Συνέντευξη του πειραματιστή τσελίστα Νίκου Βελιώτη

[Waterfall-K]

"Αν ορίζεις τη μουσική ως κάτι που πρέπει να έχει ρυθμό και μελωδία, τότε αυτό δεν είναι μουσική. Είναι σαν να ορίζεις ότι το αυτοκίνητο πρέπει να έχει ρόδες. Αν εγώ σου φέρω ένα αυτοκίνητο που δεν έχει ρόδες, αλλά κινείται με μαγνητική μετεώριση, τότε δεν είναι αυτοκίνητο;"

 

"Δεν την καταλαβαίνω την τζαζ. Δεν την πιάνω. Έχει πάρα πολλές νότες."

 

"Η ορχήστρα είναι μια ολιγαρχική κατάσταση, φασιστική. Για να συμμετέχεις πρέπει να το πάρεις απόφαση ότι θα συνεργαστείς με τους υπόλοιπους και ότι θα πρέπει ν' ακολουθήσεις τον μαέστρο."

 

"Αυτό που έκανα ήταν ότι ηχογράφησα σε εκατό ώρες όλη την ηχητική έκταση του τσέλου. Κάθε ώρα ήταν κι ένα μέρος. Μετά έπαιξα όλα αυτά τα μέρη μαζί σε μια ώρα και δημιουργήθηκε ένας θόρυβος. Ένας γκρι θόρυβος, γιατί υπάρχουν διάφορα χρώματα για τον θόρυβο, όπως, π.χ. το λευκό. Τώρα, στην περφόρμανς στη Γλασκώβη προσπάθησα να σπάσω το τσέλο, χρησιμοποιώντας τσεκούρια, χέρια, πριόνια και μετά, με ένα πολύ καλό μπλέντερ, να το κάνω σκόνη και να το μοιράσω στον κόσμο σ’ ένα βαζάκι μαζί μ’ ένα CD μου.

 

Διαίρεσα και την τιμή του τσέλου διά εκατό κι έτσι βγήκε και η τιμή πώλησης. Δεν ξέρω αν είχε κάποιο συμβολισμό όλο αυτό. Ήταν μια ιδέα που μου καρφώθηκε. Απλώς, όταν ηχογράφησα τη μουσική, το να καταστρέψω το τσέλο μου φάνηκε το επόμενο λογικό βήμα. Για να πω την αλήθεια, δεν είχα καμιά αναστολή του τύπου «α, το όργανο είναι τόσων χρόνων κ.λπ.». Την αξία των πραγμάτων την ορίζουμε εμείς. Το τσέλο μου θα μπορούσε να έχει την ίδια αξία με μία κάμπια."

 

"...ένας άλλος ήχος που λατρεύω είναι το φρενάρισμα των παλιών πράσινων λεωφορείων. Είναι ένα ηχητικό κομμάτι από μόνο του. Όπως και οι σωλήνες της αποχέτευσης, όταν σφυρίζουν. Ή η αντήχηση στις σκάλες μιας πολυκατοικίας. Τα πάντα μπορεί να είναι ήχος."

 

Μαϊστα.....

[sfaku]

 

Αν ορίζεις τη μουσική ως κάτι που πρέπει να έχει ρυθμό και μελωδία, τότε αυτό δεν είναι μουσική.

 

Υπάρχει μια παρερμηνεία στα λεγόμενα του Βελιώτη. Πολλές γνωστές δουλειές του έχουν και ρυθμό και μελωδία. Δεν λέει ότι είναι κακό αυτό, αλλά ότι είναι κακό να πρέπει να έχεις ρυθμό και μελωδία.

 

Σου λέει: γιατί πρέπει, αφού γίνεται κι αλλιώς; Γιατί να το ορίσουμε; Άστο και όπως βγει.

 

Προσωπικά μου αρέσει αυτή η άποψη, είναι μια άποψη ελεύθερη και μη καταπιεστική, και κοιτάω να δω τι μπορώ να πάρω από αυτή. Προσπαθώ να σκέπτομαι ανοιχτά, αλλά όταν βρω κάποιον που σκέπτεται ανοιχτότερα, χαίρομαι γιατί ανοίγει και το δικό μου οπτικό πεδίο.

 

[Nestoras]

Μην ανησυχείτε, θα είμαι ένας ακίνδυνος αντιεξουσιαστής της εξουσίας  ;D

Ωχ, ο Γιωργάκης έκανε λογαριασμό στο Noiz.

[sfaku]

 

Σοφέ γέροντα, αν ήμουν ο Γιωργάκης δεν θα έπαιζα πλέον Ελλάδα. Θα με είχαν καλέσει για διαλέξεις στο gearpage.  ;)

 

[Shelter]

Αν ορίζεις τη μουσική ως κάτι που πρέπει να έχει ρυθμό και μελωδία, τότε αυτό δεν είναι μουσική.

Σου λέει: γιατί πρέπει, αφού γίνεται κι αλλιώς; Γιατί να το ορίσουμε; Άστο και όπως βγει.

 

 

Για αυτό μας λέει ότι το να παίζεις σε μια ορχήστρα είναι ανοχή φασιστικών/ολιγαρχικών νοοτροποιών. ;)

 

Η μελέτη της κλασσικής μουσικής (γιατι με αυτήν τα έχει ο βελιώτης) όπως και της jazz έχει πολύ συγκεκριμένους κανόνες σε διαφορα στάδια της μελέτης της. Αυτό είναι μεταξύ των άλλων και ένδειξη της οργανωμένης ύλης της μελέτης και διδασκαλίας αυτών των μουσικών ιδιωμάτων.

 

Το "πρέπει" μπορεί να είναι ένας κανόνας που ο μαθητής χρειάζεται για να διαχειριστεί 4 φωνές ταυτόχρονα (παράδειγμα) ή να μάθει να παίζει αυτοσχεδιασμό στο bebop. Και φυσικά απο ένα σημείο και μετά δεν ισχύει κανένα πρέπει, παρα μόνο αυτά που βάζει ο συνθέτης στα εργα του, ή ο εκτελεστής με την ανοχή του συνθέτη. Είναι απόλυτα θεμιτό ως εκπαιδευτικό εργαλείο και χρησιμοποιείται επιτυχώς σε πολλά διδακτικά συστήματα.

 

Στην πειραματική μουσική ήταν συχνό να αφήνουν μεγάλα περιθώρια ελευθερίας στους εκτελεστές, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ο εκτελεστής δεν πρέπει να ξέρει να πειθαρχεί στον συνθέτη ή αρχιμουσικό όταν του ζητείται (πιο συνηθισμένα).

Τώρα... το μανιφέστο του Maciunas όπως και το κάθε τέτοιο μανιφέστο βγαίνει κάθε φορά στην τέχνη, δεν σημαίνει ότι πρέπει να απαξιώσουμε όλα τα άλλα. Γιατί όπως είπες, απόψεις είναι, και καθόλου υπεράνω κριτικής. Και μετά από κάποια χρόνια ιστορικής απόστασης ίσως σηκώνουν και συζήτηση.

 

[Superfunk]

αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ο εκτελεστής δεν πρέπει να ξέρει να πειθαρχεί στον συνθέτη ή αρχιμουσικό όταν του ζητείται

 

διαβασε το ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ του....μια χαρα ΞΕΡΕΙ να πειθαρχει απλα στις ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ του δουλειες κανει οτι του γουσταρει.....(btw ο ανθρωπος ειναι ΦΟΒΕΡΟΣ ‘‘κανονικος‘‘ μουσικος...παιζει ΠΑΠΑΔΕΣ αν χρειαστει)

[blue]

Έχουμε αποφανθεί επί του συγκεκριμένου εκτενώς... ;)

http://www.noiz.gr/index.php?topic=167611.0

 

πάντως εγώ που είχα ανοίξει εκείνο το θέμα με πέτυχα αργότερα σε μια αυτοκριτική και με βρήκα πολύ λίγο για να έχω άποψη.

Thus, ευχαριστώ για την ευκαιρία να αναιρέσω δημόσια μια από τις μαλακισμένες μου θέσεις :)

[sfaku]

Για αυτό μας λέει ότι το να παίζεις σε μια ορχήστρα είναι ανοχή φασιστικών/ολιγαρχικών νοοτροποιών. ;)

 

Η μελέτη της κλασσικής μουσικής (γιατι με αυτήν τα έχει ο βελιώτης) όπως και της jazz έχει πολύ συγκεκριμένους κανόνες σε διαφορα στάδια της μελέτης της. Αυτό είναι μεταξύ των άλλων και ένδειξη της οργανωμένης ύλης της μελέτης και διδασκαλίας αυτών των μουσικών ιδιωμάτων.

 

Το "πρέπει" μπορεί να είναι ένας κανόνας που ο μαθητής χρειάζεται για να διαχειριστεί 4 φωνές ταυτόχρονα (παράδειγμα) ή να μάθει να παίζει αυτοσχεδιασμό στο bebop. Και φυσικά απο ένα σημείο και μετά δεν ισχύει κανένα πρέπει, παρα μόνο αυτά που βάζει ο συνθέτης στα εργα του, ή ο εκτελεστής με την ανοχή του συνθέτη. Είναι απόλυτα θεμιτό ως εκπαιδευτικό εργαλείο και χρησιμοποιείται επιτυχώς σε πολλά διδακτικά συστήματα.

 

Στην πειραματική μουσική ήταν συχνό να αφήνουν μεγάλα περιθώρια ελευθερίας στους εκτελεστές, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ο εκτελεστής δεν πρέπει να ξέρει να πειθαρχεί στον συνθέτη ή αρχιμουσικό όταν του ζητείται (πιο συνηθισμένα).

Τώρα... το μανιφέστο του Maciunas όπως και το κάθε τέτοιο μανιφέστο βγαίνει κάθε φορά στην τέχνη, δεν σημαίνει ότι πρέπει να απαξιώσουμε όλα τα άλλα. Γιατί όπως είπες, απόψεις είναι, και καθόλου υπεράνω κριτικής. Και μετά από κάποια χρόνια ιστορικής απόστασης ίσως σηκώνουν και συζήτηση.

 

Μα, ο Βελιώτης δεν σου λέει τι να κάνεις εσύ, λέει τι προτιμάει να κάνει αυτός.

 

Έχει κάθε δυνατότητα και ταλέντο να παίξει και σε ορχήστρα και σε τζαζ σχήμα. Απλώς δεν το προτιμάει. Από την άλλη είμαι βέβαιος ότι δεν θα σε μαλώσει αν σου αρέσει η ορχήστρα ή η τζαζ, ούτε εμένα θα μαλώσει που παίζω με ρυθμό και μελωδία. Ίσα ίσα, αυτό που λέει είναι: κάνε ό,τι γουστάρεις.

 

Ο κανόνας λέει ότι ακούμε το μαέστρο μας, παίζουμε μέσα στο μέτρο, είμαστε καλά παιδιά και τρώμε όλο το φαί μας, αλλά καμιά φορά έχει ενδιαφέρον να παρακάμψεις τον κανόνα...

 

Αυτό είναι για μένα το ρεζουμέ και για αυτό άνοιξα το θέμα. Εξάλλου όπως σου είπα εξαρχής, θα ήταν αδύνατο (και θα ήταν φοβερά μονότονο) να παίζαμε όλοι πειραματική μουσική (εγώ δεν παίζω πάντως, δεν έχω την κατάρτιση και το καλλιτεχνικό βάθος).

 

Μπορεί όμως να μας ανοίξει νέες διόδους σκέψης ο τρόπος που βλέπει τα πράγματα, χωρίς να σημαίνει ότι πρέπει να τον πάρουμε κατά γράμμα (γιατί έτσι θα τον ακυρώναμε κιόλας).

 

[mr_davidoff]

αν δεν εχεις κατανοησει το υποβαθρο και το λογο που γινονται τετοιου ειδους μουσικες δεν μπορεις να εχεις και αποψη για μενα