Σινιέ μάρκες - Μηπως ειμαι θυμα του Marketing?

[WilliamSats]

...ή "reference" (που παρεπιπτόντως σαν έννοια δεν υπάρχει στην ηλεκτροκιθαριστική για την πιστότητα αλλά για τους trademark ήχους - ένας από τους λόγους που είναι κάπως άνευ αντικειμένου η ταμπέλα αυτή).

Πάρα πολλά + λέμε!!!

 

edit:

reference=αναφορά(ς) = Ο καθένας έχει τον δικό του ήχο.

[Tthawth]

Περα απο τον ρομαντισμο και την λατρεία για συγκεκριμένα μοντέλα, υποψιαζομαι πως εξισου βασικό ρόλο παίζουν οι νομοι προσφορας και ζήτησης. Εαν η gibson γεμισει ξαφνικα τον τόπο κιθάρες, η αξία και η ποιοτητα θα πέσουν. Θα αγορασεις φτηνη κιθαρα, αλλα δεν θα ειναι η κιθαρα που θα αγοραζες πριν μια εβδομαδα. Ακομα και αν καταφέρει η gibson να βγάλει 1000 κομμάτια την ώρα διχως να ρίξει την ποιοτητα κατασκευής, ολοι μα ολοι θα αποκτησουν απο μια και θα χαθει κάθε ίχνος ρομαντισμου για τον όποιο θρύλο περιβάλλει το προιόν. Αυτο θα ειναι κακο για την εταιρεία.

 

Γενικώς οι τιμές δεν βγαίνουν απο το κεφάλι του κατασκευαστή. Υπάρχει μια σειρά απο φαινόμενα που καθορίζουν αναποφευκτα την τελική αγορα. Η εταιρεία θα μπορεσει να διαθεσει συγκεκριμένο αριθμο προιόντων (με την σωστη ποιοτητα). Η αγορα θα καταναλωσει τα προιόντα και εφοσον όλοι θελουν να παιζουν με εναν θρυλο, καταλαβαίνουμε οτι υπάρχει πάντα έλλειμα με αποτελεσμα αυξητικες τασεις στην τιμη μέ σκοπο την ισορροπια ζητησης και αγορας. Πιο ακριβό προιόν σημαίνει λιγοτερη ζήτηση δίχως να ρίξουμε την ποιοτητα.

[bloody_sunday]

Ούτε αυτό συμβαίνει... η παραγωγή των μεγάλων εταιριών όπως η Gibson και η Fender είναι μαζικότατη σε απελπιστικό βαθμό (εξ ου και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Gibson με την ξυλεία, όσο κι αν προσπαθεί να απευθύνεται πια σε ελεγχόμενες πηγές για να τη βγάζει καθαρή από το FBI κλπ. που την κυνηγούν). Είναι περιορισμένη μόνο για τα συλλεκτικά της κομμάτια, που φυσικά είναι επίτηδες πολύ περιορισμένα ή one-offs για να κρατηθεί ψηλά η τιμή και η συλλεκτική τους αξία.

[Tthawth]

Ούτε αυτό συμβαίνει... η παραγωγή των μεγάλων εταιριών όπως η Gibson και η Fender είναι μαζικότατη σε απελπιστικό βαθμό (εξ ου και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Gibson με την ξυλεία, όσο κι αν προσπαθεί να απευθύνεται πια σε ελεγχόμενες πηγές για να τη βγάζει καθαρή από το FBI κλπ. που την κυνηγούν). Είναι περιορισμένη μόνο για τα συλλεκτικά της κομμάτια, που φυσικά είναι επίτηδες πολύ περιορισμένα ή one-offs για να κρατηθεί ψηλά η τιμή και η συλλεκτική τους αξία.

 

Αχμ. Ναι, σωστος. Μαλλον στην περιπτωση αυτη, ο αγοραστης αγοραζει αγογγυστα ξύλα δεμενα με ολίγη απο μουσικό θρύλο. Κατι σαν το τιμιο ξύλο.

[Superfunk]

Τα παραδείγματα είναι πολύ εξτρίμ και θα έλεγα πως δεν βοηθούν καθόλου στην στήριξη του επιχειρήματος, το οποίο έχει μια δόση αλήθειας αλλά με την πείρα που έχω πια πιστεύω πως είναι μικρή. Παλιότερα πίστευα πως αυτό όντως συμβαίνει, όχι μόνο στο χώρο του hifi αλλά και στα ηλεκτροκιθαριστικά, τώρα όμως όχι. Αρκούν απλά αξιοπρεπή μηχανήματα και όχι μερικά πολύ σπέσιαλ με την ταμπέλα του "κορυφαίου" ή "reference" (που παρεπιπτόντως σαν έννοια δεν υπάρχει στην ηλεκτροκιθαριστική για την πιστότητα αλλά για τους trademark ήχους - ένας από τους λόγους που είναι κάπως άνευ αντικειμένου η ταμπέλα αυτή).

 

+1000

[marathon]

Μαλλον στην περιπτωση αυτη, ο αγοραστης αγοραζει αγογγυστα ξύλα δεμενα με ολίγη απο μουσικό θρύλο. Κατι σαν το τιμιο ξύλο.

..με πολλή μάλλον απο μουσικό θρύλο. Εάν δεν έχουν οι FenderoGibson θρύλο...ποιός έχει? Η Tokay που συνήθως τις πατάει κάτω? ;D ;D

[bloody_sunday]

Κοίτα Tthawth, τώρα τελευταία στο μυαλό μου γυροφέρνει πολύ η έννοια του target group και η απέχθεια ή περιφρόνηση που εκδηλώνεται συχνά για τα προϊόντα της (πολιτισμικά ή υλικά) από όλους όσους δεν ανήκουν σε αυτό. Μου συμβαίνει και εμένα συχνά. Όμως έτσι η οπτική αυτή πολλές φορές χάνει κάποια ίχνη αντικειμενικότητας που θα έπρεπε να διαθέτει. Τέτοια collector items μπορεί να μην ενθουσιάζουν και ενδιαφέρουν εσένα κι εμένα, όμως η αξία τους δεν μετριέται με το κιλό αλλά με άλλες μη απτές και μετρήσιμες ποσοτικά έννοιες όπως το mojo, η συναισθηματικότητα, η ποιότητα του relicing, η ορθότητα των specs (πάλι για το target group που τα κυνηγάει) κλπ.

[manosx]

..με πολλή μάλλον απο μουσικό θρύλο. Εάν δεν έχουν οι FenderoGibson θρύλο...ποιός έχει? Η Tokay που συνήθως τις πατάει κάτω? ;D ;D

 

 

Άσε ρε φίλος... που ξέρεις και από θρύλους... θα συγκρίνεις τώρα αυτόν

 

 

 

Με αυτούς τους γεροξούρες;

 

 

 

 

[marathon]

...δίκιο έχεις φίλος.... ::)

[Voyager...]

@ bloody_sunday :

 

Τα παραδείγματα είναι πολύ εξτρίμ και θα έλεγα πως δεν βοηθούν καθόλου στην στήριξη του επιχειρήματος, το οποίο έχει μια δόση αλήθειας αλλά με την πείρα που έχω πια πιστεύω πως είναι μικρή. Παλιότερα πίστευα πως αυτό όντως συμβαίνει, όχι μόνο στο χώρο του hifi αλλά και στα ηλεκτροκιθαριστικά, τώρα όμως όχι. Αρκούν απλά αξιοπρεπή μηχανήματα και όχι μερικά πολύ σπέσιαλ με την ταμπέλα του "κορυφαίου" ή "reference" (που παρεπιπτόντως σαν έννοια δεν υπάρχει στην ηλεκτροκιθαριστική για την πιστότητα αλλά για τους trademark ήχους - ένας από τους λόγους που είναι κάπως άνευ αντικειμένου η ταμπέλα αυτή).

 

Σπύρο, το παράδειγμα ήταν extreme to extreme, αλλά είχε σκοπό να καταδείξει ότι ο ήχος της ηλεκτρικής κιθάρας δεν αρχίζει και τελειώνει στο καθ’ αυτό μουσικό όργανο αλλά ότι είναι άμεσα εξαρτώμενος όλης της ήλεκτρο-μαγνητικής-ακουστικής «αλυσίδας» αυτού, που ξεκάνει από το μουσικό όργανο και τελειώνει στο μεγάφωνο η’ στα μεγάφωνα της καμπίνας μεγάφωνου / μεγαφώνων…

 

Για να μην βάλω ακόμα και την ακουστική του χώρου και το interaction factor μεταξύ του παραγόμενου ήχου από τα μεγάφωνα και του μουσικού οργάνου, όπου εκεί καταλαβαίνεις ότι πολλαπλασιάζονται οι συνιστώσες επιρροής στο τελικό αποτέλεσμα…

 

Οπότε, καλό είναι για το θέμα των ηλεκτρικών κιθαρών και του ήχου τους να αναφερόμαστε σαν ολότητα μεταξύ ηλεκτρικής κιθάρας – καλωδίων σύνδεσης- ενισχυτή ηλ. κιθάρας – καμπίνας μεγάφωνου / μεγαφώνων (είτε είναι Combo cab. είτε είναι external cab.)…

     

Τώρα στο θέμα του κορυφαίου η’ του reference όπως εύλογα και ευνόητα καταλαβαίνεις, ότι αυτό μπορεί να είναι ένα δυνητικό, όχι προς ένα, η’ δυο, η’ δέκα ενισχυτές και καμπίνες μεγαφώνων, αλλά ως το -εν δυνάμει- σημείο αναφοράς που μπορεί να υπάρχει προς ένα ζητούμενο ηχόχρωμα που μπορεί κάποιος μουσικός να επιζητεί να απολάβει εκ του ενισχυτή του…

 

Π.χ.

 

Ο Marshall 18 watt 1974X μπορεί να είναι ένας εξαιρετικός ενισχυτής και το trademark αρχέτυπο για όλους τους κλώνους του, αλλά οφείλουμε να αποδεχτούμε ότι οι  Gabriel Sound Garage Voxer 18,  65 amps London 18, οι 18 watt clones που κατασκευάζει γνωστός μας Έλληνας καταστηματάρχης μουσικών οργάνων, είναι αισθητά πιο εύηχοι και με περισσότερη ενδελέχεια ως προς την ποιότητα κατασκευής και την ενδελέχεια επί των λεπτομερειών κατασκευής και τον παραγόμενο εξ αυτής ήχο…

 

Οπότε αν επιζητούμε να είμαστε ακριβοδίκαιοι ως προς όλα αυτά, οφείλουμε να αποδεχτούμε ότι αν ακούμε διαφορές σε A/B test θα πρέπει και να τις αναφέρουμε…

 

Το ίδιο αντίστοιχα και σε μια επερχόμενη σύγκριση μεταξύ του Korg-Vox AC30 Heritage και του Top Hat The King Royale

 

Και όπως καταλαβαίνεις η «βαλίτσα» των –ομοειδών- συγκρινόμενων ενισχυτών μπορεί να πάει υπερβολικά μακριά…

 

Κάποιοι από αυτούς θα υπερισχύσουν έναντι των άλλων στην όποια σύγκριση και θέλοντας η’ μη θα αποτελούν το reference point για τον επερχόμενο διεκδικητή αυτής της συγκεκριμένης –ποσοτικά- αγοραστικής μερίδας του target group των αγοραστών της, συγκεκριμένης αγοράς…

 

Έτσι έρχεται –βάσει του όποιου ανταγωνισμού- και η όποια εξέλιξη και πιθανή βελτίωση των ενισχυτών, οι οποίοι ενισχυτές θα καταλήξουν στα χέρια εμπνευσμένων κιθαρίστων, οι οποίοι κιθαρίστες θα δημιουργήσουν εμπνευσμένη μουσική και θα αποτελέσουν αυτοί το πρότυπο αναφοράς, ως προς την μουσική τους και τους ήχους τους στην γενιά τους…

 

Το ότι θεωρούμε trademark ήχους, τους ήχους των Fender,  Marshall, Vox, Hiwatt, Dumble, Soldano, Mesa Engineering ενισχυτών, οφείλεται στο ότι η μουσική που εμείς ακούγαμε –μεγαλώνοντας- και εξακολουθούμε –σαν γενεά- να ακούμε, παραγόταν και παράγεται από αυτούς, οπότε το –σχετικό- ηχόχρωμα τους το έχουμε –νοητά- ως reference point…

 

Η επερχόμενη γενιά θα έχει ως reference point το ηχόχρωμα των Peavey 6505, των Bugera 333XL, των Engl Fireball και Powerball η’ όποιων άλλων ενισχυτών που αυτή θα μπορέσει να ταυτιστεί –ψυχολογικά- μαζί τους και το ηχόχρωμα τους...

 

Όπως βλέπεις, αυτό είναι μια αρκετά έξυπνη και ενδιαφέρουσα συζήτηση που θα έπρεπε να είχε γίνει κάποια χρόνια παλαιότερα, τηρούμενων αυτών των τύπων της γαλλικής ευγένειας, αλλά χαίρομαι που έστω και έτσι (μετά από τόσα χρόνια) μπορούμε να την κάνουμε –αμφότεροι- αυτήν...