Πειρατεια - απλα η γνωμη μου

[Superfunk]

Ο πραγματικός λάτρης της τέχνης (και της μουσικής, ασφαλώς) αναγνωρίζεται εύκολα διότι έχει ένα ειδοποιό γνώρισμα: είναι εκλεκτικός, όχι σαβουροφάης όπως έχω δει εκατοντάδες φορές να συμβαίνει με τους "πρωταθλητές" στο "κατέβασμα".

 

που να δεις και τι γινεται με τους...12χρονους..."παραγωγους"...εχουν περισσοτερα DAW & Plug Ins & απο τον Bobby Rock... ;D ;D (αλλα δεν ..μπορουν να ηχογραφησουν ενα καναλι κιθαρας γιατι....κατι συμβαινει και "δεν ξερουν απο τετοια"... ::))

[audiokostas]

Έχω άποψη για αυτά.

 

Κατ' αρχήν, εξακολουθώ να θεωρώ το mp3 παρακατιανό, και μάλιστα ακόμη πιο παρακατιανό από τις κασέτες, διότι η διανομή δίσκων  σε mp3 αποδομεί την ιδέα του δισκογραφικού άλμπουμ. Π.χ. υπάρχει ΛΟΓΟΣ που τα τραγούδια έχουν μία συγκεκριμένη σειρά στο Combat Rock των Clash, και υπάρχει ΛΟΓΟΣ για το ότι δεν υπάρχουν κενά ανάμεσα στα tracks στους δίσκους των Floyd. Αυτός που γνώρισε αυτούς τους δίσκους μέσω mp3, απλώς δεν έχει καν επίγνωση αυτών των πραγμάτων (ενώ αυτός που έγραφε κασέτες σε φίλους, είχε), αν βέβαια υποθέσουμε ότι ο τύπος που έφτιαξε το mp3 δεν έχει ξεχάσει και κανά δύο από τα κομάτια του εκάστοτε δίσκου, επειδή δεν ήταν χιτ.

 

Δεύτερον, τα εξώφυλλα και οι φωτογραφίες κάλυπταν μία ανάγκη που πλέον καλύπτεται από την τηλεόραση(ιντερνετική ή όχι), εκείνη της δημιουργίας οπτικών αναφορών για το υλικό που ακούει κανείς (π.χ. φανταστείτε το Wall των Floyd χωρίς το εξώφυλλο και τα σκίτσα του Scarfe..μπρρρρ). Η τηλεόραση (και συγκεκριμένα το πάλαι-ποτέ MTV) όχι μόνο κάλυψαν την ανάγκη ύπαρξης οπτικών αναφορών, αλλά μάλιστα μετέθεσαν το κέντρο βάρους τόσο πολύ στο οπτικό σκέλος αυτών που απολαμβάνουμε, ώστε πλέον να είναι αδιανόητο ότι μπορεί να είσαι ποπ καλλιτέχνης διεθνούς εμβέλειας χωρίς να είσαι γυμνασμένος ή γκομενάρα.

 

Τρίτον, θεωρώ την "25ετή αποτυχία", ισοπεδωτική υπερβολή. Όπως έγραψε και ο SF σε εξαιρετικό ποστ του στο άλλο thread, οι εταιρείες είναι υπεύθυνες για το 99% όλης της μουσικής που αγαπήσαμε εδώ και 40 χρόνια, ακριβώς αυτής της μουσικής που κάποιοι σήμερα πειρατεύουν. Επίσης, η επίκληση της 25ετούς αποτυχίας είναι άκυρη ΚΑΙ διότι οι τακτικές marketing που ακολουθήθηκαν από τις μεγάλες εταιρείες διαφέρουν δραματικά από εκείνες των ανεξάρτητων εταιρειών, αλλά εμείς αγαπήσαμε και τους δύο κόσμους και μάλιστα εκ' του παραλλήλου.

 

-

 

Η αποτυχία είναι από την πλευρά του κοινού, το οποίο περνά μία περίοδο απάθειας και κυνισμού, επιδιώκοντας την ισοπέδωση των πάντων σε οικονομικά μεγέθη, και κρίνοντας τα πάντα από αυτή την (άκυρη για τη τέχνη) αφετηρία. Η συγκέντρωση μουσικής (ή φωτογραφίας ή ζωγραφικής ή ταινιών) σε σκληρούς δίσκους, μάλλον επιβάλλει μία επίσκεψη στον ψυχίατρο προκειμένου να γίνει διάγνωση για "αποθησαυριστικό χαρακτήρα" παρά σε λάτρη αυτών των τεχνών. Ο πραγματικός λάτρης της τέχνης (και της μουσικής, ασφαλώς) αναγνωρίζεται εύκολα διότι έχει ένα ειδοποιό γνώρισμα: είναι εκλεκτικός, όχι σαβουροφάης όπως έχω δει εκατοντάδες φορές να συμβαίνει με τους "πρωταθλητές" στο "κατέβασμα".

 

Ήσουν, είσαι και θα παραμείνεις βινυλιάκιας αλλά θα συνεχίσεις να το αρνείσαι για να μην σε κατηγορήσει ο εαυτός σου ως λουδίτη και για να την πηγαίνεις κόντρα σε αυτούς με τις οποίους μοιράζεσαι ενδόμυχα τα κατάλοιπα του απεχθούς χαϊεντισμού. ;)

[theoctapus]

Ο πραγματικός λάτρης της τέχνης (και της μουσικής, ασφαλώς) αναγνωρίζεται εύκολα διότι έχει ένα ειδοποιό γνώρισμα: είναι εκλεκτικός, όχι σαβουροφάης όπως έχω δει εκατοντάδες φορές να συμβαίνει με τους "πρωταθλητές" στο "κατέβασμα".

 

Ο πραγματικός λάτρης της τέχνης έχει περισσότερα (ή λιγότερα) δικαιώματα και υποχρεώσεις σε σχέση με τον μη-λάτρη; Και αυτό τι λέει για το παράνομο downloading; Προσωπικά δεν νομίζω να λέει απαραίτητα κάτι.

 

Το να προσάπτεις αρνητικά χαρακτηριστικά σχετικά με κουλτούρα σε μια κατηγορία ανθρώπων, δεν αποδεικνύει απαραίτητα ότι η συμπεριφορά της συγκεκριμένης κατηγορίας είναι περισσότερο λάθος. Το λογικό βήμα από το "αυτοί που κατεβάζουν μουσική δεν είναι πραγματικοί λάτρεις της τέχνης" στο "άρα, το κατέβασμα μουσικής είναι λάθος", είναι επισφαλές.

 

Επι του θέματος, συμφωνώ με την διαπίστωση ύπαρξης κυνισμού και απάθειας, καθως και με το πόστ του SF (στο οποίο αναφέρεσαι).

[sfaku]

Κατ' αρχήν, εξακολουθώ να θεωρώ το mp3 παρακατιανό, και μάλιστα ακόμη πιο παρακατιανό από τις κασέτες, διότι η διανομή δίσκων  σε mp3 αποδομεί την ιδέα του δισκογραφικού άλμπουμ. Π.χ. υπάρχει ΛΟΓΟΣ που τα τραγούδια έχουν μία συγκεκριμένη σειρά στο Combat Rock των Clash, και υπάρχει ΛΟΓΟΣ για το ότι δεν υπάρχουν κενά ανάμεσα στα tracks στους δίσκους των Floyd. Αυτός που γνώρισε αυτούς τους δίσκους μέσω mp3, απλώς δεν έχει καν επίγνωση αυτών των πραγμάτων (ενώ αυτός που έγραφε κασέτες σε φίλους, είχε), αν βέβαια υποθέσουμε ότι ο τύπος που έφτιαξε το mp3 δεν έχει ξεχάσει και κανά δύο από τα κομάτια του εκάστοτε δίσκου, επειδή δεν ήταν χιτ.

+1

 

Δεύτερον, τα εξώφυλλα και οι φωτογραφίες κάλυπταν μία ανάγκη που πλέον καλύπτεται από την τηλεόραση(ιντερνετική ή όχι), εκείνη της δημιουργίας οπτικών αναφορών για το υλικό που ακούει κανείς (π.χ. φανταστείτε το Wall των Floyd χωρίς το εξώφυλλο και τα σκίτσα του Scarfe..μπρρρρ). Η τηλεόραση (και συγκεκριμένα το πάλαι-ποτέ MTV) όχι μόνο κάλυψαν την ανάγκη ύπαρξης οπτικών αναφορών, αλλά μάλιστα μετέθεσαν το κέντρο βάρους τόσο πολύ στο οπτικό σκέλος αυτών που απολαμβάνουμε, ώστε πλέον να είναι αδιανόητο ότι μπορεί να είσαι ποπ καλλιτέχνης διεθνούς εμβέλειας χωρίς να είσαι γυμνασμένος ή γκομενάρα.

+1

 

Τρίτον, θεωρώ την "25ετή αποτυχία", ισοπεδωτική υπερβολή. Όπως έγραψε και ο SF σε εξαιρετικό ποστ του στο άλλο thread, οι εταιρείες είναι υπεύθυνες για το 99% όλης της μουσικής που αγαπήσαμε εδώ και 40 χρόνια, ακριβώς αυτής της μουσικής που κάποιοι σήμερα πειρατεύουν.

Δεν είμαι κατά των εταιρειών απριόρι, αλλά κατά βασικών τακτικών που χρησιμοποίησαν για να μαζικοποιήσουν το προϊόν τους, όπως π.χ. το απαράδεκτο radio friendly ψηφιακό mastering (loudness wars) το οποίο έκανε τη μουσική υπερβολική και κακόηχη, φτωχή σε δυναμικές (ίσως είμαι εγώ παράξενος αλλά δεν μπορώ να συγκινηθώ συναισθηματικά από μουσική που έχει γίνει mastered έτσι). Επίσης απόπειρα μεγιστοποίησης κέρδους με στροφή στην TV μέχρι που η εικόνα έφαγε τον ήχο και πολλά άλλα. Αλλά το μέγιστο λάθος ήταν το κρέμασμα του cd στα περίπτερα. Αυτό ειδικά στο μάρκετινγκ είναι γνώση όχι πρώτου εξαμήνου αλλά της πρώτης εβδομάδας του πρώτου εξαμήνου. Για τον ίδιο λόγο δεν θα δεις να πουλάνε Mercedes στη λαϊκή αγορά. Δεν ταιριάζει με το positioning του προϊόντος και μετά δεν θα πληρώνει κανείς 35.000 για ένα αυτοκίνητο με πεσμένο image.

 

Επίσης, η επίκληση της 25ετούς αποτυχίας είναι άκυρη ΚΑΙ διότι οι τακτικές marketing που ακολουθήθηκαν από τις μεγάλες εταιρείες διαφέρουν δραματικά από εκείνες των ανεξάρτητων εταιρειών, αλλά εμείς αγαπήσαμε και τους δύο κόσμους και μάλιστα εκ' του παραλλήλου.

Δεν απορρίπτω συνολικά το marketing και για αυτό ακούω και μουσική πολυεθνικών εταιρειών (για την ακρίβεια μου είναι αδιάφορο τι είναι το label, κρίνω μόνο αυτό που ακούω). Αλλά νομίζω ότι το marketing έχασε το μέτρο και έθεσε υπερφιλόδοξους στόχους στην αρχή της ψηφιακής εποχής, ενθαρρυμένο από το συνολικά χαμηλότερο κόστος του cd, μπήκε σε φάση απληστίας, ανοίχτηκε παντού και την πάτησε τελικά. Η στρατηγική αυτή απέτυχε.

 

Η αποτυχία είναι από την πλευρά του κοινού, το οποίο περνά μία περίοδο απάθειας και κυνισμού, επιδιώκοντας την ισοπέδωση των πάντων σε οικονομικά μεγέθη, και κρίνοντας τα πάντα από αυτή την (άκυρη για τη τέχνη) αφετηρία. Η συγκέντρωση μουσικής (ή φωτογραφίας ή ζωγραφικής ή ταινιών) σε σκληρούς δίσκους, μάλλον επιβάλλει μία επίσκεψη στον ψυχίατρο προκειμένου να γίνει διάγνωση για "αποθησαυριστικό χαρακτήρα" παρά σε λάτρη αυτών των τεχνών. Ο πραγματικός λάτρης της τέχνης (και της μουσικής, ασφαλώς) αναγνωρίζεται εύκολα διότι έχει ένα ειδοποιό γνώρισμα: είναι εκλεκτικός, όχι σαβουροφάης όπως έχω δει εκατοντάδες φορές να συμβαίνει με τους "πρωταθλητές" στο "κατέβασμα".

Το κοινό δεν αλλάζει positioning σε ένα προϊόν από μόνο του. Αυτή είναι η ένστασή μου. Και ο υπερκαταναλωτισμός είναι και κοινωνική/ατομική στάση αλλά καλλιεργείται κιόλας από το μάρκετινγκ. Δέχομαι όμως το ρεζουμέ, υπάρχει μία κλινικής φύσης έφεση προς την ποσότητα και όχι προς την ποιότητα. Και επίσης είμαι βέβαιος ότι σε αυτή τη ζωή (τουλάχιστον πριν τη σύνταξη) κανείς δεν προλαβαίνει να ακούσει 1 ΤΒ με mp3 που έχει στο δίσκο του, πρόκειται όντως περί αποθησαύρισης.

 

[Superfunk]

Δεν είμαι κατά των εταιρειών απριόρι, αλλά κατά βασικών τακτικών που χρησιμοποίησαν για να μαζικοποιήσουν το προϊόν τους, όπως π.χ. το απαράδεκτο radio friendly ψηφιακό mastering (loudness wars) το οποίο έκανε τη μουσική υπερβολική και κακόηχη, φτωχή σε δυναμικές

 

μονο που αυτο δεν το εκαναν οι ...εταιρειες (οι οποιες μια χαρα πουλουσαν και μαλιστα περισσοτερο πριν ξεκινησουν τα loudness wars) αλλα οι...καλλιτεχνες τους με πρωτον απο ολους τον Iggy Pop... ;D & τους OASIS (που πρωτοι εκμεταλευτηκαν την δυνατοτητα του ψηφιακου σηματος να μην παραμορφωνει σε εξωφρενικα υψηλες τιμες) ,επισης η τακτικη του πουσαρισμενου μαστερινγκ ηταν παρα πολυ συνηθισμενη στη χρυση εποχη της σοουλ (ειδικα η Motown του μαμουσε τη μανα,τα μισα singles της ειναι distorted... ;D)

 

και παλι ομως ειναι υπερβολη να λεμε οτι ΟΛΑ τα εμπορικα αλμπουμ ειναι λιμιταρισμενα στο θεο και εχουν distortion ,ισα-ισα τα περισσοτερα ειναι πολυ λογικα ,συνηθως τα μεταλα και οι r&bαδες τα σκιζουν στην ενταση τα αλμπουμ τους (μια και αυτη η μουσικη ετσι κι αλλοιως δεν εχει δυναμικες)

[marathon]

Πάντως έχει μεγάλο ενδιαφέρον η μάχη του "καλού με το κακό"...

http://www.newsbeast.gr/technology/arthro/320868/se-trohia-bainei-to-pirate-bay/

Άραγε σε ποιά νομική υπόσταση βρίσκεται το διάστημα?

[noe13]

Κακη η πειρατεια δε λεω, αλλα οταν βγαζει ενα κοριτσακι ενα τραγουδακι το οποιο μεσα απο το youtube η το παρανομο κατεβασμα γινεται γνωστο και μοδα σε 2 μερες κυριολεκτικα και η δισκογραφικη του διοργανωνει συναυλιες, οι οποιες σπανε ταμια και βγαζουν δισεκατομμυρια δεν ειδα κανεναν απο αυτους να διαμαρτυρεται!

[harilatron]

Μάλλον υπάρχει κάτι ύποπτο εδώ ε?

 

[noe13]

Μάλλον υπάρχει κάτι ύποπτο εδώ ε?

 

????

[mustafank]

Κακη η πειρατεια δε λεω, αλλα οταν βγαζει ενα κοριτσακι ενα τραγουδακι το οποιο μεσα απο το youtube η το παρανομο κατεβασμα γινεται γνωστο και μοδα σε 2 μερες κυριολεκτικα και η δισκογραφικη του διοργανωνει συναυλιες, οι οποιες σπανε ταμια και βγαζουν δισεκατομμυρια δεν ειδα κανεναν απο αυτους να διαμαρτυρεται!

Μάλλον υπάρχει κάτι ύποπτο εδώ ε?

Αυτό, που μάλλον θέλει να πει ο noe13 είναι, πως η δημοσιότητα που προκύπτει από την παράνομη δράση της πειρατείας, δε φαίνεται να χαλάει και κανέναν, ούτε και κάποιος την έχει αποποιηθεί, μέχρι τώρα.