Το Rock στην Ελλαδα και η αφομοίωση του.

[audiokostas]

μπα(ρ)όκ είναι κανά βράδυ...όταν πάω να ακούσω τον Audiokosta και πίνουμε καμμιά μπυρίτσα!!!

κι αφήνουμε τα μαλλιά μας να ανεμίζουν στον ρυθμό της ροκ

 

Το topic ειναι για αφομοιωση της μουσικης σε αυτη τη χωρα.. αλλα υπαρχουν πολλα πραγματα στην καθημερινοτητα σου που κανεις και ειναι ροκ.. στις σχεσεις σου με τους αλλους.. αξιοπρεπεια, ειλικρινεια αν εχεις ακουσει.. δε γλειφεις για να μπεις στο δημοσιο κτλ.. αν εχεις βεβαια να πεις και κατι σοβαρο μουσικα με επιχειρηματα το λες..

Δεν έχω καταλάβει ακόμα τι εννοείς.

Να φέρεσαι με αξιοπρέπεια; Χιλιάδες ροκ σταρ είναι αναξιοπρεπείς.

Να μην "ξεπουλιέσαι"; Γεμάτη η ροκ και από αυτούς.

Να μην κυνηγάς γυναίκες και λεφτά; Θα ανησυχούσα..

 

Δεν έχω καταλάβει....

Μιλάς για τη μουσική ροκ; Μιλάς για έναν και καλά τρόπο ζωής που σου πάσαρε και καλά το Easy Rider, ο Εξόριστος στη κεντρική λεωφόρο, ο Άσιμος κι ο Σιδηρόπουλος; Μιλάς για το My Way του Σινάτρα (ήταν ροκ; ); Μιλάς για τον απολιτικ "παίζω-μόνο-τη-μουσική-μου-και-γουστάρω;", Μιλάς για τον "κάτω-η-εξουσία-όποια-και-να-ναι-αυτή;";  Μιλάς για τον jazz; Για τον punk; Τι να αφομοιώσω; Δεν με βοηθάς....

[ex-les_paul]

H αλήθεια δεν είναι στους Sex Pistols.

Η αλήθεια είναι σε αυτά που γράφει ο φίλος funky_bassman.

 

Το ροκ δεν είναι ούτε στάση ούτε τρόπος ζωής.Είναι ένα είδος μουσικής που είτε σου αρέσει είτε όχι.

Δηλαδή π.χ εγώ που είμαι ας πούμε ένας γιάπις γραβατωμένος τι με εμποδίζει το βράδυ που γυρνάω σπιτάκι μου να χτυπιέμαι με τα φιλαράκια μου παίζοντας το whole lotta love  ??? ???

 

 

 

[Terry RoscoeBeck5]

Φίλε GaragePunk

 

Το θέμα, όπως σωστά είπε ο «θείος Νόντας», είναι τεράστιο. Από εκεί και πέρα όπως το έζησα και το αντιλαμβάνομαι εγώ έχει ως εξής:

 

Το ροκ και τα παρακλάδια του σε αυτήν την χώρα, από τα τέλη των 60'ς που έκανε την εμφάνιση του στην Ελλάδα (υπό την μορφή εγχώριων συγκροτημάτων), ήταν σε μια underground κατάσταση. Μια μουσική για λίγους, σε μια χώρα που βασίλευε ένα όργανο: Το μπουζούκι.

 

Αυτή η πραγματικότητα είχε ως αποτέλεσμα η ροκ κοινότητα να «σεχταροποιηθεί» και για να επιβιώσει να αποκτήσει αυτό που αναφέραμε ως «ροκ σαν τρόπος ζωής».

 

Εδώ το mainstream ήταν νταρα ντα νταν (λαϊκά άσματα), αυτά έπαιζαν στα ραδιόφωνα της εποχής, στην πλειοψηφία των μαγαζιών, σχεδόν παντού. Δεν ήταν Αμερική ή Αγγλία που αν άνοιγες το ράδιο θα άκουγες Stones ή Zeppelin...

 

Και έτσι πορεύτηκε η κατάσταση για αρκετό καιρό- σχεδόν περιθωριακά.

 

Στα 80ς το πράγμα κάπου χαλάρωσε- εκεί προς τα μέσα του 80. Κάτι που η Ελλάδα με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ήρθε πιο κοντά στον υπόλοιπο πλανήτη, εκείνες τις ηρωικές εποχές έζησα και συμμετείχα στην «άνοιξη» της εγχώριας Metal σκηνής.

 

Όμως κάπου εκεί, άλλαξε και το μουσικό τοπίο στην χώρα: Κάπου τα πράγματα έγιναν pop/rock (ένεκα των δυτικών επιρροών) και η ροκ κοινότητα των μουσικών, άρχισε να βγάζει μεροκάματο δίπλα σε «φίρμες».

 

Από εκεί και πέρα ο καθείς πήρε τον δρόμο του. Και όσο τα πράγματα άλλαζαν περαιτέρω άλλοι έγιναν σεσιονάδες, άλλοι τα παράτησαν και άλλοι έγιναν ποζεράδες (όπως τους αναφέρεις)- καθώς δημιουργήθηκε και εδώ μουσική «βιομηχανία» και υπήρξε ζήτηση για ιθαγενείς μπάντες.     

 

Από εκεί και πέρα, το ροκ είναι μια υπέροχη μουσική, για τρόπο ζωής χλωμό το κόβω και σίγουρα κάποιοι λίγοι ίσως και να βγάζουν τα προς το ζην χάρις σε αυτό (αν και έχω πολλές αμφιβολίες για αυτό το τελευταίο σε αυτήν την χώρα).

 

Όμως στην τελική ανάλυση, είναι η «αποσυμπίεση» πολλών από εμάς.

 

Και το επιμύθιο μου έχει ως εξής: Ότι ψάχνεις, βρίσκεις... Θα ψάξεις «lifestyle» μουσικούς; Δικοί σου. Θα αναζητήσεις τους «καλούς, αλλά θαμένους» και αυτοί εκεί έξω είναι. Και trust me έχω δει μπόλικους που έχουν «αφομοιώσει» το ροκ εξαιρετικά.

 

Και μάλιστα εδώ στο Noiz έχουμε και μπόλικους τέτοιους  ;)     

     

[GaragePunk27]

κι αφήνουμε τα μαλλιά μας να ανεμίζουν στον ρυθμό της ροκ

Δεν έχω καταλάβει ακόμα τι εννοείς.

Να φέρεσαι με αξιοπρέπεια; Χιλιάδες ροκ σταρ είναι αναξιοπρεπείς.

Να μην "ξεπουλιέσαι"; Γεμάτη η ροκ και από αυτούς.

Να μην κυνηγάς γυναίκες και λεφτά; Θα ανησυχούσα..

 

Δεν έχω καταλάβει....

Μιλάς για τη μουσική ροκ; Μιλάς για έναν και καλά τρόπο ζωής που σου πάσαρε και καλά το Easy Rider, ο Εξόριστος στη κεντρική λεωφόρο, ο Άσιμος κι ο Σιδηρόπουλος; Μιλάς για το My Way του Σινάτρα (ήταν ροκ; ); Μιλάς για τον απολιτικ "παίζω-μόνο-τη-μουσική-μου-και-γουστάρω;", Μιλάς για τον "κάτω-η-εξουσία-όποια-και-να-ναι-αυτή;";  Μιλάς για τον jazz; Για τον punk; Τι να αφομοιώσω; Δεν με βοηθάς....

 

Στο αρχικο μου post μιλαω ξεκαθαρα για αφομοιωση του ροκ σε αυτη τη χωρα σαν μουσικο ειδος.. και κατ'επεκταση σαν κοινωνικη ταση.. εκτος αν θελεις να σβησουμε απο την ιστορια το Woodstock, τον πολεμο στο Βιετναμ, το ξυλο που ετρωγαν οι ροκαδες εδω στη Χουντα, οτι πολλοι τρομεροι μουσικοι εφυγαν για καριερα στο εξωτερικο λογω πολιτικων καταστασεων κ.α  ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΜΟΥΣΙΚΗ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ.. ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΟΜΩΣ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΣ ΝΑ ΤΟ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙΣ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ.. δεν ειπε κανεις κατι τετοιο..  

[mustafank]

ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΜΟΥΣΙΚΗ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ.. ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΟΜΩΣ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΣ ΝΑ ΤΟ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙΣ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ.. δεν ειπε κανεις κατι τετοιο.. 

Θα μπορούσες να αναφέρεις μερικά τέτοια παραδείγματα, παρακαλώ;

[audiokostas]

Για μένα το ροκ είναι το soundtrack της ζωής μου. (πσσσσσσσ τι είπα, βουρκώσατε μπουχέσες....)

Τουλάχιστον τα 4 από τα 5 lp. (Είναι κασσετίνα)

 

 

Στο αρχικο μου post μιλαω ξεκαθαρα για αφομοιωση του ροκ σε αυτη τη χωρα σαν μουσικο ειδος.. και κατ'επεκταση σαν κοινωνικη ταση.. εκτος αν θελεις να σβησουμε απο την ιστορια το Woodstock, τον πολεμο στο Βιετναμ, το ξυλο που ετρωγαν οι ροκαδες εδω στη Χουντα, οτι πολλοι τρομεροι μουσικοι εφυγαν για καριερα στο εξωτερικο λογω πολιτικων καταστασεων κ.α  ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΜΟΥΣΙΚΗ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ.. ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΟΜΩΣ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΣ ΝΑ ΤΟ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙΣ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ.. δεν ειπε κανεις κατι τετοιο.. 

;D

 

Θα μου επιτρέψεις να έχω μια αντιμετώπιση πατροναριστικής (μα καθόλα γλυκιάς) συμπάθειας στο σκεπτικό σου.

Θα ήθελα και ο δικός μου γιος να σκέφτεται έτσι μέχρι τα 17-18 του.

Μετά αρχίζει η ενίοτε υγιής μα πάντα απογοητευτική  έναρξη της απομυθοποίησης.

Λέγεται ενηλικίωση....

[Terry RoscoeBeck5]

 

Μετά αρχίζει η ενίοτε υγιής μα πάντα απογοητευτική ενηλικίωση και έναρξη της απομυθοποίησης.

+1000  ;D

[sfaku]

Το πρόβλημα με την Ελλάδα είναι ότι αντί να εκλάβουμε το ροκ όπως πραγματικά είναι: ένα είδος μουσικής (ωραίο είδος δε μπορώ να πω), το κάναμε "στάση ζωής"...

Πάντοτε το ροκ έπαιζε αυτό το ρόλο, σε όλες τις κοινωνίες και όλες τις χώρες. Ταυτιζόταν και ταυτίζεται με έννοιες όπως η εφηβεία, η επαναστατικότητα, η αντισυμβατικότητα, η πρωτοπορία (και ας είναι πλέον 60 χρονών μουσική), η απελευθέρωση από καταπιεστικούς κανόνες, η διασκέδαση, η εκτόνωση κ.λπ. κ.λπ.

 

Δηλαδή η ίδια ανατρεπτικότητα που υπήρχε στο ροκενρόλ της δεκετίας του '50 υπάρχει κατ' αναλογία σήμερα στους White Stripes ας πούμε. Και πάντοτε βρίσκονται έφηβοι και νεανίζοντες που ασπάζονται αυτές τις αρχές, σε όλες τις χώρες. Ιδίως σε χώρες όπως η δική μας όπου το ροκ έπαιρνε και μια άλλη αξία, αυτή της αντισυμβατικής μουσικής που τη σπάει στους μικραστούς, τους επαρχιώτες, τους θρησκόληπτους και γενικά όλους τους καθώς πρέπει (μιλάω για τη δεκαετία του '60 όπου όποιος άκουγε ροκ ονομαζόταν γιεγιές ή τεντιμπόης).

 

Φυσικά υπό αναλογίες αυτή η κληρονομιά υπάρχει και σήμερα, παρότι δεν σε κουρεύουν ούτε σου κόβουν τα μπατζάκια επειδή είσαι ροκάς. Το ότι είναι μυθοποιημένη σε μεγάλο βαθμό όλη αυτή η επαναστατικότητα ισχύει φυσικά, όπως και το ότι πολλοί ροκάδες (οπαδοί ή μπάντες) είναι το άκρως αντίθετο όλης αυτής της φαντασίωσης.

 

Αλλά αυτά δεν εμποδίζει χιλιάδες έφηβους να ερωτεύονται το ροκ στις διάφορες μορφές του και να βλέπουν σε αυτό μια θετική ηθική διάσταση (υπάρχει δεν υπάρχει).

 

[atreu73]

Η ιδέα ότι μια συγκεκριμένη μουσική ανταποκρίνεται και συνδαυλίζει  ότι είναι νεανικό και επαναστατικό μέσα μας δεν ευσταθεί. Υπήρχαν επαναστάτες και αντικομφορμιστές πολύ πριν από το rock και ίσως περισσότερο επιτυχημένοι.      

 Αν θέλεις να πεις ότι υπήρξαν μουσικοί που επέλεξαν μια σταδιοδρομία δύσκολη με μοναδικό προνόμιο την αίσθηση ότι δεν έχουν ξεπουληθεί, συμφωνώ, αλλά φαντάζομαι ότι αυτό δεν συμβαίνει μόνο σε μουσικούς της rock και σίγουρα δεν συμβαίνει μόνο σε μουσικούς.

Αν είναι κάτι που γουστάρεις  μπράβο σου αλλά να του επιδοθούν κοινωνικές προεκτάσεις του τύπου έχει κάνει τον κόσμο καλύτερο; Τι να σου πω;   Ρίξε μια ματιά στον κόσμο.

 

[trolley]

Συμφωνώ με τον/την atreu73.

 

Προσθέτω (στη συζήτηση) το εξής: ότι σκοπός ενός μουσικού ιδιώματος σαν την ροκ, είναι ακριβώς το να ΜΗΝ αφομοιωθεί. Είναι ΚΑΛΟ το ότι στην Ελλάδα δε συνέβη ποτέ αυτό (και ούτε πρόκειται να συμβεί, κατά τη γνώμη μου) διότι αυτό ακριβώς είναι που δίνει χώρο για καλλιτεχνική ελευθεριότητα, εκείνου του τύπου που μας έχει δώσει τα αριστουργήματα αυτού του μουσικού ιδιώματος.