glam metal

[sfaku]

Satriani, Vai, Malmsteen, Beck, Blackmore, Roth, Rhoads, Vandenberg, Gilbert, Masi, Norum, Batio, Impelliteri, Tipton, Tafolla, Marshall (Wolf), Stump, Iommi, Page κλπ κλπ κλπ.

Με όλο μου το... σεβασμό, δεν σέβομαι κανέναν από αυτούς.

 

Ο σεβασμός δεν είναι συναίσθημα για μουσικούς αλλά για εκκλησιαζόμενους.

 

Μου αρέσει/λατρεύω/αγαπώ/εκτιμώ/θαυμάζω το παίξιμο του τάδε, αλλά όχι σέβομαι. Σέβομαι υπονοεί ότι πρέπει να μου αρέσει ενώ δεν μου αρέσει. Κάτι το οποίο γενικώς δεν κάνω.

 

Μέσα στα ονόματα που παραθέτεις και που οφείλουμε να σεβόμαστε είναι εκτός από κάποιους κλασικούς όπως Beck, Page, Iommi που τους εκτιμώ (αλλά δεν τους σέβομαι) και κάποια από το πιο κιτς (καρακίτς για την ακρίβεια) ονόματα της κιθαριστικής κουλτούρας, προεξάρχοντος του Gilbert (πιο κουραστικός κιθαρίστας ever) και με την αγαστή συμπαρουσία των Tafolla, Impelliteri, Vanderberg και φυσικά του αρχιερέα της όλης ορδής, YJM (σε αυτόν αναγνωρίζω μόνο το ελαφρυντικό του πρώτου διδάξαντος, δηλαδή της κάποιας πρωτοτυπίας).

 

Ας μη σταθούμε στο ότι η λίστα μπλέκει πρωτοκλασάτους (Roth, Iommi κλπ) με τριτοκλασάτους (Tafola, Impeliterri κλπ).

 

Σου διαφεύγει ότι οι μισοί από αυτά τα ονόματα που παραθέτεις, προκαλούν στομαχικές αντιδράσεις σε όποιον δεν ακούει μέταλ/shredding; Και είμαστε πολλοί αυτοί. Για την ακρίβεια οι περισσότεροι μουσικοί (εκτός κιθαριστών φαν του είδους) σπανιότατα  ακούνε τέτοια είδη. Και ελάχιστο σεβασμό τρέφουν (εγώ είπαμε καθόλου) για τη συνεισφορά του shredding στην ιστορία της μουσικής.

 

Δεν είναι αντικειμενικότητα να κάνουμε τα γούστα μας κανόνα.

 

Για να συνεχίσουμε με άλλα "αντικειμενικά" συμπεράσματα που γράφτηκαν στο νήμα, όλες οι γενικεύσεις του τύπου: "οι Γερμανοί είναι φασίστες", "οι Σκοτσέζοι είναι τσιγκούνηδες", "οι Έλληνες είμαστε φάκερς ενώ οι Γιαπωνέζοι ανατομικά χλωμοί" και "η μουσική των '90s πήγε τη μουσική πίσω" είναι εξορισμού λάθος.

 

[Nestoras]

Εμένα ο δάσκαλός μου σεβόταν τη μαντολινάτα του...

 

[theoctapus]

Για να συνεχίσουμε με άλλα "αντικειμενικά" συμπεράσματα που γράφτηκαν στο νήμα, όλες οι γενικεύσεις του τύπου: "οι Γερμανοί είναι φασίστες", "οι Σκοτσέζοι είναι τσιγκούνηδες", "οι Έλληνες είμαστε φάκερς ενώ οι Γιαπωνέζοι ανατομικά χλωμοί" και "η μουσική των '90s πήγε τη μουσική πίσω" είναι εξορισμού λάθος.

 

Ακριβώς. Αυτά παθαίνει κανείς όταν θεωρεί τα γούστα του σημείο αναφοράς, πρώτο κάνει λανθασμένες γενικεύσεις και δεύτερο ανακαλύπτει "δασκάλους" και "γκουρού".

[Green St]

 

Για να συνεχίσουμε με άλλα "αντικειμενικά" συμπεράσματα που γράφτηκαν στο νήμα, όλες οι γενικεύσεις του τύπου: "οι Γερμανοί είναι φασίστες", "οι Σκοτσέζοι είναι τσιγκούνηδες", "οι Έλληνες είμαστε φάκερς ενώ οι Γιαπωνέζοι ανατομικά χλωμοί" και "η μουσική των '90s πήγε τη μουσική πίσω" είναι εξορισμού λάθος.

 

 

Εξ ορισμού λάθος, είναι να συζητάς και να υπερασπίζεσαι μια μουσική που σου αρέσει πχ το grunge σε μια συζήτηση που αφορά μια άλλη μουσική από αυτή που σου αρέσει πχ glam metal.

Aν ο τίτλος της συζήτησης ήταν Glam Metal vs Grunge να καταλάβω την ανάγκη υπεράσπισης του Grunge. Αλλά η συζήτηση αφορά ένα συγκεκριμένο είδος μουσικής που έχει τα θετικά του και τα αρνητικά του. Αλλά συνεχίζω να μην καταλαβαίνω την ανάγκη υπέρασπισης του Grunge στην συζήτηση για το Glam αφού έτσι και αλλιώς θα καταλήξουμε στο:

 

• 
  οπότε για το καλό του χρόνου όλων μας θα πρότεινα να συμφωνήσουμε οτι διαφωνούμε και να live and let live :)

 
 
 

[teolab]

Διαβάζοντας όλα αυτά, θεωρώ, και λόγω ηλικίας, και λόγω ότι γνώρισα την άνθιση του glam rock, από τα τέλη των 70ς, πως πρέπει κι εγώ να γράψω κάποιες προσωπικές απόψεις.

Ξεκίνησε και αναπτύχθηκε στην Αμερική, κυρίως λόγω της ύπαρξης μιας διαρκώς ανανεούμενης μουσικής αγοράς που βασίζεται στον συναισθηματισμό του Αμερικανικού λαού και τις εκφάνσεις του, το "επιστημονικό" μάρκετινγκ που συνοδεύει και προωθεί κατάλληλα τα προϊόντα σ' αυτή τη χώρα, και την κουλτούρα των Αμερικανών (πολιτισμική, φυλετική, ταξική, ακόμα και 'μετεωρολογική') (βλ. Sunny California).

Τα 80ς ακολούθησαν τα 70ς, τα bars υποδέχτηκαν τον νεαρόκοσμο που έβγαινε πλέον από τα parties των 70ς, το ουΐσκι αντικατάστησε τα λικέρ, τα convertibles εμφανίστηκαν κατα δεκάδες στους δρόμους, και η διάθεση για ξεσάλωμα ήρθε για να μείνει.

Η νέα δεκαετία έφερε την ευημερία, τον καταναλωτισμό, και μια larger than life στάση ζωής.

Η μουσική, σαν καταναλωτικό προϊόν, δεν θα μπορούσε να μείνει απέξω. Η Αμερική, ιδιαίτερα δε η west coast, άρχισε να παράγει ήχους και στίχους που μιλούσαν ή παρέπεμπαν σε γρήγορα αυτοκίνητα, 'γρήγορα' κορίτσια, και ηλιοκαμένα αγόρια. Φθηνή διασκέδαση, εύκολο χρήμα, και απελευθέρωση. Nothing But A Good Time!!

Αυτές οι XL καταστάσεις επενδύθηκαν με το κατάλληλο soundtrack και χτύπησαν την πόρτα του Αμερικανού της διπλανής πόρτας. Το ίδιο και οι εκφραστές της.

Τα μαλλιά βάφτηκαν στο χρώμα του Καλιφορνέζικου ήλιου, τα jeans ξεβάφτηκαν, τα t-shirts ψαλιδίστηκαν, και ready to go!!

Μουσικά, το κίνημα, αν μπορούμε να το χαρακτηρίσουμε έτσι, διακρίθηκε για τις κεφάτες μελωδίες των τραγουδιών του, τις εμπνευσμένες μπαλάντες του, την άρτια τεχνική κατάρτιση των μελών του, τα βιντεοκλιπ-υπερπαραγωγές, και την ατμόσφαιρα πάρτυ στις συναυλίες, τόσο πάνω όσο και κάτω από το stage.

Πομπώδη rhythm sections, high pitched φωνές, και εδώ να σταθώ στις κιθάρες. Υπήρχε σχεδόν πάντα το κλασσικό δίδυμο, rhythm - lead, αλλά οι ρόλοι δεν εναλλάσονταν. Ο lead κιθαρίστας συχνά μονοπωλούσε το stage, αλλά και το show, πολλές φορές, εξυψωνόταν από το κοινό, και με την βοήθεια του μουσικού τύπου ενίοτε, σε god on earth, εξ ου και ο όρος guitar hero. Μαζί με τον τραγουδιστή αποτελούσαν το δίπολο.

Τα σόλο ήταν χορταστικά, από κάθε άποψη, από απλά και προβλέψιμα μέχρι σύνθετα στη δομή τους (Vito Bratta), απαραίτητα εκεί, μετά το δεύτερο ρεφραίν και το cut του κομματιού.

Οι μπαλάντες 'για το κορίτσι που με άφησε κι έφυγε', συνήθως, με τον άφθαστο λυρισμό τους, και τα επιμόνως ηλεκτρικά σόλο τους, αγαπήθηκαν και από οπαδούς άλλων μουσικών ιδιωμάτων, και χορεύτηκαν, ψιθυρίστηκαν, κι αποτέλεσαν διαχρονικές αγάπες των απανταχού μουσικόφιλων.

Κλείνοντας εδώ, να γράψω πως, κατά την γνώμη μου, το glam, αλλά και γενικότερα το λεγόμενο "ραδιοφωνικό" ροκ, "εξαναγκάστηκε", στις αρχές των 90ς σε παραγκωνισμό, πριν ολοκληρώσει τον κύκλο του. Κι αυτό γιατί ακόμα και στις αρχές των 90ς, παρά την είσοδο του grunge, μπάντες συνέχιζαν να κυκλοφορούν δίσκους - διαμάντια, που όμως, λόγω της μικρής πλέον απήχησης, λόγω του βάρους του μαρκετινγκ αλλού, δεν ευδοκίμησαν, και μοιραία οδήγησαν τις μπάντες, είτε σε αλλαγή ύφους, είτε σε διάλυση.

Πιστεύω και εύχομαι, πως το comeback πολλών από τα σχήματα εκείνης της εποχής, πολλά με το original line up, θα θυμήσει σε μας τους παλιότερους, αλλά και θα μάθει σε νεότερους, την υφή της καλής και εμπνευσμένης μουσικής, από μουσικούς, που δεν τελείωσε ακόμα η προσφορά τους, ούτε στο κοινό τους, ούτε στους επίδοξους συνεχιστές της μουσικής τους κληρονομιάς.

 

[ndnikola]

Εξ ορισμού λάθος, είναι να συζητάς και να υπερασπίζεσαι μια μουσική που σου αρέσει πχ το grunge σε μια συζήτηση που αφορά μια άλλη μουσική από αυτή που σου αρέσει πχ glam metal.

Αγαπητέ Green St, ο λόγος που η συζήτηση πήρε μια τέτοια τροπή (η οποία δεν εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από τον τίτλο του thread) είναι το αφοριστικό post σου προς την μουσική των 90's και η επίκληση σε αντικειμενικές αλήθειες και δασκάλους που πρέπει όλοι να σεβόμαστε. Κατά τα άλλα, δεν υπήρχε κανένας λόγος να σκάσουν μύτη οι grung-άδες του noiz και να συγκρίνουμε μήλα με πορτοκάλια. Live and let live, λοιπόν, αλλά να ισχύει για όλους :).

[bloody_sunday]

Και η αλήθεια είναι ότι η δεκαετία του 90 πήγε πίσω την μουσική σε πολλά επίπεδα.

Αυτό δεν είναι υποκειμενική άποψη αλλά αντικειμενική, και μάλιστα είναι μια άποψη που έχουν εκφράσει πολλοί από τους μεγάλους κιθαρίστες / δασκάλους που όλοι μας σεβόμαστε.

 

Παιδιά καλή η συζήτηση "δόουζ γουέρ δε γκούντοουλ ντέιζ" σε στυλ καφενείου των φιλάθλων, αλλά ας μείνει εκεί γιατί με τέτοιες αστείες γενικότητες αποκλείεται να πάει παραπάνω (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων)...

[Stoner Jackass]

το grunge δεν έχει σχέση με τον γενικότερο χώρο του Heavy Metal.

 

Μέγα λάθος!Έχει πολύ βαρύ ήχο.Αρκετοί δηλώσαν ότι είχαν πολλές heavy επιρροές.Οι Soundgarden ειδικά είχαν πολλά brutality riffs.

 

Όχι ότι έχει σχέση με την αξία αυτών το συγκροτημάτων με το αν είχαν σχέση με το metal...απλώς λέω λάθος η εκτίμηση σου.

 

Αγαπητέ Green St, ο λόγος που η συζήτηση πήρε μια τέτοια τροπή (η οποία δεν εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από τον τίτλο του thread) είναι το αφοριστικό post σου προς την μουσική των 90's και η επίκληση σε αντικειμενικές αλήθειες και δασκάλους που πρέπει όλοι να σεβόμαστε. Κατά τα άλλα, δεν υπήρχε κανένας λόγος να σκάσουν μύτη οι grung-άδες του noiz και να συγκρίνουμε μήλα με πορτοκάλια. Live and let live, λοιπόν, αλλά να ισχύει για όλους :).

 

+1

 

Παιδιά καλή η συζήτηση "δόουζ γουέρ δε γκούντοουλ ντέιζ" σε στυλ καφενείου των φιλάθλων, αλλά ας μείνει εκεί γιατί με τέτοιες αστείες γενικότητες αποκλείεται να πάει παραπάνω (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων)...

 

+1

 

Ανούσια σύγκριση ρε παιδιά.Και όλη η σύγκρουση ήρθε επειδή υπήρξαν τοποθετήσεις από glam fans που ισοπέδωναν όλο το στυλ που ονομάστηκε grunge.Το αντίθετο δεν έγινε.Ήταν πολύ πιο μαζεμένη η κριτική-άμυνα βασισμένη σε λογικές προτάσεις.

[theoctapus]

Το glam metal ευθύνεται για την τρύπα του όζοντος.  ;)

[Stoner Jackass]

Το glam metal ευθύνεται για την τρύπα του όζοντος.   ;)

+ 1000

 

Οι χλωροφθοράνθρακες (CFC) από τις λακ και τα λοιπά spay καλλωπισμού των 80's κατέστρεψαν το περιβάλλον και κατ'επέκταση και τους ανθρώπους(καρκίνοι κτλπ).

 

Ο buzz osbourne ήταν ο πρώτος που χρησιμοποίησε υδροφθοράνθρακες.  ;D