El Sistema - Σώζοντας ζωές

[kostri]

Πρόκειται για ένα ντοκυμαντέρ του Γ. Αυγερόπουλου(Εξάντας), με θέμα το "Σύστημα"(El Sistema), μια μέθοδο μουσικής διδασκαλίας, η οποία εφαρμόζεται εδώ και πολλές δεκαετίες στη Βενεζουέλα και στοχεύει κυρίως στη κοινωνική ένταξη των ασθενέστερων πολιτών(όπως κρατούμενοι σε φυλακές και φτωχοί). Στην πραγματικότητα, μάλλον αφορά κάτι περισσότερο από ένταξη. Νομίζω πως αξίζει να το δουν όσοι ασχολούνται -έστω ερασιτεχνικά- με τη μουσική.

 

Δυστυχώς η ποιότητα που προσφέρει η σελίδα της ερτ δεν είναι η καλύτερη:

http://www.ert.gr/webtv/net/item/10684-El-Sistema-Swzontas-zwes-31-01-2013#.UQ68lWdaeSo

[trolley]

Πρόκειται για ένα ντοκυμαντέρ του Γ. Αυγερόπουλου(Εξάντας), με θέμα το "Σύστημα"(El Sistema), μια μέθοδο μουσικής διδασκαλίας, η οποία εφαρμόζεται εδώ και πολλές δεκαετίες στη Βενεζουέλα και στοχεύει κυρίως στη κοινωνική ένταξη των ασθενέστερων πολιτών(όπως κρατούμενοι σε φυλακές και φτωχοί). Στην πραγματικότητα, μάλλον αφορά κάτι περισσότερο από ένταξη. Νομίζω πως αξίζει να το δουν όσοι ασχολούνται -έστω ερασιτεχνικά- με τη μουσική.

 

Δυστυχώς η ποιότητα που προσφέρει η σελίδα της ερτ δεν είναι η καλύτερη:

http://www.ert.gr/webtv/net/item/10684-El-Sistema-Swzontas-zwes-31-01-2013#.UQ68lWdaeSo

 

Πολύ ενδιαφέρον, ως συνήθως, αλλά πρέπει να παραδεχθώ ότι δεν είδα τίποτε που να με εξέπληξε: σε μία χώρα όπου τα πάντα μοιάζουν με την Ελλάδα της δεκαετίας του 45-55 (εκτός από την εγκληματικότητα) είναι λογικό, ανθρώπινο και αξιοθαύμαστο το ότι το όραμα ενός ανθρώπου εναγκαλίζεται και επιβιώνει μετά από τόσες δεκαετίες, παράγοντας αποτελέσματα.

 

Δεν θεωρώ ότι αυτό το "σύστημα" αποτελεί υποκατάστατο ενός κανονικού εκπαιδευτικού συστήματος (όχι, δεν εννοώ το ελληνικό) το οποίο θα περιλάμβανε τη μουσική ή/και άλλες τέχνες στη δομή του. Επίσης, ναι μεν είναι σαφές ότι η όλη εμπειρία έχει βαθειά επίπτωση σε όσους συμμετέχουν, αλλά καμία επίπτωση στους υπόλοιπους, δηλαδή δεν υπάρχει καμία αναβάθμιση της χώρας μέσα από τις επιτυχίες του "συστήματος".

 

Τέλος, ας προσέξουμε ότι δεν παίζουν ροκ: η πρώην ΕΣΣΔ π.χ. είχε αξιολογότατη παραγωγή μεγάλων (και σε ορισμένες περιπτώσεις, παγκόσμια αναγνωρισμένων) ερμηνευτών του "κλασσικού" ρεπερτορίου, αλλά απολύτως κανέναν αντίστοιχης τάξης εκπρόσωπο ή "συμμετέχοντα" στο μουσικό γίγνεσθαι των τελευταίων 70 ετών... ούτε αβάντ-γκαρντ, ούτε ροκ, ούτε τζαζ, ούτε τίποτε. Θεωρώ ότι αυτό έχει την ερμηνεία του και σχετίζεται άμεσα με τα όρια του ίδιου του καθεστώτος (οικονομικού και πολιτικού) που υποστηρίζει το "σύστημα".

 

Αυτά από εμένα, ελπίζω να το δουν και να το σχολιάσουν περισσότερα μέλη.

 

 

[samy paraga]

 

 

Δεν θεωρώ ότι αυτό το "σύστημα" αποτελεί υποκατάστατο ενός κανονικού εκπαιδευτικού συστήματος (όχι, δεν εννοώ το ελληνικό) το οποίο θα περιλάμβανε τη μουσική ή/και άλλες τέχνες στη δομή του. Επίσης, ναι μεν είναι σαφές ότι η όλη εμπειρία έχει βαθειά επίπτωση σε όσους συμμετέχουν, αλλά καμία επίπτωση στους υπόλοιπους, δηλαδή δεν υπάρχει καμία αναβάθμιση της χώρας μέσα από τις επιτυχίες του "συστήματος".

 

Oι τομείς της παιδείας ασφαλώς και δεν περιορίζονται στη μουσική ,ή γενικώτερα στις τέχνες ,υπάρχει και ο αθλητισμός και φυσικά όλο το φάσμα της επιστήμης και της φιλοσοφίας .

Διαφωνώ ως προς το ότι επειρεάζονται μόνο οι συμμετέχοντες. Έχω την αίσθηση πως η συμμετοχή κάποιου-ειδικά σε μια τέτοια κοινωνία σα της Βενεζουέλας- έχει αντίκτυπο όχι μόνο στην οικογένεια ,αλλά ακόμα και σε επίπεδο γειτονιάς. Δίνει δημιουργικά παραδείγματα προόδου συνανθρώπων ,μέσα σε συνθήκες αβάσταχτες.Οι φίλοι και γείτονες το βλέπουν μπροστά στα μάτια τους. Δεν μιλάμε για την απρόσωπη κοινωνία της Αθήνας πχ ,που δεν ξέρουμε ποιός μένει στο διπλανό διαμέρισμα.

 

Μακάρι το παράδειγμα της μουσικής να το είχαν ακολουθήσει και στους υπόλοιπους τομείς της παιδείας .

Μοιάζει ολίγον ''σοβιετικού'' τύπου το παράδειγμα ,αλλά στη τελική κάπως έτσι ξεκίνησαν και στη χώρα μας κάτι δημοτικά ωδεία ,ή ακόμα και εργαστήρια,άσχετα αν στη πλειονότητά τους τα περισσότερα κατάντησαν όπως όλα στο ελληνικό δημόσιο.

Είναι μια ευγενής απασχόληση ,που προσφέρει κοινονικοποίηση και ευγενή άμμιλα.Τουλάχιστον εγώ έτσι το βλέπω και φυσικά δεν είναι υποχρεωτικό ,αν δεν θες ,ή δεν έχεις το ταλέντο να ακολουθήσεις καριέρα επαγγελματία μουσικού.Αυτή η αρρώστια ,έγραψα το παιδί μου στη τάδε ομάδα ,γιατί είναι καλός στο τόπι και θα κάνει καρριέρα στην Α εθνική ,εκτός από αντιπαιδαγωγική ,είναι και απαίδευτη  ;D

 

Στο θέμα που θίγεις περί κλασσικής μουσικής ,σίγουρα παίζει ρόλο το ''ακίνδυνο'' του πράγματος για τα δεδομένα της σοβιετίας, όμως μάλλον παίζουν μεγάλο ρόλο και 2 άλλοι παράγοντες.Ο ένας είναι πως λόγο των απαγορεύσεων στα της ροκ-ποπ κουλτούρας ,οι παραστάσεις και οι γνώσεις ακόμα και το ενδιαφέρον λογικά θα πρέπει να ήταν ελάχιστο.Κατά δεύτερο ομαδική δουλειά ,με την έννοια της ομάδας σαν σύνολο παίρνεις πιο εύκολα με τη δημιουργία μιας ορχήστρας κλασσικής μουσικής που απασχολείς μεγάλο αριθμό ατόμων με ένα κοινό στόχο ,παρά από γκρουπάκια 4-5 ατόμων.

Αν κάτι μας δημιουργεί ενστάσεις ,αυτό μπορεί να ξεκινάει από τη λέξη ''ομάδα'' , που σε κάποιες κοινωνίες σα τη σοβιετική πχ ,δεν επέτρεπε το άτομο να διακριθεί και να βγει πάνω από τους άλλους ,αλλά εδώ ακριβώς είναι και η αντίφαση που ζούμε εμείς στη χώρα μας . Κινούμαστε πάντα στη σφαίρα του ατόμου ,φοβούμενοι τη συμμετοχή στην ομάδα ,απ την οποία φυσικά θα διακριθούν οι πιο άξιοι ,αλλά θα δρέψουν δάφνες και οι απλά μεττέχοντες στο μερίδιο που τους αναλογεί. Εμείς θέλουμε όλη τη δόξα για τη πάρτη μας ,ακόμα κι αν δεν μας αναλογεί σταλιά  ;D

Το ζητούμενο δεν είναι η μόρφωση και η καλλιέργεια και μέσω αυτών η ανέλιξή μας ,ακόμα και η επαγγελματική μας αποκατάσταση ,μα τα φράγκα και φήμη . Ας προτιμήσουμε τα παιδιά μας να γίνουν νονοί της νύχτας λοιπόν ,είναι πιο εύκολο ,απ το να τα τρέχουμε στα γήπεδα ,μπας και καταφέρουν κάποτε να σπρώχνουν καλά το τόπι  ;D

 

Κουβεντούλα για θέματα παιδείας ελπίζω να κάνουμε και όχι περί πολιτικής ,τουλάχιστον ας μην τα ρίξουμε όλα εκεί  ;)

[Alter]

ούτε αβάντ-γκαρντ, ούτε ροκ, ούτε τζαζ, ούτε τίποτε.

 

δεν ισχυει αυτο, ολα τα ειδη αυτα υπηρχαν στην σοβιετικη ενωση, απλα δεν γινοταν διεθνη προωθηση, η ηταν εντελως underground και δεν ειναι γνωστοι σε εμας. ειδικα στην jazz που εχω ακουσει αρκετους, υπηρχαν και υπαρχουν καταπληκτικοι μουσικοι, απλα με εντελως διαφορετικο στυλ παιξιματος απο τους αμερικανους (οπως ειναι λογικο)

[trolley]

δεν ισχυει αυτο, ολα τα ειδη αυτα υπηρχαν στην σοβιετικη ενωση, απλα δεν γινοταν διεθνη προωθηση, η ηταν εντελως underground και δεν ειναι γνωστοι σε εμας. ειδικα στην jazz που εχω ακουσει αρκετους, υπηρχαν και υπαρχουν καταπληκτικοι μουσικοι, απλα με εντελως διαφορετικο στυλ παιξιματος απο τους αμερικανους (οπως ειναι λογικο)

 

Το γνωρίζω αυτό, και το επιβεβαιώνω.

Προφανώς, σε επίπεδο ιδιωτικής και μη-επιδοτούμενης προσπάθειας υπάρχουν τα πάντα, και - επειδή έχω φίλους που μεγάλωσαν στην πρωην ΕΣΣΔ - έχω και δίσκους με δείγματα των όσων αναφέρεις. Εν' τούτοις, είναι βέβαιο ότι δεν απολάμβαναν ειδικής κρατικής εκτίμησης και γι' αυτό έμειναν στην αφάνεια.

 

 

[parasvag]

Δεν καταλαβαίνω ακριβώς πως πήγε η συζήτηση στην ΕΣΣΔ και νομίζω οτι είναι άσχετο με την δουλειά που γίνεται αυτή τη στιγμή στη Βενεζουέλα με το el systema. Η προσπάθεια κοινωνικής ενσωμάτωσης, ένταξης και η προσφορά μιας κοινότητας στην οποία κάποιος μπορεί να ανήκει, να μοιράζεται, να αντλεί σεβασμό και αυτοπεποίθηση, να είναι μάγκας και νομίζω το κυριότερο: να  έχει κάτι που αγαπά και να φοβάται να το χάσει αν παρασυρθεί στην βασική κοινωνική νόρμα που είναι η συμμορία και η εγκληματικότητα δεν έχει να κάνει με κλασσική ή τζαζ μουσική, δεν έχει να κάνει με κομμουνιστικά καθεστώτα ή δικτατορίες. Το λέει πολύ όμορφα ο υπεύθυνος του προγράμματος φυλακών στο ντοκιμαντέρ: η μουσική είναι η δικαιολογία  και όχι ο σκοπός, άρα και το είδος της μουσικής δεν εμπεριέχει σκοπιμότητα άλλη απο την χρηστικότητα. Όπως σωστά είπε ο samy είναι πιο βολικό να γίνει όλο αυτό με μια ορχήστρα, παρά με 12 γκρούπ των 4-5 ατόμων.

Επίσης, δεν είναι κάτι που θα έρθει εναλλακτικά απο τη βασική εκπαίδευση, έρχεται να την συμπληρώσει με κοινωνικές και συναισθηματικές δεξιότητες και σταθερές που δεν προσφέρονται αλλιώς στις παραγκουπόλεις αυτές.

A, και απολύτως κυνικά... ε, μαέστρος κλασσικής ήταν αυτός που το ξεκίνησε εκεί το πήγε, αν το ξεκινούσε ροκάς... ροκ θα ήταν.

Άλλωστε αντίστοιχες κινήσεις έχουν γίνει και με θέατρο, και με άλλες τέχνες. Σε αυτόν τον τομέα, όπως και στην προσέγγιση των αναλφάβητων παιδιών η δουλειά που έχει γίνει στην λατινική αμερική ακριβώς επειδή υπάρχει μεγάλο πρόγραμμα είναι απίθανη και πρωτοπόρα,  προσφέροντας παραδείγματα εφαρμογών που "εξάγονται" σε όλο τον κόσμο.

http://arsisthess.blogspot.de/2013/01/mobile-school.html

[trolley]

A, και απολύτως κυνικά... ε, μαέστρος κλασσικής ήταν αυτός που το ξεκίνησε εκεί το πήγε, αν το ξεκινούσε ροκάς... ροκ θα ήταν. http://arsisthess.blogspot.de/2013/01/mobile-school.html

 

Η συζήτηση δεν πήγε στην ΕΣΣΔ. Απλά η ΕΣΣΔ αναφέρθηκε (από 'μένα) σαν άλλο παράδειγμα χώρας στην οποία η μουσική παιδεία είχε αυτά τα χαρακτηριστικά και αυτόν τον προσανατολισμό. Το παράδειγμα είναι έγκυρο, τηρουμένων των χρονικών αποστάσεων και των πιθανών ανακριβειών στην πληροφόρησή μου (ή οποιουδήποτε άλλου).

 

Όσο για το αν ο μαέστρος ήταν ροκάς και το τι θα γινόταν, νομίζω (χωρίς καμία διάθεση κυνισμού εκ' μέρους μου) ότι πρέπει να ξαναρίξεις μία ματιά στην ιστορία της τέχνης του 20ου αιώνα.

[parasvag]

trolley αδυνατώ να δω πως μια εκπαίδευση που έχει σαν στόχο την κοινωνική ενσωμάτωση και απλά σαν μέσο την μουσική, όπως σε αυτή την περίπτωση, έχει παρόμοιο προσανατολισμό με την μουσική εκπαίδευση στην ΕΣΣΔ που είχε στόχο την μουσική δεξιοτεχνία και την ανάπτυξη συγκεκριμένης κουλτούρας.

Όσο για το αν πρέπει να διαβάσω την ιστορία της μουσικής του 20ου αιώνα, άσε με να το ξέρω εγώ καλύτερα απο σένα  ;)