Ένα κείμενο του Νότη Μαυρουδή για τη Eurovision

[LK]

 

Το ότι επικαλείται τα "κόμματα της αριστεράς" ως θεματοφύλακες αξιών αυτού του τύπου δείχνει απλά ότι ο άνθρωπος είναι

 

Φυσικά δεν είναι λίγες οι φορές που ο Παναγιώτης (trolley) με βγάζει από τη δύσκολη θέση να πληκτρολογώ…γιατί τα λέει (γράφει αυτός).

 

Αλλά μετά αναγκάζομαι να γράψω τελικά για να τον συγχαρώ, οπότε δεν κερδίζω τίποτα.  ;D

 

[ndnikola]

Στη Eurovision δε στέλνουμε ένα τραγούδι (ή μία παρτιτούρα) αλλά ένα performance όπως αυτό ορίζεται από τις δυτικές τηλεοπτικές πρακτικές, οι οποίες έχουν αναπτυχθεί και εγκαθιδρυθεί εδώ και δεκαετίες. Από αυτή την άποψη (η οποία είναι ακριβής) δεν στέλνουμε καθόλου "σαβούρα" εδώ και πολλά χρόνια και αρκεί να δει κανείς μία διοργάνωση για να διαπιστώσει ότι η ελληνική συμμετοχή είναι συνήθως πάνω από το μέσο όρο.

 

Το να αναζητά κανείς το "τραγούδι" σε μία performance αυτού του τύπου, δείχνει ασφαλώς ότι δεν έχει καταλάβει τι είναι performance, αλλά - και αυτό μου τη σπάει σε τύπους σαν τον Μαυρουδή - δεν έχει καταλάβει και τι είναι πλέον "τραγούδι" εν' έτει 2012. Αν σκέπτεται κάποιος έτσι, όπως του φαίνεται αποκρουστική η Eurovision, εξίσου αποκρουστικοί θα του φαίνονται και οι Radiohead ή ίσως ο Tom Waits... δηλαδή απλώς είναι άσχετος και αναχρονιστικός σε ΟΛΑ τα επίπεδα που τον αφορούν.

Το ότι ένα trend έχει εγκαθιδρυθεί και ακολουθείται εδώ και δεκαετίες, δεν καθιστά απαραίτητα την αποδοχή του και την συμμετοχή σε αυτό ώς θεμιτή. Το πάνω από το μέσο όρο δεν μου λέει απαραίτητα πολλά, καθότι ο στόχος του θεάματος και της ποπ κορν ψυχαγωγίας δεν είναι σε καμία περίπτωση αθώος*, οπότε το ότι πλησιάζουμε σε αυτόν (και το ότι τον κατακτήσαμε το σωτήριο έτος 2004) μάλλον με απωθεί, παρά με κάνει να θέλω να το επικροτήσω. Διαβάζοντας το εν λόγω κείμενο πάντως, πιο πολύ νιώθω ότι ο Ν.Μ. καταφέρεται ενάντια στο θέαμα σαν σκοπό (το performance, όπως το αποκαλείς εσύ) παρά στο 'τραγούδι' μέρος αυτού. Πάντως, το ότι ενδέχεται να είναι αναχρονιστικός και σε άλλες απόψεις του (κάτι το οποίο δεν προεξοφλώ διαβάζοντας το κείμενο), δεν τον εμποδίζει να make a valid point, εν προκειμένω.

 

Για την αριστερά (χωρίς να θέλω να γίνει πολιτικό κομματικό το thread): σε μεγάλο ποσοστό, αντικειμενικά επιδίδεται γενικότερα στην αποδοκιμασία αυτών που η ίδια θεωρεί κακώς κείμενα και εγγενή κοινωνικά/πολιτικά προβλήματα (για τους χ/ψ/ω λόγους) - μάλιστα, γι αυτό επικρίνεται κιόλας από την δεξιά, καθώς της προσάπτουν ότι δεν παρουσιάζει εναλλακτικές. Εδώ έχω την αίσθηση ότι σε αυτήν της την 'ευθύνη' απευθύνεται :).

 

*Ο Guy Debord τα έχει γράψει με αριστουργηματικό τρόπο στην Κοινωνία του Θεάματος, την οποία υποθέτω ότι έχεις διαβάσει.

[bloody_sunday]

ο στόχος του θεάματος και της ποπ κορν ψυχαγωγίας δεν είναι σε καμία περίπτωση αθώος

 

Aυτό θα προϋπέθετε ότι δεν υπήρξαν ποτέ (ούτε σήμερα, ούτε στην ανθρώπινη ιστορία) αφιλοκερδή θεάματα, κάτι το οποίο δεν αληθεύει.

[ndnikola]

Δεν θυμάμαι να εξίσωσα το κέρδος με τον ένοχο σκοπό σε αυτό που περιέγραψα. Θα σε προέτρεπα να διαβάσεις το κείμενο που έβαλα σε fine print, εαν δεν το έχεις κάνει.

[trolley]

Το ότι ένα trend έχει εγκαθιδρυθεί και ακολουθείται εδώ και δεκαετίες, δεν καθιστά απαραίτητα την αποδοχή του και την συμμετοχή σε αυτό ώς θεμιτή.

 

Ασφαλώς...

Από εκεί και πέρα, καθένας μας έχει συγκεκριμένες πεποιθήσεις γι' αυτά τα πράγματα.

 

Θα σου πω ένα παράδειγμα.

 

Όταν είχε πρωτοπροβληθεί η ταινία του Σκοτ (Gladiator) την είχα δει στον κινηματογράφο και την επόμενη μέρα πέρασα πολλές ώρες στο αυτοκίνητο διότι είχα δουλειές σε διάφορα σημεία του νομού Αττικής. Άκουγα λοιπόν τις απόψεις διαφόρων ραδιοφωνικών παραγωγών για τη ταινία, αριστερών, δεξιών, κάφρων, άσχετων, κλπ. Σε μία φάση πέφτω στον Κωσταντίνο Τζούμα (ο οποίος μου ήταν ραδιοφωνικά συμπαθής) και έλεγε ο άνθρωπος πόση γκρίνια είχε εισπράξει από ειδήμονες συναδέλφους του που βρίζανε το Gladiator για τις απίστευτες ιστορικές ανακρίβειες που περιέχει.

 

"Σιγά" έλεγε ο Τζούμας "μη περιμένω να μάθω Ιστορία από το Χόλυγουντ... όταν βλέπω ένα σκηνοθέτη να έχει τέτοιο έλεγχο πάνω στα εκφραστικά του μέσα, και τέτοια δύναμη στις εικόνες του, η Ιστορία με μάρανε... " ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων, είμαι βέβαιος ότι αυτός θα το θυμάται.

 

Ήταν μία στιγμή ανακούφισης, ειδικά για 'μένα που οι περισσότεροι με θεωρούν "ελιτιστή" όσον αφορά τα μουσικά (και όχι μόνο) γούστα, να διαπιστώνω ότι υπάρχει ΛΟΓΙΚΟΣ τρόπος αντιμετώπισης των σύγχρονων media που να σου επιτρέπει να διασκεδάζεις με αυτά χωρίς να αλλάζει η αντίληψή σου για το κόσμο. Στην προέκταση του "αξιώματος Τζούμα"... σιγά μη περιμένω τη Eurovision να ακούσω μουσική ή να απολαύσω καλό τραγούδι... πρόκειται για SHOW και ούτε καν ένας σφιχτοκωλάριος σαν εμένα δεν μπορεί να προσποιηθεί ότι δεν έχει τη φάση του.

 

Είναι ένας θεσμός που αφορά ΤΗΛΕΘΕΑΤΕΣ, όχι μουσικούς, όχι συνθέτες, ίσως κομμωτές, ίσως στυλίστες, σίγουρα παραγωγούς, σίγουρα παιδάκια (τα οποία γουστάρουν). Εγώ είμαι ΚΑΙ τηλεθεατής, αν ο Μαυρουδής δεν είναι, τότε χαλάλι του η πολυλογία.

 

 

[bloody_sunday]

Δεν θυμάμαι να εξίσωσα το κέρδος με τον ένοχο σκοπό σε αυτό που περιέγραψα. Θα σε προέτρεπα να διαβάσεις το κείμενο που έβαλα σε fine print, εαν δεν το έχεις κάνει.

 

Σαν βιβλίο είναι υπερβολικά μεγάλο για να το κάνω αυτή τη στιγμή, αν και πιθανόν να το κάνω στο μέλλον. Ποιος είναι ο ένοχος σκοπός;

[Nikolas]

Τι είναι "Ελληνική μουσική" παρακαλώ; Ο Χατζιδάκις και ο Θεοδωράκης; Άντε και ο Σαββόπουλος; Αν είναι έτσι... καήκαμε.

 

Ας ξυπνήσουμε λίγο, να δουμε τι συμβαίνει έξω να φτιάξουμε ωραία μουσική, και ας μην ακούγεται "Ελληνική" και μετά όλα θα είναι εντάξει.

 

Που θα κάτσουμε να ασχοληθούμε με την eurovision σοβαρά. Για φαϊ και χαβαλέ είναι η υπόθεση (για μένα τουλάχιστον).

[ndnikola]

Ασφαλώς...

Από εκεί και πέρα, καθένας μας έχει συγκεκριμένες πεποιθήσεις γι' αυτά τα πράγματα.

[...]

Είναι ένας θεσμός που αφορά ΤΗΛΕΘΕΑΤΕΣ, όχι μουσικούς, όχι συνθέτες, ίσως κομμωτές, ίσως στυλίστες, σίγουρα παραγωγούς, σίγουρα παιδάκια (τα οποία γουστάρουν). Εγώ είμαι ΚΑΙ τηλεθεατής, αν ο Μαυρουδής δεν είναι, τότε χαλάλι του η πολυλογία.

Δεν αντιλέγω. Ενδεχομένως και αρκετοί από τους συμμετέχοντες να έχουν την δυνατότητα να το ακούσουν και να το περάσουν στο ντούκου* (όπως και το να είναι τηλεθεατές δίχως τις επιβλαβείς παρενέργειες της τηλεκουλτούρας κλπ). Ο Ν.Μ. όμως, δεν απευθύνεται απαραίτητα σε εσένα και σε μένα, αλλά σε ένα φαινόμενο που αφορά** (και επηρεάζει) μια πλειάδα συνανθρώπων μας που δεν έχει την δυνατότητα ή τις επιλογές να ακούσει διαφορετικά πράματα, και το ζήτημα μουσική εξαντλείται εκεί. (Οι ίδιοι μάλιστα, μάλλον μαθαίνουν ιστορία από τις ταινίες, με αντίστοιχα χαριτωμένα αποτελέσματα).Η πολιτιστική τελμάτωση στην οποία οδηγεί το συγκεκριμένο φαινόμενο (μέρος του και η eurovision) είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την πολιτική/κοινωνική, κατά την γνώμη μου (αλλά και του Νότη :), εαν την διαβάζω καλά).

 

*Σηκώνει πολλή συζήτηση το κατά πόσο τελικά περνά κάτι στο ντούκου ή καταλαμβάνει memory blocks, αλλά αυτό το αφήνω στους νευρολόγους του forum που ίσως έχουν όρεξη να μας πουν περισσότερα.

 

**Προσωπικό παράδειγμα: συνάδελφος (λαμπρός και έξυπνος άνθρωπος) με ρωτούσε με πραγματική περιέργεια την άποψή μου για τα κομμάτια της eurovision, καθότι θυμόταν ότι ασχολούμαι με την μουσική - θεώρησε δεδομένο ότι θα ήμουν καρφωμένος μπρος στην τιβι να την παρακουθήσω.

Σαν βιβλίο είναι υπερβολικά μεγάλο για να το κάνω αυτή τη στιγμή, αν και πιθανόν να το κάνω στο μέλλον. Ποιος είναι ο ένοχος σκοπός;

Δεν έχω τον χρόνο για σύνοψη ενός τέτοιου έργου - ο 'ένοχος' σκοπός είναι και το κύριο ζήτημα που άλλωστε πραγματεύεται στις σελίδες του - αλλά όταν τον βρω θα επανέλθω.

[Superfunk]

Βαρετο,παρωχημενο,εκτος πραγματικοτητας και με μυρωδια ναφθαλινης κειμενο.

 

Οπως αλλωστε και ο συγγραφεας του.

[trolley]

Η πολιτιστική τελμάτωση στην οποία οδηγεί το συγκεκριμένο φαινόμενο (μέρος του και η eurovision) είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την πολιτική/κοινωνική, κατά την γνώμη μου (αλλά και του Νότη :), εαν την διαβάζω καλά).

 

Επ' αυτού, μπορώ να βοηθήσω.

 

Αν διαβάζοντάς την σηκώθηκες όρθιος και με όλη τη δύναμη της φωνής σου ούρλιαξες "Ούστ αχρείοι", τότε τη διαβάζεις ΚΑΛΑ.

 

Αν διαβάζοντάς την σου γεννήθηκε η ακαταμάχητη επιθυμία να παίξεις κιθάρα, είσαι χεβυμεταλάς.

 

Αν διαβάζοντάς την θέλησες να πιεις ένα καφέ, τότε είσαι ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΗΣ.

 

:) :) :)