Ανείπωτα συναισθήματα

[fusiongtr]

Καλησπέρα σας.

 

Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μια σημερινή εμπειρία μου, που με συγκλόνισε στην κυριολεξία.

Δουλεύω σε μια εταιρία Logistics, με μεγάλους αποθηκευτικούς χώρους, κήπο (κάτι σαν κήπο), και γενικά άπλα για να μπορούν να μπαινοβγαίνουν οι νταλίκες, να "κωλόνουν", να φορτώνουν, να μανουβράρουν και να φεύγουν.

 

Στην εταιρία αυτή (που υπάρχει αρκετά χρόνια τώρα), και συγκεκριμένα στον κήπο, και γενικά όπου βρουν, υπάρχουν κάποια σκυλιά, μεγάλη παρέα, η οποία είναι ψιλοσταθερή αρκετά χρόνια, και μάλιστα κάποια από αυτά, τα πρωτογνωρίσαμε "βρέφη".

Εμφανείς οι ομοιότητες με τους γονείς τους (πολύ γέροι πια, όλη μέρα κοιμούνται) και τα αδέρφια τους (μαύρα με τεράστια κεφάλια) που ζουν μαζί στον ελεύθερο χώρο της εταιρίας, μαζί με τους "φίλους" τους.

 

Σήμερα λοιπόν μπαίνοντας μια νταλίκα από κάποιον προμηθευτή του εξωτερικού να ξεφορτώσει, πέρασε πάνω από ένα από αυτά στην κυριολεξία, με συνέπεια να του τσακίσει το σώμα.

 

Έγινε το "έλα να δεις".

Κάποιοι όρμηξαν στον οδηγό, που ξαναμπήκε στην νταλίκα και δεν έβγαινε έξω λέγοντας "δεν το είδα ρε παιδιά".

Κάποιοι έτρεξαν να πάρουν τηλέφωνο σε φιλοζωϊκές εταιρίες, Δήμους, κλπ, για ευθανασία, γιατί το καημένο το ζώο βασανιζόταν.

 

Και ξαφνικά.....

 

Πετάγεται το ένα αδέρφι του, σαν σφαίρα, τον πιάνει από το σβέρκο με τα δόντια και τον τραβάει έξω, τον βγάζει μακριά από την νταλίκα.

Και κάθεται και κλαίει από πάνω του, τον γλύφει, δεν αφήνει κανένα να τον πλησιάσει ούτε να τον χαϊδέψει.

Έμεινε εκεί, κλαίγοντας δίπλα στον αδερφό του μέχρι αυτός να πεθάνει.

Και δεν έφευγε. Μόνο έκλαιγε, προσπαθώντας θαρρείς να τον ξαναφέρει πίσω γλύφοντάς τον.

 

Μετά, έφυγα εγώ από εκεί.

Δεν άντεξα άλλο.

 

Αυτά είναι μόνο λόγια, τα συναισθήματα ανείπωτα!

 

 

 

[RayDTutto]

Θέλω κάτι να γράψω αλλά δεν ξέρω τι...

Δεν μπορώ να βρω λόγια...

[Waterfall-K]

Θέλω κάτι να γράψω αλλά δεν ξέρω τι...

Δεν μπορώ να βρω λόγια...

[LK]

Δεν είχα ποτέ ιδιαίτερη επαφή με σκυλιά, δεν είχα ποτέ δηλαδή δικό μου.

Πιο πολύ κοντά ήρθα με αυτά στο στρατό, που είχαμε μερικά.

Συγκεκριμένα θυμάμαι την «Τίνα».

 

Η Τίνα λοιπόν δεν ήταν σκυλί…ήταν άνθρωπος και για την ακρίβεια πιο έξυπνη από το μισό στρατόπεδο και οπωσδήποτε εξυπνότερη από τον Διοικητή.  ;D ;D ;D ;D

 

Σε κοιτούσε στα μάτια και ήταν σαν να ανταλλάξατε ολόκληρες προτάσεις.

 

Δεν θα πω τα τετριμμένα, που τη φώναζες απέξω , σηκωνόταν στα δύο πόδια, άνοιγε την πόρτα και έμπαινε μέσα…και αλλά τέτοια «ζογκλερικά».

 

Το σκυλί είχε τρομερή ικανότητα να επικοινωνεί μαζί μας.

 

Πρώτη για «τσαμπουκά»….αν σε έβλεπε να παίρνεις π.χ. το όπλο  «γινόταν και αυτή σοβαρή», έμπαινε στον ρόλο……πρώτη και για παιχνίδια….τέσπα.

 

Στην ιστορία που σου συνέβη, δεν έχω να πω τίποτα έξυπνο… κάλλιον το σιγάν.

 

[pericles]

Στρατο κριμα το σκυλακι.Εγω δεν εχω δικο μου σκυλο γιατι δενεσαι συναισθηματικα με αυτο και αν παθει κατι ειναι σαν να εφυγε καποιος απο την οικογενεια.Στο Στρατο ειχα δυο τρια που κοιμοντουσαν με βαρδιες μεσα στο τηλεφωνικο κεντρο οταν εξω το χιονι ηταν 1,5 μετρο .

Εβρος -Πετραδες 1981.Αυτα φυλαγανε  το στρατοπεδο αλλα και μαζι με τα περιπολα  περπαταγανε πολλα χιλιομετρα την ημερα.Ειναι  σαν ανθρωποι χωρις μιλια αλλα με κατι ματια ολο εκφραση .Τιποτα αλλο .

[fusiongtr]

Περικλή μου σίγουρα κρίμα το σκυλάκι.

Ούτε εγώ είχα ποτέ σκύλο.

Όμως έπρεπε να έβλεπες την αντίδραση του αδερφού του.

Δεν έχω ξαναδεί τέτοιο πράγμα ποτέ.

 

[ez]

Τα σκυλιά τα ένοιωθα πάντα για κάποιο λόγο αδέλφια μου...κι όσο κι αν έχω ζήσει αλησμόνητες στιγμές both sides of the fence, μιά ιστορία σαν τη δική σου εξακολουθεί να μου φέρνει δάκρυα στα μάτια...πίστεψε με φίλε μου, σε καταλαβαίνω, και δεν το λέω συχνά αυτό...

[S9F]

Ούτε εγώ είχα ποτέ σκύλο.

Όμως έπρεπε να έβλεπες την αντίδραση του αδερφού του.

Δεν έχω ξαναδεί τέτοιο πράγμα ποτέ.

 

Μην σου κάνει εντύπωση.Το ίδιο ακριβώς θα έκανε αν είχε ιδιοκτήτη και τύχαινε να πάθει κάτι παρόμοιο.Μετά από 11 χρόνια συμβίωσης με σκύλο μπορώ με πολύ σιγουριά να σου πω πως όσο περισσότερο γνωρίζω τους ανθρώπους,τόσο περισσότερο αγαπάω τα ζώα!

 

Εγω δεν εχω δικο μου σκυλο γιατι δενεσαι συναισθηματικα με αυτο και αν παθει κατι ειναι σαν να εφυγε καποιος απο την οικογενεια.

 

Αυτό είναι το "κακό" ρε γαμώτο...Μετά από περίπου 2 χρόνια αφότου "έχασα" το δικό μου,ακόμα δεν μπορώ να πάρω άλλο...  :(

[Kanimothrios]

Η ιστορία σου μου θύμησε πρόσφατο παρόμοιο συμβάν σε εθνική οδό,που είχε ανέβει στο internet και σε video.

Το άρθρο το είχα διαβάσει,στο video δεν μπόρεσα να πατήσω play.

 

Χαίρομαι που μεγάλωσα στην επαρχία,σε μονοκατοικία και είχαμε πάντοτε σκυλιά.

Αν είσαι και μοναχοπαίδι,είναι μεγάλη συντροφιά.

 

Δεν μπορώ να το περιγράψω με λόγια όλο αυτό..

 

Πριν κανά μήνα έμαθα ότι κέρδισα μια μουσική υποτροφία και η ζωή μετά το καλοκαίρι θα με βρει στο εξωτερικό.

Οικογένεια δική μου δεν έχω,πέρα από τους γονείς μου.

Έχω καλούς φίλους,συγγενείς,κ.λ.π.αλλά το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα,είναι ότι θα μου λείψει ο σκύλος και μάλλον θα του λείψω και εγώ.

 

Μετά σκέφτηκα ότι δεν είναι δα και δύσκολο να φύγουμε παρέα. :)

Έχει τόσα καταπράσινα πάρκα εκεί που θα πάμε,μια χαρά θα περάσουμε..