Πειρατεια - απλα η γνωμη μου

[Yannis Methenitis]

ακουω αρκετη παρανομη μουσικη, (δηλαδη οτι ακουω σπιτι αυτοκινητο εδω και χρονια, ειναι παρανομο),  την οποια δεν θα μπορουσα να αποκτησω νομιμα πρωτoν γιατι δεν εχω την οικονομικη δυνατοτητα να αγορασω ολα αυτα που ακουω, και δευτερον και κυριοτερο δεν αξιζουν να πληρωσω για τα περισσοτερα απο αυτα(που ακουω ετσι απο περιεργεια).

 

(τι αξιζει να πληρωσω και τι οχι θα το κρινω εγω τωρα, πολυ σχολαστικα) θελω να επιβραβευσω οικονομικα καποιους μουσικουσ οχι για τον κοπο τους, γιατι δεν τους κανει κοπο αυτο που κανουν σιγουρα, αλλα για να συνεχισουν  απερισπαστοι,(αξιοκρατια) το να αγοραζω  cd δεν ειναι πρακτικος τροπος

Οπως βλέπεις στην πρόταση σου: Δεν έχεις να πληρώσεις όλα αυτά που έχεις. Φυσικό είναι. Σίγουρα όμως θα είχες για αυτά που γουστάρεις, αφού είναι πολύ λιγότερα. Ετσι μεγαλώσαμε κι εμείς. Αγοράζαμε ένα νέο άλμπουμ την εβδομάδα και ίσως και κάποιο μεταχειρισμένο. Κάθε Σάββατο στο δισκάδικο μια ευλαβική διαδικασία.

Να δεις πως θα εκτιμήσεις και απολαύσεις αυτά που θα 'θελες να έχεις γιατί σου αρέσουν, αντί να έχεις terabytes επειδή μπορείς να τα κατεβάζεις τσάμπα. Μάλλον ρακοσυλλέκτης γίνεσαι παρα μουσικολάτρης.

 

ειπα μουσικος και παρεξηγηθηκε, δεν μιλαω για οργανοπαικτες οι οποιοι ζουν απο αυτο το επαγγελμα και βαλλονται απο εμενα τον πειρατη (ακροατη) που δεν τους πληρωνω, αμεσα η εμμεσα δεν ξερω, δεν εχω τιποτα με το επαγγελμα μπορει απλα να ειναι κορεσμενο, παντως αν με τον ορο μουσικος  εννοουμε αυτο, και η πειρατεια σκοτωσει τελικα τη μουσικη θα ακουμε οτι απομεινει, τι να κανουμε λυπαμαι.

Κι εδώ ο μηδενισμός σου είναι προφανής. "Θα κάνω αυτά εις βάρος αυτού που αγαπώ και τελικά αν το καταστρέψω, θα έχω ότι απομείνει, και βλέπουμε..."

 

Βέβαια εγείρεται και το ερώτημα: αν δεν είσαι μουσικός ή δεν παίρνεις στα σοβαρά αυτό που κάνεις, με ποιά ιδιότητα θέτεις το θέμα σε μια σελίδα μουσικών; Ας συνειδητοποιήσουμε τι κάνουμε και ας μη μιλάμε λες κι είμαστε έξω απο τον χορό.

[trolley]

/thread.

Μ'αρεσει που ρωτας ρε SF αν εργαζεται ;D ;D ;D

 

Δεν είναι 12 βρε... αφού λεει για αυτοκίνητο κλπ.

Απλά κάνει (ακόμη) κακή χρήση της ανοχής μας.

Επί τη ευκαιρία, αν είναι 12, δεν επιτρέπεται να συμμετέχει στο φόρουμ.

 

 

[Superfunk]

Δεν είναι 12 βρε... αφού λεει για αυτοκίνητο κλπ.

 

Ενταξει μπορει να εννοει ΑΥΤΟ το αυτοκινητο

 

 

;D

[Reborn]

σεβασμός επιτέλους στους μουσικούς....όπως είπε και ο superfunk αν θες να "δοκιμάσεις" κάτι υπάρχει και το youtube...αλλά ρε φίλε είναι άλλο να παίζει το νέο χιτ της χρονιάς που το "δοκιμάζεις" στο αμάξι σου και περνάει η γκόμενα και γουστάρει....αλλά ΔΕ σου αρέσει εν τέλει, που σημαίνει ότι δεν θα επιβραβεύσεις τους μουσικούς που δούλεψαν για να σου βρει γκόμενα ;D ;D αχάριστε  ::) :P

[dvat]

Νομίζω ότι τα είπε όλα ο Yameth...

 

Εγώ ξέρω πως ότι γίνεται 'εύκολο', νομοτελειακά φθίνει, χάνεται.. Δεν λέω όχι στην τεχνολογία και σε όσα έχει να προσφέρει.. Λέω όχι στην υπερβολή! λέω όχι στην έλλειψη φιλοσοφίας σε ότι κάνει κάποιος..

 

Παλιά, παίρναμε ένα δίσκο όποτε μπορούσαμε.. Κάναμε τις οικονομίες μας.. Σχεδιάζαμε την βόλτα (συνήθως του Σαββάτου) για την αγορά του.. Πηγαίναμε βόλτα στα δισκάδικα.. Ψάχναμε.. Ανυπομονούσαμε να γυρίσουμε να τον ακούσουμε.. Δενόμασταν μαζί του.. Τον ακούγαμε ξανά και ξανά.. Τα τραγούδια σχεδόν τα μαθαίναμε απ'έξω..

 

Βλέπαμε την όποια συλλογή μας να μεγαλώνει σιγά σιγά και νιώθαμε όμορφα..

 

Μπορεί αυτό να αντικασταθεί από έναν σκληρό γεμάτο με χιλιάδες mp3?  Πράγματα για τα οποία κάποτε απαιτούνταν θυσίες, τώρα χρειάζονται μόνο μερικά κλικ...

 

Θα μου πει κάποιος, αυτός δεν είναι ο σκοπός της τεχνολογίας? Να κάνει την ζωή μας πιο εύκολη? Θα συμφωνήσω σε αυτό.. Το θέμα όμως είναι, εκτός από πιο εύκολη, την κάνει και πιο όμορφη τελικά?

 

Ή γινόμαστε αχάριστοι, κακομαθημένοι που τα απαιτούμε όλα έτοιμα στο πιάτο?

 

Το χειρότερο δε, είναι ότι αντιλαμβάνομαι μια τεράστια ομάδα ανθρώπων, ανεξαρτήτου ηλικίας, οικονομικής δυνατότητας κλπ κλπ, η οποία έχει πολύ ανεπτυγμένη την πεποίθηση, του να μην πληρώνει ποτέ και για τίποτα!!!  Είναι συνήθως οι ίδιοι, που απαιτούν να πληρώνονται για το παραμικρό... ;) ;) ;)

 

περί ορέξεως...

[Superfunk]

Το χειρότερο δε, είναι ότι αντιλαμβάνομαι μια τεράστια ομάδα ανθρώπων, ανεξαρτήτου ηλικίας, οικονομικής δυνατότητας κλπ κλπ, η οποία έχει πολύ ανεπτυγμένη την πεποίθηση, του να μην πληρώνει ποτέ και για τίποτα!!!  Είναι συνήθως οι ίδιοι, που απαιτούν να πληρώνονται για το παραμικρό...  

 

τα ειπες ολα αρχηγε!

 

φανταζομαι οτι εισαι και εσυ ,σαν και εμενα, απο τους...γραφικους που οταν το "δεν πληρωνω" μπουκωνει με μονωτικη ταινια τα μηχανηματα ακυρωσης εισητηριων στο μετρο ψαχνουν να βρουν αστυνομικο να διαμαρτυρηθουν γιατι θελουν να πληρωσουν.... ;D (εμενα μαλιστα μια...δενπληρωνουσα.. ;D...με αποκαλεσε και..φασιστα γιατι εσκισα τη μονωτικη ταινια και ακυρωσα το εισητηριο,φυσικα το γεγονος οτι ,απο οτι μου ειπε η συζυγος μου,φορουσε παπουτσια Prada αξιας 500 ευρω,περασε απαρατηρητο απο τα..συντρόφια της...τα οποια αλλωστε ηταν εξισου..προσεγμενα και επιμελημενα ..ατημελητα...,εχεις δει ποσο κοστιζει να σου κανουν το μαλι ραστα?? ;D)

 

ενα Captain Black grand reserve στον κυριο απο εμενα! :)

[dvat]

.. και από αυτούς που όταν το 'Δεν πληρώνω' κλείνει την Αττική Οδό και λέει κορνάρουμε και περνάμε έτσι... δεν κορνάρω και δεν περνάω έτσι...

 

..ρομαντικός, κορόιδο, λαλάκας, θύμα ... ειλικρινά δεν ξέρω.. Πάντως έτσι είμαι.. ;)

[theoctapus]

Παλιά, παίρναμε ένα δίσκο όποτε μπορούσαμε.. Κάναμε τις οικονομίες μας.. Σχεδιάζαμε την βόλτα (συνήθως του Σαββάτου) για την αγορά του.. Πηγαίναμε βόλτα στα δισκάδικα.. Ψάχναμε.. Ανυπομονούσαμε να γυρίσουμε να τον ακούσουμε.. Δενόμασταν μαζί του.. Τον ακούγαμε ξανά και ξανά.. Τα τραγούδια σχεδόν τα μαθαίναμε απ'έξω..

 

Βλέπαμε την όποια συλλογή μας να μεγαλώνει σιγά σιγά και νιώθαμε όμορφα..

 

Μπορεί αυτό να αντικασταθεί από έναν σκληρό γεμάτο με χιλιάδες mp3?  Πράγματα για τα οποία κάποτε απαιτούνταν θυσίες, τώρα χρειάζονται μόνο μερικά κλικ...

 

Θα μου πει κάποιος, αυτός δεν είναι ο σκοπός της τεχνολογίας? Να κάνει την ζωή μας πιο εύκολη? Θα συμφωνήσω σε αυτό.. Το θέμα όμως είναι, εκτός από πιο εύκολη, την κάνει και πιο όμορφη τελικά?

 

Παλιακού τύπου ρομαντισμός που δεν τον συμμερίζονται όλοι. Προσωπική οπτική που δεν αποτελεί επιχείρημα αλλά σταση ζωής κατ' επιλογή.

 

Το χειρότερο δε, είναι ότι αντιλαμβάνομαι μια τεράστια ομάδα ανθρώπων, ανεξαρτήτου ηλικίας, οικονομικής δυνατότητας κλπ κλπ, η οποία έχει πολύ ανεπτυγμένη την πεποίθηση, του να μην πληρώνει ποτέ και για τίποτα!!!  Είναι συνήθως οι ίδιοι, που απαιτούν να πληρώνονται για το παραμικρό... ;) ;) ;)

 

Εδώ μαζί σου 100%. Τα έχουμε ξαναπεί.

[sfaku]

 

Παλιά, παίρναμε ένα δίσκο όποτε μπορούσαμε.. Κάναμε τις οικονομίες μας.. Σχεδιάζαμε την βόλτα (συνήθως του Σαββάτου) για την αγορά του.. Πηγαίναμε βόλτα στα δισκάδικα.. Ψάχναμε.. Ανυπομονούσαμε να γυρίσουμε να τον ακούσουμε.. Δενόμασταν μαζί του.. Τον ακούγαμε ξανά και ξανά.. Τα τραγούδια σχεδόν τα μαθαίναμε απ'έξω..

Ναι έχω βιώσει αυτή την υπέροχη εμπειρία, αλλά παλιά είχαμε και εκατοντάδες κασέτες (=πειρατεία). Η κασέτα όμως νοούνταν πάντοτε σαν κάτι το παρακατιανό. Όποιος είχε μια κασέτα ένιωθε ότι κάτι του έλειπε. Δεν ένιωθε απλώς ότι ο ήχος είναι χειρότερος (που ήταν) αλλά ότι χάνει κάτι από την εμπειρία του δίσκου, που είχε εσώφυλλο με στίχους κ.λπ. και μια άλλη γενικότερα υπόσταση.

 

Μαρκετινίστικα (αλλά και πραγματικά) το προϊόν "δίσκος" είχε μία τοποθέτηση (positioning) στο μυαλό του μουσικόφιλου ως ένα σπάνιο, ιδιαίτερο, ανώτερο προϊόν.

 

Έχει αναρωτηθεί ποτέ η μουσική κοινότητα τι μεσολάβησε και δεν μας μαγεύει πια ο δίσκος ή το cd; Και γιατί το mp3 δεν θεωρείται παρακατιανό, όπως παλιότερα η κασέτα, αφού είναι ένα υποσύνολο της εμπειρίας του cd και θα έπρεπε να εκλαμβάνεται ως τέτοιο;

 

Υπάρχουν πολλές αιτίες για αυτό (δεν δικαιολογούν νομικά την πειρατεία) αλλά δείχνουν ότι οι ιθύνοντες του δισκογραφικού μάρκετινγκ τα τελευταία 25 χρόνια υπήρξαν άκρως αποτυχημένοι. Διότι αν ένας marketing manager έπαιρνε τα αυτοκίνητα της VW και τους υποβίβαζε το positioning στο επίπεδο της Zastava, θα απολυόταν και δεν θα ξαναέβρισκε δουλειά. Κάτι τέτοιο έγινε με τα μουσικά προϊόντα.

 

Κανείς δεν βιώνει τη μαγεία του δίσκου σήμερα γιατί αυτή χάθηκε. Και αυτό εξηγεί σε μεγάλο βαθμό (δεν δικαιολογεί νομικά διευκρινίζω) γιατί κανείς δεν την πληρώνει. Είμαι από τους λίγους που αγοράζω original cd μια στις τόσες, και νομίζω δεν έχει να κάνει με τη νομιμοφροσύνη μου αλλά με το γεγονός ότι είμαι μουσικός και άρα θεωρώ τη μουσική απριόρι κάτι σπουδαίο, άρα σε πείσμα του μουσικού μάρκετινγκ ποζισιονάρω, με δική μου πρωτοβουλία, τη μουσική σαν κάτι αξιόλογο στο μυαλό μου.

 

[trolley]

Ναι έχω βιώσει αυτή την υπέροχη εμπειρία, αλλά παλιά είχαμε και εκατοντάδες κασέτες (=πειρατεία). Η κασέτα όμως νοούνταν πάντοτε σαν κάτι το παρακατιανό. Όποιος είχε μια κασέτα ένιωθε ότι κάτι του έλειπε. Δεν ένιωθε απλώς ότι ο ήχος είναι χειρότερος (που ήταν) αλλά ότι χάνει κάτι από την εμπειρία του δίσκου, που είχε εσώφυλλο με στίχους κ.λπ. και μια άλλη γενικότερα υπόσταση.

 

Μαρκετινίστικα (αλλά και πραγματικά) το προϊόν "δίσκος" είχε μία τοποθέτηση (positioning) στο μυαλό του μουσικόφιλου ως ένα σπάνιο, ιδιαίτερο, ανώτερο προϊόν.

 

Έχει αναρωτηθεί ποτέ η μουσική κοινότητα τι μεσολάβησε και δεν μας μαγεύει πια ο δίσκος ή το cd; Και γιατί το mp3 δεν θεωρείται παρακατιανό, όπως παλιότερα η κασέτα, αφού είναι ένα υποσύνολο της εμπειρίας του cd και θα έπρεπε να εκλαμβάνεται ως τέτοιο;

 

Υπάρχουν πολλές αιτίες για αυτό (δεν δικαιολογούν νομικά την πειρατεία) αλλά δείχνουν ότι οι ιθύνοντες του δισκογραφικού μάρκετινγκ τα τελευταία 25 χρόνια υπήρξαν άκρως αποτυχημένοι. Διότι αν ένας marketing manager έπαιρνε τα αυτοκίνητα της VW και τους υποβίβαζε το positioning στο επίπεδο της Zastava, θα απολυόταν και δεν θα ξαναέβρισκε δουλειά. Κάτι τέτοιο έγινε με τα μουσικά προϊόντα.

 

Κανείς δεν βιώνει τη μαγεία του δίσκου σήμερα γιατί αυτή χάθηκε. Και αυτό εξηγεί σε μεγάλο βαθμό (δεν δικαιολογεί νομικά διευκρινίζω) γιατί κανείς δεν την πληρώνει. Είμαι από τους λίγους που αγοράζω original cd μια στις τόσες, και νομίζω δεν έχει να κάνει με τη νομιμοφροσύνη μου αλλά με το γεγονός ότι είμαι μουσικός και άρα θεωρώ τη μουσική απριόρι κάτι σπουδαίο, άρα σε πείσμα του μουσικού μάρκετινγκ ποζισιονάρω, με δική μου πρωτοβουλία, τη μουσική σαν κάτι αξιόλογο στο μυαλό μου.

 

 

Έχω άποψη για αυτά.

 

Κατ' αρχήν, εξακολουθώ να θεωρώ το mp3 παρακατιανό, και μάλιστα ακόμη πιο παρακατιανό από τις κασέτες, διότι η διανομή δίσκων  σε mp3 αποδομεί την ιδέα του δισκογραφικού άλμπουμ. Π.χ. υπάρχει ΛΟΓΟΣ που τα τραγούδια έχουν μία συγκεκριμένη σειρά στο Combat Rock των Clash, και υπάρχει ΛΟΓΟΣ για το ότι δεν υπάρχουν κενά ανάμεσα στα tracks στους δίσκους των Floyd. Αυτός που γνώρισε αυτούς τους δίσκους μέσω mp3, απλώς δεν έχει καν επίγνωση αυτών των πραγμάτων (ενώ αυτός που έγραφε κασέτες σε φίλους, είχε), αν βέβαια υποθέσουμε ότι ο τύπος που έφτιαξε το mp3 δεν έχει ξεχάσει και κανά δύο από τα κομάτια του εκάστοτε δίσκου, επειδή δεν ήταν χιτ.

 

Δεύτερον, τα εξώφυλλα και οι φωτογραφίες κάλυπταν μία ανάγκη που πλέον καλύπτεται από την τηλεόραση(ιντερνετική ή όχι), εκείνη της δημιουργίας οπτικών αναφορών για το υλικό που ακούει κανείς (π.χ. φανταστείτε το Wall των Floyd χωρίς το εξώφυλλο και τα σκίτσα του Scarfe..μπρρρρ). Η τηλεόραση (και συγκεκριμένα το πάλαι-ποτέ MTV) όχι μόνο κάλυψαν την ανάγκη ύπαρξης οπτικών αναφορών, αλλά μάλιστα μετέθεσαν το κέντρο βάρους τόσο πολύ στο οπτικό σκέλος αυτών που απολαμβάνουμε, ώστε πλέον να είναι αδιανόητο ότι μπορεί να είσαι ποπ καλλιτέχνης διεθνούς εμβέλειας χωρίς να είσαι γυμνασμένος ή γκομενάρα.

 

Τρίτον, θεωρώ την "25ετή αποτυχία", ισοπεδωτική υπερβολή. Όπως έγραψε και ο SF σε εξαιρετικό ποστ του στο άλλο thread, οι εταιρείες είναι υπεύθυνες για το 99% όλης της μουσικής που αγαπήσαμε εδώ και 40 χρόνια, ακριβώς αυτής της μουσικής που κάποιοι σήμερα πειρατεύουν. Επίσης, η επίκληση της 25ετούς αποτυχίας είναι άκυρη ΚΑΙ διότι οι τακτικές marketing που ακολουθήθηκαν από τις μεγάλες εταιρείες διαφέρουν δραματικά από εκείνες των ανεξάρτητων εταιρειών, αλλά εμείς αγαπήσαμε και τους δύο κόσμους και μάλιστα εκ' του παραλλήλου.

 

-

 

Η αποτυχία είναι από την πλευρά του κοινού, το οποίο περνά μία περίοδο απάθειας και κυνισμού, επιδιώκοντας την ισοπέδωση των πάντων σε οικονομικά μεγέθη, και κρίνοντας τα πάντα από αυτή την (άκυρη για τη τέχνη) αφετηρία. Η συγκέντρωση μουσικής (ή φωτογραφίας ή ζωγραφικής ή ταινιών) σε σκληρούς δίσκους, μάλλον επιβάλλει μία επίσκεψη στον ψυχίατρο προκειμένου να γίνει διάγνωση για "αποθησαυριστικό χαρακτήρα" παρά σε λάτρη αυτών των τεχνών. Ο πραγματικός λάτρης της τέχνης (και της μουσικής, ασφαλώς) αναγνωρίζεται εύκολα διότι έχει ένα ειδοποιό γνώρισμα: είναι εκλεκτικός, όχι σαβουροφάης όπως έχω δει εκατοντάδες φορές να συμβαίνει με τους "πρωταθλητές" στο "κατέβασμα".