Alvin Lee (1944-2013)

[fusiongtr]

Κριμα,κριμα,κριμα!

Τεραστιος!

Βρε Γιώργο θα το πω δημόσια και όχι με προσωπικό μήνυμα.

Κάποιος ακόμα (μετά τον τρισμέγιστο Gary Moore) που συντρόφευε τα πιο όμορφα χρόνια μας στις παραλίες του Πόρτο-Ράφτη (κιθάρες, μπύρες, κρασιά, ούζα) δεν υπάρχει πια.

Πώς να ξεχάσω αυτά τα χρόνια (εγώ ψιλιχιππάκος)!

Πώς να ξεχάσω ότι παίζαμε δύο κλασσικές το κομμάτι, κι όταν τελείωναν οι μπύρες και πήγαινε ο ένας να φέρει "προμήθειες", όταν γύριζε, έβρισκε τον άλλο να συνεχίζει το ίδιο κομμάτι, περιμένοντάς τον να έρθει να ξαναπιάσει την κιθάρα και να συνεχίσει να παίζει μέχρι το τέλος.

 

Συγγνώμη για το offtopic.

 

Το παίξιμό του ποτέ δεν με τρέλαινε (όχι ότι έχει σημασία, απλά θέμα προσωπικού γούστου, παιχταράς ήταν), όμως .... το προφίλ του σαν μουσικός ήταν κάτι πολύ σημαντικό για μένα.

 

Με τα κομμάτια του μεγάλωσα, έκλαψα, ήπια, έπαιξα, έζησα δηλαδή.

Κι αυτό δεν συγκρίνεται με τίποτα.

[sotiroubas]

Είχα την τύχη να τον δω πολλές φορές, πολλάαααα χρόνια πριν όμως όλες.

 

Ήταν και ο ίδιος ότι έπαιζε, τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.

 

ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΣ.

 

Σε ένα μάλιστα από αυτά τα Live (πολύυυυυ παλιά όπως προείπα), πέταξε μια χούφτα πένες στον κόσμο.

Όλοι σηκώσαμε τα χέρια ψηλά μπας και πιάσουμε καμία (όμορφα χρόνια).

Μια πένα λοιπόν, κάνοντας και γω δεν ξέρω πόσα γκελ σε παλάμες, κατέληξε στην δική μου και την έβαλα γρήγορα στην τσέπη.

Το επόμενο πρωί που την είδα, έγραφε πάνω ALVIN LEE.

Και το γράφει ακόμα.

Παράξενη που είναι η ζωή, την πένα την έχω, ο ALVIN έφυγε!

 

ΚΡΙΜΑ!

Γι αυτό και γω δεν πετάω πένες για να μη ''φύγω'' όχι από τσιγκουνιά,ας το έχουμε όλοι στο μυαλό μας αυτό με τις πένες ε!!!! ;D ;D

[george956]

Κριμα, δεν εχω τι να πω.... ολο και φτωχοτεροι ρε γ@μω το...

Ελαφρυ το χωμα Alvin....

[Sakis_Gallo]

οχι ρε γ@μωτο!  :(

[AuditoryDriving]

Η μουσική του ήταν πάντα εκεί. Ευχαριστούμε Alvin!

 

Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι υπάρχει μετα θάνατον ζωή... φανταστείτε, όλοι εκεί.

[Jazzjoker]

Notes from his last album...message and inspiration...

 

Όταν κάποιος φεύγει, συνήθως προσπαθώ να διαχωρίσω την οπτική μου και να τον κρίνω ανεξάρτητα από το γεγονός του θανάτου του. Διότι, ως γνωστόν, όταν κάποιος πεθαίνει γίνεται καλύτερος στα μάτια αυτών που μένουν πίσω.

 

Υπό αυτό το πρίσμα, διάβασα το κείμενο του Alvin Lee και έχω να πω ότι αυτό το κείμενο, με βρίσκει στο πλευρό αυτών των ανθρώπων που σκέφτονται και αισθάνονται έτσι, ανεξαρτήτως με το αν είναι νεκροί ή ζωντανοί.

 

Με τη σειρά μου, να θυμηθώ, ένα υπόγειο, αυτοσχέδιο προβάδικο, στο σπίτι του ντράμερ μας, κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 90. Και θυμάμαι να συζητάω με τον μπασίστα, για το πόσο μας αρέσει ο Alvin Lee και να ανταλλάσσουμε ατάκες για κομμάτια "άκου αυτό" και "βρες αυτό το άλμπουμ" πολύ πριν την εποχή του youtube και τη βαθιά μελαγχολία της ευκολίας του.

 

Δεν είμαι παρελθοντολάγνος. Θεωρώ ότι και σήμερα υπάρχουν εξίσου, εν δυνάμει, σπουδαίοι οι οποίοι κάποτε θα μνημονεύονται με άπειρο θαυμασμό και φυσικά αρκετό φανατισμό, μόνο και μόνο διότι είναι παλιοί.

 

Παρόλα αυτά, δεν μπορώ να προσπεράσω τη σπουδαιότητα της γενιάς του 60, του Woodstock, του Μάη, της εδώ δικτατορίας, του Σαββόπουλου με τον οποίο μεγάλωσα, του "imagine no possessions", του Χέντριξ που αρχικά με άφησε αδιάφορο και μετά με πήρε και με σήκωσε και πολλών άλλων μουσικών και μη γεγονότων που σημάδεψαν και καθόρισαν την πορεία του κόσμου όπως τον γνωρίζουμε σήμερα και συχνά με τρόπους που ούτε θα φανταζόμασταν.

 

Αυτό που (νομίζω ότι) θέλω να πω είναι ότι αυτές οι απώλειες που όσο μεγαλώνω πληθαίνουν, με αφήνουνε άνθρωπο μισό γιατί παίρνουν μαζί τους και εποχές, εμπειρίες, αναμνήσεις, σημαντικά πράγματα που ήταν κομμάτι των πραγμάτων που έγινα.

 

Τρέμω τη στιγμή που θα ακούσω τα νέα για την απώλεια κι άλλων. Η άμυνά μου είναι να προσπαθώ να παίζω, με μια εμμονή θαρρείς αρρωστημένη, αυτή τη μουσική που μόλις την πρωτοάκουσα, άλλαξα για πάντα.

 

Και λέγοντας "αυτή τη μουσική" δεν εννοώ κάποιο συγκεκριμένο είδος. Εννοώ αυτό το συναίσθημα που είτε είναι Τσιτσάνης είτε Dylan είτε Χατζιδάκις είτε Muddy Waters, είναι ένα και το αυτό.

 

 

[ez]

 

Υπό αυτό το πρίσμα, διάβασα το κείμενο του Alvin Lee και έχω να πω ότι αυτό το κείμενο, με βρίσκει στο πλευρό αυτών των ανθρώπων που σκέφτονται και αισθάνονται έτσι, ανεξαρτήτως με το αν είναι νεκροί ή ζωντανοί.

 

Δεν είμαι παρελθοντολάγνος. Θεωρώ ότι και σήμερα υπάρχουν εξίσου, εν δυνάμει, σπουδαίοι οι οποίοι κάποτε θα μνημονεύονται με άπειρο θαυμασμό και φυσικά αρκετό φανατισμό, μόνο και μόνο διότι είναι παλιοί.

 

Αυτό που (νομίζω ότι) θέλω να πω είναι ότι αυτές οι απώλειες που όσο μεγαλώνω πληθαίνουν, με αφήνουνε άνθρωπο μισό γιατί παίρνουν μαζί τους και εποχές, εμπειρίες, αναμνήσεις, σημαντικά πράγματα που ήταν κομμάτι των πραγμάτων που έγινα.

 

 

Χαίρομαι που το διάβασες, πολύ περισσότερο που το σχολιάζεις μ'αυτό τον τρόπο.

Θα είμαστε παρέα λοιπόν φίλε μου...και τι κρίμα που δεν θα γνωρίσουμε ποτέ κάποιους, που -ακριβώς λόγω παρόμοιων επιλογών- αν και σπουδαίοι όσο ο καθένας, παραμένουν στην αφάνεια...ας είναι, ίσως στην άλλη πλευρά...

Δεν θα ξεχάσω που άκουγα -για χρόνια ίσως- το I'd love to change the world και αγνοούσα πως επρόκειτο για τραγούδι του...βλέπετε, στα μάτια μου υπήρξε ο ήρωας του I'm going home και των ατελείωτων jam (Help me)...και τι ντροπή ένοιωσα όταν τόμαθα...νομίζω έμαθα κι άλλα απο τέτοιες καταστάσεις, κατανοώντας πως κι εγώ είμαι μέρος του προβλήματος, κι ίσως αν βελτιωθώ προσωπικά με ενέσεις ταπεινοφροσύνης κι εμβάθυνσης σε κείνα που με ελκύουν, θα βοηθήσω λιγάκι στο να φανούν κι άλλοι που τους αξίζει. Για κάποιο ιδιαίτερο λόγο ο θάνατος του με τσάκισε...κι όμως.

Διαβάζοντας την τελευταία παράγραφο σου στην παράθεση μου, θέλω να σου πω πως κάθε άλλο παρά μισός μένεις...το αντίθετο. Τι καλύτερο δώρο απο τη θλίψη που έρχεται ξάφνου χωρίς να μας προετοιμάσει, απλά για να μας θυμίσει τους ήχους, τις μυρωδιές και τις εικόνες που αγαπάμε, να κεντρίσει την αγάπη μας για τη μουσική να θεριέψει, να μας κάνει δυνατότερους, να υπενθυμίσει τέλος το καθήκον μας...

Άλλωστε, είμαι σίγουρος, και κείνος αυτό θάθελε. Για όλους μας.

[Terry RoscoeBeck5]

Αρχές 80'ς. Μια παρέα από πιτσιρικάδες- εις εκ των οποίων και εγώ- ανακάλυπταν τον «μαγικό κόσμο» του rock.

 

Ο ένας είχε βίντεο στο σπίτι. Μάζωξη εκεί την ώρα που οι δικοί έλειπαν για δουλειά, κοπάνα από το σχολείο και προβολή του διαβόητου Woodstock, που είχαμε ακούσει τόσα πολλά για αυτό.

 

Κυρίως θέλαμε να το δούμε για τον Hendrix.

 

Και αίφνης εμφανίζεται ένας τύπος με ένα σκάφος Gibson και μας πέφτει κάτω το σαγόνι.

 

Ακόμα και σήμερα όταν η κουβέντα περιστρέφεται γύρω από το Woodstock, η θέση είναι η ίδια: Για εμένα όλοι καλά έπαιξαν, αλλά ο Alvin Lee ήταν όλα τα λεφτά.

 

Μεγάλος κιθαρίστας, που IMHO ήταν λίγο «υποτιμημένος».

 

Καλό του ταξίδι. 

[audiokostas]

Δεν θα ξεχάσω που άκουγα -για χρόνια ίσως- το I'd love to change the world και αγνοούσα πως επρόκειτο για τραγούδι του...βλέπετε, στα μάτια μου υπήρξε ο ήρωας του I'm going home και των ατελείωτων jam (Help me)...και τι ντροπή ένοιωσα όταν τόμαθα...

Ναι.  :-[  Και αν δεν το έλεγες δεν θα το ομολογούσα.

 

Κρίμα που έφυγε.

Μα πριν φύγει, έφτιαξε μουσική που μου δωσαν εικόνες στο μυαλό, έντονα συναισθήματα και έντυσε ιδανικά κάποιες όμορφες στιγμές απ' τη ζωή μου. Αυτές μένουν μαζί μου (όσο μείνω κι εγώ). Και τον ευχαριστώ.

 

Υπήρχε κάποιος (που άκουγε ροκ) χωρίς αυτόν τον δίσκο;

[RayDTutto]

Και αίφνης εμφανίζεται ένας τύπος με ένα σκάφος Gibson και μας πέφτει κάτω το σαγόνι.

Ακόμα και σήμερα όταν η κουβέντα περιστρέφεται γύρω από το Woodstock, η θέση είναι η ίδια: Για εμένα όλοι καλά έπαιξαν, αλλά ο Alvin Lee ήταν όλα τα λεφτά.

 

Το καρπούζι το θυμάται κανείς όμως; Εδώ σας θέλω... ;)