glam metal

[Sonic X]

Λοιπόν! Παρακολουθόντας την κουβέντα θυμήθηκα και κάποια τραγούδια που (παραδέχομαι πως) :D ακούω έως σήμερα με ευχαρίστηση. Αν και ως έφηβος δεν ήμουν μέγας φαν του είδους (καθότι άρρωστος με το βρετανικό metal) πάντα ξεχώριζα κάποιες "αμερικανιές" που μου άρεσαν. Τα περισσότερα απ' αυτά βέβαια είναι πριν το '90 και ίσως κάποιοι να μην τα θεωρούν "glam" αλλά who cares?

 

 

 

from Japan:

loudness - Run For Your Life

 

...αλλά και από Ελλάδα μεριά. Κάποιοι θα γνωρίζουν ήδη τη συμμετοχή γνωστού μέλους του noiz, στην παρακάτω μπάντα... :)

 

 

 

 

[Green St]

To glam metal υπήρξε η εμπορική εκδοχή του Heavy Metal. Επειδή την έζησα αυτή την εποχή, πρώτα είχε γίνει το μπαμ με συγκροτήματα όπως οι Kiss,Twisted Sister που είχαν πιο heavy ήχο και μετά η μουσική βιομηχανία βλέποντας την ανταπόκριση ήθελε κάτι πιο εμπορικό για να προσεγγίσει τους εφήβους εκείνης της εποχής. Έτσι πλασαρήστηκαν τα glam συγκρότηματα όπου έβγαζαν ένα ροκ τραγούδι πχ Βon Jovi - You give love a bad name και μετά ερχόταν η μπαλάντα πχ wanted dead or alive. Έτσι οι δισκογραφικές πέτυχαν να προσεγγίσουν και τον επαναστατισμό εκείνων των εφήβων και τον ρομαντισμό τους με το κατάλληλο αμπαλάζ. Αυτό συνεχίστηκε για κάποια χρόνια μέχρι που οι δισκογραφικές αποφάσισαν να πάνε κατευθείαν στις μπαλάντες και να έχουμε τα τελευταία δείγματα του είδους με συγκροτήματα όπως οι Mr Big, Extreme κοκ.

Το ντύσιμο ήταν μέρος του εφέ που υπάρχει σε κάθε είδος μουσικής. Δεν βλέπω προσωπικά την διαφορά του Glam Metal με το Black Metal. Για εμένα (χωρίς να θέλω να προσβάλλω τους οπαδούς που γουστάρουν την μια ή την άλλη μουσική) είναι απλά μέρος του stage show. Aυτό που μένει όμως είναι ότι η δεκαετία του 80 είχε αρκετα΄τραγούδια κοσμήματα σε όλα σχεδόν τα είδη της μουσικής.

Το Glam Metal/ Hard rock των 80'ς έκανε κάτι όμως που μέχρι σήμερα επηρεάζει όλους μας. Έβγαλε μερικούς από τους μεγαλύτερους υπερ-παίχτες της κιθάρας. Vai, Slash, Vandenberg, Brata για να αναφέρουμε μερικούς από αυτούς. Και κατά την ταπεινή μου άποψη δεν υπάρχει σύγκριση μεταξύ αυτού:

 

 

 

και αυτού:

 

 

Τι να σχολιάσεις για δύο από τα κομμάτια που στιγμάτισαν την εποχή τους...........

Και η αλήθεια είναι ότι η δεκαετία του 90 πήγε πίσω την μουσική σε πολλά επίπεδα.

Αυτό δεν είναι υποκειμενική άποψη αλλά αντικειμενική, και μάλιστα είναι μια άποψη που έχουν εκφράσει πολλοί από τους μεγάλους κιθαρίστες / δασκάλους που όλοι μας σεβόμαστε.

 

[Stoner Jackass]

Και η αλήθεια είναι ότι η δεκαετία του 90 πήγε πίσω την μουσική σε πολλά επίπεδα.

Αυτό δεν είναι υποκειμενική άποψη αλλά αντικειμενική, και μάλιστα είναι μια άποψη που έχουν εκφράσει πολλοί από τους μεγάλους κιθαρίστες / δασκάλους που όλοι μας σεβόμαστε.

 

 

Κάτσε βρε φίλος ωραία τα έλεγες μέχρι ένα σημείο αλλά είπαμε να μην συνεχίσουμε αυτήν την κουβέντα διότι κατέληξε σε μια ανόητη κόντρα.

 

Γιατί πήγε πίσω μπορείς να μου πεις;Ποια τα κριτήρια αξιολόγησης;Αν οι δάσκαλοι ήταν του glam τι ήθελες να πούνε;  8)

 

Aν θες στείλε μου pm καλύτερα.  :)

 

Εν πάση περιπτώσει επίσης δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να είσαι ή απλυτος ή λουλοὐκος  ;D

[KostasP]

...Και η αλήθεια είναι ότι η δεκαετία του 90 πήγε πίσω την μουσική σε πολλά επίπεδα.

Αυτό δεν είναι υποκειμενική άποψη αλλά αντικειμενική, και μάλιστα είναι μια άποψη που έχουν εκφράσει πολλοί από τους μεγάλους κιθαρίστες / δασκάλους που όλοι μας σεβόμαστε.

 

Η αληθεια ως γνωστον ειναι μονο στους Sex Pistols αλλα ας γραψω και εγω την αποψη μου που δεν ειναι καθολου αντικειμενικη. Σε θεματα που γνωριζω και ασχολουμαι εχω αποψη και δεν υιοθετω κανενος αλλου, ειτε ειναι δασκαλος ειτε οχι.

 

Θα συμφωνησω για την ομοιοτητα του glam & black metal στο stage show.

 

Θα διαφωνησω οτι οι κιθαριστες που ανεφερες ειναι υπερπαικτες. Με εξαιρεση τον Vai ο οποιος δε μου λεει κατι συνθετικα αλλα αναγνωριζω τις γνωσεις του σε θεωρια/αρμονια και τη τεχνικη του, ολοι οι υπολοιποι ειναι τεχνικα απλα καλοι. Σε συνθετικο επιπεδο ο καθενας κρινει μονος του.

 

Απο τα δυο κομματια που παρεθεσες μου ειναι βαρετα και τα δυο, ειδικα τα ποσεραδικα clip τους. Οι Whitesnake μου ψιλο-αρεσαν προ 87 οι Nirvana μου αρεσαν σε ολη τη φαση που επαιξαν. Κανενα απο τα δυο group δεν εγινε ποτε αγαπημενο μου. Τη λογικη που λεει οτι τρια ακκορντα = μουσικη χαμηλου επιπεδου φυσικα και δε τη δεχομαι γιατι ετσι αποκλειω πολλες δεκαετιες και πολλα ειδη μουσικης.

 

Δε θα επεκταθω στην αντιπαραθεση glam-grunge γιατι δεν ειναι αυτο θεμα που συζηταμε και γιατι οπως προειπα grunge μουσικη για μενα δεν υπαρχει. Οι ηχητικες διαφορες των grunge συγκροτηματων ειναι μεγαλες για να τους βαλουμε ολους κατω απο μια ταμπελα.

 

Η δεκαετια του 90 για μενα ηταν μια σημαντικη δεκαετια για τη rock μουσικη. Πολλοι ανθρωποι "ξυπνησαν" και ανοιξαν τα αυτια τους. Ταμπελες επεσαν και μουσικα ειδη ενωθηκαν. Οι περιοδειες των Anthrax με Public Enemy & Living Color εδειξαν σε κολλημενους ανθρωπους οτι υπαρχει ζωη και εκτος metal. Το απλο ντυσιμο που υιοθετησαν τοτε οι Anthrax εδειξε το αυτονοητο, οτι μπορεις να παιζεις metal χωρις τη στολη. Ειτε αυτη ειναι καρφια/σφαιρες ειτε αυτη ειναι spandex/μπουστακια.

 

Μπαντες σαν του FNM, Fishbone, RHCP, Primus κ.α. εδειξαν οτι μουσικα ειδη μπορουν να συνυπαρξουν ακομα και μεσα σε ενα κομματι και το να ψαχνουμε τη καθαροτητα του ειδους ειναι γελοιο. Οι μεγαλοι D.R.I. ειχαν κανει την αρχη με το crossover στα μεσα του '80 και ακολουθησαν μπαντες σαν αυτες που προανεφερα.

 

Δε ξεχνω και την ανθηση της ηλεκτρονικης σκηνης. Νεοι ρυθμοι και ηχοι στα κρουστα απο μηχανηματα σιγα-σιγα βρηκαν χωρο και στα σκληρα ειδη μουσικης και αντικατεστησαν χιλιοπαιγμενους rock ρυθμους. Το D.Y.I. που η ηλεκτρονικη σκηνη επανεφερε ειναι τωρα σχεδον κατεστημενο. Ολοι εχουμε τη δυνατοτητα να γραψουμε στο σπιτι, ολοι μπορουμε πια να δειξουμε τη μουσικη μας χωρις εταιρειες/managers ειτε παιζουμε death metal ειτε παιζουμε νησιωτικα.

 

 

[Sottos]

 

Τι να σχολιάσεις για δύο από τα κομμάτια που στιγμάτισαν την εποχή τους...........

Και η αλήθεια είναι ότι η δεκαετία του 90 πήγε πίσω την μουσική σε πολλά επίπεδα.

Αυτό δεν είναι υποκειμενική άποψη αλλά αντικειμενική, και μάλιστα είναι μια άποψη που έχουν εκφράσει πολλοί από τους μεγάλους κιθαρίστες / δασκάλους που όλοι μας σεβόμαστε.

 

 

Συμφωνώ!

Στη δεκαετία του '90 έγινε το εξής: οι USA εταιρίες κατάλαβαν ότι ένα album μπορεί να πουλήσει έχοντας εμπειρία από τη χρυσή οικονομικά δισκογραφική δεκαετία του '80. Πόσο μπορούσε όμως να πουλήσει max? 10.000.000 κόπιες? Και πόσο μπορούσε να αυξηθεί το κέρδος τους όταν αυτοί οι δίσκοι κόστιζαν πολλά $ για να παραχθούν και να προωθηθούν?

Εκεί λοιπόν σκέφτηκαν ότι το μοντέλο της μουσικής βιομηχανίας πρέπει να αλλάξει προς όφελος του κέρδους προς άλλη κατεύθυνση: μείωση του κόστους παραγωγής δίσκων και προώθησή τους κυρίως μέσω ενός καναλιού: του MTV! Ούτε τεράστια show, ούτε τεράστιες παραγωγές, όλα φθηνά και χαμηλής ποιότητας αλλά με τη λιανική τιμή ανά δίσκο σταθερή έως αύξουσα! Κέρδος λοιπόν!

Το κόστος της παραγωγής δίσκων και μουσικής μειώθηκε πάρα πολύ με τον εξής απλό τρόπο: διώχνουμε τους γνωστούς μουσικούς-φίρμες με τα ακριβά πνευματικά τους δικαιώματα και φέρνουμε ένα μάτσο άγνωστα παιδιά που έπαιζαν (ή δεν έπαιζαν!) ό,τι να 'ναι στο garage τους και δε θέλουν και χρήματα(άντε κάτι ψιλά). Κάτι σαν το "Πίου" της διαφήμισης!

Έτσι έχεις χαμηλής ποιότητας χιτάκια να παίζουν στην tv και το ράδιο όλη μέρα, ο κόσμος έχει πλέον οπωσδήποτε ένα hi fi στο σπίτι και τ αυτοκίνητο για ν ακούει, άρα ψωνίζει αλμπουμάκια και το χρήμα ρέει στα ταμεία με χαμηλό ρίσκο καθώς θα παράξει νέα φτηνά χιτάκια την επόμενη...

Κάπου απέτυχε βέβαια το 90s μοντέλο και σήμερα παράγονται ξανά από μικρές εταιρίες, 100άδες (χωρίς υπερβολή) AOR, glam, sleaze, hard rock άλμπουμ από παλιούς και νέους καλλιτέχνες. Απλά δεν τα βλέπουμε στο Mtv...

 

Για ενημέρωση:

http://www.frontiers.it/home/

http://www.aorheaven.com/

http://hardrockhaven.net/online/

Kι υπάρχει εδώ και 1-2 χρόνια νέο UK περιοδικό AOR (από το classic rock)!

http://www.classicrockmagazine.com/news/classic-rock-launches-aor-magazine/

[WilliamSats]

Και η αλήθεια είναι ότι η δεκαετία του 90 πήγε πίσω την μουσική σε πολλά επίπεδα.

Αυτό δεν είναι υποκειμενική άποψη αλλά αντικειμενική, και μάλιστα είναι μια άποψη που έχουν εκφράσει πολλοί από τους μεγάλους κιθαρίστες / δασκάλους που όλοι μας σεβόμαστε.

Πάρα Πολύ Μεγάλη  Αλήθεια.

 

Και ιδού η πηγή του κακού:

προώθησή τους κυρίως μέσω ενός καναλιού: του MTV!

Ότι καλό είχε χτιστεί τη δεκαετία του '80, το γκρέμισε ένα κανάλι στον βωμό του χρήματος. Κυριολεκτικά στ'@ρχίδι@ τους η μουσική, όλα για τα φράγκα.

[Stoner Jackass]

Μα ναι μες στην ξεφτίλα ήταν τότε το ΜTV...είχε ξεπουληθεί τελείως πια...έπαιζε τα εύηχα και εύπεπτα χιτάκια των Rage Against The Machine,τα σκυλάδικα των Radiohead,τα κιτς αρκουδιάρικα των Alice In Chains,τα καψουροτράγουδα των Νirvana με αυτές τις ανεκδιήγητες μελωδίες της κόμπρας που εξέρχεται του πιθαρίου ,τους R.E.M που στις συναυλίες τους χόρευαν τα χαζογκομενάκια με τις ζαρτιέρες,τον Eddie Veder με την παρέα του αυτούς τους Pearl Jam που κάτι τέτοιοι πλάθονται κάθε μέρα στο Mad,τους Mudhoney που ακούγονται μόνο στο αμάξι για να περάσει η ώρα,τους Screaming Trees που έβγαιναν στο baywatch για guest,οι Sonic Youth με τα εύθυμα μπιτάκια ή τους Soundgarden με τους 600 managers.

Η εμφάνιση των παραπάνω ενίσχυε την δύναμη της εικόνας,των χρήματων,την δύναμη της επίδειξης μέσω των υλικών αγαθών,την κουκουρούκου αντίληψη για έναν χαζοχαρούμενο αθώο κόσμο.Καταπάτησαν κάθε ηθική αξία.

 

Έχετε δίκιο...μας κατέστρεψαν ρε πούστη...που είναι αυτές οι αγνές αυθεντικές εποχές; :-\

[RayDTutto]

Πέρα από όλα αυτά όμως πρέπει να αναρωτηθείς όχι αν έπαιζαν σκυλάδικα οι παραπάνω, αλλά πόσο εμπορικοί ήταν. Και τη συγκεκριμένη στιγμή ήταν οι ΠΙΟ εμπορικοί.

Κακά τα ψέμματα το MTV πάντα έπαιζε το εμπορικό. Είτε αυτό που ήταν εμπορικό είτε αυτό που είχε συμφέρον / εντολή να κάνει εμπορικό...

[Sottos]

Πέρα από όλα αυτά όμως πρέπει να αναρωτηθείς όχι αν έπαιζαν σκυλάδικα οι παραπάνω, αλλά πόσο εμπορικοί ήταν. Και τη συγκεκριμένη στιγμή ήταν οι ΠΙΟ εμπορικοί.

Κακά τα ψέμματα το MTV πάντα έπαιζε το εμπορικό. Είτε αυτό που ήταν εμπορικό είτε αυτό που είχε συμφέρον / εντολή να κάνει εμπορικό...

 

Mια χαρά εμπορικοί ήταν, no doubt. Αυτό υποστήριξα κι εγώ. Το βασικό είναι η ποιότητα. Σήμερα, σχεδόν κανείς δεν είναι εμπορικός όπως "παλιά". Αυτό είναι κακό αλλά και καλό συνάμα:

Είναι κακό διότι πρέπει ο καλλιτέχνης να βρει ένα budget για να γράψει και να περιοδεύσει.

Είναι όμως και πολύ καλό, διότι γνωρίζοντας πως λεφτά δεν παίζουν, γράφει ό,τι καλύτερο μπορεί και δεν περιορίζεται για εμπορικούς σκοπούς, κάνει την τέχνη του όπως πραγματικά θέλει.

 

[Stoner Jackass]

Ναι ρε παιδιά δεν λέω τον κ*λ% τους πούλησαν όλες οι μπάντες που ανέφερα.ΌΜΩΣ το ότι κάποια μπάντα πουλάει πολύ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ πάντα συνάρτηση του εμπορικού 'καλουπιού' της.Η φύση ειδικά των grunge σχημάτων που πάνε προς noise rock δεν μπορεί κανείς να πει ότι υπηρετεί κομματάκια ελαφριά που εύκολα τα αυτιά των περισσότερων αποδέχονται.Επίσης οι περισσότεροι ροκάδες των 90's ήταν συγκροτημένες προσωπικότητες και ουδέποτε πρόδωσαν τις αρχές τους.ΠΑΜΠΟΛΛΟΙ μαζεύτηκαν όταν αρχίσανε να τους μεταχειρίζονται σαν την αγκιλέρα.Πρώτα ξεκίνησε σαν underground κίνημα,με μια συγκεκριμένα μουσική στάση.Το ότι μετά μπήκε στα σαλόνια είναι άλλο θέμα.Και το ρεμπέτικο μπήκε στα σαλόνια κάποτε.Τι να κάνουμε να πούμε ότι ο Βαμβακάρης έγραφε για τα κονομάει;

 

Και τα δύο στυλ που συζητήθηκαν έχουν τα καλά και κακά τους.Μην βγάζουμε άχρηστο όμως το διαφορετικό.

 

Εν τέλει είπαμε καλή η λακ αλλά και οι αφανοφόροι κάτι μπορεί να προσφέρουν.  ;D