Μάνα είναι μόνο μία...

[LK]

LK, δεν παρουσίασα κάτι σαν αξίωμα. Και δεν ξέρεις αν δοκίμασε με ήπιο τρόπο ή όχι προηγουμένως. Σίγουρα δεν μπορείς να αντιδράς συνεχώς ήπια αν ο άλλος δεν παίρνει μπρος, αλλά τι θα κάνει; Θα τον μαστιγώσει για να βγει να παίξει με τους φίλους του; Ή θα προσπαθήσει να καταλάβει τι φταίει; Kαι δεν θα τα παρατήσει αν δεν το καταφέρει; Για να μην αναφέρω πως ο άγριος τρόπος πιθανόν να φέρει περισσότερα κακά - βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα - από ότι καλά.

 

Στο παιδί τι ευθύνη να αποδώσω ακριβώς; Αν ξεκουφαίνει στ@ρχιδικά τους γύρω του, ακόμη κι αυτό θέλει ειδική μεταχείριση. Αν έχει εθιστεί στα βιντεοπαιχνίδια ή στις ονλάιν γνωριμίες παραμελώντας τα μαθήματά του, κι αυτό επίσης. Αν όμως τη βρίσκει στη μουσική αντί με τους γκαγκάουα φίλους του; Και σαν διέξοδο απέναντι σε ένα απολυταρχικό καθεστώς; Mερικές φορές βρισκόμαστε κάπου λόγω των συνθηκών χωρίς να μπορεί να καθοριστεί επακριβώς η συνεισφορά του κάθε παράγοντα.

 

 

 

 

Μα είπα αν υποθέσουμε ότι το έχει κάνει, για να εξελιχθεί η κουβέντα.

Προσπαθώ να γράφω προσεκτικά για να μην παρεξηγούμαι. Μάλλον δεν τα καταφέρνω.

Είδαμε ένα video, φυσικά ολιγόλεπτο, και επισφαλές στο να βγάλουμε συμπεράσματα.

Με αφορμή αυτό το video, κάνουμε μια κουβέντα, που μπορεί να επεκταθεί και σε γενικότερα θέματα.

Ένα θέμα π.χ είναι πως συμπεριφερόμαστε σε ένα παιδί που παρουσιάζει «αντικοινωνική» συμπεριφορά.

Ένα άλλο θέμα είναι κατά πόσο ένα παιδί και μέχρι ποιάς ηλικίας (δεν μιλάω νομικά) είναι άμοιρο ευθυνών. Από πότε μπορούμε να του πούμε χωρίς να το «πληγώσουμε»; : «Σταμάτα το αυτό, είσαι μεγάλος πιά» κ.ο.κ.

 

[ndnikola]

@ theoctapus: δεν συζητάμε περί οπλοκατοχής γενικότερα. Απλώς είναι ατυχές να συγκρίνουμε την Α οικογένεια στις ΗΠΑ με την Β οικογένεια στην Ελλάδα, με δεδομένο τις σφαγές τύπου columbine, προσπαθώντας να αποδείξουμε ότι το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο.

 

Κατά τα άλλα δεν διαφωνώ στο ότι ο 'γονιός' δεν είναι 'φίλος' (μιλώντας γενικά πάλι, καθότι ειδικά πάλι σηκώνει κουβέντα το ζήτημα) αλλά η αφ' υψηλού στάση δεν έχει σχέση καμία με το κράξιμο και την ταπείνωση (μια και επιστρέψαμε στο αρχικό θέμα, μετά από μια στάση στα περί ψυχολογίας :) ).

[theoctapus]

Απλώς είναι ατυχές να συγκρίνουμε την Α οικογένεια στις ΗΠΑ με την Β οικογένεια στην Ελλάδα, με δεδομένο τις σφαγές τύπου columbine, προσπαθώντας να αποδείξουμε ότι το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο.

 

Συμφωνώ απόλυτα.

 

Κατά τα άλλα δεν διαφωνώ στο ότι ο 'γονιός' δεν είναι 'φίλος' (μιλώντας γενικά πάλι, καθότι ειδικά πάλι σηκώνει κουβέντα το ζήτημα) αλλά η αφ' υψηλού στάση δεν έχει σχέση καμία με το κράξιμο και την ταπείνωση

 

Και σ' αυτό συμφωνώ.

[blue]

επί του θέματος ψυχολογία vs. ψυχιατρική, την απάντηση την έδωσε ο Jazzjoker :

 

 

Δεν υπάρχουν ψυχιατρικά προβλήματα εκτός κι αν εννοούμε τα προβλήματα των ψυχιάτρων. Υπάρχουν ψυχικά ή/και ψυχολογικά προβλήματα τα οποία μπορεί να χρήζουν της βοήθειας ενός ψυχιάτρου ή ενός ψυχολόγου.

 

 

Προεκτείνοντας, ας μην ξεχνάμε οτι όταν λέμε στην Ελλάδα "ψυχολογία" εννοούμε ένα πρόσωπο που βρίσκεται ένα σκαλί πιο πάνω από τον αστρολόγο σε ένα πρωινάδικο. Οι προσεγγίσεις και τα διαφορετικά θέματα με τα οποία πιάνεται η ψυχολογία (την οποία στα επιστημονικά περιοδικά τη βρίσκουμε μαζί με τη Φιλοσοφία) είναι τόσα (κοινωνική, γνωστική, κλινική, εξελικτική, βιολογική, κλπ) που αν προσθέσουμε και την ψυχανάλυση μιλάμε για ΠΟΛΛΟΥΣ διαφορετικούς κλάδους.

 

Όσον αφορά το πρόβλημα της "πολυτέλειας", η βιολογική ψυχολογία έχει αντίθετη άποψη : αυτή αποπειράται να εξηγήσει κάθε "συμπεριφορά" στο φυσικό της υπόβαθρο (το βιολογικό), χωρίς βέβαια να αρνείται την κοινωνική επίδραση. Έτσι, το επιχείρημα "σε αυτά δε δίναμε σημασία κάποτε" καταρρέει αυτόματα αν αναλογιστούμε οτι η ιστορία της επιστήμης είναι γεμάτη μαύρες σελίδες, από λοβοτομές σε υγιείς ανθρώπους μέχρι ξύλο σε αριστερόχειρες και δυσλεκτικούς.

 

Το τι είναι ψυχολογικό πρόβλημα και το τι όχι είναι σε μερικές περιπτώσεις υπό συζήτηση και αυτό είναι φιλοσοφικό θέμα (όπως το τι είναι "κανονικό") : πχ η ομοφυλοφιλία ήταν πάθηση μέχρι το '70 (!!!). Αντίθετα σήμερα, υπάρχουν περιπτώσεις όπου η bad mood λογίζεται ως "καταθλιψάρα" (που χρήζει prozac) ή το να είσαι κ#λοπαιδαράς "εξηγείται" από κάποια Φροϋδική παρανόηση ενός βιβλίου αυτο-βοήθειας. Η κλινική ψυχολογία όμως, ξεχωρίζει πάρα πολύ καλά τις κλινικές περιπτώσεις και εκεί δεν χωράνε "πολυτέλειες" (ακόμα και αν οι κοινωνικές συνθήκες έχουν συνεισφέρει σε τέτοια αποτελέσματα).

[LK]

επί του θέματος ψυχολογία vs. ψυχιατρική, την απάντηση την έδωσε ο Jazzjoker :

 

Προεκτείνοντας, ας μην ξεχνάμε οτι όταν λέμε στην Ελλάδα "ψυχολογία" εννοούμε ένα πρόσωπο που βρίσκεται ένα σκαλί πιο πάνω από τον αστρολόγο σε ένα πρωινάδικο. Οι προσεγγίσεις και τα διαφορετικά θέματα με τα οποία πιάνεται η ψυχολογία (την οποία στα επιστημονικά περιοδικά τη βρίσκουμε μαζί με τη Φιλοσοφία) είναι τόσα (κοινωνική, γνωστική, κλινική, εξελικτική, βιολογική, κλπ) που αν προσθέσουμε και την ψυχανάλυση μιλάμε για ΠΟΛΛΟΥΣ διαφορετικούς κλάδους.

 

Όσον αφορά το πρόβλημα της "πολυτέλειας", η βιολογική ψυχολογία έχει αντίθετη άποψη : αυτή αποπειράται να εξηγήσει κάθε "συμπεριφορά" στο φυσικό της υπόβαθρο (το βιολογικό), χωρίς βέβαια να αρνείται την κοινωνική επίδραση. Έτσι, το επιχείρημα "σε αυτά δε δίναμε σημασία κάποτε" καταρρέει αυτόματα αν αναλογιστούμε οτι η ιστορία της επιστήμης είναι γεμάτη μαύρες σελίδες, από λοβοτομές σε υγιείς ανθρώπους μέχρι ξύλο σε αριστερόχειρες και δυσλεκτικούς.

 

Το τι είναι ψυχολογικό πρόβλημα και το τι όχι είναι σε μερικές περιπτώσεις υπό συζήτηση και αυτό είναι φιλοσοφικό θέμα (όπως το τι είναι "κανονικό") : πχ η ομοφυλοφιλία ήταν πάθηση μέχρι το '70 (!!!). Αντίθετα σήμερα, υπάρχουν περιπτώσεις όπου η bad mood λογίζεται ως "καταθλιψάρα" (που χρήζει prozac) ή το να είσαι κ#λοπαιδαράς "εξηγείται" από κάποια Φροϋδική παρανόηση ενός βιβλίου αυτο-βοήθειας. Η κλινική ψυχολογία όμως, ξεχωρίζει πάρα πολύ καλά τις κλινικές περιπτώσεις και εκεί δεν χωράνε "πολυτέλειες" (ακόμα και αν οι κοινωνικές συνθήκες έχουν συνεισφέρει σε τέτοια αποτελέσματα).

 

 

 

Καμία αντίρρηση.

Το αν ο πατέρας όμως δεν αφήσει την κόρη του να πάει στο party και αυτό της δημιουργήσει «τραύμα» (δεν πιστεύω ότι θα δημιουργησει γι' αυτο και τα εισαγωγικά- θα το ξεπεράσει του χρόνου που θα την αφήσει) εξακολουθώ να το θεωρώ «πρόβλημα πολυτέλειας».

 

Ή αν θες , για να μη φύγω από το θέμα, και με αφορμή το video (δεν μιλάω για το video- δεν την ξέρουμε αρκούντως την περίπτωση), το να πει ένας γονιός το παιδί του "σταμάτα πια με το play station και  διάβασε" (έστω και με ανεβασμένο τον τόνο της φωνής), το πρόβλημα συνεννόησης μεταξύ τους γι΄αυτό το λόγο, εξακολουθώ να το θεωρώ «πρόβλημα πολυτέλειας», που δημιούργησε η υπερ αφθονία (αντικείμενο ενδεχομένως της παιδαγωγικής- η οποία έχει μέσα της και τη διδακτική ψυχολογία- αλλά σίγουρα όχι της κλινικής ψυχολογίας) .

 

Ναι , το ότι μπορεί να υπάρχουν και περιπτώσεις βαριάς μορφής εξαρτήσεων που αφορούν την κλινική ψυχολογία ή και την ψυχιατρική, δεν λέμε το αντίθετο.

 

Είπα , με βάσει τις δικές μου προσλαμβάνουσες και αυτές καταθέτω όταν γράφω την άποψή μου, δεν είναι οι περιπτώσεις αυτές ο κανόνας.

Τα περισσότερα παιδιά προτιμούν π.χ. το παιγνίδι από το διάβασμα διότι έτσι είναι η φύση του ανθρώπου και όχι διότι έχουν εξάρτηση χρείζουσα ψυχολογικής ή ψυχιατρικής βοήθειας.

 

Αν ήταν έτσι, δεν θα κάναμε βήμα χωρίς να πάρουμε πριν τηλέφωνο τον ψυχολόγο ή τον ψυχιάτρό μας.

[Nikolas]

Παιδιά είμαι ο μόνος που το βίντεο μου φάνηκε ψεύτικο; Η τύπισα μιλάει, ο γιός (πόσο χρονών; ) δε λέει κουβέντα, όλως τυχαίως το έχει ανοιχτώ και το γράφει, και η τύπισα είναι τουλάχιστον μαστουρομένη με αυτά που λέει.

 

Τι στο Δία πιά;

 

Αλλιώς σιγά τα αυγά. Κι εμένα μου είχαν κλείσει τον Η/Υ κάποτε...

[LK]

Αλλιώς σιγά τα αυγά. Κι εμένα μου είχαν κλείσει τον Η/Υ κάποτε...

 

Μα και εγώ σιγά τα αυγά είπα ρε Νικόλα (για τέτοιου είδους θέματα χαρακτηρίζοντας τα ως "προβλήματα πολυτελείας").

Να υποθέσω ότι αυτό που σου συνέβη δεν το θεώρησες τόσο μεγάλο κακό (το να σου κλείσουν τον υπολογιστή).

Φαντάζομαι τα κατάφερες τελικά.

 

 

[funky_bassman]

Αλλιώς σιγά τα αυγά. Κι εμένα μου είχαν κλείσει τον Η/Υ κάποτε...

Σιγά και τι έγινε... Εμένα μου είχαν κρύψει μία φορά το atari και το βρήκα πέρυσι που χάλασε ο θερμοσίφωνας και αδειάσαμε το πατάρι...

(τις κασέτες μουσικής μου ακόμα τις ψάχνω... :-X)

[LK]

Σιγά και τι έγινε... Εμένα μου είχαν κρύψει μία φορά το atari και το βρήκα πέρυσι που χάλασε ο θερμοσίφωνας και αδειάσαμε το πατάρι...

 

Αν όμως δεν είχες atari, τι θα σου έκρυβαν; Πως θα επιβαλλόταν η τιμωρία;; :P

[Nikolas]

Μα και εγώ σιγά τα αυγά είπα ρε Νικόλα (για τέτοιου είδους θέματα χαρακτηρίζοντας τα ως "προβλήματα πολυτελείας").

Να υποθέσω ότι αυτό που σου συνέβη δεν το θεώρησες τόσο μεγάλο κακό (το να σου κλείσουν τον υπολογιστή).

Φαντάζομαι τα κατάφερες τελικά.

Μπά... Ο Ανέστης ξέρει...

 

Στον ελεύθερό μου χρόνο σκοτώνω νεογένητα γατάκια...  :P

 

Δε συνεχίζω γιατί θα με πετάξετε έξω...

 

---

 

Πάντως αν το πάρεις σε σύγκριση με τα παιδιά στην Αφρική, προφανώς "σιγά τα αυγά" είναι η κατάσταση, αλλά αφού δεν έχουμε τέτοια προβλήματα (ακόμη) εδώ, η οπτική αλλάζει λίγο λίγο.