Είναι προγραμματισμένα τα μουσικά μας γούστα?

[blue]

 

1. Είναι πια επιστημονικά αποδεδειγμένο οτι αν συνεχίζω να ακούω και να παίζω τη μουσική που παίζω, δεν θα μπορούσα να κάνω ποτέ επιτυχία γιατί είμαι ακριβώς στις ξεκάρφωτες τελείες του γραφήματος αν όχι εκτός γραφήματος.

;D ;D ;D

 

To πιο ωραίο με τη διαπίστωση της "ομοιότητας" (κατόπιν συνταγής) είναι το καθημερινά παρατηρήσιμο. Ακούμε τραγούδια στο ραδιόφωνο που παλεύουν στο μέτωπο του loudness war και συχνά ακολουθεί ο διάλογος :

 

-ποιοι είναι αυτοί?

-ε, κάποιο από "αυτά" τα συγκροτήματα (που δεν τα ξεχωρίζεις).

 

Πάντως αν κάναμε zoom out και βλέπαμε την ομοιότητα σε μεγαλύτερη κλίμακα χρόνου, υποψιάζομαι οτι θα βλέπαμε ένα μεγάλο κατσαρό μακαρόνι με κοιλάδες και κορυφές, οπότε αυτό το γράφημα ίσως λέει το άλλο καθημερινά παρατηρήσιμο οτι δυστυχώς ζούμε σε πολιτισμική ύφεση, που όμως (=ελπίζω) όσο προσεγγίζουν στον οριζόντιο άξονα τόσο αυξάνεται η πιθανότητα να μετατοπιστούμε στην επόμενη "εποχή" (όχι με την έννοια της ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ;D, αλλά με την έννοια του paradigm shift). Yπό αυτή τη σκοπιά παύουμε να μιλάμε για εμφυτότητα στην κατηγοριοποίηση μελωδιών, αλλά για το επιστημονικότερο της πλαστικότητας και προσαρμοστικότητας του εγκεφάλου στην εισροή και χειρισμό ερεθισμάτων.

 

Για να μην το κουράσω, συμφωνώ απόλυτα με Nikoubis για παραπομπή στα αρχικά άρθρα. Αξίζει να δει κανείς τι μετράμε για να βγάλουμε (?) τέτοια συμπεράσματα και κατά πόσο αποδίδει ο καθένας τη συνεισφορά σε αυτά τα αποτελέσματα στο (κοινωνικό) πλαίσιο και πόσο στο βιολογικό ιστό.