Το πείραμα με τον βιολιστή στο μετρό της Ουάσινγκτον

[bloody_sunday]

Δεν θυμάμαι να έχει ξανασυζητηθεί, αλλά και σε τέτοια περίπτωση αξίζει οπωσδήποτε να το δούμε πάλι...

 

 

Το περιστατικό είναι αληθινό, και προσφέρει πολλά ερεθίσματα για σκέψη. Συνοδεύεται από το άρθρο της Washington Post, το οποίο μπορείτε να διαβάσετε εδώ:

 

http://www.washingtonpost.com/wp-dyn/content/article/2007/04/04/AR2007040401721.html

 

Είναι αρκετά μεγάλο με πολλές σελίδες, και για αυτό το λόγο είπα να το ποστάρω Κυριακή πρωί μιας και ίσως βρείτε χρόνο να το κοιτάξετε (εμένα μου πήρε δυο δόσεις). Αξίζει τον κόπο να το διαβάσετε, μιας και είναι τυπικό δείγμα ποιοτικής δημοσιογραφίας και εξαιρετικά καλογραμμένου άρθρου που διαβάζεις με την ίδια ευκολία και απόλαυση που θα'πινες ένα δροσερό ποτήρι νερό. Σημειώνω επίσης πως για αυτό το άρθρο ο δημοσιογράφος - συγγραφέας βραβεύτηκε με το περίφημο βραβείο Pulitzer το 2008.

 

Μια κριτική βέβαια είναι πως οι διερχόμενοι δεν είχαν τον χρόνο όχι μόνο να αφιερώσουν στον παγκοσμίου φήμης βιολιστή αλλά ούτε καν να σκεφτούν τίποτε άλλο, κι αυτό λόγω της πρωινής ώρας αιχμής κατά την οποία αγουροξυπνημένοι τρέχουν να βρεθούν στις δουλειές τους, κάτι που απαιτείται με επιπλέον αυστηρότητα λόγω της τοποθεσίας του σταθμού, όπως λέει και το άρθρο:

 

It was 7:51 a.m. on Friday, January 12, the middle of the morning rush hour. In the next 43 minutes, as the violinist performed six classical pieces, 1,097 people passed by. Almost all of them were on the way to work, which meant, for almost all of them, a government job. L'Enfant Plaza is at the nucleus of federal Washington, and these were mostly mid-level bureaucrats with those indeterminate, oddly fungible titles: policy analyst, project manager, budget officer, specialist, facilitator, consultant.

Παρ΄όλα αυτά εξακολουθεί να είναι ένα εντυπωσιακό stunt που προκαλεί σκέψεις. Γράψτε μερικές αν θέλετε. Enjoy...

[LK]

Δεν μου φαίνεται καθόλου περίεργο για τους εξής λόγους που πρόχειρα μου έρχονται στο κεφάλι (χωρίς σειρά προτεραιότητας ή σπουδαιότητας παρατίθενται - οι λόγοι ) :

 

1ον Το κοινό ήταν τελείως «untargeted», ειδικά αν σκεφτoύμε ότι η κλασσική μουσική απευθύνεται σε μια elite (μας αρέσει , δεν μας αρέσει- απαιτεί κάποια προ- ακούσματα και όχι μόνο..μια παιδεία αν θέλετε), ενώ από την άλλη ο χώρος (metro) που επιλέχτηκε χρησιμοποιείται κυρίως από λαϊκά – μεσαία κοινωνικά στρώματα.

 

2ον. Λάθος ώρα. Δεν είναι τα πάντα, για όλες τις ώρες (εξαιρώ το sex  ;D ;D ) .

3ον. Πολλές από τις δραστηριότητές μας , όσο και να μην θέλουμε να το παραδεχθούμε, τις κάνουμε και για τους άλλους (π.χ. ένα ακριβό ρούχο, μια «ψαγμένη» συναυλία), χωρίς να είναι πάντα αυτό το μοναδικό μας κίνητρο βέβαια.

 

[bloody_sunday]

Δυο χαρακτηριστικά αποσπάσματα (τα κεφαλαία σε διάφορα σημεία του άρθρου σηματοδοτούν αλλαγή section στο τυπωμένο άρθρο):

 

Bell decided to begin with "Chaconne" from Johann Sebastian Bach's Partita No. 2 in D Minor. Bell calls it "not just one of the greatest pieces of music ever written, but one of the greatest achievements of any man in history. It's a spiritually powerful piece, emotionally powerful, structurally perfect. Plus, it was written for a solo violin, so I won't be cheating with some half-assed version."

 

Bell didn't say it, but Bach's "Chaconne" is also considered one of the most difficult violin pieces to master. Many try; few succeed. It's exhaustingly long -- 14 minutes -- and consists entirely of a single, succinct musical progression repeated in dozens of variations to create a dauntingly complex architecture of sound. Composed around 1720, on the eve of the European Enlightenment, it is said to be a celebration of the breadth of human possibility.

 

If Bell's encomium to "Chaconne" seems overly effusive, consider this from the 19th-century composer Johannes Brahms, in a letter to Clara Schumann: "On one stave, for a small instrument, the man writes a whole world of the deepest thoughts and most powerful feelings. If I imagined that I could have created, even conceived the piece, I am quite certain that the excess of excitement and earth-shattering experience would have driven me out of my mind."

 

So, that's the piece Bell started with.

 

He'd clearly meant it when he promised not to cheap out this performance: He played with acrobatic enthusiasm, his body leaning into the music and arching on tiptoes at the high notes. The sound was nearly symphonic, carrying to all parts of the homely arcade as the pedestrian traffic filed past.

 

THERE ARE SIX MOMENTS IN THE VIDEO THAT BELL FINDS PARTICULARLY PAINFUL TO RELIVE: "The awkward times," he calls them. It's what happens right after each piece ends: nothing. The music stops. The same people who hadn't noticed him playing don't notice that he has finished. No applause, no acknowledgment. So Bell just saws out a small, nervous chord -- the embarrassed musician's equivalent of, "Er, okay, moving right along . . ." -- and begins the next piece.

[gdevelek]

Δεν μου φαίνεται καθόλου περίεργο για τους εξής λόγους που πρόχειρα μου έρχονται στο κεφάλι (χωρίς σειρά προτεραιότητας ή σπουδαιότητας παρατίθενται - οι λόγοι ) :

 

1ον Το κοινό ήταν τελείως «untarget», ειδικά αν σκεφτoύμε ότι η κλασσική μουσική απευθύνεται σε μια elite (μας αρέσει , δεν μας αρέσει- απαιτεί κάποια προ- ακούσματα και όχι μόνο..μια παιδεία αν θέλετε), ενώ από την άλλη ο χώρος (metro) που επιλέχτηκε χρησιμοποιείται κυρίως από λαϊκά – μεσαία κοινωνικά στρώματα.

 

2ον. Λάθος ώρα. Δεν είναι τα πάντα, για όλες τις ώρες (εξαιρώ το sex  ;D ;D ) .

3ον. Πολλές από τις δραστηριότητές μας , όσο και να μην θέλουμε να το παραδεχθούμε, τις κάνουμε και για τους άλλους (π.χ. ένα ακριβό ρούχο, μια «ψαγμένη» συναυλία), χωρίς να είναι πάντα αυτό το μοναδικό μας κίνητρο βέβαια.

 

 

...και 4ο και σημαντικότατο, το είχαν σε μεγάλο βαθμό εξασφαλίσει το αποτέλεσμα βάζοντάς τον να παίξει όχι απλως άγνωστα στο ευρύ κοινό κομμάτια, αλλά και "δύσκολης αισθητικής" κομμάτια που δεν απηχούν ιδιαίτερα στο "κοινό" αυτί. Και εννοώ πως αν τον είχαν βάλει να παίξει ένα από τα πιο άγνωστα  καπρίτσια του Παγκανίνι, πολλοί θα είχαν μαγνητιστεί, παρότι δεν θα ήξεραν το κομμάτι.

[bloody_sunday]

1ον Το κοινό ήταν τελείως «untarget», ειδικά αν σκεφτoύμε ότι η κλασσική μουσική απευθύνεται σε μια elite (μας αρέσει , δεν μας αρέσει- απαιτεί κάποια προ- ακούσματα και όχι μόνο..μια παιδεία αν θέλετε), ενώ από την άλλη ο χώρος (metro) που επιλέχτηκε χρησιμοποιείται κυρίως από λαϊκά – μεσαία κοινωνικά στρώματα.

Όχι, και αυτό επισημαίνεται στο άρθρο. Το target group λόγω της τοποθεσίας του σταθμού αποτελείτο σε μεγάλο ποσοστό από αυτιά συνηθισμένα σε "classy" ακούσματα, για να μην θίξουμε καν το κυριότερο επιχείρημα της καθολικής απήχησης της τέχνης της μουσικής απέναντι σε κάθε άνθρωπινο ον (αυτό ως σχόλιο και στον gdevelek - καμία σχέση... τα κομμάτια δεν είναι πχ. κουφά avant garde αλλά απλά και συγκλονιστικά όμορφα - μπορείτε μάλιστα να ακούσετε την ηχογράφηση στο λινκ του άρθρου, ή σε καλύτερη ποιότητα θα πρέπει να υπάρχουν στο Youtube).

 

2ον. Λάθος ώρα. Δεν είναι τα πάντα, για όλες τις ώρες.

Και αυτό θίγεται στο άρθρο. Η ώρα ίσως ήταν λανθασμένη, αλλά δεν έφταιγε μόνο αυτό. Πχ.:

Watching the video weeks later, Bell finds himself mystified by one thing only. He understands why he's not drawing a crowd, in the rush of a morning workday. But: "I'm surprised at the number of people who don't pay attention at all, as if I'm invisible. Because, you know what? I'm makin' a lot of noise!"

 

He is. You don't need to know music at all to appreciate the simple fact that there's a guy there, playing a violin that's throwing out a whole bucket of sound; at times, Bell's bowing is so intricate that you seem to be hearing two instruments playing in harmony. So those head-forward, quick-stepping passersby are a remarkable phenomenon.

 

Bell wonders whether their inattention may be deliberate: If you don't take visible note of the musician, you don't have to feel guilty about not forking over money; you're not complicit in a rip-off.

 

3ον. Πολλές από τις δραστηριότητές μας , όσο και να μην θέλουμε να το παραδεχθούμε, τις κάνουμε και για τους άλλους (π.χ. ένα ακριβό ρούχο, μια «ψαγμένη» συναυλία), χωρίς να είναι πάντα αυτό το μοναδικό μας κίνητρο βέβαια.

Ίσως. Για μένα η ουσία βρίσκεται πολύ, μα πολύ περισσότερο εδώ:

We're busy. Americans have been busy, as a people, since at least 1831, when a young French sociologist named Alexis de Tocqueville visited the States and found himself impressed, bemused and slightly dismayed at the degree to which people were driven, to the exclusion of everything else, by hard work and the accumulation of wealth.

 

Not much has changed. Pop in a DVD of "Koyaanisqatsi," the wordless, darkly brilliant, avant-garde 1982 film about the frenetic speed of modern life. Backed by the minimalist music of Philip Glass, director Godfrey Reggio takes film clips of Americans going about their daily business, but speeds them up until they resemble assembly-line machines, robots marching lockstep to nowhere. Now look at the video from L'Enfant Plaza, in fast-forward. The Philip Glass soundtrack fits it perfectly.

 

"When you play for ticket-holders," Bell explains, "you are already validated. I have no sense that I need to be accepted. I'm already accepted. Here, there was this thought: What if they don't like me? What if they resent my presence . . ."

 

He was, in short, art without a frame. Which, it turns out, may have a lot to do with what happened -- or, more precisely, what didn't happen -- on January 12.

 

MARK LEITHAUSER HAS HELD IN HIS HANDS MORE GREAT WORKS OF ART THAN ANY KING OR POPE OR MEDICI EVER DID. A senior curator at the National Gallery, he oversees the framing of the paintings. Leithauser thinks he has some idea of what happened at that Metro station.

 

"Let's say I took one of our more abstract masterpieces, say an Ellsworth Kelly, and removed it from its frame, marched it down the 52 steps that people walk up to get to the National Gallery, past the giant columns, and brought it into a restaurant. It's a $5 million painting. And it's one of those restaurants where there are pieces of original art for sale, by some industrious kids from the Corcoran School, and I hang that Kelly on the wall with a price tag of $150. No one is going to notice it. An art curator might look up and say: 'Hey, that looks a little like an Ellsworth Kelly. Please pass the salt.'"

[AXLNICK]

Λέγεται από τις φήμες και από τους ίδιους ότι πολύ μεγάλοι μουσικοί (κυρίως κιθαρίστες) έχουν κάνει κάτι παρόμοιο κατά το παρελθόν (στην αρχή της καριέρας τους και κατά την διάρκειά της)... Έπαιξαν δηλαδή ινκογκνιτο στο δρόμο, σε σταθμούς του μετρό, κτλ, κτλ ενώ το περαστικό κοινό, περνούσε αδιάφορα !!!

 

Μερικοί από δαύτους (Gilmour, Simon & Garfunkel, Neil Young, Leonard Cohen, John Lennon, Eric Clapton)

Ρίξτε μια ματια και σε αυτό...... http://www.buskerworld.com/famous_buskers.html

 

Οπότε δεν μου φαίνεται περίεργο το αποτέλεσμα του βιολιστή !!!

 

Αν δεν μπορεί ο πολύς κόσμος να αναγνωρίσει το παίξιμο του Clapton σε ένα μετρό (και να τον ακούσει γλιτώνοντας 100-200 λίρες) πόσο μάλλον έναν κλασσικό μουσικό !!!!

[LK]

Πάντως , οι άνθρωποι είμαστε αχάριστοι.

 

Οι περισσότεροι από μας έχουμε την απορία , «καλά , ακούν τη μουσική μου γιατί είναι δωρεάν, θα πλήρωναν όμως να την ακούσουν;»

 

Ο Bell έχει το ανάποδο… «καλά, είμαι "φίρμα", και με πληρώνουν. Θα με άκουγαν όμως δωρεάν , χωρίς πραγματικά να ξέρουν ποιος είμαι, για να επιβεβαιώσω ότι είμαι στα σίγουρα καλός;»  

 

;D ;D ;D ;D ;D

 

[LK]

Η όλη αυτή ιστορία πάντως  μου θύμισε το: «Είμαι ο Ράμογλου, έχω και κότερο, πάμε μια βόλτα».

 

Και για να καταρριφθεί αυτό το θέμα, εφευρέθηκε από κάποιος η θεωρία:  «το όλον πακέτο» .

 

Από κάποιους η θεωρία αυτή κατηγορήθηκε, χλευάστηκε και απορρίφθηκε ως απόρροια λάθους “lifestyle” .

 

Ακόμα και το video του παραδείγματος, προσωπικά με κάνει να πιστεύω, ότι  και σήμερα καλά κάνω και υποστηρίζω τη θεωρία «του όλου πακέτου»

 

:D

[Jazzjoker]

Πολύ ενδιαφέρουσα μελέτη, επιφυλάσσομαι να διαβάσω και ολόκληρο το άρθρο.

 

Ένα από το πρώτα πράγματα που μου έρχεται στο μυαλό είναι λίγο-πολύ γνωστό και αρκετά συζητημένο στο noiz:

 

Η "εκτίμηση" της τέχνης είναι μια εγκεφαλική λειτουργία η οποία περνάει από ΠΟΛΛΑ φίλτρα  και φυσικά αναλόγως με την ιδιοσυγκρασία του κάθε ατόμου. Πολλές από τις συνιστώσες που οδηγούν εκεί, δεν έχουν να κάνουν σε τίποτα με την ουσία της τέχνης καθεαυτής αλλά είναι καθαρά κοινωνικής φύσεως λειτουργίες.

 

Μία από τις σημαντικότερες, κατ' εμέ, τέτοιες λειτουργίες που οδηγούν στην "εκτίμηση" της τέχνης δια πλαγίας οδού είναι το αίσθημα της ασφάλειας που παρέχει η αισθητική ταύτιση με (πολλούς) άλλους.

 

Παρέχει μεγάλη ικανοποίηση να θεωρεί κάποιος ότι κατάλαβε/εκτίμησε ένα έργο ευρέως αναγνωρισμένο ακόμη κι αν δεν το έχει συλλάβει πραγματικά. Σε πολλές περιπτώσεις δε, αρκεί να το έχει δει/ακούσει/διαβάσει στα πεταχτά για να αποφανθεί ότι είναι όντως αριστούργημα, για να καταταχθεί, ο ίδιος, στο λόμπι των ανθρώπων που μπορούν να εκτιμήσουν τον Ντοστογιέφσκι π.χ.

 

Αν από την επίδειξη/εκτέλεση ενός έργου τέχνης αφαιρέσουμε τις κοινωνικής σημασίας παραμέτρους (χώρος/περίγυρος/στάτους εκτελεστή/όνομα δημιουργού/οικονομική αξία οργάνου/τιμή εισιτηρίου κλπ.), όπως γίνεται και στο παραπάνω πείραμα δηλαδή, ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια πολύ "καθαρότερη" παρουσίαση της πραγματικότητας.

 

Δεν έχω αμφιβολία ότι από τους χίλιους τόσους περαστικούς του πειράματος, πολύ περισσότεροι απ' όσους σταμάτησαν, δηλώνουν οπαδοί της κλασσικής μουσικής, με δισκογραφία και σχετική παρουσία σε συναυλίες.

 

 

 

[odis13]

Επιφυλασσομαι να διαβασω το original αρθρο αργοτερα οταν θα εχω το χρονο, αλλα θα παραπεμψω σε παλαιοτερη συζητηση πανω στο θεμα, που μου πηρε κανα τεταρτο να βρω :P

 

http://www.noiz.gr/index.php?topic=167024.0

 

Θυμαμαι το θεμα καθως ειχε προκαλεσει μια μικρη αλλα ιδιαιτερα ενδιαφερουσα συζητηση με αφορμη αυτο:

 

Κρίμα που κάποιοι φίλοι βιάστηκαν να το ρίξουν στη πλάκα: αυτό το θέμα έχει ζουμάκι, όχι βέβαια στην υπερφίαλη προσέγγιση του "γιατί να μην προσέχουμε το αριστούργημα όταν έχουμε τη τσίμπλα στο μάτι", αλλά σε πιο ουσιαστικές απορίες όπως το "αν η μουσική έχει φυσικό χώρο ύπαρξης", ιδέα που ευδοκιμεί από την αρχή της ιστορίας της μουσικής και εξακολουθεί να έχει ισχύ μέχρι τις μέρες μας.