Τέχνη- Ναι , παλιά ήταν καλλίτερη.-

[AuditoryDriving]

 

Οσο για τα κινητρα της τεχνης...Υπαρχουν πολλα και ειναι διαφορετικα για τον καθενα.

Ισως και να μην ειναι τοσο βαθια οσο νομιζουμε ή θελουμε να πιστευουμε.

 

 

Και γω τείνω προς αυτή την άποψη. Αλλά υπάρχει τελικά τίποτα που να είναι τελείως ανιδιοτελές και αγνό? Επιπλέον η εξελικτικά πιο κρίσιμη ικανότητα του εγκεφάλου, πέρα από τις βασικές λειτουργίες ίσως να είναι το ότι μπορεί να μας ξεγελάει. Δε θα επιβιώναμε ούτε μέρα αλλιώς.

 

 

Από την άλλη, αν δεν το δούμε τελείως κυνικά το θέμα, υπάρχουν και πιο αγαθά κινητρα, όπως για παράδειγμα...

 

 

 

...και πρεπει να κανω αναβαθμιση στον σκληρο. :D

 

 

 

αχαχαχαχαχα  :) :)

 

Άλλοι γράφουν μουσική για να κάνουν τον σκληρό και άλλοι για να τον γεμίζουν  :) ;)

 

Κατα τ'αλλα συμφωνώ με τον Freerock (εκτός του θέματος των φωτογραφιών στο οποίο δεν μπορώ να δηλώσω εντρυφής). Μήπως τελικά το νοιζ είναι ένα γκρούπ Ανώνυμων Καλλιτεχνών? Εμένα πάντως με βοηθάει να συνειδητοποιηθώ ::)

[sfaku]

Nostalgia isn't what it used to be, λέει ένα εύστοχο αγγλόφωνο ρητό.

 

Καλή τέχνη πάντοτε θα γεννιέται και η εξιδανίκευση του παρελθόντος είναι μια τάση που εμφανίζεται στους περισσότερους πολιτισμούς.

 

Αυτός ωστόσο ο αφορισμός δεν επαρκεί για να ερμηνεύσουμε τα πράγματα και τις γκρίζες περιοχές.

 

Στην εποχή μας υπάρχει μια ιδιαιτερότητα την οποία μόνο το εξαιρετικό κείμενο του Καστοριάδη (που παρέθεσε ο Atreu και ξαναπαραθέτω εδώ) μπορεί να φωτίσει.

 

Διότι στην εποχή μας υπάρχει πολλή (και πολύ κακή) τέχνη, η οποία διαφημίζεται ως σπουδαία τέχνη. Μάλιστα το μέινστριμ κυριαρχείται από τέτοιες φούσκες, από προϊόντα που είναι μόνο κέλυφος και περιτύλιγμα χωρίς ουσία.

 

Μέσα σε αυτόν το θόρυβο πληροφορίας, η καλή τέχνη -που εξακολουθεί να παράγεται- χάνεται.

 

Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τον θόρυβο ως παράγοντα. Ίσως κάποια αροστουργήματα του παρελθόντος να αναγνωρίστηκαν ως τέτοια γιατί δημιουργήθηκαν και κοινοποιήθηκαν εν μέσω της απαιτούμενης ησυχίας.

 

Από την άλλη, σήμερα το κριτήριο των ανθρώπων αμβλύνεται, αφού δεν ξέρουν πια τι είναι καλό και τι όχι, ακόμη και για τα δεδομένα του μέινστριμ.

 

Τα παράγωγα μέινστριμ τέχνης σήμερα (με λίγες εξαιρέσεις) μοιάζουν με τις ντομάτες του σούπερ μάρκετ. Πολύ όμορφες και ομοιόμορφες, κατακκόκινες, λαμπερές, χωρίς λεκέδες ή "ενοχλητικές" πρασινάδες. Ωστόσο όταν τις μυρίζεις και όταν τις γεύεσαι είναι άοσμες και άγευστες. Είναι πιο πολύ η ιδέα μιας ντομάτας, παρά η ντομάτα η ίδια.

 

Και για να μην ξεχνιόμαστε, όλα είναι υποκειμενικά. Αλλά και όλοι οι άνω των 35 έχουμε φάει αντικειμενικά νόστιμη ντομάτα, ακόμη και στις μεγαλουπόλεις.

 

Πολλοί από εμάς όμως εκτεθειμένοι στις άνοστες μαζικές ντομάτες εδώ και 25 χρόνια, έχουμε ξεχάσει τις γεύσεις των παιδικών χρόνων και πρέπει να έρθουν οι διακοπές για να φάμε χωριάτικη από μποστάνι σε κάποιο μέρος στα οπίσθια του Εωσφόρου, προκειμένουν να ξυπνήσει τελικά η μνήμη, η αντίληψη και η ικανότητα κριτικής. Για να ξανακοιμηθεί στο φέρι μπόουτ της επιστροφής.

 

[/παρομοίωση]

 

Κάποια είδη τέχνης πάλι, όπως η λογοτεχνία, επηρεάζονται από τις ριζικές μεταλλάξεις που υφίσταται η συνήθεια και τέχνη της ανάγνωσης, εξαιτίας του μιντιακού βομβαρδισμού και της έλευσης της ιντερνετικής εποχής.

 

Η πράξη της ανάγνωσης δεν θα είναι ποτέ η ίδια. Πολύ εύστοχα και αρκετά πριν από την εποχή του διαδικτύου ο Καστοριάδης έθεσε το θέμα του διαρκώς μειούμενου attention span. Σήμερα εκπαιδευόμαστε στο να κάνουμε τα πάντα σε όλο και μικρότερους χρόνους. Αυτό έχει μάλλον ριζικές επιπτώσεις και στο πώς προσλαμβάνουμε την τέχνη.

 

Γενικά η εποχή μας είναι μια εποχή πολλών και πραγματικά επαναστατικών αλλαγών μέσα σε ελάχιστα χρόνια.

 

Σύμφωνα με τη συσσωρευμένη εμπειρία του ανθρωπίνου είδους, η νοσταλγία του παρελθόντος υπήρχε πάντοτε και οφείλεται σε ψυχολογικής φύσης αίτια. Για τη γενιά μας όμως μπορεί όντως η νοσταλγία του παρελθόντος να έχει βάση, για πρώτη φορά δικαίως. Γιατί μέσα στα τελευταία χρόνια η παραγωγή τέχνης έγινε απότομα πολύ διαφορετική, προτού προλάβει να αλλάξει η γενιά. Τα κριτήριά μας όμως παρέμειναν σταθερά ή άλλαξαν πιο αργά από τις συνθήκες. Επομένως είναι εύλογο να μας φαίνεται χειρότερη η τέχνη στο μέσο όρο της.

 

Είναι σαν οι συνθήκες εκκόλαψης της τέχνης να πήγαν από τα '20s στα '80s ενώ πέρασαν μόνο 15 ανθρώπινα χρόνια. Ίσως την επόμενη γενιά, που δεν θα έχει εκτεθεί στο δικό μας παρελθόν, να μη τη νοιάζουν και τόσο όλα αυτά, μέχρι βέβαια να πάει διακοπές και να φάει σαλάτα από μποστάνι...

 

 

ΞΑΝΑΠΑΡΑΘΕΤΩ ΜΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ ΣΤΟΝ ATREU73 ΤΟ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΚΑΣΤΟΡΙΑΔΗ

 

Να επιμείνουμε λίγο σε αυτά που ήδη ειπώθηκαν.

 

«Η κρίση της κριτικής είναι μια από τις εκδηλώσεις της γενικής και βαθιάς κρίσης της κοινωνίας. Υπάρχει αυτή η γενικευμένη ψευτοσυναίνεση, η κριτική και το επάγγελμα του διανοούμενου είναι ενσωματωμένα στο σύστημα πολύ περισσότερο απ’ ό,τι παλιά και με τρόπο πιο έντονο, όλα λειτουργούν με διαμεσολαβήσεις, τα δίκτυα της συνενοχής είναι σχεδόν παντοδύναμα. Οι φωνές που δεν ευθυγραμμίζονται ή που διαφωνούν δεν πνίγονται από την λογοκρισία ή από εκδότες που δεν τολμούν πια να τις δημοσιεύσουν. Πνίγονται από την γενική εμπορευματοποίηση. Οι ανατρεπτικές ιδέες συμφύρονται με το συρφετό όλων όσα παράγονται και διαδίδονται....  Η λέξη «επαναστατικός» έχει γίνει διαφημιστικό σλόγκαν.... Η περιθωριακότητα γίνεται κάτι το επιδιωκόμενο, το κεντρικό, και οι ανατρεπτικές ιδέες είναι ένα ενδιαφέρον αξιοπερίεργο που συμπληρώνει την αρμονία του συστήματος.

 

Η σημερινή κοινωνία έχει μια φοβερή ικανότητα να πνίγει κάθε γνήσια απόκλιση, είτε αποσιωπώντας την είτε καθιστώντας την ένα φαινόμενο ανάμεσα στα άλλα, που πλασάρεται στην αγορά όπως και τα άλλα.

 

Υπάρχουν κριτικοί που προδίδουν τον κριτικό τους ρόλο και συγγραφείς που προδίδουν την αυστηρότητα των κριτηρίων τους. Υπάρχει η ευρύτατη συνενοχή του κοινού, που κάθε άλλο παρά αθώο είναι σε αυτή την υπόθεση, αφού αποδέχεται το παιχνίδι και προσαρμόζεται σε ότι του δίνουν.

 

Όλο αυτό το πλέγμα έχει γίνει εργαλείο στα χέρια του συστήματος, που είναι και το ίδιο ανώνυμο. Δεν πρόκειται για το δημιούργημα ενός δικτάτορα, μιας φούχτας κεφαλαιοκρατών ή μιας ομάδας διαμορφωτών της κοινής γνώμης, αλλά για ένα τεράστιο κοινωνικο-ιστορικό ρεύμα που πορεύεται προς αυτήν την κατεύθυνση και κάνει τα πάντα να χάνουν την σημασία τους. Το καλύτερο παράδειγμα είναι η τηλεόραση. Λατρεία του εφήμερου που απαιτεί παράλληλα και μια απίστευτη συρρίκνωση. Η ωφέλιμη διάρκεια προσοχής του θεατή, attention span, ήταν πριν από μερικά χρόνια δέκα λεπτά, στη συνέχεια έπεσε σταδιακά στα δέκα δευτερόλεπτα. Η ανθρωπότητα δεν έχει εκφυλιστεί βιολογικά, οι άνθρωποι είναι ακόμα σε θέση να παρακολουθήσουν έναν λόγο που χρησιμοποιεί επιχειρήματα και έχει μια σχετική διάρκεια, παράλληλα όμως είναι αλήθεια πως το σύστημα και τα μέσα ενημέρωσης «εκπαιδεύουν»-δηλαδή συστηματικά παραμορφώνουν- τους ανθρώπους, ώστε να μην μπορούν τελικά να ενδιαφερθούν για οτιδήποτε ξεπερνά τα μερικά δευτερόλεπτα ή τα μερικά λεπτά.

 

Εχουμε να κάνουμε εδώ με μια συνωμοσία, όχι με την αστυνομική αλλά με την ετυμολογική έννοια της λέξης. Όλα αυτά πάνε μαζί, πνέουν προς την ίδια κατεύθυνση, την κατεύθυνση μιας κοινωνίας όπου κάθε κριτική χάνει την αποτελεσματικότητα της.»

Κορνήλιος Καστοριάδης

Η άνοδος της ασημαντότητας

 

[trolley]

Δεν διάβασα το κείμενο του Καστοριάδη την πρώτη φορά που παρατέθηκε. Όχι διότι έχω κάποια προκατάληψη, αλλά διότι οι επικλήσεις κειμένων τρίτων (δηλαδή μή-μελών του φόρουμ) είναι - επί της ουσίας - μία παραίτηση εκ' μέρους του συνομιλητή να πείσει με δικά του επιχειρήματα και παραπομπή της συζήτησης σε ένα πλαίσιο αναφοράς το οποίο δεν ήταν προϋπόθεση για τη συμμετοχή σε αυτή - και βέβαια, δεν μπορεί να μεταβληθεί σε τέτοιο εν' όσω η συζήτηση εξελίσσεται.

 

Άλλωστε, τέτοιες παραθέσεις μπορεί να κάνει ο καθένας: οι φιλόσοφοι του 20ου αιώνα ήταν κατά κανόνα πολύ γεναιόδωροι στο να γράφουν και να δίνουν διαλέξεις, άσε δε που έχω υπ' όψιν μου και μερικούς νέους τέτοιους, για να μη μνημονεύσω τους δικούς μου "αγαπημένους" από τη φιλοσοφική παράδοση Βεντάντα των Ινδιών.

 

Παρ' όλα αυτά, αναγκάστηκα να διαβάσω το κείμενο μετά την εκ' νέου παράθεσή του από τον sfaku, και η άποψή μου έχει ως εξής: πρόκειται για δημοσιογραφικό και όχι φιλοσοφικό κείμενο. Δεν υπάρχει καμία απολύτως μνεία σε πιθανές αιτίες των φαινομένων που περιγράφει, αλλά επίσης δεν υπάρχει καμία απολύτως πρόταση για πιθανή διέξοδο από την πορεία που περιγράφει. Γραμμένο διαφορετικά, το κείμενο δεν γνωρίζει τίποτε περισσότερο γι' αυτά τα θέματα απ' όσα γνωρίζω εγώ (και όλοι όσοι έχουν αφιερώσει λίγο χρόνο στο να σκεφτούν αυτά τα πράγματα), συνεπώς δεν μπορεί να με διδάξει τίποτε.

 

Μοιάζει λίγο (ή μάλλον πολύ) με δημοσιογραφικό φωτο-ρεπορτάζ που κυκλοφόρησε μέσα από κανάλια στο Facebook τις τελευταίες ημέρες για το κέντρο των Αθηνών: κάποιοι εξακολουθούν να πιστεύουν ότι η εκ' γωνίας θέαση της πραγματικότητας έχει οποιοδήποτε ενδιαφέρον για άλλους ανθρώπους. Δυστυχώς αυτό δεν είναι φιλοσοφία, ούτε τέχνη, ούτε τίποτε τέτοιο : είναι απλά κακής ποιότητας δημοσιογραφία, όπου κάποιος εκ' άμβωνος λέει (με προσεκτική χρήση των λέξεων, είναι αλήθεια).. τα δικά του. ΟΚ.. αλλά.. και τι έγινε;

 

Οι γνωστές κοτσάνες για το ρόλο της τηλεόρασης (δεν το πρόλαβε το ίντερνετ ο μακαρίτης αλλιώς θα μας την έλεγε για το facebook), η οποία έχει στοχοποιηθεί σα μέσο από διάφορους σκοταδιστές του πλανήτη (η ελληνική Εκκλησία είναι παρέα σε αυτούς), να και μία μούτζα στους διανοούμενους (όχι και να μας πάρουν τη δουλειά) και βγήκε το κειμενάκι για να συμφωνεί ο κόσμος.

 

Σόρυ που ίσως εκνευρίζω - υποθέτω ότι για να τον ποστάρετε δύο φορές, μάλλον τον συμπαθείτε - αλλά έχω σοβαρότερες σκέψεις για τα προβλήματα που με απασχολούν από αυτές που παρέθεσε ο Καστοριάδης, ο οποίος μάλιστα (έβλεπα στη Wikipedia) θεωρείτα ένας από τους μεγαλύτερους φιλοσόφους του 20ου αιώνα.

 

 

[atreu73]

Η προσκόλληση στο παρελθον μπορεί να οφείλετε σε πολλούς λόγους. Προσωπικά, ένας συνδυασμός οκνηρίας-άρνησης νομίζω είναι από τους κύριους. Το οικείο και γνωστό, το χωρίς εκπλήξεις, που θα μπορεί να κυλά αδιατάρακτα και αποστραγγισμένο θα μας συνδέει με το παρελθόν και θα μας θυμίζει τον εαυτό μας. Όχι τον πραγματικό.

Με πόση ντροπή αφαιρούμε τους πινκ φλουντ και τους σουπερτραμπ απο τις λίστες μας, που πάντα τους βλέπαμε πρώτα σαν όνομα και μετά σαν έργο, σαν να κόβουμε τους δεσμούς με έναν παλιό καλό εαυτό μας.

Πόσες φορές δεν αναγκάσαμε τον εαυτό μας σε μια μεταμεσονύκτια προβολή να ξαναδεί το μπλεηντ ρανερ για να μείνουμε πιστοί σε έναν κρίκο που χωρίς αυτόν πιστεύουμε, ίσως λανθασμένα, ότι δεν θα ήμασταν αυτοί που είμαστε. Χωρίς ποτέ να νιώθουμε όλα αυτά τα περασμένα αγαπημένα σαν ένα άχρηστο πια φορτίο νεκρό πάνω στους ώμους μας που προ πολλού εξυπηρέτησε τον σκοπό του.

Με τον ίδιο τρόπο λειτουργούν ολόκληρες κοινωνίες ψάχνοντας την υπόσταση τους σε κάθε λογής διαπιστωμένες αυθεντίες. Καταλήγοντας απλοί περιηγητές ανάμεσα σε μουσειακά εκθέματα και αδυνατώντας να αναγνωρίσουν την παράδοση και την κληρονομιά ως κάτι ζωντανό και διαρκώς μεταλλασσόμενο. Ποτέ αμφισβητώντας ποτέ πραγματικά κυοφορώντας όποια επανάσταση.

Το αστείο είναι ότι όλα αυτά έχουν λεχθεί και στο παρελθόν με ανάλογη αναποτελεσματικότητα, ίσως διαφωτισμού και αρχαίας Αθήνας εξαιρουμένων.

 

Τώρα, σε μια κάψουλα προσπάθειας επανεκκίνησης του κόσμου εκτός από επιστημονικές κατακτήσεις και εγχειρίδιο χρήσης αυτών  κατ’ εμέ πάντα θα έπρεπε να μπουν έργα του Rembrandt, μουσική του Μπετόβεν, τραγωδίες του Σοφοκλή κτλ Αλλά κάτω κάτω όχι πολύ διαφορετικά από την τελευταία κατάρα στο κουτί της Πανδώρας ένα σημείωμα για τις επόμενες γενιές. Αμφισβητήστε όλα αυτά.

 

 

ΥΓ. Χθες είδα το life of p.

Σε μια σκηνή γράφει "είμαι ναυαγός του τάδε και τάδε στον τάδε ωκεανό" και πετάει το κουτί στην θάλασσα όπου σε ένα πλάνο μακρινό και για αόριστο χρόνο στατικά αιωρείται. Θέλω να πιστεύω ότι δεν ισχύει το αυτό για όλες μας τις απεγνωσμένες κραυγές.

 

[sfaku]

Δεν διάβασα το κείμενο του Καστοριάδη την πρώτη φορά που παρατέθηκε. Όχι διότι έχω κάποια προκατάληψη, αλλά διότι οι επικλήσεις κειμένων τρίτων (δηλαδή μή-μελών του φόρουμ) είναι - επί της ουσίας - μία παραίτηση εκ' μέρους του συνομιλητή να πείσει με δικά του επιχειρήματα

Αν το κείμενό σου στη θέση του "επί της ουσίας" είχε το "συνήθως", θα συμφωνούσα. Κατά τα άλλα είναι αφορισμός. Εδώ και 25 αιώνες στη ρητορική η παράθεση είναι αξιόλογο εργαλείο.

 

πρόκειται για δημοσιογραφικό και όχι φιλοσοφικό κείμενο. Δεν υπάρχει καμία απολύτως μνεία σε πιθανές αιτίες των φαινομένων που περιγράφει,

Θα έπρεπε να παραθέσει όλο το βιβλίο. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν επιχειρήματα. Από την άλλη βέβαια, πρέπει να θες να τα δεις ως τέτοια. Αν ξεκινάς από την απόσταση που σε χωρίζει γενικά με έναν διανοητή και όχι από το περιεχόμενο της σκέψης του, κάνεις μια κακή αρχή στην κριτική του αντιμετώπιση. Μερικές φορές στοχαστές άλλης κοσμοθεωρίας λένε σημαντικά πράγματα.

 

αλλά επίσης δεν υπάρχει καμία απολύτως πρόταση για πιθανή διέξοδο από την πορεία που περιγράφει.

Μα αυτό θα ήταν ο ορισμός του δημοσιογραφικού.

 

Οι γνωστές κοτσάνες για το ρόλο της τηλεόρασης

Δηλαδή δεν έχεις καμία ένσταση για το ρόλο της τηλεόρασης; Έχω διαβάσει ποστ σου εδώ που λένε το αντίθετο.

 

----------------------------------------------

 

Για να διαβαστεί σωστά το παράθεμα, είναι απαραίτητο να γίνει σαφές ότι δεν λέει πουθενά ότι δεν παράγεται καλή τέχνη σήμερα.

 

Λέει κάτι άλλο: ότι η κακή τέχνη είναι πολλή και ότι έχει δυσανάλογη με την αξία της προβολή.

 

Κυρίως το παράθεμα μιλάει για την αλλοίωση της ικανότητας των ανθρώπων να κρίνουν, εξαιτίας της υπερβολικής προώθησης κενών πραγμάτων.

 

Αν ας πούμε (λέω εγώ τώρα) οι "50 αποχρώσεις του γκρίζου" ή το "Αγάπη μου κολυμπάς με καρχαρίες" διαφημίζονται σαν "αριστουργήματα", και αυτό το βλέπεις σε 1000 διαφημίσεις βιβλίων το μήνα, τότε πόσο εύκολο είναι να ξέρεις τι είναι αριστούργημα και τι όχι; Και πόσο εύκολο είναι να εντοπίσεις μέσα σε αυτό το θόρυβο πληροφορίας το Υπόγειο, τα 100 χρόνια μοναξιάς ή τα Σταφύλια της Οργής;

 

Και λαμβάνοντας υπόψη ότι δεν έχουν όλοι οι πολίτες το ίδιο μορφωτικό επίπεδο, αλλά πολλοί αντίθετα "επιμορφώνονται" από τα μέσα, ακόμη και άθελά τους.

 

Μου έκανε εντύπωση πάντως που δεν ανέφερες κάτι για το δικό μου σχόλιο, πάνω από το παράθεμα.

[mustafank]

  Κατά τη γνώμη μου, η προσκόλληση στο παρελθόν συμβαίνει, γιατί συγκεκριμένες πχ μουσικές ή και κινηματογραφικά έργα έχουν συνδεθεί άμεσα στη συνείδησή μας με συγκεκριμένες πράξεις του παρελθόντος και έχουν εξιδανικευτεί, γι'αυτό το λόγο.

Το πρώτο φιλί, η πρώτη φορά που έκανε κάποιος έρωτα, η πρώτη απογοήτευση, ένας θάνατος στην οικογένεια κτλ, κρύβουν από πίσω το προσωπικό τους soundtrack, που χτυπάει κατευθείαν στην καρδιά στου "παθόντος" και κερδίζει άνευ όρων θέση στο hall of fame των προτιμήσεών του.

 

Από την άλλη, δε μπορώ να παραβλέψω ότι Τέχνη παράγεται και μάλιστα καλή, στα δικά μου μάτια και αυτιά.Ίσως, στον τομέα της μουσικής, ειδικότερα, όχι και τόσο mainstream, αλλά σίγουρα παράγεται.

 

Όσο για την παράθεση των κιτς φωτογραφιών, δε μου λέει κάτι προσωπικά.

Όλα, πχ, τα 80's ήταν για τα δικά μου γούστα η αποθέωση του κιτς, αλλά αυτό το καταλαβαίνω, τώρα, που βλέπω φωτογραφίες του παρελθόντος.Τότε, το ζούσα και νόμιζα ότι έτσι είναι το στυλ.

[LK]

  Όσο για την παράθεση των κιτς φωτογραφιών, δε μου λέει κάτι προσωπικά.

Όλα, πχ, τα 80's ήταν για τα δικά μου γούστα η αποθέωση του κιτς, αλλά αυτό το καταλαβαίνω, τώρα, που βλέπω φωτογραφίες του παρελθόντος.Τότε, το ζούσα και νόμιζα ότι έτσι είναι το στυλ.

 

Εμένα μου αρέσουν και τώρα πάρα πολύ οι 80's φωτογραφίες, ειδικά του Helmut Newton (αφού τον ανέφερα). ;D

 

Και για τις collection του Versace και για Yves Saint Laurent  και φυσικά για Chanel .

 

Αυτό είναι! Τα σπάμε..Θα πάμε χωριστά στο Casino....με δύο αυτοκίνητα... :P ;D ;D ;D ;D

[mustafank]

Εμένα μου αρέσουν και τώρα πάρα πολύ οι 80's φωτογραφίες, ειδικά του Helmut Newton (αφού τον ανέφερα). ;D

 

Και για τις collection του Versace και για Yves Saint Laurent  και φυσικά για Chanel .

 

Αναφερόμουν, περισσότερο, αν όχι αποκλειστικά, στις οικογενειακές φώτο και όχι σε αυτές των επαγγελματιών, θέλοντας να τονίσω ότι σε κάποια χρονική στιγμή το κιτς, όπως το ορίζουμε τώρα, ήταν η κυρίαρχη τάση.

 

^{_{Οι φωτογραφίες του Η.Νewton, φυσικά και μ'αρέσουν.Για τις collection του Versace, του Y.S.L. και της Chanel, δεν έχω άποψη...  :P :P}}

[LK]

Αναφερόμουν, περισσότερο, αν όχι αποκλειστικά, στις οικογενειακές φώτο

 

A! Τις δικές μου δεν τις θυμάμαι....τις έχω καταστρέψει....  ;D ;D ;D

 

Οι οποίες είχαν τραβιχθεί, όλες όμως, με μια VITESSA 50mm f/2.0. ;D

Χάλασε όμως τώρα, αλλά την έχω....ξέρει κανέις από αυτά τα ¨κολοκύθια" τίποτα..που να τη φτιάξω....

...Καλά , καλά....στις αγγελίες ξέρω...όχου..... ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D

[Terry RoscoeBeck5]

Δεν διάβασα το κείμενο του Καστοριάδη την πρώτη φορά που παρατέθηκε. Όχι διότι έχω κάποια προκατάληψη, αλλά διότι οι επικλήσεις κειμένων τρίτων (δηλαδή μή-μελών του φόρουμ) είναι - επί της ουσίας - μία παραίτηση εκ' μέρους του συνομιλητή να πείσει με δικά του επιχειρήματα και παραπομπή της συζήτησης σε ένα πλαίσιο αναφοράς το οποίο δεν ήταν προϋπόθεση για τη συμμετοχή σε αυτή - και βέβαια, δεν μπορεί να μεταβληθεί σε τέτοιο εν' όσω η συζήτηση εξελίσσεται.

 

 

 

Έτσι για να «φουντώσει» ο γόνιμος διάλογος  ;D θα ήθελα να κάνω μια παρατήρηση επ' αυτού που σχολίασε ο Παναγιώτης.

 

Ένα από τα «εργαλεία» της διαλεκτικής, είναι αυτό που στις σπουδές μου της δημοσιογραφίας, μας διδάχθηκε ως «νομιμοποίηση της αυθεντίας» ή «νομιμοποίηση από την αυθεντία».

 

Και ο καθηγητής μας, που μας το δίδαξε- από το Πάντειο, του τμήματος πολιτικών επιστημών- ήταν μυαλό ξουράφι (και δεν κάνω πλάκα). Ιδιόρρυθμος τύπος, αρκετά αλαζόνας (λόγο των φοβερών γνώσεων/ σκέψης του), αλλά όταν το ξεπερνούσες αυτό, ήταν απόλαυση να παρακολουθείς το μάθημα του.

 

 

Η επίκληση λοιπόν στην νομιμοποίηση της αυθεντίας- δηλαδή στην επίκληση μιας κοινά αποδεκτής διάνοιας που χαίρει της καθολικής αποδοχής- έχει ως σκοπό να νομιμοποιήσει την «υπόθεση» του ατόμου που την επικαλείται.

 

Δεν (είθισται) να θεωρείται ως «παραίτηση», αλλά ως ενδυνάμωση του επιχειρήματος του, μέσο της «νομιμοποίησης της αυθεντίας».

 

ΥΓ: Και εγώ είμαι «Καστοριαδικός». Τον θεωρώ ως τον τελευταίο μεγάλο Έλληνα (με όλα τα γράμματα κεφαλαία) διανοητή/φιλόσοφο. Και μπορεί για κάποιους να είναι «εμπόδιο» το γεγονός ότι ήταν αριστερών καταβολών, αλλά μόλις το αντιπαρέλθουν και εστιάσουν στο αμιγώς πνευματικό του έργο, πιστεύω ότι θα το βρουν πολύ ενδιαφέρον.