Loose Rag feat. Gregg

[ez]

Το time δεν το καθορίζει αυτός που παίζει σόλο αλλά ο ντράμερ .Η τε  τρέχει   αυτός που παίζει σόλο ή τραβάει πίσω,  ο ντράμερ πρέπει να είναι εκεί και όλοι να προσαρμόζονται πάνω στο τέταρτο του . 

 

Όχι απαραίτητα. Εξαρτάται απο τις επιλογές/"συμφωνίες" των μουσικών.

Γενικά συμφωνώ μαζί σου για την αξία της κατάκτησης σταθερού ρυθμού, όμως σε μουσικές τέτοιας αισθητικής και καταβολών, μετά την όποια κατάκτηση έρχεται η αμφισβήτηση, οι αναθεωρήσεις κλπ. Κάθε βήμα που κάνουμε μπροστά, μας δίνει μιά διαφορετική πλέον οπτική γωνία για κείνα που προσδοκούμε.

[audiokostas]

Όχι απαραίτητα. Εξαρτάται απο τις επιλογές/"συμφωνίες" των μουσικών.

Γενικά συμφωνώ μαζί σου για την αξία της κατάκτησης σταθερού ρυθμού, όμως σε μουσικές τέτοιας αισθητικής και καταβολών, μετά την όποια κατάκτηση έρχεται η αμφισβήτηση, οι αναθεωρήσεις κλπ. Κάθε βήμα που κάνουμε μπροστά, μας δίνει μιά διαφορετική πλέον οπτική γωνία για κείνα που προσδοκούμε.

Εσύ έχεις την πολυτέλεια να τα λες αφού έχεις Νίκη & Σωτήρη. ;)

 

Η κατάκτηση είναι υποχρέωση (αν σε ενδιαφέρει το ζήτημα) και απόρροια δουλειάς.

Η αμφισβήτηση (στην οποία συμφωνώ) είναι μάλλον προαιρετική και είναι θέμα χαρακτήρα.

 

 

[Terry RoscoeBeck5]

1. Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο μαζί σου- ο ντράμερ βρέξει/ χιονίσει πρέπει να είναι «εκεί». Ούτε πιο αργά, ούτε πιο γρήγορα. Για αυτό συνέχεια λέω ότι το 50% μιας μπάντας είναι ο «τομαροκορύστης». Αν είναι καλός, «βράχος» για να πατήσουν οι υπόλοιποι, η μπάντα ακούγεται κλάσεις καλύτερη. Αντίθετα, καλοί μουσικοί με μέτριο ντράμερ από πίσω, θα ακουστούν «λιγότεροι».

 

2. Μου θύμισες το «κυνήγι» που μου έριχνε ένας παλιός και καλός μουσικός όταν παίζαμε μαζί σε ένα λαϊκό σχήμα (εγώ δε, άσχετος με το «άθλημα» τότε  ;D) «Πρόσεχε τις νότες σου. Την διάρκεια τους». Πραγματικά είναι ένας τομέας που θέλει συνεχή «εκγύμναση» και αίσθηση του τι παίζουμε, που, πως και πότε. Η διάρκεια της νότας είναι ένα από το «μαθήματα» που πρέπει να επαναλαμβάνουμε κάθε φορά που πιάνουμε το όργανο.    

 

[ez]

 

Η κατάκτηση είναι υποχρέωση (αν σε ενδιαφέρει το ζήτημα) και απόρροια δουλειάς.

Η αμφισβήτηση (στην οποία συμφωνώ) είναι μάλλον προαιρετική και είναι θέμα χαρακτήρα.

 

 

Μαζί σου, το θέτεις πολύ ωραία (όπως το συνηθίζεις άλλωστε  ;)).

Νομίζω πάντως πως η προαίρεση θα προκύψει αργά ή γρήγορα εφόσον υπάρχει ειλικρινές ενδιαφέρον -όπως το θέτεις- αλλά επίσης νομίζω πως οι μουσικοί που νοιάζονται βαθιά, έχουν την τάση να είναι ιδιαίτερα αυστηροί στην κριτική τους σε σχέση με τις επιδόσεις τους, κάποιες φορές βάζοντας ίσως σε δεύτερο πλάνο την ουσία αυτού που κάνουν.

[audiokostas]

Για αυτό συνέχεια λέω ότι το 50% μιας μπάντας είναι ο «τομαροκορύστης».

Και λίγο λες.

 

«Πρόσεχε τις νότες σου. Την διάρκεια τους». Πραγματικά είναι ένας τομέας που θέλει συνεχή «εκγύμναση» και αίσθηση του τι παίζουμε, που, πως και πότε.

Και θα προσθέσω (και πάλι) και πως αποφασίζουμε (αφού γνωρίσουμε το "πρέπον") να το εκφράσουμε (το "δοκούν") με τα δικά μας φίλτρα (έστω και αν τολμήσουμε κάποιες αιρέσεις).

 

......αλλά επίσης νομίζω πως οι μουσικοί που νοιάζονται βαθιά, έχουν την τάση να είναι ιδιαίτερα αυστηροί στην κριτική τους σε σχέση με τις επιδόσεις τους, κάποιες φορές βάζοντας ίσως σε δεύτερο πλάνο την ουσία αυτού που κάνουν.

Και καλά κάνουν. Η αυτοκριτική και η ενδοσκόπηση σαφώς ΔΕΝ συνιστώνται από το Υπουργείο Υγείας (προκαλούν σοβαρές βλάβες) αλλά η ουσία προκύπτει όταν το μέσο προς την ουσία (θεωρείς ο ίδιος ότι) έχει γίνει κτήμα σου.

 

Το άσχημο είναι όταν το μέσο έχει γίνει η ουσία.

 

Βέβαια γνωρίζω πολλούς στο φόρουμ που θα διαφωνούσαν (θεμιτά και τεκμηριωμένα) μαζί μου στο "'άσχημο".

[Terry RoscoeBeck5]

 

 

Το άσχημο είναι όταν το μέσο έχει γίνει η ουσία.

 

 

 

+1000

Το (κατά την άποψη μου) μέσο - δηλαδή το κούτσουρο που κρατάμε στα χέρια μας, δεν είναι παρά το εκφραστικό μέσο για να φτάσουμε στην ουσία. Αν δεν υπάρχει η ουσία, βράσε όριζα...  :D

Στην τελική, το μέσο από μόνο του δεν έχει καμία δυνατότητα έκφρασης και δεν είναι αυτό που παίζει- ο μουσικός εκφράζεται μέσο αυτού  ;)   

[gvour]

Δε νομιζω να διαφωνει κανεις οτι πρεπει να δουλευεις τις ατελειες σου ειτε ως

μοναδα ειτε ως μπαντα για να τις ξεπερασεις ασχετως απ τη μουσικη η το οργανο που παιζεις.Οσο περισσοτερο το κανεις τοσο καλυτερα.

Απ την αλλη αυτο το ειδος που παιζουν τα παιδια-ειδικα σ ενα αργο μπλουζ σαν αυτο

που βλεπουμε στο βιντεο-δεν εχει παντα σαν προτεραιοτητα το τελειο η το αψογο ουτε

παιρνει παντα απολυτη αναλυση.Δεν ειναι μονο τεχνικο το θεμα.

Αν το feel που βγαζει ειναι το "σωστο"τοτε πολλες φορες οι ατελειες στο παιξιμο ερχονται σε δευτερη μοιρα.

Αποδειξη πολλοι δισκοι που θεωρουνται κλασσικοι στο ειδος τους και που παιζουν τερατα

εχουν μεσα πολλες"ατασθαλειες".

Λ.χ το Hoodoo man του Junior Wells οπου δεν υπαρχει κομματι που να μην τρεχει,-μερικα

δε γινονται hardcore ;D-δεκαδες live του BB King αλλα κι αυτο το Irish tour του Gallagher

δεν εχει κομματι που να μην αλλαζει ταχυτητα-ειδικα τα αργα οσο περνα η ωρα καθονται-συζηταμε για τον σπουδαιο Rod de'Ath-μερικα μαλιστα απελπιστικα.

Παρ ολα αυτα εχουν μεινει ιστορικοι και εχουν στιγμες που σε κανουν να ανατριχιαζεις.

Δε νομιζω οτι καποιοι απ αυτους δεν μπορουσαν να παιξουν καλα ενα στεντυ ρυθμο,απλα δεν πιστευω οτι ηταν το πρωτο που τους ενδιεφερε.Εδιναν αλλου μεγαλυτερη βαση.

Για να ξαναρθουμε λοιπον στο βιντ νομιζω οτι αυτο που παιζουν τα παιδια"βγαινει"-

η γνωμη μου βεβαια-παρα το οτι το κομματι τρεχει και φαινεται.

Προτιμω κατι τετοιο απο μια μπαντα που παιζει "σωστα" αλλα δεν βγαζει αυτο το "κατι".

Ολα τουτα ασφαλως και δεν αποτελουν μομφη σ αυτα που λεει ο Θοδωρης που και  μουσικαρα ειναι και αυτα που λεει ισχυουν γενικα και μπορει να βοηθησουν τα παιδια

να βελτιωθουν-ποιος αλλωστε δε χρειαζεται βελτιωση.

Απλα και μονο ειναι λιγο διαφορετικη η γνωμη μου για την ουσια του πραγματος-καλαμπορτζικη ισως-κυριως σ οτι αφορα τα μπλουζ και αλλα συναφη ιδιωματα.

Μπορει και να μαι λαθος ομως.

 

[RayDTutto]

+1000

Χαλαρά ρε παιδιά... Blues παίζετε (και πολύ ωραία μάλιστα)... Δλδ έλεος...

 

Με λιγα λόγια θέλω να καταλήξω ότι το Blues to Suffle to Boggie  κλπ  έχουν συγκεκριμένους απαράβατους κανόνες που θέλουν πολύ πειθαρχία για βγει ένα στιβαρό και γκρουβάτο αποτέλεσμα .

 

Ε... χμμμ... όχι;

 

Σόρρυ που θα το πω πάλι, αλλά απαράβατους κανόνες αυτή η μουσική έχει μόνο στα ωδεία. (Λυσσάξτε τώρα. Έβαλα το κράνος και κάθισα στα χαρακώματα. Δεν με πιάνει τίποτα.)  :D

[Haris]

Για το 1 τι να πω. Μόνιμο παράπονο.

Α μπα; Για τους ντράμερς έχεις μόνιμο παράπονο...

 

Για το 2 ............. για να το λες .............. τι να πω. Θα το δω και θα σου πω. Με ενδιαφέρει. FWIW, ήταν ένα jam, στο τέλος του σετ μας, στο οποίο κατάκοπος και χωρίς τις ευθύνες του front, με έβαλα στον αυτόματο.

Παίζω μάλλον υποσυνείδητα, χαλαρά, απολαμβάνοντας τα παιδιά στη κιθάρα και τραγούδι, μπύρα (και καμιά κλεφτή στα κορίτσια στο μπαρ).

...ενώ για σένα έχεις ένα κάρο δικαιολογίες. "Ο στίβος ήταν βαρύς, είχα φάει ληγμένο αγριογούρουνο..."  ;D

 

 

Σοβαρά πάντως, συμφωνώ - φυσικά - με την άποψη ότι ο ντράμερ πρέπει να είναι ακούνητος. Αν το τέμπο δεν είναι καλό, φταίει ο ντράμερ ακόμα κι όταν δεν φταίει.

 

Παραδόξως, συμφωνώ και με την οπτική του Γιώργου ("νομιζω οτι αυτο που παιζουν τα παιδια"βγαινει"- η γνωμη μου βεβαια-παρα το οτι το κομματι τρεχει και φαινεται. Προτιμω κατι τετοιο απο μια μπαντα που παιζει "σωστα" αλλα δεν βγαζει αυτο το "κατι"), απλά και μόνο επειδή υπάρχουν πάρα πολλές ηχογραφήσεις - να προσθέσω σε αυτές που αναφέρει ο Γιώργος το Chameleon του Η. Hancock ή κάποια lives του Miles με τον Tony Williams(!) - που παρά τις διακυμάνσεις στο τέμπο (και ενδεχομένως τις σποραδικές πρασινάδες από τα υπόλοιπα όργανα/φωνές) είναι αριστουργηματικές.

 

Βεβαίως πρέπει να μάθεις τους "κανόνες" πριν τους παραβιάσεις...

 

[THEOD]

 

Απλά πιστεύω οτι ίσως και κάποια απο τα παιδία που χαζεύουν τα όμορφα  :Pμουσικά όργανα μπορεί να δούν λέξεις όπως time ή διάρκεια της νότας και να προβληματιστούν ::)