Παλιότερη μουσική μέσα από το πρίσμα του παρόντος

[lgbesios]

Μη κολλας με το ονομα,βαλε στη θεση του τους Stones,Beatles,Aretha Franklin,Ottis Redding,James Brown  κτλ (που ΔΕΝ υπαρχουν και τοσοι πολλοι...καλυτεροι απο αυτους... ;D)

 

είδες τι ωραία τα λες  ;D ;D ;D

[J's conspiracy]

σημαντικο στοιχειο ολων αυτων των εκτιμησεων ειναι σιγουρα το τι γουσταρει ο καθενας .και φυσικα δεν ειναι μια η φορα που καποιος γουσταρει μια μπαντα και βριζει μια παλιοτερη  .και ξαφνικα δηλωνει μελος της πρωτης μπαντας οτι η 2η μπαντα ηταν βασικη επιροη τους και τσουπ ο τυπακος γουσταρει και τη 2η .το οποιο βεβαια μονο καλο ειναι καθοτι ετσι δενουν τα κλαδια των μουσικων δεντρων και δημιουργειται η ακουστικη αποψη του καθενος .η αναγκη για υποτιμηση δεν ξερω απο που πηγαζει .προσωπικα αν και δεν γουσταρω καθολου τους U2 για παραδειγμα δεν θα μπορουσα να δηλωσω οτιδηποτε αρνητικο για τον edge πχ ,εναν καθολα επιδραστικο κιθαριστα στην ιστορια της μουσικης ,χωρις ταμπελες .

[compact]

To ακριβώς ανάποδο θέμα (Σύγρονη μουσική μέσα απο το πρίσμα του ''30+'') θα είχε εξαιρετικά μεγάλο ενδιαφέρον, όχι μόνο για να δούμε τι σκέφτονται οι νέοι και εμείς οι μεγαλύτεροι αλλά και να διαπιστώσουμε εάν έχουμε μεταξύ μας μουσικό χάσμα γενεών.

 

Τους στυλοβάτες οποιουδήποτε είδους ή ρεύματος μπορείς να τους μελετήσεις, να τους κατανοήσεις, να αποδομήσεις κάθε νότα τους και να δεις γιατί έκαναν το α ή το β, ή να αποβάλλεις εντελώς απο τα ακούσματα που προτιμάς τη μουσική τους άλλα το να έρχεσαι 20 30 40 50 100 χρόνια μετά και να κατακρίνεις είναι απλά άκαιρο και άτοπο.

 

Η κριτική και ο μηδενισμός είναι πολύ εύκολη προσέγγιση, όχι μόνο στη μουσική αλλά και στη ζωή!!! Κριτική που δεν προτείνει λύση είναι μια τρύπα στο νερο... Η πρόταση που έρχεται τώρα να αντικαταστήσει κάτι που προϋπάρχει χρειάζεται να καινοτομεί και να κάνει τουλάχιστον ένα βήμα μπροστά...

 

Τώρα δεν ξέρω πως θα μετρήσουμε την επιτυχία: με downloads, με likes στο fb ή με πωλήσεις δίσκων πάντως δε νομίζω ότι μας παίρνει για να τα χώσουμε  4-5 δεκαετίες καθυστερημένα... Εκεί που μας παίρνει (και εκεί υπό προϋποθέσεις) είναι στις μουσικές της γενιάς μας αυτές που ζούμε τώρα δλδ... Προσωπικά έχοντας κολλήσει στο classic rock δε νομίζω ότι για μουσικές που είναι εντελώς  φρέσκιες ότι μπορώ να τις δω χωρίς την προκατάληψη (με την καλή έννοια του μεγαλύτερου)... Sry αλλά η σημερινή βρετανική σκηνή μπροστά στα Blues του Rory πάντα θα μου φαίνεται ότι κάτι τις λείπει... Αλλά από το της λείπει κάτι μέχρι να κριτικάρεις κάποιον άσχημα υπάρχει μια μεγάλη διαφορά.

[Superfunk]

 

Μόνο πολλές; Βρωμάει ο τόπος.

 

Έχω βαρεθεί όπου πηγαίνω και όπου σταθώ, να ακούω συνέχεια μπάντες καλύτερες από τους U2.

 

Δεν τολμάς να μπεις σε προβάδικο ή σε ηχογράφηση, και τσουπ! να και μια μπάντα καλύτερη από τους U2.

 

 

Δεν πάει άλλο με αυτήν την κατάσταση, κάτι πρέπει να κάνουμε.

 

 

 

οπου σταθω και οπου βρεθω

μεσα σε αυτη τη φυση

βρισκω μια μπαντα που μπορει

κατω να τους πατησει...

 

;D

[Spyros Delta]

Μετά από επαναλαμβανόμενα θρεντς και τώρα και στο παρελθόν περί της ποιότητας συγκροτημάτων και μουσικών που μεσουράνησαν σε προηγούμενες εποχές - σε πολλά από τα οποία έλαβα μέρος κι εγώ (θρεντς όχι συγκροτήματα ;D ) - έχω πλέον καταλήξει ότι τίποτα καλό δεν βγαίνει αν προσπαθεί κάποιος σημερινός μουσικός να δει κριτικά παλαιότερες μουσικές.

 

Και αυτό επειδή, θέλοντας και μη, δεν μπορεί να δει τους μουσικούς αυτούς στο πλαίσιο του δικού τους χωροχρόνου  αλλά μόνο μέσα από το πρίσμα του παρόντος.

 

Αν, δε, ο "κριτής" δεν έχει καμία προσωπική εμπειρία από την εποχή αλλά ΚΑΙ τον τόπο όπου οι μουσικοί αυτοί δοξάστηκαν, π.χ. ένας Έλληνας 25χρονος, οποιαδήποτε κριτική, κατά την ταπεινή μου γνώμη, είναι εντελώς μάταιη.

 

Πώς μπορώ εγώ να κρίνω τον Jimmy Page (μιλάω για αυτόν γιατί τον έχω όντως κρίνει στο παρελθόν και αναγνωρίζω το λάθος μου) σήμερα που έχω ακούσει εκατοντάδες ακριβέστερους, τεχνικότερους και αν θέλετε (σε ορισμένους μπορεί να μην αρέσει αυτό) καλύτερους συνθετικά κιθαρίστες;

 

Αυτός ο άνθρωπος αναδείχθηκε σε ένα εντελώς διαφορετικό μουσικό πλαίσιο οργανοπαικτών και ακροατών από τους σημερινούς, σε ένα πλαίσιο το οποίο ήταν ανοιχτό σε πρωτόγνωρους πειραματισμούς όπως τη θερεμιν και το δοξάρι και δεν το ενοχλούσαν και πέντε πράσινες, ένα πλαίσιο στο οποίο ίσως ήταν και αποδεκτή η κλοπή/αντιγραφή, ένα πλαίσιο που πάντως πρώτη φορά άκουγε τέτοια πράγματα παιγμένα έτσι, και η φήμη του οφείλεται ακριβώς σε αυτούς τους σύγχρονους του οι οποίοι αργότερα μεταλαμπάδευσαν το θαυμασμό τους σε νεώτερους, και αυτοί σε νεώτερους κ.ο.κ.

 

Η γνώμη σας (Παρασκευή γαρ);

 

Βρισκω βασιμα τα επιχειρηματα σου και θα τα ενισχυσω με μια δικη μου εμπειρια (σχετικα με "συγκρισεις" με τον Hendrix - παρομοιο θεμα και εποχιακα) που μου εχει χαραχθει στην ψυχη.

 

Εχω μια ηλικια που ενω μεν ειχα γεννηθει την εποχη που πρωτοκυκλοφορουσαν αυτες οι μουσικες, δεν ημουν δε σε θεση να εχω ωριμη ακουστικη αποψη (γενημμενος το '66).

Ακουγα και πριν μερικα χρονια, πολλους να συγκρινουν κιθαριστες, μπαντες κλπ, του τυπου "ο Vai ειναι καλυτερος του Hendrix", "ο Satriani καλυτερος του Beck" κλπ και ενω ηξερα ενδομυχα οτι ειναι μονο για διασκδεδαση αυτες οι αποψεις, δεν ειχα καποιο επιχειρημα χειροπιαστο, να προσπαθησω  (για μενα τον ιδιο και μονο) να κανω μια συγκριση.

Καλα οκ, συγκριση και κριτικη  ετσι κι αλλιως ειναι ανωφελο να κανεις στην τεχνη, αλλα λεμε τωρα, κατι ετσι σαν να προσπαθησει να δει καποιος τα πραγματα το ενα διπλα στο αλλο.

 

Μια μερα λοιπον, επεσε στα χερια μου μια σειρα DVD που δεν ειχα δει.

Ενα τριημερο κονσερτο στο Monterey το 1967 !!!! λεμεεεεε

http://en.wikipedia.org/wiki/Monterey_Pop_Festival

(Ειχα δει μονο την εμφανιση του Jimi απο αυτες τις συναυλιες http://en.wikipedia.org/wiki/Jimi_Plays_Monterey).

Αφου στρωθηκα λοιπον και εβλεπα τος μπαντες να περνανε με τη σειρα, ειχα βυθιστει  στο Live και ειχα ψυχολογικα μεταφερθει ζωντανα εκει σαν θεατης.

The Association, The Paupers, Lou Rawls, Beverly, Johnny Rivers, Eric Burdon and The Animals, Simon and Garfunkel, Canned Heat,     Big Brother and the Holding Company, Country Joe and the Fish, Al Kooper, The Butterfield Blues Band, The Electric Flag, Quicksilver, Messenger Service, Steve Miller Band, , Moby Grape, Hugh Masekela, The Byrds, Laura Nyro, Jefferson Airplane, Booker T. & the M.G.s,    Otis Redding, Ravi Shankar, The Blues Project, Big Brother and the Holding Company, The Group With No Name, Buffalo Springfield,    The Who, The Grateful Dead.

 

Καποια στιγμη λοιπον βγαινουν επι σκηνης οι The Jimi Hendrix Experience  και τοτε συνειδειτοποιησα το σοκ που μπορει να επαθε ο θεατης εκεινης της εποχης που πρωτοβλεπει αυτο το Θηριο επι σκηνης.

 

Λες και επεσε απο το φεγγαρι.

Η μερα με τη νυχτα κλπ κλπ παρομοιες εκφρασεις.

Ο τυπος ηταν απο αλλη εποχη.

Οταν τον ειδε ο Jeff Beck (θεωρουμενος ο καλυτερος κιθαριστας προ Jimi)

οτι μαλλον πρεπει να αρχισει να ψαχνει για δουλεια σε κανενα ταχυδρομειο.

Τι να συγκρινεις, σε μια φαση μαλιστα που μπορεις να .... "συγκρινεις"??

 

Γιαυτο λοιπον πολλοι δεν συνειδητοποιουν οτι καθονται και συγκρινουν πραγματα ανομοια, αλλα και κρινουν γενικα χωρις να εχουν τις προυποθεσεις

Σημερα συγκρινoυν τον Hendrix  που εκανε οτι εκανε χωρις να υπαρχει καποιος πριν απο αυτον να τα δει και να τα ξεσηκωσει ή να παρει ιδεες.

Με πρωτογονα μεσα, πολλα φτιαγμενα για πρωτη φορα βαση δικων του υποδειξεων κλπ

Και με μια καριερα (ως solo artist πλεον και οχι sideman), 3 χρονων μονο !!!!

Ειμαστε σχεδον 50 χρονια μετα την πρωτη κυκλοφορια του πρωτου αλμπου του και ακομα πουλαει, ειναι ανταγωνιστικο και ολοι μιλανε γιαυτον λες και δεν εχει πεθανει και του χρονου θα βγαλει τον επομενο δισκο.

 

Το ιδιο (οχι βεβαια σε τετοιο βαθμο) ισχυει για ολους τους πρωτοπορους ή τουλαχιστον, που δραστηριοποιουνταν σε αλλες εποχες

[Jazzjoker]

Το θέμα που εγείρει ο Ray με έχει απασχολήσει πολλάκις στο παρελθόν και όχι μόνο όσον αφορά τη μουσική αλλά και άλλες τέχνες.

 

Αυτό που με οδήγησε να αρχίσω να σκέφτομαι περί του αισθητικού κριτηρίου και της σχέσης του με τον "χωροχρόνο" είναι το γεγονός ότι όταν ήρθα αντιμέτωπος με το έργο πολλών "τεράτων" της τέχνης (μουσική, λογοτεχνία, ποίηση κ.α.), υπήρξαν αρκετά που απλά δεν μου έλεγαν τίποτα. Και τότε άρχισα να αναρρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν να μη μου αρέσει κάτι το οποίο αποτέλεσε σημείο σταθμό στην ιστορία της ανθρώπινης δημιουργικότητας και μήπως είμαι ηλίθιος. Τα συμπεράσματά στα οποία κατέληξα είναι τα εξής:

 

1. Σαφώς και είμαι ηλίθιος αλλά για άλλους λόγους.

 

2. Το αισθητικό κριτήριο είναι αυστηρά υποκειμενικό. Ως γνωστόν.

 

3. Κάποια μεγάλα έργα είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την εποχή τους, τα γεγονότα, την ατμόσφαιρα, τη γενικότερες συνθήκες κλπ. Δεδομένου αυτού, είναι πιθανό να μην σε "πιάσουν από τα μαλλιά" αλλά αν ασχοληθείς με το όλο πλαίσιο, θα κατανοήσεις την αιτία της απήχησής τους.

 

4. Υπάρχουν κάποια μεγάλα έργα, τα οποία είναι τόσο διαχρονικά (αν δεχτούμε ότι υπάρχει διαχρονικό και διαχρονικότερο) που σε συνταράσσουν είτε ζεις στο Παρίσι του 1930 είτε στην Αθήνα του 2434. (γουστάρω που χειρίζομαι το χρόνο σα να τον ανακάλυψα εγώ)

 

5. Είναι εντελώς ανώφελο να προσπαθείς να πείσεις τους ανθρώπους για κάτι. Παρόλα αυτά μπορεί να γίνει εξαιρετικά διασκεδαστικό.

 

Τέλος και όσον αφορά τις μπάντες και τη γνωστή διαμάχη περί του ποιος πραγματικά αξίζει και ποιος όχι, αυτό που διαφεύγει σε πολλούς νομίζω είναι το εξής: Δεν αρκεί η μπάντα να έχει καλούς μουσικούς και ωραίες συνθέσεις για να γίνει/θεωρηθεί μεγάλη. Το βασικότερο ίσως είναι το ΠΩΣ διαχειρίζεται το υλικό που διαθέτει.

[GaragePunk27]

To ακριβώς ανάποδο θέμα (Σύγρονη μουσική μέσα απο το πρίσμα του ''30+'') θα είχε εξαιρετικά μεγάλο ενδιαφέρον, όχι μόνο για να δούμε τι σκέφτονται οι νέοι και εμείς οι μεγαλύτεροι αλλά και να διαπιστώσουμε εάν έχουμε μεταξύ μας μουσικό χάσμα γενεών.

 

Τους στυλοβάτες οποιουδήποτε είδους ή ρεύματος μπορείς να τους μελετήσεις, να τους κατανοήσεις, να αποδομήσεις κάθε νότα τους και να δεις γιατί έκαναν το α ή το β, ή να αποβάλλεις εντελώς απο τα ακούσματα που προτιμάς τη μουσική τους άλλα το να έρχεσαι 20 30 40 50 100 χρόνια μετά και να κατακρίνεις είναι απλά άκαιρο και άτοπο.

 

Η κριτική και ο μηδενισμός είναι πολύ εύκολη προσέγγιση, όχι μόνο στη μουσική αλλά και στη ζωή!!! Κριτική που δεν προτείνει λύση είναι μια τρύπα στο νερο... Η πρόταση που έρχεται τώρα να αντικαταστήσει κάτι που προϋπάρχει χρειάζεται να καινοτομεί και να κάνει τουλάχιστον ένα βήμα μπροστά...

 

Τώρα δεν ξέρω πως θα μετρήσουμε την επιτυχία: με downloads, με likes στο fb ή με πωλήσεις δίσκων πάντως δε νομίζω ότι μας παίρνει για να τα χώσουμε  4-5 δεκαετίες καθυστερημένα... Εκεί που μας παίρνει (και εκεί υπό προϋποθέσεις) είναι στις μουσικές της γενιάς μας αυτές που ζούμε τώρα δλδ... Προσωπικά έχοντας κολλήσει στο classic rock δε νομίζω ότι για μουσικές που είναι εντελώς  φρέσκιες ότι μπορώ να τις δω χωρίς την προκατάληψη (με την καλή έννοια του μεγαλύτερου)... Sry αλλά η σημερινή βρετανική σκηνή μπροστά στα Blues του Rory πάντα θα μου φαίνεται ότι κάτι τις λείπει... Αλλά από το της λείπει κάτι μέχρι να κριτικάρεις κάποιον άσχημα υπάρχει μια μεγάλη διαφορά.

 

Ολη η ουσια για το συγκεκριμενο θεμα ειναι σε αυτα που λεει ο φιλος Compact.. συμφωνω απολυτα