Μάνα είναι μόνο μία...

[funky_bassman]

Αν όμως δεν είχες atari, τι θα σου έκρυβαν; Πως θα επιβαλλόταν η τιμωρία;; :P

Ε μετά μου κρύψανε τις κασέτες μου, μετά τα cd μου, μετά βάλανε κλειδί στο BIOS του pc (το κακό του να έχεις γονείς προγραμματιστές)... Άστα να πάνε η δημιουργικότητα των γονιών προκειμένου να βρουν τιμωρία δεν έχει όρια...  :P :P

[LK]

 

 

---

 

Πάντως αν το πάρεις σε σύγκριση με τα παιδιά στην Αφρική, προφανώς "σιγά τα αυγά" είναι η κατάσταση, αλλά αφού δεν έχουμε τέτοια προβλήματα (ακόμη) εδώ, η οπτική αλλάζει λίγο λίγο.

 

Αυτό ακριβώς προσπαθώ να πω πολύ ώρα τώρα.

Αν ο καθένας μας μπορούσε (αυτόβουλα- παραμερίζοντας τον εγωισμό του) να κάνει αυτή την αναγωγή ή την κάθε αντίστοιχή αναγωγή σε τέτοια σημεία αναφοράς, εν τέλει δεν θα τα θεωρούσε προβλήματα.

 

Χωρίζει κάποιος με την καλή του και κλαίει!

Αντί να πει, δόξα τον Θεό, είχαμε και μια σχέση (λίγο ξεκούραση και μετά πάμε για άλλα).

Δηλαδή τι να πουν και οι άλλοι που έχουν να σταυρώσουν  γυναίκα από το 1980! ;D ;D ;D

 

μετά βάλανε κλειδί στο BIOS του pc (το κακό του να έχεις γονείς προγραμματιστές)...

Damn it!

 

 

 

[blue]

Ναι , το ότι μπορεί να υπάρχουν και περιπτώσεις βαριάς μορφής εξαρτήσεων που αφορούν την κλινική ψυχολογία ή και την ψυχιατρική, δεν λέμε το αντίθετο.

 

;D

 

Don' t lawyer me ;D, δεν είπα για εξαρτήσεις μόνο, και λέμε το αντίθετο : το "τράυμα" που περιγράφεις μπορεί να φαίνεται αστείο και ανούσιο (γκομενιά) σε κάποιον πιο προσαρμοστικό (αρετή είναι αυτό για κάποιους, δεν το λέω υποτιμητικά), αλλά αυτό που βιώνει ο παθών (αν τελικά είναι τραύμα χωρίς εισαγωγικά) η hard science το αντιμετωπίζει σοβαρά και πολύπλευρα (όπως οφείλει). Το πώς το αντιμετωπίζει ένας τηλεοπτικός ψυχολόγος (κάτω από τον τίτλο "ειδικός") είναι το κομμάτι στο οποίο επιτίθεσαι και σε αυτό έχω συμφωνήσει ήδη.

 

Για να μην παρεξηγηθώ : σύμφωνα με αυτά που λέω θα έπρεπε ο κάθε γονιός να είναι ψυχίατρος, όμως ο κόσμος δεν δουλεύει έτσι και είμαστε πολύ τυχεροί για αυτό. Η τοποθέτησή μου αφορά μόνο στο χονδοειδή διαχωρισμό που επέλεξες για τις δύο διακριτές επιστήμες (που όπως είπα είναι περισσότερες) και μάλιστα με νομικό υπόβαθρο (φοβερό άλμα αναλογικής σκέψης). Η γνώμη μου για τα υπόλοιπα είναι οτι το να είσαι γονιός πρέπει να είναι το πιο δύσκολο πράμα στον κόσμο και έχω προσωπική αρχή να μην έχω άποψη για το ποιά ανατροφή επιλέγει (και μπορεί να επιλέξει) μια μάνα (που είναι στα καλά της :) ) εκτός αν με ρωτήσει.

 

[LK]

Η τοποθέτησή μου αφορά μόνο στο χονδοειδή διαχωρισμό που επέλεξες για τις δύο διακριτές επιστήμες (που όπως είπα είναι περισσότερες) και μάλιστα με νομικό υπόβαθρο (φοβερό άλμα αναλογικής σκέψης).

 

Ρε συ είπαμε:

 

Αυτού του είδους τα θέματα (ουσιαστικής επικοινωνίας κ.λ.π) , αν τα ονομάσουμε (έστω και αδόκιμα) συλλήβδην «ψυχολογικά θέματα»  κατά τη γνώμη μου προκύπτουν αφού έχεις λύσει όλα τα άλλα «θέματα επιβίωσης» οργανικής και οικονομικής.

 

Ναι, ότι δεν αντιδρούν όλοι οι άνθρωποι το ίδιο, είναι αληθές.

Θα φύγουμε όμως σε άλλα μονοπάτια, αλλά δεν είναι άμοιροι ευθυνών και οι so called «υπερευαίσθητοι».

Πολλοί χρησιμοποιούν την «υπεραυαισθησία τους» κατ' επίφαση, για να δικαιολογήσουν άλλα πράγματα.

 

Τέλος η διάκριση ψυχολόγου – ψυχιάτρου δεν έγινε με νομικό υπόβαθρο  ;D ;D.

 

Ψυχολόγους θα συναντήσεις ενδεχόμενος στην ανακριτική και στην εγκληματολογία.

Το ίδιο και ψυχίατρους.

Ή στα πλαίσια του σωφρονιστικού κώδικα.

Υπάρχει άλλωστε και η Δικαστική Ψυχολογία.

Ανέφερα σε ποιές εκφάνσεις της δικής μου επαγγελματικής δραστηριότητας επί του πρακτέου κυρίως ήρθα σε επαφή με αυτούς τους δύο κλάδους.

 

Είδες εξαρχής ότι απέφυγα να τους ορίσω (αν και έχω σαφή εικόνα) , όταν το ζήτησε και ο Νίκος.

 

Φυσικά το πώς θα ερμηνεύσει ο καθένας αυτό που είπα , είναι και αυτό θέμα ψυχολογίας. :P :P ;D ;D ;D

 

 

[blue]

αλλά δεν είναι άμοιροι ευθυνών και οι so called «υπερευαίσθητοι».

Πολλοί χρησιμοποιούν την «υπεραυαισθησία τους» κατ επίφαση, για να δικαιολογήσουν άλλα πράγματα.

 

αυτες οι περιπtώσεις περιλαμβάνονται στο 1ο μου ποστ : υπάρχουν οι κατα φαντασία ασθενείς που η ασθένειά τους έχει το ρόλο της δικαιολόγησης της συνειδητής συμπεριφοράς τους και υπάρχουν και εκείνοι που αυτό που λέμε "στάση ζωής" ορίζεται από την εγκεφαλική τους "βλάβη". Οι κοινωνικοί ψυχολόγοι τσακώνονται με τους νευροεπιστήμονες, οπότε μάλλον το θέμα είναι πιο σημαντικό από τις απόψεις μας. Γιατί εγώ δεν μπορώ να διακρίνω ποιός ανήκει στη μια κατηγορία και ποιός στην άλλη. Εσύ μπορείς?

 

το τελευταίο δε χρειαζόταν -με ή χωρίς smilies- γιατί μπορεί να γίνει both ways. Στα γραπτά σου απαντάω :

 

συμφωνούμε στη διάκριση

«ψυχολογικά προβλήματα» με «ψυχιατρικά προβλήματα»;

Τα πρώτα τα θεωρώ πολυτέλειες , τα δεύτερα ασθένειες αναγόμενες σε αυτό που ανέφερα πριν ως «οργανική υγεία» .

 

δε συμφωνούμε στη διάκριση γιατί είναι λάθος. Σου εξηγώ οτι η βιολογική ψυχολογία εξηγεί ΚΑΘΕ συμπεριφορά οργανικά και οτι το τι είναι υγιές και τι όχι είναι μια κοινωνική απόφαση σύμφωνη με τις συνθήκες του πλαισίου. Το πλαισίο ΔΕΝ είναι αυτή η καρικατούρα της ψυχολογίας που παρουσιάζεις (αν και υπάρχει συζήτηση εδώ και οι απόψεις οφείλουν να είναι σεβαστές όσο και σεμνές), αλλά το όσο πιο έγκυρο συμπέρασμα μπορούμε να έχουμε, στο οποίο έχει καταλήξει η επιστημονική κοινότητα.

 

Φιλικά :)

 

[LK]

Οι κοινωνικοί ψυχολόγοι τσακώνονται με τους νευροεπιστήμονες, οπότε μάλλον το θέμα είναι πιο σημαντικό από τις απόψεις μας. Γιατί εγώ δεν μπορώ να διακρίνω ποιός ανήκει στη μια κατηγορία και ποιός στην άλλη. Εσύ μπορείς?

 

Φυσικά και όχι.

 

Αλλά δεν ξεκίνησε έτσι ακριβώς. Θέματα προκύπτουν καθώς η συζήτηση προχωρά.

 

Εγώ καταρχάς δεν κατάλαβα γιατί δημιουργήθηκε η εικόνα ότι αντιμετωπίζω την ψυχολογία υποτιμητικά.

 

Προσπάθησα να κάνω το διαχωρισμό (ο οποίος είναι γνωστός), όταν αρχικά ο Νίκος έδωσε  ένα  Link με μια ακραία περίπτωση που ακροβατούσε στα όρια "κλινικής" ψυχολογίας και ψυχιατρικής (ενώ ήταν σαφές- ή έτσι νόμιζα- διευκρινίσθηκε στη συνέχεια κατά την ανάπτυξη της συζήτησης-  ότι εγώ μιλούσα για τις καθημερινές σχέσεις γονέα - τέκνου- (της μέσης αστικής τάξης) που φευ αν τις ανάγουμε σε αντικείμενο ψυχολογικής ή ψυχιατρικής μελέτης....π.χ. το παράδειγμα του party ή του play station)

και ακόμα μια φορά, όταν μέσα στην ίδια παράγραφο αναφέρθηκαν τα  «φαρμακευτική αντιμετώπιση» και «ψυχολόγος».

Οι ψυχολόγοι δεν έχουν δικαίωμα συνταγογράφησης, οπότε την ξανά ανέφερα τη διάκριση , για να μην υπάρχει περίπτωση να λέμε το ίδιο, αλλά να μπερδευόμαστε με την ορολογία.

 

Μάλιστα είπα ότι

 

Ίσως πάλι να έχουμε και εδώ, το ίδιο θέμα ορισμών «ψυχολογίας» και «ψυχιατρικής».

 

Το ότι το ένα (το πρώτο) ενδέχεται να οδηγήσει στο άλλο (το δεύτερο) δεν αποκλείεται.

 

Το ότι (όπως είπε και ο Νίκος),  ανάγουμε πλέον οιαδήποτε συμπεριφορά ως «ψυχολογικό θέμα» , χρείζουσας υποστήριξης ειδικού (ψυχολόγου), επίσης δεν αποκλείεται.

 

Για να πάρω σαφή θέση, η μέχρι τώρα εμπειρία μου , μου έχει δείξει ότι συνήθως συμβαίνει το δεύτερο.

 

 

 

Αυτό εννοώ ως "πολυτέλεια". Ότι αυτά τα προϋπήρχαν ακόμα και της ίδιας της επιστήμης της ψυχολογίας.

Δεν τα έδιναν τόση βαρύτητα στο παρελθόν , διότι είχαν άλλα θέματα ως προτεραιότητα. Θέματα «ζειν» και όχι «ευ ζειν».

 

Αφού εξασφάλισαν τα πρώτα , μερικοί επεκτάθηκαν και στα δεύτερα.

 

Υπό αυτή την έννοια «πολυτέλεια»,  εκτός αν και εδώ τίθεται συντακτικό ή γραμματικό θέμα μη συνεννοήσεις.

 

Θεωρώ για να σου δώσω να καταλάβεις, και το πρόβλημα που επιλύει ο ειδικός μηχανικός αυτοκινήτων, ως "πρόβλημα πολυτέλειας", χωρίς να χρειάζεται να πετάξω στον κάλαθο των αχρήστων την ειδικότητά του.

 

Αν μπορούσαμε όλοι να σκεφτούμε ότι το βασικό σε αυτή τη ζωή είναι να έχουμε την υγεία μας (ψυχική και οργανική) και μετά τα βασικά για να επιβιώσουμε, ίσως πολλά από τα ονομαζόμενα ¨ψυχολογικά προβλήματα" (σχώρα με Σπύρο  ;D), να ενέπιπταν στις περιπτώσεις αυτό-ίασης.

 

Φιλικά :)

Το ξέρω. Και εγώ  έτσι γράφω άλλωστε.

 

edit:

 

Σου εξηγώ οτι η βιολογική ψυχολογία εξηγεί ΚΑΘΕ συμπεριφορά οργανικά και οτι το τι είναι υγιές και τι όχι είναι μια κοινωνική απόφαση σύμφωνη με τις συνθήκες του πλαισίου.

 

Δηλαδή για να καταλάβω , πως το τι είναι υγιές είναι κοινωνική απόφαση;

Είναι κοινωνική απόφαση αν εγώ έχω π.χ. κίρρωση ήπατος;

Δεν είναι κάτι που το καθορίζει η επιστήμη;

Εκτός αν εννοείς ότι το δέχεται η κοινωνία σαν πάθηση π.χ. το παράδειγμα σου του αριστερόχειρα, αφού έχει αποδειχθεί επιστημονικά, ενώ πριν δεν το δεχόταν.

Αλλά εδώ τίθεται το ερώτημα:

Το ότι κάποιος γράφει με το αριστερό χέρι, είναι θέμα εγκεφάλου.

Δεν πρέπει να τον χτυπάμε για να μάθει να γράφει με το δεξί.

Αυτή καθ’ αυτή η διαπίστωση (και η εν συνεχεία κοινωνική αποδοχή της) είναι προϊόν/ αποτέλεσμα της ψυχολογικής επιστήμης και έρευνας ή της ιατρικής επιστήμης (νευροφυσιολογίας? ) ;  .

 

[ndnikola]

Να συμμετάσχω κι εγώ ξανά, πάντα φιλικά :), αν και με κάλυψε αρκετά ο μπλε.

Εγώ καταρχάς δεν κατάλαβα γιατί δημιουργήθηκε η εικόνα ότι αντιμετωπίζω την ψυχολογία υποτιμητικά.

Γιατί έγραψες αυτό:

Δεν θέλω να λαϊκίσω αλλά όπως έλεγε ο και ο Don Johnson στο «Ηarley Davidson and the Μarlboro Μan», θυμάμαι πάντα κάτι που μου έλεγε ο Πατέρας μου , όταν με έβλεπε κάπως: «Να σου πώ τι έχεις Λάκη; Πάσχεις από καλοπέραση». «Εμείς δεν είχαμε να φάμε» .

[...]

Κάθε φορά που τώρα πλέον πάω να ξανακυλήσω σε μονοπάτια μελεγχωλίας,  μου έρχεται αυτή η ατάκα στο μυαλό και έρχομαι στα ίσα μου.

Αυτού του είδους τα θέματα (ουσιαστικής επικοινωνίας κ.λ.π) , αν τα ονομάσουμε (έστω και αδόκιμα) συλλήβδην «ψυχολογικά θέματα»  κατά τη γνώμη μου προκύπτουν αφού έχεις λύσει όλα τα άλλα «θέματα επιβίωσης» οργανικής και οικονομικής.

Αν το μπουμπούκι της δεν είχε, αμούστακο παιδί ακόμα, τον εξοπλισμό ενός φτασμένου επαγγελματία στο χώρο του, ίσως να έκανε κάτι άλλο.

Τα προβλήματα της μέσης αστικής οικογένειας , που έχει λύσει τα προς το ζειν και χαίρει άκρας οργανικής υγείας, τα θεωρώ πολυτέλειες και ιδανικά για σενάρια κακών tv serials.  :D

Τα προβλήματα επικοινωνίας της μέσης αστικής οικογένειας δεν είναι το 'δεν με άφησε ο μπαμπάς να πάω στο πάρτυ', ούτε το 'μου κρύβανε το αταρι'. H υποτίμησή ενός ενδεχομένως σοβαρού ψυχολογικού προβλήματος μπορεί να έχει από κακές μέχρι οδυνηρές συνέπειες. Τέλος, το να ισοπεδώνουμε τα ψυχολογικά προβλήματα -γενικώς και αορίστως- ως trivialities/αποτελέσματα υπερβολικής ευφορίας as per Maslow's hierarchy of needs, είναι μάλλον ατυχές, διότι χαρακτηρίζουμε με λάθος δεδομένα, μια ολόκληρη επιστήμη. Είναι σαν να ξεκινάμε σοβαρή κουβέντα για τον ρόλο των νομικών με αρχή το 'τί είναι 1000 δικηγόροι στον πάτο της θάλασσας?' ;D.

[LK]

Να συμμετάσχω κι εγώ ξανά, πάντα φιλικά :), αν και με κάλυψε αρκετά ο μπλε. Γιατί έγραψες αυτό:Τα προβλήματα επικοινωνίας της μέσης αστικής οικογένειας δεν είναι το 'δεν με άφησε ο μπαμπάς να πάω στο πάρτυ', ούτε το 'μου κρύβανε το αταρι'. H υποτίμησή ενός ενδεχομένως σοβαρού ψυχολογικού προβλήματος μπορεί να έχει από κακές μέχρι οδυνηρές συνέπειες. Τέλος, το να ισοπεδώνουμε τα ψυχολογικά προβλήματα -γενικώς και αορίστως- ως trivialities/αποτελέσματα υπερβολικής ευφορίας as per Maslow's hierarchy of needs, είναι μάλλον ατυχές, διότι χαρακτηρίζουμε με λάθος δεδομένα, μια ολόκληρη επιστήμη. Είναι σαν να ξεκινάμε σοβαρή κουβέντα για τον ρόλο των νομικών με αρχή το 'τί είναι 1000 δικηγόροι στον πάτο της θάλασσας?' ;D.

Με αυτό δεν ακυρώνω τους ψυχολόγους.

Λάθος κατάλαβες (μπορεί να φταίω εγώ)

Ακυρώνω αυτούς που οποιοδήποτε πράγμα (ακόμα και το πιο απλό) πάνε να το ανάγουν σε πρόβλημα που χρίζει ειδικής παρακολούθησης (εν προκειμένω από ψυχολόγους)

 

Και μόνο η χρήση του προσωπικού παραδείγματος, βοηθά για να γίνει κατανοητό ότι μιλούσα για «προβλήματα» τα οποία δεν είναι σοβαρά εν τέλει.

Οι λέξεις κλειδιά / φράσεις είναι:

 

«μονοπάτια μελαγχολίας» (όλοι we get the blues sometimes)

«έρχομαι στα ίσια μου»(αν ήταν σοβαρά δεν θα ερχόμουν)  και «και χαίρει άκρας οργανικής υγείας» (αν είδες δε παρακάτω ενέταξα στα θέματα της οργανικής υγείας και τα «ψυχιατρικά»)

 

[ndnikola]

Λάθος κατάλαβες (μπορεί να φταίω εγώ)

Ακυρώνω αυτούς που οποιοδήποτε πράγμα (ακόμα και το πιο απλό) πάνε να το ανάγουν σε πρόβλημα που χρίζει ειδικής παρακολούθησης (εν προκειμένω από ψυχολόγους)

«μονοπάτια μελαγχολίας» (όλοι we get the blues sometimes)

«έρχομαι στα ίσια μου»(αν ήταν σοβαρά δεν θα ερχόμουν)  και «και χαίρει άκρας οργανικής υγείας» (αν είδες δε παρακάτω ενέταξα στα θέματα της οργανικής υγείας και τα «ψυχιατρικά»)

εαν μου απαντήσεις πότε καταλαβαίνεις το 'σοβαρά' και το 'έχει τις μαύρες του όπως όλοι μας ενίοτε', τότε ίσως συμφωνήσουμε. Για να μην παρεξηγηθώ, και δεδομένου ότι κανείς μας δεν είναι παιδοψυχολόγος, δεν εννοώ σε καμία περίπτωση ότι όλες οι περιπτώσεις blues/νεύρα/κυκλοθυμίας εντάσσονται σε ξεκάθαρες περιπτώσεις κατάθλιψης/οργής/διπολισμού. Απλώς το να θεωρούμε ότι καθεμία από τις πρώτες είναι πολυτέλεια του υπερπλουτισμού, μάλλον τις υποτιμά με συνέπειες που ενδέχεται να μας δαγκώσουν στο μέλλον :).

[LK]

εαν μου απαντήσεις πότε καταλαβαίνεις το 'σοβαρά' και το 'έχει τις μαύρες του όπως όλοι μας ενίοτε', τότε ίσως συμφωνήσουμε. Για να μην παρεξηγηθώ, και δεδομένου ότι κανείς μας δεν είναι παιδοψυχολόγος, δεν εννοώ σε καμία περίπτωση ότι όλες οι περιπτώσεις blues/νεύρα/κυκλοθυμίας εντάσσονται σε ξεκάθαρες περιπτώσεις κατάθλιψης/οργής/διπολισμού. Απλώς το να θεωρούμε ότι καθεμία από τις πρώτες είναι πολυτέλεια του υπερπλουτισμού, μάλλον τις υποτιμά με συνέπειες που ενδέχεται να μας δαγκώσουν στο μέλλον :).

 

Θα μου επιτρέψεις να σου απαντήσω και εγώ με μια ερώτηση (πρώτη φορά το κάνω).

Φυσικά είναι δύσκολο να απαντηθεί διότι είναι υποθετική.

Αν μπορείς.

Αν στο video που είδαμε (από εκεί ξεκίνησαν όλα  ;D), ήσουν εσύ ο πατέρας και το παιδί σου έκανε αυτό.

Ας υποθέσουμε ότι το έχει ξανακάνει αρκετές φορές. Τι θα έκανες; Θα το πήγαινες σε παιδοψυχολόγο;

Και για να μην νομίσεις ότι πάω να αποφύγω να πάρω θέση, θα σου πω και εγώ τι θα έκανα.

Δεν θα του έλεγα τίποτα (και ας διαφωνούσα με τη στάση του).

Θα πίστευα ότι αν τελικά βαρεθεί και θέλει να βγει βόλτα, θα το κάνει.

Δεν θα το πήγαινα στον ειδικό. Ναι αυτή την περίπτωση την εντάσω στις ελαφριές/ μη προβλήματα- μπορεί και να κάνω λάθος.

 

Αν δεχόμουν το αντίθετο όμως, θα έπρεπε πρώτα εγώ ο ίδιος να πάω στον ψυχολόγο (ως LK πλέον) , που με τόσο καλό καιρό έξω, έχω κλειστεί στο γραφείο από το μεσημέρι, και απαντάω στο παρόν thread  ;D ;D ;D