Πολιτικά σχόλια

[harilatron]

Συμφωνώντας με τους προηγούμενους να πω κι εγώ ότι το γεγονός ότι το όποιο σύστημα αξιολόγησης δεν μπορεί να είναι 100% αδιάβλητο δεν μπορεί να αποτελέσει δικαιολογία ώστε να μη γίνει τίποτα. Σε περίπτωση αδικιών υπάρχουν και τα δικαστήρια.

Η πρακτική εμπειρία μου λέει ότι αυτοί που φωνάζουν εναντίον της αξιολόγησης (π.χ. στα ΑΕΙ) είναι οι ανεπαρκείς και όχι αυτοί που ανησυχούν για ενδεχόμενες αδικίες.

 

[gdevelek]

θα οδηγήσουν με μαθηματική ακρίβεια 100 δεκαδικών ψηφίων σε απολύσεις και δη μεγάλου αριθμού ΔΥ, αφού θα είναι πολύ δύσκολο για πάρα πολλούς απ' αυτούς να "περάσουν" τους ελέγχους.

 

Όχι γιατί, πολύ απλά, αν ο πήχυς αποδειχθεί υψηλός, θα τον κατεβάσουν για να περνούν όλοι πλην ελαχίστων, έτσι για ξεκάρφωμα.  ;)

 

Η αξιολόγηση πρέπει να γίνεται με αντικειμενικά κριτήρια και επιτροπές. Το "οι αξιολογήσεις θα είναι κομματικές" το έχω ακούσει από στόμα συνδικαλιστή που υπερασπιζόταν τη μονιμότητα, αυτό το δήθεν συντριπτικό επιχείρημα πρέπει να τελειώσει, αρκετά.

[theoctapus]

Είναι εξαιρετικά εύκολο να απορρίψει κανείς ΟΛΑ τα επιχειρήματα εναντίον της αξιολόγησης των ΔΥ. ΔΕΝ νοείται επαγγελματικός χώρος/κλάδος όπου η δουλειά του εργαζόμενου να μην μπορεί να ελεγχτεί. Αξίωμα, .&-, επόμενο παρακαλώ.

[trolley]

Όπως έγραψα:

 

- Τον εξαναγκασμό (ο οποίος θα είναι εφικτός εφ' όσον θα έχει αρθεί η μονιμότητα) των διοικήσεων των δημοσίων υπηρεσιών σε θέσπιση μηχανισμών ελέγχου του υπαλληλικού προσωπικού, με διαδικασίες που ήδη ισχύουν και αποδίδουν στον ιδιωτικό τομέα.

 

Όντως δεν χρειάζεται να ανακαλύψουμε τον τροχό.

 

 

[mc06060]

Θα ήθελα να πω κι εγώ πολλά επί των απείρων θεμάτων που έχουν ανοίξει σε αυτό το post (το οποίο κατά τη γνώμη μου καλώς κάνει και μένει ανοικτό), αλλά δε θα ξερα από που να αρχίσω.

 

Μια παρατήρηση μονάχα, που θα θελα να κάνω, είναι το ότι θα πρέπει να προσπαθούμε να μας παρασύρει ο εμπειρισμός όσο το δυνατό λιγότερο. Σίγουρα, ο κάθε άνθρωπος κουβαλάει συγκεκριμένα βιώματα που τον διααμορφώνουν, αλλά να μην ξεχνάμε ότι έτσι κι αλλιώς όλοι και όλες, διαμορφωνόμαστε με βάση ένα συγκεκριμένο σύστημα κι ένα καθορισμένο σύνολο ιδεών και αντιλήψεων. Ο ατομικός δρόμος δεν είναι μια "συντηρητική" επιλογή ορισμένων, αλλά η κυρίαρχη ιδεολογία που εγκαλεί τον καθέναν και την καθεμιά. Αυτό όμως δεν τον καθιστά ούτε αυταξία, ούτε μη αντιστρέψιμη πραγματικότητα. Ο ρεαλισμός, με άλλα λόγια, ως μέτρο αξιολόγησης αντιλήψεων (αυτό είναι ρεαλιστικό, το άλλο ουτοπικό) είναι, θεωρώ, αρκετά επικίνδυνος, εάν δε συνομολογούμε από την αρχή ότι είναι κάτι κοινωνικά και όχι "φυσικά" ορισμένο. Καμία "φύση" δε φτιάχνει τους "νόμους της αγοράς" και καμία "φύση" δεν τους καταργεί.

 

Από την άλλη, επειδή πάντα η κατάθεση στοιχείων θεωρείται τεκμήριο αδιάσειστο, θεωρώ ότι κι εδώ θα πρέπει να κάνουμε την εξής παραδοχή: ναι οι αριθμοί μπορούν κάλλιστα να λένε ψέμματα. Αν δεν ήταν έτσι, τότε η ίδια η συγκυρία που βιώνουμε δε θα έπρεπε να υπάρχει. Το ότι η κρίση υπερβαίνει ακόμα και τους ίδιους τους διαμορφωτές της ασκούμενης πολιτικής (και αυτούς που τη διαμόρφωναν προ κρίσης) σε παγκόσμιο επίπεδο, δείχνει με τον πιο σαφή τρόπο ότι οι κοινωνίες δεν είναι αριθμοί και στατιστικές και ούτε μπορείς να τις κατανοήσεις έτσι. Ερμηνευτικά σχήματα υπάρχουν διάφορα, από το Μαρξ, το Βέμπερ μέχρι τον Καρλ Πόππερ. Αλλά, σε όσο αντιθετικά συμπεράσματα να καταλήγουν και οι τρεις τους, σίγουρα δε βασίζονται μονάχα στο "ρεαλισμό" των αριθμών.

 

Για να φέρω ένα παράδειγμα: όσο και να κουβεντιάζουμε για τον αριθμό και την αποδοτικότητα των δημοσίων υπαλλήλων, υποστηρίζοντας τη μια ή την άλλη πλευρά, δεν πλησιάζουμε καθόλου το πραγματικό πρόβλημα που, κατά τη γνώμη μου, είναι πρόβλημα κοινωνικών συμμαχιών και αναπαραγωγής τηςκοινωνικής συναίνεσης σε μια ασκούμενη πολιτική. Το πρόβλημα αυτό δεν είναι ελληνικό, μόνο, προφανώς. Είναι πρόβλημα του κάθε κοινωνικού σχηματισμού, που στην Ελλάδα απαντήθηκε με τη διόγκωση του κράτους και την ατομική "ιδιοποίησή" του από τους πολίτες. Κάτι τέτοιο συντηρούσε, όμως, τη μεσαία τάξη, όπως στη Μεγάλη Βρετανία και τις ΗΠΑ το έκανε ο ιδωτικός δανεισμός. Η μάλλον συντηρούσε τη συμμαχία της μων μικρομεσαίων με τη μεγαλοαστική τάξη. Η κρίση, όμως, μεταξύ άλλων είναι και ξεσκαρτάρισμα και αυτό βιώνουμε τώρα διεθνώς.

 

Ε κι απο κει πέρα, συγγνώμη, αλλά όλοι ξέρουμε ότι υπάρχει και η "δημιουργική γραφή"...

http://www.rednotebook.gr/details.php?id=8381#.UOrAZMRFhlY.facebook

[gdevelek]

Είναι εξαιρετικά εύκολο να απορρίψει κανείς ΟΛΑ τα επιχειρήματα εναντίον της αξιολόγησης των ΔΥ. ΔΕΝ νοείται επαγγελματικός χώρος/κλάδος όπου η δουλειά του εργαζόμενου να μην μπορεί να ελεγχτεί. Αξίωμα, .&-, επόμενο παρακαλώ.

 

Δεν βλέπουν ακριβώς τον δημόσιο τομέα ως επαγγελματικό χώρο όπου πρέπει να παράγουν έργο για να δικαιολογούν το μισθό τους, μάλλον κάτι σαν "χώρο παρουσίας" για να πληρώνονται.

 

Εξηγώ:

 

Φίλη μου που δούλευε στην ΙΒΜ μου είπε περιστατικό όπου εργαζόμενη σε κρατική τράπεζα είπε το εξής:

 

"Αν θέλουν να δουλεύουμε κιόλας, πρέπει να μας πληρώνουν παραπάνω. Όσα μας δίνουν τώρα, είναι για να ερχόμαστε εδώ κάθε μέρα".

 

 

[audiokostas]

Φίλη μου που δούλευε στην ΙΒΜ μου είπε περιστατικό όπου εργαζόμενη σε κρατική τράπεζα είπε το εξής:

 

"Αν θέλουν να δουλεύουμε κιόλας, πρέπει να μας πληρώνουν παραπάνω. Όσα μας δίνουν τώρα, είναι για να ερχόμαστε εδώ κάθε μέρα".

Τζιτζιφιές, Κεντρικά Μηχανογράφησης ....ικής Τράπεζας.  ;)

 

Δεν το λένε μόνο εκεί. Είναι Ήταν εξαπλωμένη η αρρώστια.

Και συνήθως το λένε τα μπάζα.

Από την εποχή του Αλεξανδράκη. "Εγώ προσωρινά είμαι εδώ. Σύντομα φεύγω. Είμαι για μεγάλα πράγματα πλασμένος."

Ασε το χω δει πολλές φορές το έργο. Και στον ιδιωτικό τομέα.

[theoctapus]

Δεν βλέπουν ακριβώς τον δημόσιο τομέα ως επαγγελματικό χώρο όπου πρέπει να παράγουν έργο για να δικαιολογούν το μισθό τους, μάλλον κάτι σαν "χώρο παρουσίας" για να πληρώνονται.

 

Και τι μας νοιάζει πως το βλέπουν αυτοί; Εργαζόμενοι είναι, υπακούουν στους κανόνες, δεν τους φτιάχνουν (να χαρείτε, μην ξυπνήσει το επαναστατικό μερικών, νομίζω είναι κατανοητό τι εννοώ).

 

Το τι λέει ο κάθε παπάρας εργαζόμενος στον ιδιωτικό ή στον δημόσιο τομέα δεν αναιρεί το γεγονός ότι η εργασία του πρέπει να ελέγχεται. Και μάλιστα επειδή ακριβώς λένε και κάνουν ότι μαλακία τους κατέβει, χρειάζεται ο έλεγχος.

[trolley]

Μια παρατήρηση μονάχα, που θα θελα να κάνω, είναι το ότι θα πρέπει να προσπαθούμε να μας παρασύρει ο εμπειρισμός όσο το δυνατό λιγότερο.

 

Υποθέτω ότι αντιλαμβάνεσαι τον εμπειρισμό ως εμπόδιο στη διαδικασία οραματισμού (και πιθανής υλοποίησης) νέων κατευθύνσεων, σε ατομικό - κοινωνικό - πολιτικό επίπεδο, οπότε προτείνεις την υποβάθμισή του (με τη φράση "όσο το δυνατόν λιγότερο").

 

Και τι ακριβώς προτείνεις στη θέση του; Π.χ. θα δεχόσουν να σου κάνει ο γιατρός μία ένεση με χλωρίνη την επόμενη φορά που θα πας έχοντας πονόλαιμο, ή θα ξεκινήσεις με μερικές παστίλιες για το λαιμό, όπως θα σου υποδείξει ο φαρμακοποιός σου;

 

 

[gdevelek]

Και τι μας νοιάζει πως το βλέπουν αυτοί; Εργαζόμενοι είναι, υπακούουν στους κανόνες, δεν τους φτιάχνουν

 

Όταν έχεις μονιμότητα εγγυημένη μέχρι και στο Σύνταγμα, αποθρασύνεσαι...