glam metal

[ndnikola]

τι σχεση εχει το glam rock με τη grunge?διαβαστε εδω το πρώτο entry

[sfaku]

τι σχεση εχει το glam rock με τη grunge?διαβαστε εδω το πρώτο entry

;D ;D ;D

 

[Η αφεντομουτσουνάρα μου που γελάει, κατά τα 80's επέδειξε φανατική πίστη στο metal και ως εκ τούτου έχει εκτεθεί ανεπανόρθωτα σε Pretty Maids, Wasp, Winger, Cinderella, Bon Jovi, Europe, YJM, Dokken, Motley Crue, Stryper, Quiet Riot, Twisted Sister και ό,τι άλλη κιτσιά μπορεί κανείς να φανταστεί, μουσική που σήμερα θεωρεί επιεικώς αστεία, και ως εκ τούτου ξέρει ότι στην πορεία της ζωής του ανθρώπου τα γούστα ενδέχεται να αλλάξουν ριζικά, και αυτός είναι ένας παραπάνω λόγος που δεν έχει νόημα να τα κάνουμε σημαία για μας ή κανόνα για τους άλλους]

 

[WilliamSats]

[Η αφεντομουτσουνάρα μου που γελάει, κατά τα 80's επέδειξε φανατική πίστη στο metal και ως εκ τούτου έχει εκτεθεί ανεπανόρθωτα σε Pretty Maids, Wasp, Winger, Cinderella, Bon Jovi, Europe, YJM, Dokken, Motley Crue, Stryper, Quiet Riot, Twisted Sister και ό,τι άλλη κιτσιά μπορεί κανείς να φανταστεί, μουσική που σήμερα θεωρεί επιεικώς αστεία, και ως εκ τούτου ξέρει ότι στην πορεία της ζωής του ανθρώπου τα γούστα ενδέχεται να αλλάξουν ριζικά, και αυτός είναι ένας παραπάνω λόγος που δεν έχει νόημα να τα κάνουμε σημαία για μας ή κανόνα για τους άλλους]

Τα bold μπορεί να μου τα εξηγήσει σοβαρά κάποιος?

Έχω ξαναδεί τέτοιου είδους τοποθετήσεις (τότε άκουγα και τώρα έχω σοβαρευτεί) και πραγματικά απορώ.

[Green St]

Αγαπητέ Green St, ο λόγος που η συζήτηση πήρε μια τέτοια τροπή (η οποία δεν εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από τον τίτλο του thread) είναι το αφοριστικό post σου προς την μουσική των 90's και η επίκληση σε αντικειμενικές αλήθειες και δασκάλους που πρέπει όλοι να σεβόμαστε. Κατά τα άλλα, δεν υπήρχε κανένας λόγος να σκάσουν μύτη οι grung-άδες του noiz και να συγκρίνουμε μήλα με πορτοκάλια. Live and let live, λοιπόν, αλλά να ισχύει για όλους :).

 

Καταρχήν κακώς μου ρίχνεις την ευθύνη για την τροπή που πήρε η συζήτηση. Δεν αναφέρθηκα εγώ σε σκυλάδικους στίχους του glam από την πρώτη κιόλας σελίδας αυτού του τόπικ. Η αναφορά μου στο grunge έγινε γιατί βρήκα τους οπαδούς του είδους να σχολιάζουν ήδη μια μουσική που δεν τους αρέσει ή δεν τους εκφράζει.

Και αυτό είναι σεβαστό, δεν γίνεται σε όλους να μας αρέσουν όλα.

 

Λες ότι το ποστ μου ήταν αφοριστικό. Πρίν από εμένα ένας άλλος φίλος έχει γράψει, και από ότι κατάλαβα μάλλον είναι φαν του grunge, αυτό:

 

Το grunge αυτο που ευτυχως εκανε ηταν να γυρισει τον κοσμο back to the basics.

 

Που με απλά λόγια ο φίλος λέει ότι το grunge γύρισε πίσω στα βασικά. Άρα γύρισε και η μουσική πίσω στα βασικά δεν γίνεται να γύρισε μόνο ο κόσμος, αφού είναι γνωστό ότι ο κόσμος είναι αποδέκτης και κριτής του αποτελέσματος. Και αυτή η στροφή σαφώς αφορά και την τεχνική, και την σύνθεση και την παραγωγή και την σκηνική παρουσία κοκ.  Γιατί λοιπόν είμαι εγώ αφοριστικός;;;; Ή μήπως είναι μια πραγματικότητα;;

Γιατί θα καταλάβαινα να μου έλεγες ότι ήταν κάπως άκομψος ο τρόπος που το είπα, και να το δεχτώ, αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι πήγε πίσω η μουσική των 90'ς, θες να το λέμε back to the basics? Οκ κανένα πρόβλημα.

Τώρα όσον αφορά μεγάλους μουσικούς με τεχνική που δεν αμφισβητείτε συνεπώς είναι δάσκαλοι για εμάς σε αρκετά πράγματα και καταξιωμένους μάλιστα και εμπορικά, θεωρώ ότι η άποψη τους είναι σεβαστή, όταν μιλάνε για μουσική. Το έχει αποδείξει η σταδιοδρομία τους και σίγουρα η απόψή τους έχει μεγαλύτερη βαρύτητα από την δική μου πχ. Και είναι αντικειμενική η άποψή τους γιατί προσεγγίζουν την συζήτηση από άλλη οπτική γωνία. Και σίγουρα πιο αληθινή από την προσέγγιση του στυλ «και επειδή το είπε πχ ο Vai τι έγινε;»

[theoctapus]

Γιατί θα καταλάβαινα να μου έλεγες ότι ήταν κάπως άκομψος ο τρόπος που το είπα, και να το δεχτώ, αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι πήγε πίσω η μουσική των 90'ς, θες να το λέμε back to the basics? Οκ κανένα πρόβλημα.

Τώρα όσον αφορά μεγάλους μουσικούς με τεχνική που δεν αμφισβητείτε συνεπώς είναι δάσκαλοι για εμάς σε αρκετά πράγματα και καταξιωμένους μάλιστα και εμπορικά, θεωρώ ότι η άποψη τους είναι σεβαστή, όταν μιλάνε για μουσική. Το έχει αποδείξει η σταδιοδρομία τους και σίγουρα η απόψή τους έχει μεγαλύτερη βαρύτητα από την δική μου πχ. Και είναι αντικειμενική η άποψή τους γιατί προσεγγίζουν την συζήτηση από άλλη οπτική γωνία. Και σίγουρα πιο αληθινή από την προσέγγιση του στυλ «και επειδή το είπε πχ ο Vai τι έγινε;»

 

Η λογική σου πάσχει πολλαπλώς.

1) Το back to the basics δεν σημαίνει και πίσω γενικά με την κακή έννοια.

2) Το back to the basics ήταν μια διαπίστωση του φίλου που την ανάφερε και σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι ίσχυε για όλη την μουσική των 90s

3) Συνεχίζεις να επιμένεις ότι η μουσική πήγε πίσω στα 90s (και το παρουσιάζεις ως γεγονός) ακόμα και αφού έχουμε προσπαθήσει να σου εξηγήσουμε ότι η τέχνη ΔΕΝ μπορεί να πάει πίσω (ως κομμάτι της ανθρώπινης δραστηριότητας πάντα προσθέτει, δεν αφαιρεί διαγράφοντας ιστορία). Πάει μόνο μπροστά άλλες φορές σε μέρη που μας εκφράζει και άλλες όχι.

4) Δεν έχεις καταλάβει ότι ο Χ πετυχημένος μουσικός μπορεί για τον Ψ ακροατή/φιλόμουσο να είναι παντελώς άγνωστος και αδιάφορος.

5) Πετυχημένος μουσικός δεν σημαίνει και ιστορικός της τέχνης.

6) Ιστορικός της τέχνης δεν σημαίνει και φορέας αντικειμενικής αλήθειας.

7) Υψηλή τεχνική κατάρτιση δεν σημαίνει και επαρκής διορατικότητα σε θέματα τέχνης.

8 ) κ.α.

 

Κοινώς anything goes

[hwept]

Τα bold μπορεί να μου τα εξηγήσει σοβαρά κάποιος?

Έχω ξαναδεί τέτοιου είδους τοποθετήσεις (τότε άκουγα και τώρα έχω σοβαρευτεί) και πραγματικά απορώ.

 

Θα συμφωνησω απολυτα. Εξαιρουμενης της περιπτωσης βαρβατων mainstream ασματων της καθε γενιας που μπορει καποιος να ακουει μεχρι τα 10 του ετη, θεωρω οτι δηλωσεις του τυπου "ακουγα Χ καποτε και τωρα πια γελαω/ντρεπομαι/κλπ" μου φαινονται εντελως ακυρες.

 

Και για πες μας αν εχεις την καλοσυνη κυριε sfaku ποια ειναι τα τωρινα ακουσματα σου που κανουν τους Pretty Maids, Wasp, Winger, Cinderella, Bon Jovi, Europe, YJM, Dokken, Motley Crue, Stryper, Quiet Riot, Twisted Sister να φανταζουν αστειοι κ κιτσατοι ?

Θα παρακαλεσω αν η απαντηση περιεχει της λεξεις Θανασης/μ#λ#μ#ς/εντεχνο να προειδοποιησεις ωστε να εχω τα χαπια μου κοντα...

[playloud]

"......κοιτα φιλος, εγω οταν ημουνε μικρουλης ακουγα μεταλ ναουμε και ποζεριες ναουμε, Φαιαχαουζ, Σιρεκιελα, Κουαη Ραιο, Βασπ, Βινγερ και Σκορπαιονς και ειχα κι ενα μαλλι μεχρι τον λωλο. Τωρα μεγαλωσα κι ακουω μονο ποιοτητα, Nick Cave, Tom Waits, Colpleis κι αμα βαλω και το μαντηλι με τη σατεν πυτζαμα και το μαλτ βαραω μεχρι και Coltrain αμα λαχει, σορυ ΝΑΟΥΜΕ....."

 

Εξελιξις ;D

[sfaku]

 

Καταρχήν να συγχαρώ τον οκτάποδα για την άνωθι εξαίρετη και διαυγέστατη τοποθέτηση.

 

Τα bold μπορεί να μου τα εξηγήσει σοβαρά κάποιος?

Έχω ξαναδεί τέτοιου είδους τοποθετήσεις (τότε άκουγα και τώρα έχω σοβαρευτεί) και πραγματικά απορώ.

 

Και για πες μας αν εχεις την καλοσυνη κυριε sfaku ποια ειναι τα τωρινα ακουσματα σου που κανουν τους Pretty Maids, Wasp, Winger, Cinderella, Bon Jovi, Europe, YJM, Dokken, Motley Crue, Stryper, Quiet Riot, Twisted Sister να φανταζουν αστειοι κ κιτσατοι ?

 

Παιδιά, κόφτε το μέταλ. Δημιουργεί σοβαρής μορφής ασυνέχειες στην κατανόηση του σύμπαντος. Ειλικιρινά δεν θυμάμαι από ποια τάξη του σχολείου (και ποια βαθμίδα του τελευταίου) έχω να ακούσω τόσο απόλυτες απόψεις, σε συνδυασμό με αδυναμία κατανόησης της θέσης του άλλου.

 

Καταρχήν, είπα κάπου ότι ντρέπομαι; Όχι μόνο δεν ντρέπομαι, αλλά γελάω με τον εαυτό μου, αβίαστα και ακομπλεξάριστα. Τα 80's για μένα ήταν χρόνια αθωότητας και αναπολώ με νοσταλγία την αίσθηση εκείνης της εποχής, παραδεχόμενος ότι μουσικά είχα πολύ απόλυτες, πολύ μονόχνοτες και πολύ κιτς απόψεις. Ουδέν κακό: έφηβος ήμουν, κιθάρα ήθελα να μάθω, το shredding ήταν φρέσκο πράγμα και για κιθαρίστες ταμάμ.

 

Όπως γελάω λοιπόν όταν βλέπω τις φωτογραφίες μου εκείνης της εποχής με το χνούδι, τη φράτζα που προσπαθεί να μακρύνει και το κολάν τζιν παντελόνι, έτσι γελάω και με αυτά που άκουγα. Απλώς δεν μπορώ να ακούσω πια αυτή τη μουσική. Τρία τραγούδια το χρόνο μαξ, για λόγους αναμνήσεων, και αν.

 

Αυτό που είπα λοιπόν είναι ότι έχω ακούσει τόσο πολύ τέτοια μουσική, και έχω τόσο αντιδιαμετρικά αντίθετα γούστα τώρα, που έχω καταλάβει ήδη ότι το γούστο αλλάζει πολύ συχνά για να το παίρνω τόσο στα σοβαρά, πόσο μάλλον να το μοστράρω και για κανόνα των άλλων. Αυτό ακριβώς που κάνετε εσείς. Παίρνετε τον εαυτό σας και ιδίως το γούστο σας πολύ στα σοβαρά.

 

Αδυνατείτε να καταλάβετε ότι τα γούστα είναι γούστα. Εμένα μου αρέσει ο Θανάσης, το αμερικάνικο indy, το αυστραλιανό γκαράζ πανκ και οι αργοί  κιθαρίστες που κάνουν βαβούρα. Του αλλουνού του αρέσει η κολοκυθόπιτα και εσάς π.χ. οι Άιρον Μέιντεν, το Κοτ Σαμγουέρ Ιν Τάιμ (για να κάνουμε ένα 80άδικο μέταλ αστείο). Σας λείπει παρατηρητικότητα όταν αδυνατείτε να διακρίνετε πόσο διαφορετικά είναι τα γούστα του κάθε ανθρώπου, και προσπαθείτε να επιβάλλετε κανόνες σε ένα πράγμα που ολοφάνερα δεν λειτουργεί με τέτοιους. Και το κυριότερο, τα γούστα αλλάζουν, στον ίδιο άνθρωπο.

 

Σε 10 χρόνια μπορεί να ακούτε Χόλντσουορθ και Τσίκο Ρία, και να γελάτε με τα σημερινά σας ακούσματα. Δεν το ξέρετε, κρατήστε και κάνα μικρό καλάθι...

 

Αλλά και στα αντικειμενικά ζητήματα δεν τα πάτε καλά. Αδυνατείτε να καταλάβετε ότι η αγαπημένη σας μουσική είναι αντικειμενικά κιτς. Πώς είναι δυνατόν να πιάνεις άλλους μουσικούς στο στόμα σου όπως ο Θανάσης, όταν σου αρέσουν τύποι με σκισμένα δικτυωτά καλτσόν, άσπρο μεϊκάπ και κόκκινα κραγιόν; Λίγος αυτοσαρκασμός δεν βλάπτει...

 

O Dee Snider δεν είναι κιτς; Οι Stryper δεν ήταν κιτς; Τα μαλλιά κομμωτηρίου του Tempest δεν ήταν κιτς; Τα εξώφυλλα των Pretty Maids με κάτι στραβοχυμένα Cyborg Pin Ups δεν ήταν κιτς; Η μουσική με τις μελοδραματικές μπαλάντες, τις πομπώδεις κορόνες και τους καψουροστίχους γάμα διαλογής (sic) δεν είναι κιτς;

 

Έχετε στοιχειώδεις γνώσεις της ιστορίας της δυτικής μουσικής; Να σας πω για έναν παραλληλισμό κοινά παραδεκτό. Το μπλουζ έχει πολλά κοινά με το ρεμπέτικο. Και υπάρχουν πολλές αναλογίες στην εξέλιξη της αμερικάνικης μουσικής με αυτή της ελληνικής.

 

Από το μπλουζ βγήκε το σουίνγκ, από το σουίνγκ το ροκενρόλ, από το ροκενρόλ το ροκ, από το ροκ το χαρντ ροκ και από το χαρντ ροκ το μέταλ.

 

Σαν 5ης-6ης γενιάς απόγονος του μπλουζ που είναι το γκλαμ, πού νομίζετε ότι αντιστοιχεί; Στο δικό μας σκυλάδικο, και μάλιστα το γάμα διαλογής (sic). Και αυτό είναι αντικειμενικό. Ρωτήστε οποιονδήποτε Αμερικάνο ξέρετε. Για τους Αμερικάνους οι Winger είναι κάτι σαν τον Βαλάντη και οι Motley Crue κάτι σαν τη Στανίση (και ο Coverdale που είναι λαϊκός τραγουδιστής α΄διαλογής είναι κάτι σαν τον Πάριο).

 

Χαλαρώστε παιδιά, μουσική είναι. Αν σας αρέσει μαγκιά σας. Για τους αφορισμούς σας  όμως που απευθύνονται σε εμάς τους υπόλοιπους, μην σας κάνει εντύπωση που ενοχλούν ούτε που προκαλούν σχόλια.

 

Θα παρακαλεσω αν η απαντηση περιεχει της λεξεις Θανασης/μ#λ#μ#ς/εντεχνο να προειδοποιησεις ωστε να εχω τα χαπια μου κοντα...

Να ρωτήσω πόσων χρονών είσαι και μου θες και χάπια;

 

[noe13]

Καταρχήν να συγχαρώ τον οκτάποδα για την άνωθι εξαίρετη και διαυγέστατη τοποθέτηση.

 

Παιδιά, κόφτε το μέταλ. Δημιουργεί σοβαρής μορφής ασυνέχειες στην κατανόηση του σύμπαντος. Ειλικιρινά δεν θυμάμαι από ποια τάξη του σχολείου (και ποια βαθμίδα του τελευταίου) έχω να ακούσω τόσο απόλυτες απόψεις, σε συνδυασμό με αδυναμία κατανόησης της θέσης του άλλου.

 

Καταρχήν, είπα κάπου ότι ντρέπομαι; Όχι μόνο δεν ντρέπομαι, αλλά γελάω με τον εαυτό μου, αβίαστα και ακομπλεξάριστα. Τα 80's για μένα ήταν χρόνια αθωότητας και αναπολώ με νοσταλγία την αίσθηση εκείνης της εποχής, παραδεχόμενος ότι μουσικά είχα πολύ απόλυτες, πολύ μονόχνοτες και πολύ κιτς απόψεις. Ουδέν κακό: έφηβος ήμουν, κιθάρα ήθελα να μάθω, το shredding ήταν φρέσκο πράγμα και για κιθαρίστες ταμάμ.

 

Όπως γελάω λοιπόν όταν βλέπω τις φωτογραφίες μου εκείνης της εποχής με το χνούδι, τη φράτζα που προσπαθεί να μακρύνει και το κολάν τζιν παντελόνι, έτσι γελάω και με αυτά που άκουγα. Απλώς δεν μπορώ να ακούσω πια αυτή τη μουσική. Τρία τραγούδια το χρόνο μαξ, για λόγους αναμνήσεων, και αν.

 

Αυτό που είπα λοιπόν είναι ότι έχω ακούσει τόσο πολύ τέτοια μουσική, και έχω τόσο αντιδιαμετρικά αντίθετα γούστα τώρα, που έχω καταλάβει ήδη ότι το γούστο αλλάζει πολύ συχνά για να το παίρνω τόσο στα σοβαρά, πόσο μάλλον να το μοστράρω και για κανόνα των άλλων. Αυτό ακριβώς που κάνετε εσείς. Παίρνετε τον εαυτό σας και ιδίως το γούστο σας πολύ στα σοβαρά.

 

Αδυνατείτε να καταλάβετε ότι τα γούστα είναι γούστα. Εμένα μου αρέσει ο Θανάσης, το αμερικάνικο indy, το αυστραλιανό γκαράζ πανκ και οι αργοί  κιθαρίστες που κάνουν βαβούρα. Του αλλουνού του αρέσει η κολοκυθόπιτα και εσάς π.χ. οι Άιρον Μέιντεν, το Κοτ Σαμγουέρ Ιν Τάιμ (για να κάνουμε ένα 80άδικο μέταλ αστείο). Σας λείπει παρατηρητικότητα όταν αδυνατείτε να διακρίνετε πόσο διαφορετικά είναι τα γούστα του κάθε ανθρώπου, και προσπαθείτε να επιβάλλετε κανόνες σε ένα πράγμα που ολοφάνερα δεν λειτουργεί με τέτοιους. Και το κυριότερο, τα γούστα αλλάζουν, στον ίδιο άνθρωπο.

 

Σε 10 χρόνια μπορεί να ακούτε Χόλντσουορθ και Τσίκο Ρία, και να γελάτε με τα σημερινά σας ακούσματα. Δεν το ξέρετε, κρατήστε και κάνα μικρό καλάθι...

Αλλά και στα αντικειμενικά ζητήματα δεν τα πάτε καλά. Αδυνατείτε να καταλάβετε ότι η αγαπημένη σας μουσική είναι αντικειμενικά κιτς. Πώς είναι δυνατόν να πιάνεις άλλους μουσικούς στο στόμα σου όπως ο Θανάσης, όταν σου αρέσουν τύποι με σκισμένα δικτυωτά καλτσόν, άσπρο μεϊκάπ και κόκκινα κραγιόν; Λίγος αυτοσαρκασμός δεν βλάπτει...

 

O Dee Snider δεν είναι κιτς; Οι Stryper δεν ήταν κιτς; Τα μαλλιά κομμωτηρίου του Tempest δεν ήταν κιτς; Τα εξώφυλλα των Pretty Maids με κάτι στραβοχυμένα Cyborg Pin Ups δεν ήταν κιτς; Η μουσική με τις μελοδραματικές μπαλάντες, τις πομπώδεις κορόνες και τους καψουροστίχους γάμα διαλογής (sic) δεν είναι κιτς;

 

Έχετε στοιχειώδεις γνώσεις της ιστορίας της δυτικής μουσικής; Να σας πω για έναν παραλληλισμό κοινά παραδεκτό. Το μπλουζ έχει πολλά κοινά με το ρεμπέτικο. Και υπάρχουν πολλές αναλογίες στην εξέλιξη της αμερικάνικης μουσικής με αυτή της ελληνικής.

 

Από το μπλουζ βγήκε το σουίνγκ, από το σουίνγκ το ροκενρόλ, από το ροκενρόλ το ροκ, από το ροκ το χαρντ ροκ και από το χαρντ ροκ το μέταλ.

 

Σαν 5ης-6ης γενιάς απόγονος του μπλουζ που είναι το γκλαμ, πού νομίζετε ότι αντιστοιχεί; Στο δικό μας σκυλάδικο, και μάλιστα το γάμα διαλογής (sic). Και αυτό είναι αντικειμενικό. Ρωτήστε οποιονδήποτε Αμερικάνο ξέρετε. Για τους Αμερικάνους οι Winger είναι κάτι σαν τον Βαλάντη και οι Motley Crue κάτι σαν τη Στανίση (και ο Coverdale που είναι λαϊκός τραγουδιστής α΄διαλογής είναι κάτι σαν τον Πάριο).

 

Χαλαρώστε παιδιά, μουσική είναι. Αν σας αρέσει μαγκιά σας. Για τους αφορισμούς σας  όμως που απευθύνονται σε εμάς τους υπόλοιπους, μην σας κάνει εντύπωση που ενοχλούν ούτε που προκαλούν σχόλια.

Να ρωτήσω πόσων χρονών είσαι και μου θες και χάπια;

 

Γενικα εχεις γραψει ενα καρο αντιφασεις,αλλα συγκεκριμενα στο σημειο αυτο εισαι καραφαουλ του κερατα!!!!

[Terry RoscoeBeck5]

7ενδερ VS Γιβσον

Μαχόγκανι (αφτο ίνε) VS Μαπλέ

Κανιμόθριοι VS Πολότους

Μονοπήνιοι VS Χαμπούργκερ

Πγιότητα VS Κολοκυθόπιτας

 

Ας ξεκολλήσουμε λίγο από τις στερεότυπες δογματικές αντιπαραθέσεις περί... «καλυτερότητας»  :D

 

Άλλες εποχές, άλλες μόδες, άλλα κυρίαρχα αποδεκτά, άλλη αισθητική.

 

Όπως και σε ατομικό επίπεδο, άλλες προσλαμβάνουσες, διαφορετικά κριτήρια, άλλος βαθμός εμπειρίας.

 

Art is... art ασχέτως χρονικής περιόδου και ως είθισται θα αρέσει ή δεν θα αρέσει σε μια μερίδα του κοινού.

 

Αναλόγως με την εμπλοκή μας σε αυτή την εποχή της «παντοκρατορίας» ενός ρεύματος, θα είμαστε περισσότερο η λιγότερο συναισθηματικά involved με αυτό.

 

Από εκεί και πέρα κάθε εποχή έχει τα λιγότερο ή περισσότερο αισθητικά «extremes»  της- εντονότερα στον χώρο της τέχνης- τα οποία (συνήθως) απορρέουν από την γενικότερη αισθητική της περιόδου. Και πάντα σε συνάρτηση με τους γενικότερους κοινωνικοπολιτικούς παράγοντες της εποχής.

 

 

Έτσι χονδρικά:

 

 

50ς- Μπριγιαντίνη στο μαλλί και image των συγκροτημάτων «το σκάσαμε από την δεξίωση του πρέσβη», με αμπιγιέ κοστουμάκια και γραβάτες.

 

60ς- Flower power, η θεία μου η χίπισσα, love, peace, αντιπολεμικό κίνημα, λαχούρι και χρωματική πανδαισία.

 

70ς- Καμπάνα παντελόνι (αρχικά), πουκάμισα με γιακάδες Tony Montana, «σωλήνες» παντελόνια (μετά), δερμάτινα, γιλέκα, πανκ look, μοϊκάνα μαλλί κλπ...

 

80ς- Βάτες, πολύχρωμα «κουρέλια», κολάν, σκισμένα παντελόνια,νεορομαντικοί, νεό... καθώς πρέπει, νέο ότι κάτσει...

 

90ς- Τζινάκι, tshirt, Seattle (φάτε τους G8), επιστροφή στη πολιτικοποίηση- οι ημέρες της «αθωότητας» των 80ς μας τελείωσαν. «Νέκρουλες», κρανία κλπ...

 

Ποίοι απ' όλους αυτούς ήταν οι... καλύτεροι; Και τι λένε οι μεν για τους δε; Ποιοι έπαιζαν τις καλύτερες μουσικές; Τα κάστανα είναι καλύτερα ή τα φιρίκια;