Κιθαριστες...vintage vs modern players;

[yannis37]

και για την δολια την μανα μας που μας ακουει μέρα νυχτα παρα την θεληση της ;D

[audiokostas]

και για την δολια την μανα μας που μας ακουει μέρα νυχτα παρα την θεληση της ;D

Να μη μας έπαιρνε καμπίνα (μόνο με ακουστικά) .....

Αλλά τα θελε η μαμάκα μας, τα θέλαμε κι εμείς.

 

Στο θέμα  ??? μας παρακαλώ.....

[Freebee]

Έχω παρατηρήσει μια τάση από πολλούς συνφορουμίτες (και μάλιστα από κάποιους που γράφουν συχνά) να θεωρούν ότι "ό,τι παίζεις... καλό είναι" και "just keep practicing". Οκ, κανένας δεν διαφωνεί με αυτό, νομίζω όμως ότι ο OP σκοπό είχε να θίξει κάτι πολύ πιο σημαντικό και ενδιαφέρον. Άλλωστε, αν όλα τα ερωτήματα απαντώνται σε στυλ "shut up and play yer guitar", ποιός ο σκοπός των συζητήσεων;

Πιστεύω λοιπόν ότι μπορεί πράγματι να είναι δόκιμο το ερώτημα περί του θα ποια πρέπει να είναι η ύστατη επιδίωξη του ηλεκτρικού ροκ κιθαρίστα. Πρέπει να προσπαθεί να γίνει όσο περισσότερο βιρτουόζος μπορεί ή να μάθει να παίζει νότες "που πιάνουν τόπο" και να καταλάβει πού χρειάζονται οι νότες αυτές και πού όχι;

Είμαι σίγουρος ότι κάποιοι ετοιμάζονται ήδη να απαντήσουν ότι έχω ήδη βάλει πολλά "πρέπει" σε ένα θέμα που είναι προσωπικό του καθενός και ότι ο καθένας ότι γουστάρει παίζει και ακούει και ποιός είμαι εγώ που θα τους βάλω τσολιά στα... κλπ, κλπ. Απλούστατα, έχω απηυδίσει από νεόκοπους guitar heroes που έχουν προσπαθήσει υπερβολικά πολύ να αυξήσουν το λόγο νότες ανά μονάδα χρόνου στο παίξιμό τους, χωρίς να αποκτήσουν ποτέ αληθινή επαφή με την ουσία της ποπ σύνθεσης και ενορχήστρωσης, χωρίς ποτέ να αναρωτιούνται αν αυτά που παίζουν θέλει κανεις να τα ακούσει και χωρίς (το κυριότερο) να έχουν κάτσει να ακούσουν τους μουσικούς που υπήρξαν πραγματικά εμπνευσμένοι και γι' αυτό θεωρούνται κλασικές επιρροές και ακρογωνιαίοι λίθοι στην ιστορία της ροκ/μπλουζ/ποπ μουσικής. Και δυστυχώς για μερικούς, στους τελευταίους σίγουρα πάντα θα συγκαταλέγονται οι Green Page και Richards και όχι οι Vai και Satriani (αν και τον τελευταίο τον ψιλοσυμπαθώ).

[ex-tzo777]

Έχω παρατηρήσει μια τάση από πολλούς συνφορουμίτες (και μάλιστα από κάποιους που γράφουν συχνά) να θεωρούν ότι "ό,τι παίζεις... καλό είναι" και "just keep practicing". Οκ, κανένας δεν διαφωνεί με αυτό, νομίζω όμως ότι ο OP σκοπό είχε να θίξει κάτι πολύ πιο σημαντικό και ενδιαφέρον. Άλλωστε, αν όλα τα ερωτήματα απαντώνται σε στυλ "shut up and play yer guitar", ποιός ο σκοπός των συζητήσεων;

Πιστεύω λοιπόν ότι μπορεί πράγματι να είναι δόκιμο το ερώτημα περί του θα ποια πρέπει να είναι η ύστατη επιδίωξη του ηλεκτρικού ροκ κιθαρίστα. Πρέπει να προσπαθεί να γίνει όσο περισσότερο βιρτουόζος μπορεί ή να μάθει να παίζει νότες "που πιάνουν τόπο" και να καταλάβει πού χρειάζονται οι νότες αυτές και πού όχι;

Είμαι σίγουρος ότι κάποιοι ετοιμάζονται ήδη να απαντήσουν ότι έχω ήδη βάλει πολλά "πρέπει" σε ένα θέμα που είναι προσωπικό του καθενός και ότι ο καθένας ότι γουστάρει παίζει και ακούει και ποιός είμαι εγώ που θα τους βάλω τσολιά στα... κλπ, κλπ. Απλούστατα, έχω απηυδίσει από νεόκοπους guitar heroes που έχουν προσπαθήσει υπερβολικά πολύ να αυξήσουν το λόγο νότες ανά μονάδα χρόνου στο παίξιμό τους, χωρίς να αποκτήσουν ποτέ αληθινή επαφή με την ουσία της ποπ σύνθεσης και ενορχήστρωσης, χωρίς ποτέ να αναρωτιούνται αν αυτά που παίζουν θέλει κανεις να τα ακούσει και χωρίς (το κυριότερο) να έχουν κάτσει να ακούσουν τους μουσικούς που υπήρξαν πραγματικά εμπνευσμένοι και γι' αυτό θεωρούνται κλασικές επιρροές και ακρογωνιαίοι λίθοι στην ιστορία της ροκ/μπλουζ/ποπ μουσικής. Και δυστυχώς για μερικούς, στους τελευταίους σίγουρα πάντα θα συγκαταλέγονται οι Green Page και Richards και όχι οι Vai και Satriani (αν και τον τελευταίο τον ψιλοσυμπαθώ).

Δεν ξερω αν χρησιμοποιω καλα την παραθεση αλλα φιλε freebee αυτο νομιζω ειχα στο μυαλο μου οταν το ξεκινησα και οχι καποια ψυχολογικα που πηγαν να με χρεωσουν μερικοι.Προσπαθησα να θεσω το θεμα κιθαρα αναλογικα με την εποχη και το πως εξελιχθηκε αυτα τα 50 ας πουμε χρονια,και τι νεα στανταρ εχουν μπει και απο τους παιχτες αλλα και απο το κοινο που ακουει.Σιγουρα καποιοι εχετε το γραπτο λογο καλυτερα απο μενα,Μονο μην βαρατε,καλυτερα να μιλαω με μουσικους παρα να σχολιαζω χαζα ποστ στο facebook,μεγαλο σχολειο το noiz!!!

Έχω παρατηρήσει μια τάση από πολλούς συνφορουμίτες (και μάλιστα από κάποιους που γράφουν συχνά) να θεωρούν ότι "ό,τι παίζεις... καλό είναι" και "just keep practicing". Οκ, κανένας δεν διαφωνεί με αυτό, νομίζω όμως ότι ο OP σκοπό είχε να θίξει κάτι πολύ πιο σημαντικό και ενδιαφέρον. Άλλωστε, αν όλα τα ερωτήματα απαντώνται σε στυλ "shut up and play yer guitar", ποιός ο σκοπός των συζητήσεων;

Πιστεύω λοιπόν ότι μπορεί πράγματι να είναι δόκιμο το ερώτημα περί του θα ποια πρέπει να είναι η ύστατη επιδίωξη του ηλεκτρικού ροκ κιθαρίστα. Πρέπει να προσπαθεί να γίνει όσο περισσότερο βιρτουόζος μπορεί ή να μάθει να παίζει νότες "που πιάνουν τόπο" και να καταλάβει πού χρειάζονται οι νότες αυτές και πού όχι;

Είμαι σίγουρος ότι κάποιοι ετοιμάζονται ήδη να απαντήσουν ότι έχω ήδη βάλει πολλά "πρέπει" σε ένα θέμα που είναι προσωπικό του καθενός και ότι ο καθένας ότι γουστάρει παίζει και ακούει και ποιός είμαι εγώ που θα τους βάλω τσολιά στα... κλπ, κλπ. Απλούστατα, έχω απηυδίσει από νεόκοπους guitar heroes που έχουν προσπαθήσει υπερβολικά πολύ να αυξήσουν το λόγο νότες ανά μονάδα χρόνου στο παίξιμό τους, χωρίς να αποκτήσουν ποτέ αληθινή επαφή με την ουσία της ποπ σύνθεσης και ενορχήστρωσης, χωρίς ποτέ να αναρωτιούνται αν αυτά που παίζουν θέλει κανεις να τα ακούσει και χωρίς (το κυριότερο) να έχουν κάτσει να ακούσουν τους μουσικούς που υπήρξαν πραγματικά εμπνευσμένοι και γι' αυτό θεωρούνται κλασικές επιρροές και ακρογωνιαίοι λίθοι στην ιστορία της ροκ/μπλουζ/ποπ μουσικής. Και δυστυχώς για μερικούς, στους τελευταίους σίγουρα πάντα θα συγκαταλέγονται οι Green Page και Richards και όχι οι Vai και Satriani (αν και τον τελευταίο τον ψιλοσυμπαθώ).

[Aragorn23]

να έχουν κάτσει να ακούσουν τους μουσικούς που υπήρξαν πραγματικά εμπνευσμένοι και γι' αυτό θεωρούνται κλασικές επιρροές και ακρογωνιαίοι λίθοι στην ιστορία της ροκ/μπλουζ/ποπ μουσικής. Και δυστυχώς για μερικούς, στους τελευταίους σίγουρα πάντα θα συγκαταλέγονται οι Green Page και Richards και όχι οι Vai και Satriani (αν και τον τελευταίο τον ψιλοσυμπαθώ).

Και ο Vai και ο Satriani αποτελούν και κλασσική επιρροή τεράστιου αριθμού κιθαριστών (και πολύ γνωστών επαγγελματιών αλλά και ερασιτεχνών) και θεωρούνται και ακρογωνιαίοι λίθοι της ιστορίας της μουσικής που περιλαμβάνει την ηλεκτρική κιθάρα...

[WilliamSats]

Μου τι δινουν και  κατι δηλωσεις τυπου malsteen, οτι ο xendrix εκανε μονο θορυβο και δεν επαιζε μουσικη .

Απενοχοποίηση!

Ως ορκισμένος Malmsteen Fan μπορώ να σου πω ότι "Ο Malmsteen δεν είπε ΠΟΤΕ κάτι τέτοιο για τον Hendrix (που τον έχει Θεό)".

[/off topic]

 

Στο θέμα σου τώρα.

Όλα φίλε μου είναι θέμα παιδείας και φυσικά δε μιλάω για ακαδημαϊκή και ωδεία, αλλά ακούσματα και η σωστή μεταχείριση αυτών από αυτούς που τ'ακούνε και εξηγούμαι.

Ο σωστός μουσικός ή/και μουσικόφιλος θα ακούσει τα πάντα και θα κρίνει βάση πολλών παραγόντων, όπως πότε παίχτηκε αυτό, τι επιρροές υπήρχαν τότε, τι επιρροές υπάρχουν τώρα, ποιος ήταν αυτός που το έπαιξε τότε και ποιος τώρα, γιατί έπαιξε τις τάδε νότες και όχι κάποιες άλλες αφού μπορούσε (λέμε τώρα) και πολλά άλλα παρόμοια.

Εν ολίγης, δεν έχει να κάνει με "πιτσιρικάδες" vs "κλασικοροκάδων" (αφού υπάρχουν και διαβασμένοι πιτσιρικάδες που βάζουν τα γυαλιά και σε 60άρηδες "παλιό-ρόκερς"), αλλά με το πως αντιλαμβάνεται ο καθένας το έργο του εκάστοτε καλλιτέχνη και αυτό φυσικά έχει να κάνει με την παιδεία που προανέφερα.

 

Δυστυχώς στις μέρες μας τα media (κανάλια, διαφημιστικές, δισκογραφικές κλπ) και κατ'επέκταση τα μαγαζιά της μάζας που παίζουν μουσική δεν αφήνουν πολλά περιθώρια σε νέους να παίρνουν ακούσματα που κάποιοι άλλοι είχαν την τύχη να ακούσουν πριν από 25-35-40+ χρόνια.

Και κάτι άλλο πολύ σημαντικό είναι ότι τότε είχαμε το χρόνο να ακούσουμε προσεκτικά ένα άλμπουμ αφού η μέρα μας δεν αναλώνονταν σε πολλαπλά φροντιστήρια, internet, smartphones και τηλεοπτικές σειρές και επίσης δεν έβγαιναν 120 άλμπουμ το χρόνο, ενώ τώρα το πρόγραμμα ενός νέου είναι τόσο γεμάτο με τα παραπάνω που.....Θα σε αφήσω να βγάλεις εσύ το συμπέρασμα.

 

 

Και τώρα να πάω λίγο πιο on topic.

Οι καινούριοι κιθαρίστες είχαν την τύχη να έχουν πολλές επιρροές και κατ'αυτούς η διαφοροποίηση είναι εξέλιξη και όσο πάει θα αλλάζει μέχρι να κορεστεί το θέμα και να γυρίσουμε στην αρχή.

[ex-tzo777]

Κανεις δεν αρνειτε την εξελιξη στον κιθαριστικο ηχο.Ουτε λεω οτι ειναι κατι περιττο, απο αυτα που γινονται.Απλα θα φερω ενα παραδειγμα,

Ακουγαμε με ενα ντραμερ πιτσιρικαδες φοιτητες ενα τεχνικο σολο με σουπερ ουα ηχο κτλ οταν τελειωσε καπακι μπαινει το rock me baby απο johnie winter,κοιταζομαστε και λεμε .ρε μ...α αυτο ειναι ηλεκτρικη κιθαρα.Με την εννοια του ηχου. της αλητειας .ΤΟ ELECTRICITY που φωναζει και ο captain στο γαλα!

 

[Dreamdancer]

Έχω παρατηρήσει μια τάση από πολλούς συνφορουμίτες (και μάλιστα από κάποιους που γράφουν συχνά) να θεωρούν ότι "ό,τι παίζεις... καλό είναι" και "just keep practicing". Οκ, κανένας δεν διαφωνεί με αυτό, νομίζω όμως ότι ο OP σκοπό είχε να θίξει κάτι πολύ πιο σημαντικό και ενδιαφέρον. Άλλωστε, αν όλα τα ερωτήματα απαντώνται σε στυλ "shut up and play yer guitar", ποιός ο σκοπός των συζητήσεων;

Πιστεύω λοιπόν ότι μπορεί πράγματι να είναι δόκιμο το ερώτημα περί του θα ποια πρέπει να είναι η ύστατη επιδίωξη του ηλεκτρικού ροκ κιθαρίστα. Πρέπει να προσπαθεί να γίνει όσο περισσότερο βιρτουόζος μπορεί ή να μάθει να παίζει νότες "που πιάνουν τόπο" και να καταλάβει πού χρειάζονται οι νότες αυτές και πού όχι;

Είμαι σίγουρος ότι κάποιοι ετοιμάζονται ήδη να απαντήσουν ότι έχω ήδη βάλει πολλά "πρέπει" σε ένα θέμα που είναι προσωπικό του καθενός και ότι ο καθένας ότι γουστάρει παίζει και ακούει και ποιός είμαι εγώ που θα τους βάλω τσολιά στα... κλπ, κλπ. Απλούστατα, έχω απηυδίσει από νεόκοπους guitar heroes που έχουν προσπαθήσει υπερβολικά πολύ να αυξήσουν το λόγο νότες ανά μονάδα χρόνου στο παίξιμό τους, χωρίς να αποκτήσουν ποτέ αληθινή επαφή με την ουσία της ποπ σύνθεσης και ενορχήστρωσης, χωρίς ποτέ να αναρωτιούνται αν αυτά που παίζουν θέλει κανεις να τα ακούσει και χωρίς (το κυριότερο) να έχουν κάτσει να ακούσουν τους μουσικούς που υπήρξαν πραγματικά εμπνευσμένοι και γι' αυτό θεωρούνται κλασικές επιρροές και ακρογωνιαίοι λίθοι στην ιστορία της ροκ/μπλουζ/ποπ μουσικής. Και δυστυχώς για μερικούς, στους τελευταίους σίγουρα πάντα θα συγκαταλέγονται οι Green Page και Richards και όχι οι Vai και Satriani (αν και τον τελευταίο τον ψιλοσυμπαθώ).

 

Κοιτα τα ερωτηματα ειναι καλα αρκει να υπαρχει οντως συγκεκριμενη απαντηση.Δηλαδη εσενα αν σε ρωτησω...Ξανθες η μελαχροινες? Πελε η μεσσι? υπαρχει καποια αντικειμενικη απαντηση? υπαρχει μονο η απαντηση που ΕΣΕΝΑ σε ικανοποιει.Το ιδιο και για την μουσικη.

Παρε για παραδειγμα πχ τον εαυτο σου πως κρινεις τα πραγματα....μιλας για..νοτες ανα λεπτο,για ταχυτητα και θεωρεις πχ οτι η ποσοτητα των...νοτων ειναι αντιστροφως αναλογη της ποιοτητας.Καποιος αλλος πχ που βρισκεται στην αλλη ακρη του ουρανιου τοξου θα λεει.....λιγες νοτες,πεντατονικη και αυτη με το ζορι, τα ιδια και τα ιδια stock blues ριφακια....και προβλεψιμα και επαναλαμβανομενα chord progression(12 bar blues) κτλ κτλ.

 

Απο τους δυο ποιος ειναι ο σωστος? να σου πω εγω...κανενας.Απλα στους δυο τους αρεσουν διαφορετικα πραγματα και στην προσπαθεια τους να αποδειξουν οτι αυτοι ξερουν το..σωστο οδηγουνται σε υπερβολες.Το προβλημα λοιπον ειναι οταν ο ενας απο τους δυο παει να αποδειξει οτι η δικη του αποψη ειναι η σωστη(απο ποτε τα γουστα εχουν μοναδα μετρησης?).

 

Αν πραγματικα θες να να εξετασεις κατι με εστω και ενα μικρο ιχνος αντικειμενικοτητας(που και αυτο ελεγχεται βεβαια) ειναι αναμεσα σε κιθαριστες της ιδια εποχης και στυλ.Αλλες εποχες,αλλοι ρυθμοι ζωης, αλλες επιρροες, αλλος εξοπλισμος αλλη μουσικη.Το τι φτανει εσενα να σου αρεσει σαν τελικο αποτελεσμα δεν μπορει ουτε να αποδειχτει ως το σωστο ουτε τιποτα.Απλα ευχαριστησου τη μουσικη που σου αρεσει...δεν μπορεις να κανεις και κατι αλλο εξαλλου ;).

[Freebee]

θεωρεις πχ οτι η ποσοτητα των...νοτων ειναι αντιστροφως αναλογη της ποιοτητας.Καποιος αλλος πχ που βρισκεται στην αλλη ακρη του ουρανιου τοξου θα λεει.....λιγες νοτες,πεντατονικη και αυτη με το ζορι, τα ιδια και τα ιδια

...

Αλλες εποχες,αλλοι ρυθμοι ζωης, αλλες επιρροες, αλλος εξοπλισμος αλλη μουσικη.Το τι φτανει εσενα να σου αρεσει σαν τελικο αποτελεσμα δεν μπορει ουτε να αποδειχτει ως το σωστο ουτε τιποτα.Απλα ευχαριστησου τη μουσικη που σου αρεσει...δεν μπορεις να κανεις και κατι αλλο εξαλλου ;).

 

Εχεις δίκιο σε όλα. Ειλικρινά.

 

Και βέβαια η ποσότητα των νοτών (sic ;)) δεν σημαίνει πτώση της ποιότητας, με την προϋπόθεση όμως ότι υπηρετούν πάντα τη σύνθεση (και όχι την ποζεριά και τον ναρκισσισμό του συρμού) .

 

Όσον αφορά τις εποχές, έχεις και πάλι δίκιο, όμως ποιος μπορεί να αρνηθεί τη διαφορά που υπάρχει στη mainstream μουσική παλαιότερων δεκαετιών (50's, 60's, 70's ακόμη και 80's) σε σχέση με τον σημερινό (κατά γενική ομολογία) χυλό των airwaves;

[Alchemist]

Όσον αφορά τις εποχές, έχεις και πάλι δίκιο, όμως ποιος μπορεί να αρνηθεί τη διαφορά που υπάρχει στη mainstream μουσική παλαιότερων δεκαετιών (50's, 60's, 70's ακόμη και 80's) σε σχέση με τον σημερινό (κατά γενική ομολογία) χυλό των airwaves;

Δηλαδή θεωρείς ότι το μόνο που έχει αλλάξει από τα 50's μέχρι σήμερα είναι η ποιότητα της μουσικής;

 

Τα μέσα παραγωγής, τα μέσα διανομής, η εξέλιξη της τεχνολογίας, ο αριθμός του κόσμου που ασχολείται παγκοσμίως με τη μουσική, οι επιδράσεις και επιρροές που διαρκώς δέχονται οι μουσικοί, η επαφή που έχουν οι άνθρωποι με άλλες κουλτούρες και ακούσματα... όλα αυτά είναι ίδια και μόνο η ποιότητα άλλαξε και μάλιστα προς το χειρότερο;

 

Και για να έχουμε καλό ερώτημα, έζησε κανείς από εμάς τα νεανικά του χρόνια στα 50's ή 60's για να έχει τόσο ξεκάθαρη άποψη για τη σημερινή κατάσταση της μουσικής σε σύγκριση με εκείνες τις εποχές;