Πώς αντιλαμβανόμαστε τη μουσική δημιουργία;

[geodimitri]

Κατά τη γνώμη μου, η δημιουργία μουσικής και η ενασχόληση μας με αυτήν είναι μια εσωτερική ανάγκη. Επίσης πιστεύω ότι προσβλέπουμε στην εξωτερίκευση της καθότι κάποιον θα ρωτήσουμε τη γνώμη του γι' αυτό που άκουσε.

 

Βέβαια δεν νομίζω ότι είναι αυτοσκοπός η ακρόαση της μουσικής μας από κάποιο μεγάλο κοινό, αλλά η προσωπική μας ικανοποίηση ότι γράψαμε/συνθέσαμε κάτι που αρέσει σε εμάς.

 

Οπότε για να απαντήσω και στο ερώτημα του Jazzjoker. Ναι πιστεύω ότι θα συνέχιζα την ενασχόλησή μου με τη μουσική έστω κι αν δεν υπήρχε κανείς να την ακούσει.

[fusiongtr]

Η μεγάλη πλάκα είναι ότι αυτά που όλοι σας λέτε, είναι σωστά (κι ας είναι αντίθετα πολλές φορές μεταξύ τους).

 

Θέτω εδώ έναν ακόμα προβληματισμό.

 

Τι είναι "κοινό". Που βρίσκεται? Έξω από τον δημιουργό ή μέσα σ' αυτόν? Μήπως και τα δύο? Μήπως είναι η προβολή κάποιων δικών του χαρακτηριστικών σε κάποιον (κάποιους) άλλους, και ταυτόχρονα η εσωτερίκευση (και επεξεργασία) των επιθυμητών χαρακτηριστικών του ανθρώπινου περιβάλλοντος?

Είμαστε (και εμείς) το "κοινό" μας? Και με ποιόν τρόπο?

 

Κι έναν ακόμα προβληματισμό.

"Έκφραση". Δηλαδή? Είναι ανάγκη? Και γιατί? Έχει σαφώς αποδέκτη. Ποιόν? Κάποιον έξω ή μέσα μας? Μήπως και τα δύο?

Είναι ανάλογο του "εκφράζομαι λεκτικά". Πρέπει πρώτα να έχω ερέθισμα (εξωτερικό περιβάλλον), μετά να το εσωτερικεύσω, να το επεξεργαστώ, και να το εξωτερικεύσω με (λεκτική) συμπεριφορά.

 

Αν δεν υπάρχει κανείς να με ακούσει, δεν θα σκέφτομαι? Δεν θα αισθάνομαι? Τι θα τα κάνω όλα αυτά τα "προϊόντα" της σκέψης και των συναισθημάτων μου?

 

Σπύρο στο είπα. Αν γράψω ότι σκέφτομαι-αισθάνομαι, το post μου θα ξεπεράσει τις τρεις σελίδες. ;D ;D ;D

 

EDIT: Την ώρα που έγραφα, κάτι σχετικό έγραψε και ο atreu73.

[LK]

 

 

Σπύρο στο είπα. Αν γράψω ότι σκέφτομαι-αισθάνομαι, το post μου θα ξεπεράσει τις τρεις σελίδες.

.

 

Περιορίσου στις 2 φίλως  ;D ;D ;D ;D

[fusiongtr]

Περιορίσου στις 2 φίλως   ;D ;D ;D ;D

;D ;D ;D ;D ;D

 

Γιατί βρε Λάκη? Θα τις τυπώσεις, και θα έχεις κάτι να διαβάζεις στην τουαλέτα! ;D ;D ;D ;D

[LK]

;D ;D ;D ;D ;D

 

Γιατί βρε Λάκη? Θα τις τυπώσεις, και θα έχεις κάτι να διαβάζεις στην τουαλέτα! ;D ;D ;D ;D

 

Θα τις τυπώσω, και θα έχω κάτι να διαβάζω στην τουαλέτα.....στο κοινό μου.

 

;D ;D ;D ;D ;D

[fusiongtr]

Θα τις τυπώσω, και θα έχω κάτι να διαβάζω στην τουαλέτα.....στο κοινό μου.

Πρόσεξε όμως, μπορεί να σε παρεξηγήσει και μετά να τσακωθείτε!

Καλύτερα διάβασέ του κάτι από το "Health and Fitness";D ;D ;D ;D ;D

[Jazzjoker]

Βρε γράψε εσύ όσο θες Στράτε. Κουβέντα κάνουμε.

 

Προσωπικά με ενδιαφέρουν πολύ οι απόψεις όλων.

[kostas80]

Όπως κάθε μορφή τέχνης έτσι και η μουσική δημιουργία ή απλώς εκτέλεση :

Πηγάζει από εσωτερική ανάγκη , προσφέρει ψυχαγωγία και απόλαυση στον καλλιτέχνη αλλά , δεν θα μπορούσε ποτέ να ολοκληρωθεί αν δεν έβρισκε έστω και έναν ''θαυμαστή'' .

 

Και ο πιο ντροπαλός και εσωστρεφής εκφραστής της οποιαδήποτε τέχνης θα ήταν ψεύτης αν έλεγε ότι το κάνει μόνο για τον εαυτό του και δεν θα ήθελε ποτέ να εκθέσει το όποιο έργο του .

 

τούτο πιστεύω .

[atreu73]

Πράγματι σαφής απάντηση δεν υπάρχει  πάρτε όμως  ένα σχετικά πρόσφατο παράδειγμα του τύπου που κλείστηκε σε μια καμπίνα για ένα χειμώνα για να γράψει έναν δίσκο. Που λέτε ότι βρήκε μεγαλύτερη, αν μπορούμε να πούμε, ολοκλήρωση; Στην μοναχική δημιουργική διαδικασία ή στην προβολή της; Σαν να λέμε, στην παραγωγή του έργου ή στην αναπαραγωγή του; 

Και όσο αφορά  την ιδιοτέλεια, ποιος μπορούμε να πούμε ότι είναι περισσότερο ιδιοτελής; Αυτός που προβάλει ή αυτός που μόνο παράγει; 

 

[blue]

αν πούμε οτι η μουσική είναι παραστασιακή τέχνη (άρα μιλάμε για την εκτέλεση της μουσικής και όχι την ίδια τη μουσική), τότε προφανώς δεν υφίσταται χωρίς κοινό.

 

αν πούμε οτι η μουσική είναι ένα προϊόν προς κατανάλωση (όπως ένα νόστιμο φαγητό που δεν έχει νόημα να μαγειρευτεί και να μη φαγωθεί) τότε πάλι δεν υφίσταται χωρίς ακροατή.

 

αν πούμε οτι είναι εξωτερίκευση ενός πράματος που δεν έχει τη δυνατότητα ο κατασκευαστής να εκφράσει με διαφορετικό τρόπο, τότε είναι προσωπική διαδικασία και δεν διαφέρει πολύ από οποιαδήποτε πράξη εκτόνωσης.

 

Έτσι, οι 2 επιλογές :

 

η ενασχόληση με τη μουσική είναι μια καθαρά προσωπική ανάγκη η οποία παρεμπιπτόντως εξωτερικεύεται και βρίσκει δέκτες ή κατά πόσο είναι μια επικοινωνιακή διαδικασία, στοχευμένη προς τα έξω η οποία χωρίς τα αυτιά του (όποιου) κοινού, δεν έχει λόγο ύπαρξης.

 

δεν είναι πολύ διαφορετικές μεταξύ τους, αφού παράμετροι της μίας επιλογής αντιστοιχούν και στην άλλη.

 

θα πω και κάτι Peugeot για να φτιάξω ένα σημείο (to make a point) : Ακόμη και αν δεν ερχόταν ποτέ κανείς στο σπίτι μου, πάλι θα το καθάριζα που και που :)