Ο δρόμος πίσω στην Cobra IV μου

[microvios]

Συν φορουμίτες, Σήμερα αρχή του Φθινοπώρου, σκέφτηκα να δημισιεύσω μιά "ιστορία" για την ψυχαγωγία σας. Μιά ιστορία, που παρόμοια όλοι λίγο πολύ θα έχουμε. Ελπίζω να μή σας κουράσω και να την ευχαριστηθείτε.  Θα πάρει κάμποσες συνέχειες, ίσως όχι όλες σήμερα. Καλή Ανάγνωση.

 

BACK TO MY COBRA - Part 1

 

Part One – The years of love and caring

 

In 1975, when I was 15 years old, I bought a yellow (more like light-mustard) coloured, EKO Cobra IV electric guitar (1_Me_N_MyCobra.png). My! What a piece it was! It had not one, not two, but four pickups and two switches to choose among 9 different sounds!

 

Come September of the same year, my first group, “The Overskies” were born! The group (2_TheOverskies.png) became the “Stars” of our little city, paved the path for several others to follow and lived until in 1978, when we all dispersed to different parts of this world for further studies. Even today, the memories and the legacy of the group lingers on heavy on the City.

 

This all was happening in the city of Agios Nicolaos, on the north-east part of the island of Crete, Greece, thousands of miles away from the rock centres (3_Me_N_MyBro.png).

 

I loved and lived with my Cobra IV, put my soul through it, wrote songs on it, sweated on it during numerous gigs, modified it (I put an MXR Overdrive inside the body!) and finally I took it with me as my sole hand luggage (4_Original_Cobra_IV_modded.png), when I flew to England for my B.Sc. in Electronic Engineering at the University of Sussex.

 

<to be continued>

[microvios]

Ενδιαμέσως, ζητώ συγνώμη για τα αγγλικά. Το κείμενο είχε γραφτεί για το Guitarist. Ελπίζω να μήν ενοχλούν τους πάντες. Αν ενοχλούν πολλούς, ζητώ συγνώμη και θα το μεταφράσω.

[Yannis Methenitis]

Αν υπάρχει συνέχεια το σωστό είναι να είναι ελληνικά μιας και το κοινό σου εδώ τα προτιμά. Welcome.

[microvios]

Ο Yameth έχει δίκιο. Καλύτερα τα Ελληνικά. Επανάληψη λοιπόν του Πρώτου Μέρους και σύντομα η συνέχεια.

 

Μέρος Πρώτο – Τα χρόνια της Τρυφερότητας και της Αγάπης

 

Το 1975, στα 15 χρόνια μου, μετά από κάμποσους μήνες «χαλβάδιασμα» μπροστά από τη βιτρίνα, αγόρασα μιά «μουσταρδί» EKO Cobra IV (φωτό 1_Me_N_MyCobra). Τι κομάτι που ήταν! Δεν είχε ούτε ένα ούτε δύο αλλά τέσσερις μαγνήτες (δεν ήξερα τότε τι ακριβώς κάνουν αλλά οι περισσότεροι είναι πάντα καλύτερο, σκεφτόμουνα). Είχε δύο διακόπτες «μοχλό» (έτσι λέγαμε το τρέμολο!) και έβγαζε εννιά διαφορετικούς ήχους!

 

Με το που μπήκε ο Σεπτέμβρης, γεννήθηκε και το πρώτο γκρουπ της νιότης μου, Οι θρυλικοί “Overskies”! Η μπάντα που ήταν και η πρώτη στην πόλη (φωτό 2_TheOverskies) έγινε γρήγορα «αστέρι», το παράδειγμα για τις μπάντες που ακολούθησαν και έγραψε τη δική της ιστορία μέχρι το 1978, όταν όλοι μας διασκορπιστήκαμε σε διαφορετικά μέρη του κόσμου για σπουδές. Μέχρι σήμερα οι μνήμες από την περίοδο αυτή διατηρούνται ζωντανές στην πόλη.

 

Όλα αυτά συνέβαιναν στον Άγιο Νικόλαο της Κρήτης, από μιά μικρή και σφιχτή ομάδα τρελών, χιλιάδες μίλια μακριά σε από τα κέντρα της Rock μουσικής (φωτό 3_Me_N_MyBro).

 

Όσο για μένα, αγαπούσα και ζούσα με την Cobra μου, έβγαζα την ψυχή μου μέσα από αυτή, έγραψα δεκάδες τραγούδια με αυτή, την μούσκεψα με τον ιδρώτα μου δε αμέτρητες συναυλίες σε όλη την περιοχή, ακόμα και μετατροπές της έκανα όταν αποφάσισα να μεγαλώσω το κενό κάτω από το pickguard και να ενσωματώσω ένα

MXR Overdrive μέσα στο σώμα της (φωτό 4_Original_Cobra_IV_modded, προσέξτε το επιπλέον miniswitch και το καλώδιο για την 9V μπαταρία ανάμεσα στη γέφυρα και το tremolo). Στο τέλος, την πήρα μαζί μου (η μοναδική χειραποσκευή μου) όταν πέταξα στην Αγγλία για να σπουδάσω Ηλεκτρονικά στο Πανεπιστήμιο του Sussex.

 

<επεται συνεχεια>

[microvios]

Μέρος Δεύτερο – Τα χρόνια της απώλειας και της λήθης

 

Οι σπουδές μου δεν ήταν εύκολες και χωρίς να το πολυκαταλάβω η μουσική μου πλευρά καταπιέστηκε και σιγά-σιγά χάθηκε. Η Cobra έβγαινε πια από τη φτηνή χαρτονένια θήκη της όλο και λιγότερο όπως περνούσαν τα χρόνια και όταν πια ήρθε η ώρα να μετακομίσω στο Cranfield για τα μεταπτυχιακά μου, την είχα σχεδόν ξεχάσει. Όπως έφευγα για την Ελλάδα για τις καλοκαιρινές διακοπές πριν την μετακόμιση, την άφησα σε ένα από τους Έλληνες συμφοιτητές μου που δεν σκόπευε να γυρίσει στην Ελλάδα το καλοκαίρι, υποσχέθηκε να την προσέχει και να μου τη φέρει όταν επέστεφα. Thus, unceremoniously, I left the Cobra behind.

 

επιστρέφοντας στην Αγγλία έμαθα με έκπληξη πως ο φίλος μου τελικά είχε αποφασίσει να κατέβει στην Ελλάδα και άφησε την κιθάρα στο συγκάτοικό του, ένα Ινδό που αποφάσισε πως ήταν καλή ιδέα να ... πουλήσει την κιθάρα όσο λείπαμε!

 

Αυτό ήταν το τέλος της Cobra μου. Από ότι θυμάμαι, δεν με είχε πολύ απασχολήσει τότε. Δεν την χρησιμοποιούσα, πιο πολύ «βάρος» ήταν για ένα μετακινούμενο, ίσως και να είχα νιώσει πως με είχαν ξαλαφρώσει.  Τα χρόνια περνούσαν, μετακόμισα στη Γαλλία, γύρισα στην Ελλάδα το 88, παντρεύτηκα, έμπλεξα με τη δουλειά, απόκτησα κόρη και η Cobra ξεχάστηκε για σχεδόν δυό δεκαετίες.

 

Σημ: Αυτή είναι η "Σκοτεινή" περίοδος. Γιαυτό και δεν υπάρχει ουτε μία φωτογραφία με την Cobra!

 

<Η συνέχεια σύντομα>

 

[microvios]

Πολλά χρόνια πέρασαν και σε μια πραγματικά δύσκολη στιγμή, η μουσική ήρθε σαν από μηχανής θεός και ξαναμπήκε στη ζωή μου σαν μοναδικό γιατρικό και αντιστάθμισμα. Πολλά χρόνια και πολλές κιθάρες αργότερα, η μνήμη της Cobra άρχισε να με ενοχλεί. Κάτι οι παλιές φωτογραφίες, κάτι η νοσταλγία, κάτι η μανία με τις παλιές (vintage) κιθάρες που είχε αρχίσει να απλώνεται, δεν πήρε πολύ για να αποφασίσω να ψάξω να τη βρω.

 

Το 2005 λοιπόν, μετά από πολλά χρόνια επικοινώνησα με τον παλιό μου φίλο, καθηγητή πια στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας. Δε θυμότανε και πολλά, εκτός από το ότι την είχε αφήσει στον συγκάτοικο του, ένα Ινδό. Μου έδωσε τα στοιχεία του και τον βρήκα εύκολα, και αυτόν καθηγητή πια σε Αγγλικό Πανεπιστήμιο. Θυμόταν καλά την ιστορία και με χιούμορ (μαύρο θα το χαρακτήριζα) μου περιέγραψε πως όταν είχε χρειαστεί χρήματα, εύκολα είχε αποφασίσει πως ήταν καλή ιδέα να ... πουλήσει την κιθάρα σε ένα μαγαζί με μουσικά όργανα στο Brighton!

 

Μέχρι εκεί έφτασα. Τα ίχνη της μουσταρδί κιθάρας χανόταν το 1983.

 

Δεν ησύχασα. Μου πήρε ένα-δυο μήνες πριν αποφασίσω πως αν δεν μπορούσα να βρω την κιθάρα μου, ίσως να μπορούσα να βρω μια παρόμοια. Έψαχνα για ένα χρόνο χωρίς αποτέλεσμα και μετά ανακάλυψα το eBay!

 

Και εδώ όμως μου πήρε ένα χρόνο επίμονο ψάξιμο πριν εμφανιστεί στην Αμερική μιά sunburst Cobra II από την ίδια περίοδο των ‘70s. (φωτό 5_USA_Cobra). Χωρίς περιστροφές την αγόρασα από την Αμερική. Κατέφτασε σε «άψογη» κατάσταση, ένα πραγματικό relic αλλά με λάθος μπράτσο (λάθος σχήμα headstock και λάθος EKO logo), μιά μισό-διαλυμένη γέφυρα, χωρίς ελατήριο στο tremolo και χωρίς μαγνήτες. Τίποτα από όλα αυτά δεν με πτόησε. Δεν χόρταινα να την χαζεύω. Οι καμπύλες που είχαν γραφτεί ανεξίτηλα στη μνήμη μου, το σχήμα της, η όλη αίσθηση του οργάνου. Το μόνο πράγμα που δεν μπορούσα να πιστέψω ήταν πόσο λεπτό και πόσο ελαφρύ ήταν το όργανο!

 

Η αρχή είχε γίνει.

 

Και τώρα, αν δεν πιστεύετε σε θαύματα, έλατε να εξηγήσουμε πως, λιγότερο από ένα μήνα αργότερα, μια αγγελία στο Γερμανικό eBay, εμφανίζεται μια αγγελία με ένα set από τα κομμάτια μιας κιθάρας που ο πωλητής δεν κατονόμαζε αλλά για μένα ήταν προφανές πως ήταν Cobra IV! Η φωτογραφία που έχω εδώ είναι η φωτογραφία από την αγγελία. (6_GermanParts). Χωρίς πλάκα, αυτά ήταν ακριβώς

 

τα κομμάτια που μου λείπανε: Ένα πλήρες Cobra IV pick-guard με τέσσερις μαγνήτες, ένα μπράτσο (που αυτή τη φορά έδειχνε να είναι το σωστό) μια γέφυρα που έδειχνε ΟΚ, και ένα tremolo. Έλειπε το σώμα αλλά αυτό δεν μου έλειπε. Χωρίς καθυστέρηση αγόρασα το set (φωτό 7_CobraParts), βρήκα ένα σωστό ελατήριο για το tremolo και για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες είχα στα χέρια μου μια ολόκληρη Cobra IV, άσχετα με το ότι ήταν sunburst! (φωτό 8_SunburstCobraIV  & 9_SunburstCobraIV).

 

Η κιθάρα έπαιζε τέλεια. Ακούγεται απίστευτο αλλά απλά βίδωσα τα κομμάτια, κόλλησα τα ηλεκτρονικά όπου έπρεπε, δεν χρειάστηκε κανένα σοβαρό set-up και η κιθάρα βρέθηκε στα χέρια μου με ένα απίστευτα χαμηλό action καθόλου fret buzz και πολύ «μαλακή» αίσθηση στο παίξιμο. Πανάλαφρη, πολύ λεπτή (σχεδόν μισή από τις  Strat μου) και με πολύ ευχάριστη αίσθηση στο κράτημα. Χωρίς περιστροφές συνδέθηκε σε ενισχυτή και αποδείχθηκε πως τα ηλεκτρικά δούλευαν χωρίς πρόβλημα. Όσο για τους ήχους, ξύπνησαν μνήμες πολλών δεκαετιών πίσω.

 

[RayDTutto]

Ωραία ιστορία. Αλλά μακάρι να είχες βρει την ορίτζιναλ...

 

[microvios]

Μέρος Τέσσερα – Η Ανάσταση.

 

Η κιθάρα που είχα συναρμολογήσει, αν και ήταν μιά αξιαγάπητη Cobra IV, δεν ήταν κοντά στο στόχο μου. Είχε λάθος φινίρισμα και οι μαγνήτες είχαν μεταλλικά καλύμματα. Όχι ακριβώς αυτό που είχα στο μυαλό μου. Παρόλα αυτά ήταν τόσο ωραία κιθάρα, που αποφάσισα να μην την πειράξω και συνέχισα την αναζήτηση μου.

 

Ψάχνοντας στο Internet και το e-bay, γνώρισα μερικούς ενδιαφέροντες ανθρώπους, που και αυτοί πάλευαν με διάφορα «guitar projects». Ένας από αυτούς, ο Lorenzo Pallotti, ένας συμπαθής Ιταλός που ήταν τρελαμένος γενικότερα με τις EKO, με βοήθησε αρκετά και μετά από Κάμποσους μήνες κατάφερε να με οδηγήσει σε μιά Cobra του 75, με το σωστό χρώμα, αν και ήταν λάθος μοντέλο (II και όχι IV). Η μόνη διαφορά όμως ήταν πως είχε δύο και όχι τέσσερις μαγνήτες που ευτυχώς ήταν με πλαστικά λευκά καπάκια, όπως τα ήθελα (φωτό 10_LorenzoPallotti_Cobra_II).

 

Το χρώμα όμως ήταν σωστό και επιπλέον τα Pots είχαν τα ιδιόμορφα μεταλλικά καπάκια που είχε και η δική μου (πριν της τα αλλάξω). Αυτό έδειχνε να είναι το σωστό σώμα για να ξεκινήσω την τελική αναδόμηση.

 

Δεν χρειάζεται να πω πως το ίδιο απόγευμα πετούσε για Αθήνα.

 

Με την ησυχία μου πια, βρήκα μιά ακόμα Sunburst Cobra IV, μοντέλο του 76-77, και αυτή από την Ιταλία. Αυτή ήταν η Τρίτη Cobra που έπαιρνε το δρόμο για την Αθήνα.

 

Το τελευταίο αυτό κομμάτι ήταν ένα πραγματικό ‘Heavy Relic” με φυσικές  φθορές παντού. (φωτό 11_Gianfranco_CobraIV). Στο pickguard που βασικά με ενδιέφερε, είχε σημαντικές διαφορές από το μοντέλο μου, καθώς είχε μαύρους μαγνήτες, μικρότερους σε διαστάσεις και αντί για δύο διακόπτες είχε ένα περιστρεφόμενο πολλών θέσεων. Το χειρότερο, τα ηλεκτρονικά ήταν DOA (Dead on Arrival). Τέλος, αν και αυτό δεν με ενδιέφερε καθόλου, είχε και ένα εντελώς άσχετο tremolo.

 

Εμένα όμως με ενδιέφεραν ορισμένα κομμάτια της και έτσι μόλις έφτασε διελύθει εις τα εξ ων συνετέθη!

 

Οι δύο από τους μαγνήτες στο Pickguard, αντικαταστάθηκαν με τους Λευκούς της Cobra II, αφού πρώτα οι τρύπες μεγάλωσαν για να χωρέσουν. Τo pickguards με τους τέσσερις μαγνήτες τοποθετήθηκε στο μουσταρδί σώμα. Και μόνο με την αλλαγή αυτή, είχα στα χέρια μου μια κιθάρα αρκετά κοντά στην παλιά μου

(φωτό 12_Reconstructed_CobraIV).

 

Η sunburst συναρμολογήθηκε με ότι είχε περισσέψει και πουλήθηκε σε καλή τιμή σε ένα Αμερικάνο στο e-bay. (φωτό 13_TwoCobras), Ήταν ένα πολύ όμορφο relic αλλά δεν μου χρειαζόταν μιά και είχα ήδη την άλλη sunburst. Μετά από λίγο πούλησα και το έχτρα μπράτσο (με το «λάθος» logo, για όσους δεν έχετε χάσει το μέτρημα) σε ένα Έλληνα της Αγγλίας.

 

Τα υπόλοιπα parts που είχαν περισσέψει, είτε τα αντάλλαξα με μικροπράγματα που μου έλειπαν είτε απλά τα χάρισα στον φίλο μου πια Lorenzo και άρχισα να αισθάνομαι πως πλησιάζω το στόχο μου.

 

<μη βιάζεστε, υπάρχει και άλλη συνέχεια>

 

 

[microvios]

Μέρος Πέντε - On the Wall.

 

Τώρα είχα πια δύο πλήρως λειτουργικές EKO Cobra IVs, με τη μία να είναι σχεδόν  ίδια με την αγαπημένη που είχα χάσει είκοσι χρόνια πριν.

(φωτό14_CobraIV_OnTheWall1,  15_CobraIV_OnTheWall2 & 16_CobraIV_OnTheWall3).

 

Τρεις διαφορές παρέμεναν από την αυθεντική: Οι δύο από τους τέσσερις μαγνήτες ήταν μαύροι (δεν είχα άλλους!), το tremolo ήταν διαφορετικό από εκείνο στην παλιά κιθάρα, και το headstock δεν ήταν βαμμένο στο ίδιο χρώμα με το σώμα. (σύγκριση φωτό 12_Reconstructed_CobraIV vs 4_Original_Cobra_IV_modded).

 

Παρά το ότι είχα στη διάθεσή μου το σωστό tremolo (στην sunsburst Cobra), το να κάνω «τράμπα» με το λάθος θα απαιτούσε τρύπες και στις δύο κιθάρες που θα χάλαγαν την εικόνα και στις δύο. Αποφάσισα να τις αφήσω όπως είναι χωρίς περίσσια τραύματα. Το ίδιο και με το μπράτσο. Θα μπορούσα να βάψω το headstock αλλά αποφάσισα πως το προτιμώ όπως είναι, στο φυσικό του.

 

Όσον αφορά τους μαγνήτες, δυό χρόνια αργότερα, κατάφερα να εντοπίσω δύο σωστούς μαγνήτες με λευκό καπάκι και να αντικαταστήσω τους μαύρους. Έτσι, μπορώ να σας παρουσιάσω τώρα την ανά-κατασκευασμένη Cobra IV στη μόνιμη θέση που έχει πλέον πάρει στον τοίχο του home studio μου, ασφαλής και περήφανη και σε σημείο που μπορεί να τη θαυμάζουν οι πάντες (φωτό 17_Final State).

[microvios]

Μέρος Έξι – Το μαμούνι των μετατροπών

 

Πριν φύγω για την Αγγλία με την παλιά μου Cobra IV, είχα αποφασίσει να της κάνω μιά μικρή μετατροπή για να την κάνω «καλύτερη» κιθάρα. Χρησιμοποιούσα πολύ ένα MXR Overdrive πεταλάκι και σκέφτηκα πως θα ήταν βολικό να το ενσωματώσω στο σώμα της κιθάρας. Την είχα ανοίξει, μεγάλωσα το σκάψιμο κάτω από το pickguard και βίδωσα την πλακέτα του MXR στο κενό χώρο που δημιουργήθηκε.

 

Αντικατέστησα το footswitch με ένα mini toggle-switch (φαίνεται στη φωτό στο πάνω μέρος του pickguard), και δίπλα του τοποθέτησα το ένα από τα δύο ρυθμιστικά του MXR (δεν θυμάμαι πια ποιό ήταν). Οι δύο επιλογείς για τους μαγνήτες τοποθετήθηκαν πλάι-πλάι στο κάτω μέρος του pickguard και το δεύτερο ρυθμιστικό του MXR μπήκε μπροστά από τα volume/tone knobs της κιθάρας. Για λόγους ομοιομορφίας είχα αλλάξει τα καπάκια στα pots ώστε να μοιάζουν με εκείνα του MXR (αυτά βρήκα, αυτά έβαλα).

 

Αυτό που ήταν όμως πολύ βολικό ήταν η θέση της μπαταρίας για το MXR, που μπήκε πολύ βολικά στο χώρο ανάμεσα στη γέφυρα και το tremolo, κάτω από τις χορδές. Στη χωρογραφία φαίνονται τα καλώδια. Αλλαγές μπαταρίας γινόταν σε χρόνο μηδέν!

 

<ένα ακόμα και τελειώσαμε>