλλαγές, σημαίνει ότι ήταν πολύ καλή ιδέα εξαρχής και εμπλουτίστηκε με το ταλέντο αμέτρητων μουσικών που την συνέχισαν και την παρήλλαξαν. Άρα όπως και στο open source,  έτσι και εδώ το τραγούδι ανήκει σε όλη την κοινότητα, ασχέτως του ποιος το πρωτοέγραψε.

 

Αυτό που εμείς στρεβλά θεωρούμε παράδοση είναι ένα "στιγμιότυπο", ένα τραγούδι ηχογραφημένο π.χ. που αναπαράγεται με τον ίδιο στερεότυπο και ακαδημαϊκό τρόπο από όλους, και τότε όντως είναι απονεκρωμένο και αποκομμένο από τη ζωντανή εξέλιξη, αλλά ζωντανά παραδοσιακό δεν είναι, οπότε δεν προσφέρεται για την εξαγωγή συμπερασμάτων σχετικά με την παράδοση.

 

Οπωσδήποτε θα συμφωνήσω ότι η παραδοσιακή μουσική δεν αποσκοπεί καταρχήν στο να εξυψώσει το άτομο, ένα μόνο δηλαδή μέλος της κοινότητας (και εκεί διαφέρει από τη δυτική καλλιτεχνία που διέπεται από σταρ σύστεμ αλλά και από την έννοια της ατομικής έκφρασης). Είναι νοητικό άλμα όμως να πεις ότι επειδή δεν το ενθαρρύνει, το αποκλείει κιόλας.

 

Η παράδοση δεν αποκλείει την επίτευξη καλλιτεχνικού αποτελέσματος, την προσωπική αυτοπροβολή μέσα από το υψηλού επιπέδου αποτέλεσμα ή την ανάδειξη ακόμη και τοπικών "σταρ". Δεν νομίζω ότι οι Χαλκιάδες ή ο Μουντάκης ήταν οτιδήποτε λιγότερο από θρύλοι στις μέρες τους. Ο κόσμος, όταν έπαιζαν τέτοια ονόματα στα πανηγύρια, θα πρέπει να ένιωθε κάπως όπως εμείς στη συναυλία της αγαπημένης μας μπάντας. Χωρίς να χρειάζεται να πάμε σε σύγχρονες μορφές όπως ο Ξυλούρης, ο Αηδονίδης, η Δόμνα κλπ.

 

Μια τελευταία διευκρίνιση. Συχνά ακούγεται υποτιμητικά ο όρος πανηγυρτζίδικα. Αν όμως το πανηγύρι και η ορχήστρα του πληρούν κάποιες προδιαγραφές ποιότητας (και καλλιτεχνικότητας αν θέλετε) μπορεί κανείς να ακούσει συγκλονιστικούς παίχτες στα πανηγύρια. Δεν μιλάω για Ψαραντώνηδες, mode plagal κττ.

 

Αν πετύχεις καλό πανηγύρι στην Ήπειρο με ακουστική ορχήστρα ή πανηγύρι με τσαμπούνες στα Δωδεκάνησα ή με ζουρνάδες στη Θράκη, πραγματικά μπορεί να χάσεις κάνα σαγόνι! Έχω γνωρίσει κλαριντζή πανηγυριών 25 χρονών (απολύτως σύγχρονο άτομο αλλά παραδοσιακός σαν μουσικός) που έπιασε μπροστά μου μια σχολική φλογέρα και της πέταξε τα μάτια. Και το θέμα είναι ότι έπαιζε ωραία και αισθαντικά, παρά την αδιαμφισβήτητη δεξιοτεχνία του.

[Grey]

Η μουσική έχει(ή πρέπει να έχει) ως υπέρτατο σκοπό το να αγγίζει τις ανθρώπινες ψυχές.

Σωστά;

 

Έχω τραγουδήσει με τη δική μου ψυχή,ώντας λιώμα και full καψούρης,το "Αχ,κορίτσι μου" του Πλούταρχου...

 

Έχω μείνει μαλάκας με την (κάποτε)μουσική οξυδέρκεια των Dream Theater.

 

Έχω περάσει ώρες ατελείωτες προσπαθώντας εκστασιασμένος να βγάλω και παίζοντας τελικά το σόλο του "Little Fighter"...

 

Έχω κάνει απίστευτο χάζι ακούγοντας τυχαία τις πανέξυπνες ρίμες των Professional Sinerz(ελληνικό hip-hop γκρουπ)...

 

Έχω παρακολουθήσει από κοντά τους U2 νιώθοντας ευγνωμοσύνη που είδα live τέσσερις ζωντανούς θρύλους του παγκόσμιου μουσικού στερεώματος...

 

Για ποιά "καλλιτεχνική" αξία μιλάμε;

 

Aν υπάρχει το οποιοδήποτε μουσικό δημιούργημα που προσφέρει το οποιοδήποτε δυνατό συναίσθημα σε κάποιους ανθρώπους,τότε ναι,έχει αξία γενικά/οριστικά/αμετάκλητα.

 

Μπορεί προσωπικά να μην αντέχω τις πανηγύρι editions των παραδοσιακών δημοτικών(εν προκειμένω) αλλά ποιός είμαι εγώ που θα κουνήσω το δάχτυλο στους θαμώνες λέγοντας "άδικα διασκεδάζετε,δεν έχουν καλλιτεχνική αξία αυτά που ακούτε";

 

Δεν υπάρχουν ούτε πλαίσια ούτε κανόνες βάσει των οποίων προσδιορίζεται και μετράται(αντικειμενικά) η ποιότητα μιας μουσικής.

Ο καθένας θα ακούσει και θα χορέψει ό,τι τραβάει η καρδούλα του.

 

Και ας αφήσει εμένα να ψάχνομαι με progressive,jazz kai fusion...

 

 

 

 

 

 

[fusiongtr]

Ρε παιδιά ηρεμήστε.

 

1. Όλα τα μουσικά ιδιώματα, ιδιαίτερα τα παραδοσιακά εξελίσσονται, δανείζονται στοιχεία από συγγενή (συνήθως) μουσικά είδη, κάποιες φορές τα ενσωματώνουν και παράγεται ένα αμάλγαμα, που όμως δομικά (στην βάση του) είναι ακόμα το συγκεκριμένο ιδίωμα.

 

2. Άλλο πράγμα η εξέλιξη ενός μουσικού ιδιώματος (και δη παραδοσιακού) και άλλο ο ευτελισμός του.

 

3. Ποιός και τι κρίνει και καθορίζει τι είναι εξέλιξη και τι "ξευτίλα"?

 

4. Όση σχέση έχει το λαϊκό τραγούδι με τον Κιάμο (πχ), έχουν και ορισμένες εκφάνσεις των δημοτικών τραγουδιών στην σημερινή τους εκτέλεση (το ίδιο ισχύει για όλα τα είδη και κάποιες από τις σημερινές μορφές τους).

 

5. Ο οποιοσδήποτε παίζει κάποιο είδος μουσικής, υπηρετεί αυτό απαραίτητα, ή τα κίνητρά του είναι εξωμουσικά?

 

6. Σας παρακαλώ μην αλληλοσφάζεστε χωρίς λόγο και ουσία.

[samy paraga]

Δημώδης τέχνη ,απ τη προσωπική μου συλλογή ;D

[Yannis Methenitis]

Μια ενδιαφέρουσα τοποθέτηση πάνω στο τι είναι Δημοτική μουσική απο εδώ βασισμένο στις πανεπιστημιακές παραδόσεις του καθηγητή της Μουσικολογίας κ. Γεωργίου Αμαργιανάκη στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Κρήτης.

 

Το βασικό ερώτημα που γεννάται σ' ένα μελετητή της Δημοτικής Μουσικής είναι ακριβώς η ετυμολογία και η ερμηνεία του όρου.

 

Στο "Διεθνές Συνέδριο για τη Μουσική του Λαού" που έγινε το 1955 στο Σάο Πάολο της Βραζιλίας δόθηκε ο εξής ορισμός: "Δημοτική μουσική είναι το προϊόν μιας μουσικής παράδοσης που εξελίχθηκε μέσα από προφορικές διαδικασίες".

 

Οι παράγοντες που συνιστούν αυτή την παράδοση είναι:

 

α) η αδιάκοπη συνέχεια που ενώνει το παρόν με το παρελθόν.

 

β) Οι παραλλαγές που ξεπηδούν από τη δημιουργική φαντασία του ατόμου ή της ομάδας.

 

γ) Η επιλογή από την ομάδα, που καθορίζει τον τύπο ή τους τύπους της μουσικής που επιβιώνει.

 

Ο όρος μπορεί να χρησιμοποιηθεί και για τη μουσική εκείνη που συντέθηκε από κάποιο επώνυμο δημιουργό και στη συνέχεια πέρασε στην άγραφη ζωντανή παράδοση της κοινότητας.

 

Ο όρος δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για γραπτές λαϊκές συνθέσεις που παραλήφθηκαν από την κοινότητα έτοιμες και παραμένουν αμετάβλητες.

 

Η μουσική αυτή, ως ακριβής ανάπλαση και αναδημιουργία, δεν θεωρείται δημοτική, παρά το γεγονός ότι η κοινότητα δίνει σ' αυτήν δημοτικό χαρακτήρα.

 

Γίνεται λοιπόν φανερό ότι σύμφωνα με τον παραπάνω ορισμό, η δημοτική μουσική δηλώνει τη μουσική του δήμου, δηλαδή του λαού. Είναι το είδος της μουσικής που δημιουργεί και συντηρεί ο κάθε λαός για να εξυπηρετήσει τις διάφορες ανάγκες του στην κοινωνική και πνευματική ζωή. Ειδικότερα η δημοτική μουσική καλλιεργείται κυρίως σε αγροτοκτηνοτροφικές περιοχές με περιορισμένη επικοινωνία και παραστάσεις από τον υπόλοιπο κόσμο.

 

Ένα άλλο στοιχείο που προκύπτει είναι ότι η δημοτική μουσική εξελίσσεται μέσα από προφορικές διαδικασίες. Είναι δηλαδή άγραφη και δημιουργείται, συντηρείται και μεταδίδεται από γενιά σε γενιά με την προφορική παράδοση. Αυτό σημαίνει ότι οι φορείς της, οι λαϊκοί καλλιτέχνες είναι απλοϊκοί άνθρωποι της υπαίθρου χωρίς μουσική κατάρτιση: και βέβαια γίνεται φανερός ο ρόλος αυτών των ανθρώπων όσον αφορά τη διάδοση και συντήρηση της δημοτικής μουσικής.

 

Ποιος όμως, είναι ο δημιουργός των δημοτικών τραγουδιών;

 

Από πολλούς εκφράζεται η άποψη ότι "είναι ο λαός". Όμως ο λαός ως σύνολο δεν μπορεί να συνθέσει τραγούδια.

 

Πως λοιπόν δημιουργούνται τα δημοτικά τραγούδια;

 

Ο γνωστός λαογράφος Νικόλαος Πολίτης είναι ιδιαίτερα διαφωτιστικός σχετικά με το ερώτημα αυτό. Κατά την άποψη του κάθε δημοτικό τραγούδι στην αρχική του μορφή, εκτός από σπάνιες περιπτώσεις, είναι προσωπική δημιουργία κάποιου προικισμένου λαϊκού καλλιτέχνη ο οποίος παράλληλα με τη στιχουργική του ικανότητα, διαθέτει ανεπτυγμένο και το μουσικό αίσθημα.

 

Σε μια στιγμή λοιπόν έξαρσης ο καλλιτέχνης αυτός δημιουργεί ένα τραγούδι το οποίο επενδύει με μια μελωδία είτε δικής του έμπνευσης, εφόσον διαθέτει μουσικό ταλέντο, είτε δανεισμένης από κάποιο άλλο γνωστό δημοτικό τραγούδι.

 

Τα υλικά σύνθεσης του νέου τραγουδιού (φόρμουλες, μέτρο, στιχουργικές μορφές, κλπ) ο πρώτος δημιουργός τα παίρνει από το "εθνικό ταμείο" των παραστάσεων, των γνώσεων και των εμπειριών.

 

Έτσι το νέο τραγούδι δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια ανασύνθεση γνωστών στοιχείων τα οποία διασκευάζει και εμπλουτίζει στο βαθμό που του επιτρέπουν οι πνευματικές δυνάμεις του.

 

Κατά τη δημόσια εκτέλεση του τραγουδιού, κάποιος από το ακροατήριο, που αισθάνεται ότι το τραγούδι εκφράζει και τα δικά του συναισθήματα, το απομνημονεύει και το επαναλαμβάνει όπως ακριβώς είναι ή κάνοντας μικρές μόνο αλλαγές.

 

Με τον καιρό το όνομα του πρώτου δημιουργού, ο οποίος συνέθεσε το τραγούδι όχι για την προσωπική του προβολή αλλά απλώς και μόνο για να εκφράσει τα ψυχικά του συναισθήματα, ξεχνιέται εντελώς και το τραγούδι μεταδιδόμενο από στόμα σε στόμα, αρχίζει να κυκλοφορεί ελεύθερα και γίνεται κοινό κτήμα. Και περνώντας από μια συνεχή επεξεργασία καταλήγει στην οριστική του μορφή.

 

Αφού λοιπόν έγινε γνωστό το πως παράγεται και διαδίδεται ένα δημοτικό τραγούδι, το άλλο πρόβλημα που χρειάζεται ν' αντιμετωπιστεί είναι ο προσδιορισμός των αρχών του ελληνικού δημοτικού τραγουδιού. Υπάρχουν βέβαια μερικά τραγούδια όπως τα ιστορικά, που παρέχουν βάσιμες ενδείξεις για τον τόπο και το χρόνο δημιουργίας τους. Για τα περισσότερα τραγούδια όμως κάθε προσπάθεια χρονολόγησης τους είναι πάρα πολύ δύσκολη.

 

Το θέμα αυτό απασχόλησε τον πρώτο εκδότη ελληνικών δημοτικών τραγουδιών, το γάλλο φιλέλληνα Κλαύδιο - Κάρολο Φωριέλ. Στις αρχές του περασμένου αιώνα ο Φωριέλ κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα τραγούδια της συλλογής του ανήκουν στα τέλη του 16ου και αρχές του 17ου αιώνα.

 

Από την παρατήρηση ότι αρκετά δημοτικά τραγούδια βρίσκονται συγχωνευμένα σε μυθιστορήματα της υστεροβυζαντινής περιόδου, μεταθέτει τις αρχές της Ελληνικής δημοτικής ποίησης στον 11ο αιώνα και έπειτα στον 8ο αιώνα όπου για πρώτη φορά αναφέρονται οι λέξεις "τραγούδι" και "τραγουδώ" με τη σημερινή τους έννοια και καταλήγει λέγοντας ότι:

 

"εκείνο για το οποίο είμαι πεπεισμένος και θα ήθελα να μπορούσα ν' αποδείξω είναι ότι η δημοτική ποίηση της σύγχρονης Ελλάδας δεν δημιουργήθηκε, ούτε κατά τη σημερινή εποχή, ούτε κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα. Δεν υπάρχει συγκεκριμένη εποχή κατά την οποία θα μπορούσαμε να τοποθετήσουμε την αρχή της. Αλλά δεν μπορεί παρά να είναι μία συνέχεια, μία εξακολούθηση, μία αργή και βαθμιαία μεταβολή της αρχαίας ποίησης των Ελλήνων".

 

Η άποψη αυτή του Φωριέλ, αν και ορθή ως προς τις γενικές της αρχές, δεν μπορούσε στην εποχή του να στηριχθεί επαρκώς γιατί το αποδεικτικό υλικό που είχε στη διάθεσή του ήταν περιορισμένο. Από τις έρευνες άλλων σπουδαίων λαογράφων, όπως των Νικ. Πολίτη, Στυλ. Κυριακίδη, Γ. Μέγα, Γ. Σπυριδάκη, αποδείχθηκε ότι οι αρχαίοι Έλληνες είχαν πολλά λαϊκά τραγούδια που συνήθιζαν να τραγουδούν στην εργασία, τις γιορτές και τις κάθε λογής λαϊκές εκδηλώσεις τους. (0 Ιμαίος, το τραγούδι των μυλωνάδων, ο αίλινος, το τραγούδι του αργαλειού, ο ίουλος, το τραγούδι του θέρου, το επιλήνιον, το τραγούδι κατά το πάτημα των σταφυλιών στο ληνόν = πατητήρι, ο βουκολιασμός, το τραγούδι των βοσκών, κλπ).

 

Από τα τραγούδια αυτά ελάχιστα διασώθηκαν. Επίσης ως αξιόλογα στοιχεία που αποδεικνύουν τη σχέση με την αρχαιότητα, ο Στ. Κυριακίδης θεωρεί τα εξής:

 

1) Τις λέξεις "τραγούδι", "παραλογή" και "καταλόγι". Η λέξη "τραγούδι" προέρχεται από τη λέξη "τραγωδία" η οποία ήδη από τον 10ο αιώνα μ.Χ. είχε λάβει τη σημασία του άσματος (τραγουδιού) ενώ η λέξη "παραλογή" ετυμολογείται πιθανότατα από την "παρακαταλογή" που δήλωνε είδος μελοδραματικής απαγγελίας. Η λέξη "καταλόγι" που σήμερα κατά περιοχές έχει διάφορες σημασίες όπως λ.χ. μοιρολόι, δίστιχο, "παροιμία", προέρχεται από την αρχαία λέξη "καταλογή" (ρήμα = καταλέγω) που σήμαινε αφήγηση, τραγούδι, μελωδική απαγγελία.

 

2) Τις υποθέσεις μερικών τραγουδιών των οποίων ο πυρήνας θυμίζει αρχαίους μύθους συνηθισμένους στο θέατρο. Έτσι λ.χ. το θέμα του τραγουδιού "0 γυρισμός του ξενιτεμένου" που είναι διαδεδομένο στην ποίηση των ευρωπαϊκών λαών, έχει σχέση με το επεισόδιο της αναγνώρισης του Οδυσσέα από την Πηνελόπη.

 

3) Τη χρησιμοποίηση του δεκαπεντασύλλαβου ιαμβικού στίχου.

 

Επίσης, η μελωδία των δημοτικών τραγουδιών σε πολλές περιπτώσεις παραμένει αμετάβλητη στο πέρασμα του χρόνου, παρ' όλο που τα κείμενα αλλοιώνονται ή δέχονται επιρροές.

 

Η σύνθεση νέων μελωδιών δεν είναι εύκολη υπόθεση και γι' αυτό ο λαός συντηρεί τις παλιές μελωδίες και τις χρησιμοποιεί σε νέα τραγούδια. Πάνω στη μελωδία λ.χ. του ριζίτικου κρητικού τραγουδιού "0 Διγενής Ψυχομαχεί κι η γης τον ετρομάσσει", τραγουδιούνται περισσότερα από πενήντα ριζίτικα τραγούδια διαφόρων εποχών.

 

Ωστόσο αυτό δε σημαίνει κατ' ανάγκη ότι όλες οι μελωδίες των δημοτικών τραγουδιών διατηρήθηκαν αμετάβλητες στο πέρασμα των αιώνων, ούτε ότι όλες έχουν αρχαία προέλευση. Γίνεται λοιπόν φανερό ότι η ανίχνευση των αρχών της ελληνικής δημοτικής μουσικής, παρουσιάζει μεγάλες δυσκολίες και δεν μπορεί αποδειχθεί με βεβαιότητα η σχέση της με την αρχαία και βυζαντινή μουσική.

 

Αλλά η επιμονή με την οποία ο ελληνικός λαός διατήρησε για χιλιάδες χρόνια τη γλώσσα, τα έθιμα και τις δοξασίες του σε συνδυασμό με τις επιστημονικές, λαογραφικές μελέτες, ενισχύουν την άποψη ότι στον πυρήνα της ελληνικής δημοτικής μουσικής επιβιώνουν αρκετά στοιχεία παλαιοτέρων εποχών.

 

(Το κείμενο στηρίχθηκε κατά βάση στις πανεπιστημιακές παραδόσεις του καθηγητή της Μουσικολογίας κ. Γεωργίου Αμαργιανάκη στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Κρήτης (Άνοιξη 1990).

[samy paraga]

Aς ενώσει κάποιος μοδ  :) το θέμα του Τρόλλει ''Περί καλλιτεχνικής αξίας'' με το παρών