Τέχνη- Ναι , παλιά ήταν καλλίτερη.-

[Come_Clarity]

Καλημέρα κ απο μένα,

Το θέμα ενδιαφέρον κ συνάμμα σύνθετο.Θα προσπαθήσω ομως να εκφράσω τις σκέψεις μου,τουλάχιστον σε μερικές απο τις πάμπολες κατευθύσεις προς τις οποίες αναπτύσεται η συζήτηση.

Συμφωνώντας με τον trolley σημειώνω κ εγώ πως για να προσπαθήσουμε να απαντήσουμε στα ερωτήματα, πρέπει πρώτα να συμφωνήσουμε για το τι ορίζουμε ως τέχνη.Η έστω να συμφωνήσουμε επι του γενικότερου πλαισίου γύρο απο το τι είναι τέχνη.

Επειδή λοιπόν το να δώσω ορισμό για την τέχνη θα ήταν πολύ δύσκολο για εμένα θα σταθώ σε ένα χαρακτηριστικό της το οποίο θεωρώ οτι μπορεί να βοηθήσει την κουβέντα μας.

Η τέχνη λοιπόν πιστεύω πως χαρακτηρίζεται απο την αχρηστία της. Θέλω να πω πως στις σύγχρονες κοινωνίες όπου τα πάντα ειναι πρακτικά κ μετρημένα, όπου οι ρυθμοί είναι απίστευτα γρήγοροι, όπου η σχέση παραγωγής/χρόνου ολοένα κ μειώνεται, η τέχνη δεν έχει θέση απο πλευράς χρησιμότητας, ωστόσο πολλοί – είτε με τον ένα τρόπο είτε με τον άλλο- αντιλαμβάνονται την σημαντικότητα της πράγμα που μας αναγκάζει να δέχτουμε πως πολλές φορές το τυπικά άχρηστο/ ασήμαντο μπορεί εν τέλει να είναι  πολύ χρήσιμο/σημαντικό.

Στο παραπάνω συμπέρασμα στηρίζω κ την επόμενη διαπίστωση, οτι δηλαδή η καλλιτεχνική δημιουργία κ τα κίνητρά της σπάνια μπορούν να κλειστούν στα στενά όρια των λέξεων. Ωστόσο, όσο περίεργη κ αν είναι η καλλιτεχνική δημιουργία,θεωρώ πως τα ερεθίσματα που οδηγούν σε αυτή α) ποικίλουν β)μερικές φορές (αν οχι παντα) δεν  έχουν λογική εξήγηση.

Τα προαναφερθέντα ερεθίσματα σε ένα μεγάλο μέρός τους θαπροέρχονται απο το περιβάλλον στο οποίο ζει ο καλλιτέχνης μιας κ σύδεση καλλιτέχνη/περιβάλλοντος είναι πρόδηλη.Η τέχνη αρχικά είχε σύνδεση με την πολιτεία τους θεούς  την έννοια του «ιερού» κ την εξάρτηση αμφοτέρων απο μια εξωτερική δύναμη.Μετά την αποΐεροποίηση της δύναμης αυτης  η εξάρτηση μεταφέρεται στην φύση κ την παραπάνω ‘αντικειμενίστικη’ αντίληψη έρχονται να ανατρέψουν οι μοντέρνες τέχνες. Κατα τον Marlaux  η τέχνη γεννιέται απο την άρνηση της αντιγραφής θεαμάτων κ απο την επιθυμία να αποσπαστούν οι μορφές απο τον κόσμο που ο άνθρωπος υφίσταται σε εκείνον που κυβερνά εκείνος.Η μορφοποίηση δε που υφίστανται οι μορφές προκειμένου να ενταχθούν στον κόσμο του καλλιτέχνη αυτή η αναγωγή του κόσμου σε μια ανθρώπινη προοπτική αποτελεί τον ορισμό κάθε αληθινού ύφους.

 

Πλατειάζω σκοπίμως ώστε να τονίσω την άρρηκτη σύνδεση καλλιτέχνη-κόσμου.Ωστόσο σε αυτό το σημείο δεν πρέπει να ξεχνάμε οτι  η εικόνα που έχουμε για τον κόσμο δεν είνα παρα ένα πρόταγμα πανω στον πραγματικό μιας κ ο αντικειμενικός κόσμος γινεται ‘κοσμος’μεσω της αντιληπτικής διαδικασίας.

Ενα άλλο κυριο χαρακτηριστικό της τέχνης είναι η ικανότητα που έχει να εκφράζει  την παραπάνω συνύπαρξη.

 

Ένα τρίτο χαρακτηριστικό της τέχνης είναι αυτό που πολύ έξυπνα διατυπώθηκε σε προηγούμενη σελίδα. Οτι δηλαδη οταν μιλάμε για την τέχνη, ο χρόνος αποκτα άλλη σημασία καθως ΄΄Είναι η φύση των έργων τέχνης να καταξιώνονται μόνο μέσα από τη διαδικασία παλαίωσης τους, και επιβάλλεται μία απόσταση από τα "τρέχοντα" για να είναι κάποιος αντικειμενικός.’’   Κάθε έργο τέχνης  απο την στιγμή  που δημιουργείτε εξακολουθεί να υπάρχει  κ να ανοίγει ένα πεδίο έρευνας που οσο περνάει οκαιρος μπορει να αναλύεται εκτενέστερα αλλα ταυτόχρονα μπορεί να λειτουργει ως σημείο αναφοράς για νεότερους καλλιτέχνες είτε μεσω της αποιδοχής του αλλα είτε κ μεσο της απόρριψής του καθώς τέχνη μπορεί να υπάρξει κ ως προσπάθεια ορθότερης –κατα τον εκάστοτε  καλλιτέχνη- απόδοσης .

Απο το παραπάνω  βγαίνει λοιπον η άποψη που διατυπώθηκε κ με βρίσκει σύμφωνο,οτι δηλαδή για να έχεις γνώμη στην τέχνη καλό είναι να έχει γίνει μια μελέτη στα έργα των τελευταίων χρόνων.

Ίσως ακριβώς η έλλειψη αυτή της μελέτης παλαιότερων χρόνων σε συνδυασμό α)με την αφθονία της τέχνης ή της βαφτισμένης ως τέχνης που μας βομβαρδίζει σήμερα και β) με την μεγάλης αποδοχής άποψη ‘’τα πάντα είναι τέχνη’’

να οδηγεί στο συμπέρασμα πως η τέχνη σήμερα ειναι χαμηλου επιπέδου.

 

Η άποψή μου είναι πως σήμερα εξακολου8εί να υπάρχει τέχνη απλά χάνεται μέσα στον μεγάλο όγκο πληροφορίας.Δεν πρέπει ομως να παραβλέψουμε κατι ακόμα.Ειτε με την θέληση μας είτε χωρίς γινόμαστε δέκτες του οτιδήποτε προβάλλεται στις μέρες μας. Αυτό γίνονταν πλαιότερα κ αυτο γίνεται κ σήμερα.Δεν πρεπει ομως να λαμβάνουμε ως μέτρο το οτι προβάλετε. Πρεπει να ψάξουμε για να βρουμε.Ίσως παλαιότερα η ανεύρεση ενός έργου τέχνης να ήταν ευκολότερο πράγμα ομως στις μέρες μας είναι σίγουρο πως κάτι τέτοιο δεν είναι εύκολο.Συνδέοντας αυτό το σημείο με ένα προηγούμενο θα πω πως μάλλον σήμερα το προαναφερθέν έργο κρίνεται πιο δύσκολο απο ποτέ καθώς πέρα απο την απίστευτη ταχύτητα με την οποία διαδίδεται η πληροφορία (άχρηστη και χρήσιμη) πρέπει να συνυπολογίσουμε κ τον βαθμό της πνευματικής διαύγειας που χαρακτηρίζει την εποχή την οποία διανύουμε.Κοινώς όταν επι συναπτά έτη ο κόσμος έχει μάθει να αποδίδει τον ελάχιστο κόπο κ να απολαμβάνει το μέγιστο αποτέλεσμα μας δίνει ένα μέτρο της ποιότητας της τέχνης που θα παραχθεί.

 

Δυστυχώς λόγω δουλειάς  πρέπει να κλείσω κάπου εδώ με τις ευχαριστίες για τον χρόνο σας αλλά κ τις απολογίες μου για το γρήγορο κλείσιμο

 

[trolley]

Αν το κείμενό σου στη θέση του "επί της ουσίας" είχε το "συνήθως", θα συμφωνούσα. Κατά τα άλλα είναι αφορισμός.

 

mea culpa, επ' αυτού.

 

Θα έπρεπε να παραθέσει όλο το βιβλίο. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν επιχειρήματα. Από την άλλη βέβαια, πρέπει να θες να τα δεις ως τέτοια. Αν ξεκινάς από την απόσταση που σε χωρίζει γενικά με έναν διανοητή και όχι από το περιεχόμενο της σκέψης του, κάνεις μια κακή αρχή στην κριτική του αντιμετώπιση. Μερικές φορές στοχαστές άλλης κοσμοθεωρίας λένε σημαντικά πράγματα.

 

Και μερικές φορές, όχι. Ισοπαλία εδώ.

 

Μα αυτό θα ήταν ο ορισμός του δημοσιογραφικού.

 

Οπωσδήποτε αστειεύεσαι. Αν κάτι είναι βέβαιο, οι δημοσιογράφοι συμπεριφέρονται ως κοτσομπόλες κυρίες της αυλής, αναρρωτώμενες ποιανής (παράταξης συνήθως) είναι τα σκουπίδια. Επ' ουδενί δεν αρθρώνουν πρόταση για λύση, τουναντίον αρνούνται έστω και να προσπαθήσουν όταν κάποιος τους στριμώχνει επ' αυτού, λέγοντας ότι "δεν είναι ο ρόλος μου αυτός".

 

Δηλαδή δεν έχεις καμία ένσταση για το ρόλο της τηλεόρασης; Έχω διαβάσει ποστ σου εδώ που λένε το αντίθετο.

 

Έχω ένσταση για το ρόλο της ελληνικής τηλεόρασης. Δεν έχω καμία ένσταση για το ρόλο της τηλεόρασης του National Geographic π.χ. Ο Καστοριάδης δεν κάνει ποιοτικές διαφοροποιήσεις, όπως κανένας από τη γενιά του δεν έκανε, αν θυμάμαι καλά, τουλάχιστον όσον αφορά στην τηλεόραση ως μέσο.

 

Για να διαβαστεί σωστά το παράθεμα, είναι απαραίτητο να γίνει σαφές ότι δεν λέει πουθενά ότι δεν παράγεται καλή τέχνη σήμερα.

Λέει κάτι άλλο: ότι η κακή τέχνη είναι πολλή και ότι έχει δυσανάλογη με την αξία της προβολή.

Κυρίως το παράθεμα μιλάει για την αλλοίωση της ικανότητας των ανθρώπων να κρίνουν, εξαιτίας της υπερβολικής προώθησης κενών πραγμάτων.

 

Ναι, το κατάλαβα τι λέει. Αλλά - κατά τη γνώμη μου - κάνει λάθος. Η μείωση της κριτικής ικανότητας των ανθρώπων δεν οφείλεται στην υπερβολική προώθηση κενών πραγμάτων, αλλά στην οκνηρία τους. Αν εγώ σου δείξω 7.000 άσχημες γυναίκες, δεν υπάρχει περίπτωση να ξεχάσεις την πρώτη σου αγάπη. Έτσι δεν είναι;

 

Αν ας πούμε (λέω εγώ τώρα) οι "50 αποχρώσεις του γκρίζου" ή το "Αγάπη μου κολυμπάς με καρχαρίες" διαφημίζονται σαν "αριστουργήματα", και αυτό το βλέπεις σε 1000 διαφημίσεις βιβλίων το μήνα, τότε πόσο εύκολο είναι να ξέρεις τι είναι αριστούργημα και τι όχι; Και πόσο εύκολο είναι να εντοπίσεις μέσα σε αυτό το θόρυβο πληροφορίας το Υπόγειο, τα 100 χρόνια μοναξιάς ή τα Σταφύλια της Οργής;

 

Τόσο εύκολο όσο μία βόλτα το μήνα στα κεντρικά βιβλιοπωλεία των Αθηνών. Δεν ξέρω κανέναν που να υιοθέτησε μία τέτοια ρουτίνα που να μπερδεύει την αξία των "Σταφυλιών" με τις "Αποχρώσεις". Απ' την άλλη, όσοι δεν ενδιαφέρονται, ούτως ή άλλως βλακείες πιστεύουν οπότε τι μας νοιάζει ποιες ακριβώς είναι;

 

Και λαμβάνοντας υπόψη ότι δεν έχουν όλοι οι πολίτες το ίδιο μορφωτικό επίπεδο, αλλά πολλοί αντίθετα "επιμορφώνονται" από τα μέσα, ακόμη και άθελά τους.

 

Όπως έγραψα στην προγηούμενη παράγραφο, αλλά επίσης και στην προτροπή μου για έρευνα της τελευταίας 35ετίας. Όσοι δεν θέλουν να είναι αγράμματοι, δεν είναι.

 

Μου έκανε εντύπωση πάντως που δεν ανέφερες κάτι για το δικό μου σχόλιο, πάνω από το παράθεμα.

 

Μα δεν έχω κανένα πρόβλημα με το δικό σου σχόλιο. :) :) Απλά, επειδή - όπως έγραψα - όταν αρχίσουμε τις παραθέσεις "μεγάλων στοχαστών του 20ου αιώνα", όπου να' ναι κάποιος θα αρχίσει να παραθέτει λόγια του Ιησού ή του Κρισναμούρτι ή του Τσε ή του ΓΑΠ (αστείο ήταν αυτό), απλά εντόπισα τον κίνδυνο σε μία τέτοια προσέγγιση (πρώτον) αλλά και την ειδική διαφωνία μου με το κείμενο του Καστοριάδη που παρατέθηκε (δεύτερον).

 

@Terry

Δεν αποτελούν για εμένα εμπόδιο οι αριστερές καταβολές του. Όπως έχω γράψει πρόσφατα σε άλλο thread, οι Clash παίζοντας στο χώρο και τον χρόνο που εμφανίστηκαν δεν θα μπορούσαν παρά να είναι αντι-θατσερικοί. Ο Καστοριάδης, στο Παρίσι εκείνα τα χρόνια, τι ήθελες να δηλώνει.. νεοφιλελεύθερος; :) :) :) :) Υποθέτω ότι η ουσία των γραπτών του είναι αλλού, ίσως κάποια στιγμή ενδιαφερθώ αρκετά ώστε να τα μελετήσω.

 

[LK]

@terry

 

Ωραία.

Έτσι είναι όπως τα λες.

Το ίδιο μπορεί να ισχύει και στα νομικά.

Επίκληση π.χ. αποφάσεων άλλων δικαστηρίων , επί του ιδίου θέματος, κατά κόρον ανώτερων (δικαστηρίων) από το δικάζον.

 

Η «ένσταση μου» όμως εμένα είναι αυτή:

Μάλλον οι ενστάσεις μου.

Μια τυπική, και μια επι της ουσίας.

 

Τυπική:

Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με ένα αμιγώς «ρητορικό περιβάλλον», με δικανικό ή φιλοσοφικό λόγο.

Είναι μια κουβέντα μεταξύ φίλων , χωρίς να έχει περιαφθεί κάποιας πανηγυρικότητας.

 

Ουσιαστική:

Η επίκληση της αυθεντίας, σε ένα τέτοιο thread, με αυτό το περιεχόμενο,  και η μέσω αυτής υποστήριξη του "νέου" , μου φαντάζει αντιφατική.

 

[manosx]

Η επίκληση της αυθεντίας σε αμφιλεγόμενα/ "φιλοσοφικά" και μη αποδείξιμα ζητήματα είναι κατά κανόνα λογική πλάνη, περισσότερο ρητορικό παρά ουσιαστικό εργαλείο.

[Terry RoscoeBeck5]

 

@Terry

Δεν αποτελούν για εμένα εμπόδιο οι αριστερές καταβολές του. Όπως έχω γράψει πρόσφατα σε άλλο thread, οι Clash παίζοντας στο χώρο και τον χρόνο που εμφανίστηκαν δεν θα μπορούσαν παρά να είναι αντι-θατσερικοί. Ο Καστοριάδης, στο Παρίσι εκείνα τα χρόνια, τι ήθελες να δηλώνει.. νεοφιλελεύθερος; :) :) :) :) Υποθέτω ότι η ουσία των γραπτών του είναι αλλού, ίσως κάποια στιγμή ενδιαφερθώ αρκετά ώστε να τα μελετήσω.

 

 

Χαίρομε που αντιμετωπίζουμε με αυτόν τον τρόπο την διανόηση (βάζω και τον εαυτό μου μέσα). Ποτέ κανείς δεν έχασε ανοίγοντας τις αντένες του στην σκέψη, απ' όπου και αν προέρχεται αυτή. Το τι θα κρατήσει βέβαια, είναι δικό του ζήτημα... το πως θα την φιλτράρει- επεξεργαστεί κλπ.

 

Το ίδιο και με την τέχνη- για να επανέλθω στο κυρίαρχο ερώτημα, εξατομικεύοντας το στην μουσική:

 

Όταν με ρωτάνε τι παίζεις (δηλαδή στιλ μουσικής) δεν έχω απάντηση. Αν με «κατατάξω» ως ροκ ή και εγώ δεν ξέρω τι, αμέσως αποκτώ ένα «μονοδιάστατο» που δεν με εκφράζει.

 

Δεν μπορώ να απορρίψω μια φόρμα για χάρη μιας άλλης, καθώς σε πολλές και συχνά ετερόκλητες μεταξύ τους μουσικές και στιλ, διακρίνω τόσο ενδιαφέροντα πράγματα, που θα αδικούσα τον εαυτό μου αν επέλεγα την μια και μόνη «διάσταση».

 

@Κύριε συνήγορε: Το δεδικασμένο  ;D

 

Μα κάνουμε έναν φιλικό διάλογο- οπότε χρησιμοποιούμε διαλεκτικά επιχειρήματα στο πλαίσιο του συναμφότερου  ;) ;D

 

Ποια «πανηγυρικότητα» βρε... για τα πανηγύρια είμαστε  ;D ;D ;D Και όπως λέει και το ρητό «φιλοκαλούμεν μετ' ευτελείας και φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας»  ;D ;D ;D ;D       

[LK]

 

@Κύριε συνήγορε: Το δεδικασμένο  ;D

 

 

 

Επίτρεψε μου μια διόρθωση.

Το «δεδικασμένο»  ως όρος, στο Ελληνικό Δίκαιο δεν περιγράφει τις αποφάσεις προηγουμένων δικαστηρίων επί ιδίου θέματος.  Αυτό εμείς το λέμε «Νομολογία» :P.

 

«Δεδικασμένο» στο Ελληνικό δίκαιο είναι : "Οι οριστικές αποφάσεις των πολιτικών δικαστηρίων , που δεν μπορούν να προσβληθούν με ανακοπή ερημοδικίας και έφεση, καλύπτει δε (το δεδικασμένο) το ουσιαστικό ζήτημα που κρίθηκε καθώς και τα δικονομικά  ζητήματα που κρίθηκαν οριστικά , μεταξύ των ιδίων διαδίκων καταρχήν"

 

Εσύ χρησιμοποίησες  τον όρο, όπως τον δίδουν οι ευτελείς Αμερικανικές  ταινίες που βλέπεις.  :P ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D

 

και εγώ τέτοιες βλέπω

[Terry RoscoeBeck5]

 

 

Εσύ χρησιμοποίησες  τον όρο, όπως τον δίδουν οι ευτελείς Αμερικανικές  ταινίες που βλέπεις.  :P ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D

 

 

Φίλος, δεν ξέρω εγώ από αυτά τα εγχώρια... δικολαβίστικα. Εγώ ξέρω «Σμιθ εναντίον της πολιτείας της Νέας Υόρκης, 1967».  ;D ;D ;D

 

Τους πήρε τα... underwear, υπάρχει το δεδικασμένο... βουρ στον πατσά  ;D ;D ;D

 

 

[samy paraga]

 

 

Εσύ χρησιμοποίησες  τον όρο, όπως τον δίδουν οι ευτελείς Αμερικανικές  ταινίες που βλέπεις.  :P ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D

 

και εγώ τέτοιες βλέπω

 

Όπως είπε και ένας φιλόσοφος ;D ;D ;D μερικές σελίδες πιο πριν, "όποιος βλέπει χαζομάρες στο τέλος καταντάει χαζός ''

Χαζάθηκες παιδάκι μου και θες να χαζέψεις κι εμάς ?  ;D ;D ;D

[AuditoryDriving]

Νομίζω ότι πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε λιγο τη βάση της συζήτησης (παρα τα εξαιρετικά που γραφτηκαν ως τωρα) και να αποφασίσουμε αν θα μιλήσουμε για το τι είναι τέχνη ή για το ποιος αποφασίζει τί ειναι τέχνη.

 

Όσον αφορά το πρώτο,  το τι είναι τέχνη, και συμπληρώνοντας αυτά που γράφτηκαν παραπάνω, για μένα τέχνη είναι ότιδήποτε μπορεί να συγκινήσει και διαθέτει κάποιο βάθος και αφαιρετικότητα ώστε αφενός να μπορεί να ερεθίσει σε διαφορετικά επίπεδα της νόησης και αφετέρου να μπορεί να προσαρμοστεί στα βιώματα και την ψυχοσύνθεση του εκάστοτε αποδέκτη. Θα πω προβοκατόρικα δε ότι δεν έχει σημασία αν κάποιο έργο θεωρείται ως τέχνη από 2 ή απο 2 εκατομύρια.

 

Όσον αφορά το 2ο, το ποιος αποφασίζει τί ειναι τέχνη, πιστεύω ότι έχουμε πόλεμο και ότι πρέπει να υπερασπιζόμαστε αυτά που εμείς θεωρούμε τέχνη, πάντα με ανοιχτό μυαλό βέβαια, καθώς αφενός μονο έτσι επέρχεται μια συλλογική πολιτισμική συνείδηση και αφετέρου γιατί η φτήνια που συνήθως συνοδεύεται από τους ήχους ταμειακών μηχανών θα μας πνίξει.

 

Τέλος, ίσως πρέπει να τραβήξουμε για πρακτικούς λόγους μια γραμμή οσον αφορά το καθαρά εμπορικό που είναι κατασκευασμένο και διαχέεται στην καθημερινότητα μας και στο ανιδιοτελές που γίνεται από μεράκι και υστέρημα χρόνου και δεν προσπαθεί να αποδείξει τεχνικότητα, αλλά ερασιτεχνία.

[manosx]

Στα περί τέχνης, όταν πλαίσιο αναφοράς αλλάζει, αλλάζει και το περιεχόμενο. Όταν ζωγράφιζε ο Ραφαέλ, το ζητούμενο ήταν η εξίψωση του πνεύματος. Οταν σήμερα ζωγραφίζουν κ******πίδες (true story :'( ) το ζητούμενο είναι o (πολύ) φτηνός εντυπωσιασμός.

 

 

Ετσι λοιπόν και η δεκαετία του 70 είχε κάποιες ποιοτικές διαφορές με το σήμερα ως προς τα ζητούμενά της, υπήρχε μια τάση αμφισβήτησης, η οποία οδηγούσε αναγκαστικά και σε μια άλλη καλλιτεχνική προσέγγιση. Σήμερα υπάρχει μια γενικότερη τάση εφησυχασμού στην κοινωνία, το ζητούμενο πλεον δεν είναι τόσο η αμφισβήτηση του συστήματος όσο η επιτυχία μέσα σε αυτό.

 

 

Ομως, η ωραιοποίηση του παρελθόντος και των βιωμάτων της νεότητας, η οποία είναι όντως μια υπαρκτή παγίδα, έχει νόημα μόνο π.χ. για τη 10ετία του 70, όχι για τον Ραφαήλ ούτε για τον Μότσαρτ. Δυστυχώς όμως μετρητής ποιότητας δεν υπάρχει, συνεπώς το αν οι κ*****πίδες είναι στο ίδιο πολιτιστικό επίπεδο με τη "Σχολή των Αθηνών", καταλήγει τελικά να είναι θέμα προσωπικής αισθητικής και επιλογών.

 

Προσωπικά λοιπόν πιστεύω ότι η μουσική έχει παρακμάσει απίστευτα σε σχέση με τον 18ο αιώνα, σε σημείο που για μένα θα ήταν καλύτερο να την καταργήσουμε τελείως να ησυχάσουμε  ;D. Αντίθετα ο κινηματογράφος έχω την πεποίθηση ότι δεν έχει φτάσει ακόμα στο peak του.