New Wave, Post Punk, Punk, Ska, Garage, Alternative, Dark Wave.

[audiokostas]

Κάπου πέρασε τ' όνομα του McGeoch (που δυστυχώς είναι μακαρίτης από το 2004) αλλά για τη μπαντάρα του δεν είδα σχόλια. ;)

Γιατί βαριέσαι (όχι μόνο να γράψεις αλλά και) να διαβάσεις.  ;)

Ασε που γι αυτούς τα ξανάπαμε.

 

Μεγάλη επιρροή του οι Velvet.

Βρε μαζί σου. Και σε ποιόν δεν ήταν επιρροή οι Velvet.

Αλλά δεν ακούγονται ακριβώς το ίδιο......

[trolley]

Γιατί βαριέσαι (όχι μόνο να γράψεις αλλά και) να διαβάσεις.  ;)

Ασε που γι αυτούς τα ξανάπαμε.

 

Μόνο ένας κιθαρίστας θα ονόμαζε τη μπάντα του Ντηβότο ως μπάντα του ΜακΓκέοχ(!).

Αλλά τι να πει κανείς, έτσι είναι οι Τρώες.

 

 

[Nestoras]

Μόνο ένας κιθαρίστας θα ονόμαζε τη μπάντα του Ντηβότο ως μπάντα του ΜακΓκέοχ(!).

Αλλά τι να πει κανείς, έτσι είναι οι Τρώες.

Toν πάω με 1000, και 'κει και στους Banshees, και στους Visage. Έχω κι εγώ τις αδυναμίες μου. :)

Γιατί βαριέσαι (όχι μόνο να γράψεις αλλά και) να διαβάσεις.  ;)

Για το μέγεθός τους μικρή αναφορά. ;)

[Sonic X]

...Eξωτερικά μοιάζει επίσης - λίγο - με Τwin...

Θα έλεγα με σιγουριά πως ήταν Fender αλλά δεν το υποστηρίζω και φανατικά ;D καθότι έχουν περάσει και... 25 χρόνια :o :'( από τότε και μπορεί να κάνω λάθος.

 

Kαι μιας και πήγε η κουβέντα στο paisley underground και στους Green On Red, ιδού ένα υπέροχο κομμάτι τους διασκευασμένο από τους Mazzy Star που επίσης προέρχονταν από τις ίδιες ρίζες (κυρίως τον Dave Roback - στα δεξιά του κάτω screenshot του Youtube - των πάλαι ποτέ Rain Parade και Opal, στους οποίους ήταν ο ιθύνων νους μαζί με την Kendra Smith, την μπασίστρια των άλλων πολυαγαπημένων μου Dream Syndicate):

 

Οι Dream Syndicate είναι και από τις δικές μου αγαπημένες μπάντες καθώς επίσης και οι προσωπικές δουλειές του Steve Wynn.

Δεν θα έλεγα βέβαια το ίδιο και για True West ή τον Russ Tolman, από του οποίου το live έχω φύγει στη μέση του σετ από τη βαριεστημάρα. ;D  Γούστα είναι αυτά βέβαια...

[audiokostas]

Για το μέγεθός τους μικρή αναφορά. ;)

Αστα αυτά. Παραδέξου το. Τώρα το είδες.  ;)

 

..... και στους Visage. Έχω κι εγώ τις αδυναμίες μου.

Ομολογώ ότι κάπου στη αρχή πήγα να τσιμπήσω με τους Νεορομαντικούς του Blitz.

Αλλά έστριψα νωρίς. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν μ' αρέσουν ορισμένα κομμάτια

[Nestoras]

Αστα αυτά. Παραδέξου το. Τώρα το είδες.  ;)

Είμαι και γηραιός, δεν αντιλαμβάνομαι τα πάντα με τη 1η. ;)

[sfaku]

Βρε μαζί σου. Και σε ποιόν δεν ήταν επιρροή οι Velvet.

Αλλά δεν ακούγονται ακριβώς το ίδιο......

 

Άκου το White Light/White Heat ή το ομώνυμο και βάλε στο καπάκι Modern Lovers (Roadrunner, Pablo Picasso, Someone I cared about, She cracked, Dignified and Old κ.λπ.). Η συγγένεια είναι εμφανής  ;) Μετά το '80 ο Richman το έριξε στον ακουστικό ήχο ο οποίος απηχεί και πάλι το ίδιο αθώο και αφελές (με θετική σημασία) ροκενρόλ συναίσθημα, απλώς έριξε τόνους και γύρισε τις επιρροές του 10 χρόνια πίσω, από τα 60's στα 50's (και πάλι όμως περάσαμε όλοι υπέροχα παρεμπιπτόντως   :D )

 

[Sonic X]

Παρακολουθόντας τη συζήτηση των sfaku & audiokostas θυμήθηκα ένα τραγούδι του John Cale που έχουν παίξει οι Bauhaus και ενώ ίσως πρόκειται για δυο διαφορετικούς κόσμους, οι δύο εκτελέσεις μοιάζουν αρκετά...

 

 

Rosegarden Funeral of Sores (live)

[Freebee]

Μια και όπως φαίνεται υπάρχουν αρκετοί ψαγμένοι ακροατές θα 'επρεπε ίσως να αναφερθούμε σε κάποιες πραγματικά cult μπάντες και προσωπικότητες όπως:

 

- Spherical Objects

- Steve Miro & the Eyes

- Soft Boys (και η μετέπειτα πορεία του Robyn Hitchcock)

- Nikki Sudden (Swell Maps - The Jacobites)

- Television Personalities (Daniel Tracey - ένας αυθεντικός μεγάλος ποπ συνθέτης)

- Edward Ball (The Times - O'Level - Teenage Filmstars - Love Corporation)

- Deep Freeze Mice (και τα παρακλάδια Chrysanthemums - Jodi and the Creams κλπ)

 

Αυτοί και κάπιοι άλλοι, αν και τόσο γεμάτοι από έμπνευση και φρεσκάδα, δεν μπόρεσαν ποτέ να γίνουν γνωστοί σε μεγάλα ακροατήρια όπως τους άξιζε.

[samy paraga]

Τους Wipers τότενες τους είχα δει 3 μέρες σερί .Πρώτη Θεσ/νίκη στο κλάμπ Κοντραστ και τις επόμενες 2 στην Αυτοκίνηση

Τις πρώτες 2 ο ήχος ήταν χάλια .Τη πρώτη μέρα μάλιστα στην Αυτοκίνηση θυμάμαι ο μπασσίστας κάποια στιγμή πήρε ξαφνικά φόρα να πάει που?  ;D ;D ;D και γκρέμισε τη μπασσοκολώνα και τρέχαν μετά να τα μαζέψουν

Τη δεύτερη μέρα όμως το ταυράκι του Γκρεγκ και γενικώτερα ο ήχος ήταν απίστευτος .

Δεν θα ξεχάσω ποτέ στο φινάλε όταν ακούμπησε το ταύρο πάνω στον ενισχυτή με τσίτα όλα τα γκάζια τι στριγκλιές και νότες έβγαζε  ;D

 

Opal - Happy Nightmare Baby - Live 1987

Άσχετο με Γκρεγκ ,αλλά υπέροχη βραδυά στο Ρόδον