free music?

[LK]

Ο ανιψιός μου είναι 6 χρονών.

Σήμερα ήρθε από το studio.

Με ζάλισε.

Να παίξω drums; Να παίξω πιάνο;

Σημειωτέον ΔΕΝ έχει καμία σχέση με τη μουσική, εννοώ ότι δεν παρακολουθεί μαθήματα σε κάποιο όργανο, το έβλεπε σαν παιχνίδι δηλαδή και το ζητούσε.

Για να μην με ζαλίζει, τον βάζω να παίξει drums (φυσικά).

Μετά, piano.

Και εκεί που περίμενα να με ζαλίσει, παθαίνω μια πλάκα!

Σαν να ακούω free jazz αλά Roland Kirk ένα πράμα! ;D ;D

Τον ηχογραφώ. (Τύμπανα, μέσω yamaha dd, πιάνο και bass μέσω midi keyboard) .

Δεν επεμβαίνω πουθενά, ούτε καν σε εντάσεις, μηδενικό editing.

Που θέλω να καταλήξω. Όταν ο οιοσδήποτε ΔΕΝ κινείται μέσα σε φόρμες και μοτίβα, και αφεθεί ελεύθερος, ιδίως στα παιδιά που δεν έχουν αγκυλώσεις το βλέπεις αυτό,  και αυτό το παρατηρείς κυρίως στη ζωγραφική τους, μπορεί να κάνει ωραία πράματα.

Το αποτέλεσμα της ηχογράφησης μου άρεσε πολύ.

Σημείωση , δεν είμαι κανένας χαζό θείος που να πιστεύει ότι το ανίψι του είναι κάποιο ταλέντο. Απλά παρατήρησα αυτό που ανέφερα παραπάνω, ότι όταν δουλεύουμε έξω από φόρμες και κλισέ και είμαστε ελεύθεροι ίσως να κάνουμε καλλίτερη τέχνη.

Εσείς τι λέτε;

192_Free.mp3

[funky_bassman]

Καλή χρονιά! Στην αρχή με ξένισε πολύ! Μετά ήταν καλό αλλά δεν θα το άκουγα παραπάνω από μία φορά! Το θέμα είναι ότι όταν είσαι ελεύθερος και δεν ξέρεις φόρμες μπορείς να βγάλεις διαμάντια. Και το βλέπω αυτό πολύ συχνά στην hip hop (ένα είδος που αγαπάω πάρα πολύ) που ακούω πράγματα υπέροχα και μελωδικότατα από άτομα που δεν ξέρουν καν ότι πατάνε νότες και τα βλέπουν ως κουτάκια στο cubase! Παρ' όλα αυτά όμως το να λειτουργείς με κάποια συγκεκριμένα "μοτίβα" βοηθάει στο να δημιουργηθεί ένα μουσικό κομμάτι. Ακόμα και ασυνείδητα να το κάνεις (βλ. Βαμβακάρη) λειτουργείς σε οικεία μουσικά "μοτίβα"... Αυτό το κλιπάκι δεν μπορώ να το δω ως μουσικό κομμάτι αλλά σαν αφορμή για μία όμορφη κουβέντα περί μουσικής αρχιτεκτονικής! Τι εννοώ ως αρχιτεκτονική... Στα είδη υπάρχουν συγκεκριμένες περπατημένες ("μοτίβα") που οδηγούν σε ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα που χαρακτηρίζουν το είδος... Παρατηρείς λοιπόν ότι στα pop είναι εισαγωγή-κουπλε-ρεφρεν-κουπλε-ρεφρεν-αδειασμα-ρεφρεν-τέλος... Στα rock είναι εισαγωγή-σόλο-κουπλέ-ρεφρεν-σολο-κουπλε-ρεφρεν-σολο-ρεφρεν-τελος. Κλπ πάνε τα υπόλοιπα είδη...

[ez]

Έξοχο. Μπράβο σε σένα και στον πιτσιρίκο. Δε μου κάνει εντύπωση, στα ίδια ερωτήματα είχα καταλήξει προ ετών ακούγοντας την κόρη μου.

Η όλη κατάσταση με ξεπερνάει, δεν μπορώ να σχολιάσω επι της ουσίας, μήτε ν'αναλύσω. Κάποιοι πιό ειδικοί ίσως να μας φώτιζαν περαιτέρω...

Ένα έχω να σου πω: εσύ είσαι μάστορας -και γρήγορος- σε κάτι τέτοια, φτιάξε ένα "ψαγμένο" βιντεάκι και πόσταρε το στο γιουτουμπ με την επισήμανση πως είναι κάτι σαν "εξέχοντα μέλη της φρη τζαζ κοινότητας αποχαιρετούν το βδελυρό 2011"...

Εκεί να δείς εμβριθείς αναλύσεις που θα προκύψουν...

Έτη πολλά.

[LK]

Αυτό το κλιπάκι δεν μπορώ να το δω ως μουσικό κομμάτι αλλά σαν αφορμή για μία όμορφη κουβέντα περί μουσικής αρχιτεκτονικής!

 

Συμφωνώ απόλυτα. Φυσικά δεν είναι το κομμάτι το ζητούμενο, αλλά η αφορμή για μια κουβέντα σαν αυτή που μόλις άρχισε.

 

Δε μου κάνει εντύπωση, στα ίδια ερωτήματα είχα καταλήξει προ ετών ακούγοντας την κόρη μου.

Η όλη κατάσταση με ξεπερνάει, δεν μπορώ να σχολιάσω επι της ουσίας, μήτε ν'αναλύσω. Κάποιοι πιό ειδικοί ίσως να μας φώτιζαν περαιτέρω...

 

Exactly my point.  Και χαίρομαι που το έθεσες εσύ,  Mr.  Elias. Η πραγματική βάση της σκέψης μου / ανησυχίας μου αυτή είναι.  Αυτό είναι κάτι που το αισθάνομαι και εγώ αλλά δεν μπορώ να το αναλύσω. Θέλω και μια γνώμη ειδικού. Δεν θα τολμούσα όμως ευθέως να τη ζητήσω, διότι θα με περνούσε για ψώνιο, και δεν θα το ήθελα διότι δεν ισχύει (είμαι αλλά σε θέματα  δικά μου :P ;D). Θα έπρεπε να τεθεί λοιπόν πολύ προσεχτικά το ερώτημα.

 

Και γιατί το λέω αυτό. Ξανά τονίζω, δεν βαυκαλίζομαι ότι είμαι θείος σπάνιου κα μεγάλου μουσικού ταλέντου. Προς θεού. ΣΕΒΟΜΑΙ την free jazz , και ακούω free jazz  (μάλιστα σε παλαιότερες περιόδους άκουγα πάρα πολύ).

 

Αλλά:

πόσταρε το στο γιουτουμπ με την επισήμανση πως είναι κάτι σαν "εξέχοντα μέλη της φρη τζαζ κοινότητας αποχαιρετούν το βδελυρό 2011"...

Εκεί να δείς εμβριθείς αναλύσεις που θα προκύψουν...

 

Η αλήθεια είναι ότι έχω πληρώσει λεφτά για να αγοράσω δίσκους που ακουγόταν «κάπως έτσι»….και μάλιστα ακριβά γιατί ήταν και audiophile pressings 180 gr.  ;D ;D

 

Ξανα τονίζω. Δεν είναι θέμα που να χλευάζει τη free jazz. Αλλά κατά πόσο τελικά η απελευθέρωση  (μουσική και εν γένει) μας βοηθά στην τέχνη.

 

Καλή Χρονιά και από εμένα

[fusiongtr]

Λάκη ανοίγεις ΤΕΡΑΣΤΙΟ θέμα και μπράβο σου!

Δεν είναι μόνο το ότι οι φόρμες και τα μοτίβα (η Free Jazz ξεκίνησε με την λογική της κατάλυσης τους) πολλές φορές «περιορίζουν» την ελεύθερη έκφραση και δημιουργία.

Έχει να κάνει και με τα ίδια τα παιδιά και το πώς βιώνουν τον κόσμο και τον εαυτό τους!

Είπες την μαγική λέξη «παιχνίδι». Και μόνο ο ρόλος αυτής της έννοιας είναι τόσο πολυδιάστατος που σηκώνει άπειρες ώρες ανταλλαγής απόψεων.

Τα παιδιά είναι σε άμεση επαφή με κάτι μέσα τους, το οποίο στους ενήλικους είναι σχεδόν λίγο-πολύ «βραχυκυκλωμένο» και τις περισσότερες φορές δεν επιτρέπεται η άμεση πρόσβαση σ’ αυτό.

Ένα παιδί δεν θέλει λόγο και αιτία για να γελάσει, φτάνει και μόνο το ότι είναι χαρούμενο, και το γέλιο του είναι ακατέργαστο, βγαίνει έξω όπως να ‘ναι χωρίς να περνάει από κανενός είδους επεξεργασία.

Ο ενήλικος όταν κάτι «αστείο» συμβεί, πρέπει να σκεφτεί και να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι αυτό είναι πράγματι αστείο (αυτόματη εσωτερική διεργασία), και όταν γελάει, το γέλιο του περνάει από ατέλειωτες «διυλίσεις» μέχρι να εκδηλωθεί, έχοντας χάσει ένα πολύ μεγάλο μέρος της αρχικής του συναισθηματικής έντασης.

Το παιδί μπορεί να παίξει με ότι βρει, ένα κομμάτι χαρτί, μια μύγα, ενώ ο ενήλικος ακόμα και όταν παίζει, θέλει έναν καλό εσωτερικό λόγο, ένα κίνητρο.

Τις φόρμες και τα μοτίβα (όχι μόνο τα μουσικά), τα έχουμε μέσα μας, και τα κουβαλάμε ότι κι αν κάνουμε έχοντας χάσει σε μεγάλο μέρος την επαφή μας με αυτό που εγώ αποκαλώ «απόλυτο» (οτιδήποτε μέσα μας στην πιο ακατέργαστη μορφή του, που δεν χρειάζεται λόγο για να υπάρξει, απλά είναι εκεί και λειτουργεί), με το οποίο το παιδί είναι σε συνεχή διάδραση.

Έχω μια ιδιαίτερη ευαισθησία στο θέμα.

Αυτό το ρημάδι μέσα μου στο οποίο ξέρω ότι δεν έχω πια πρόσβαση, ΤΟ ΨΑΧΝΩ ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΡΑ!

Ευχαριστώ που μου έδωσες την ευκαιρία να γράψω λίγες σκέψεις για αυτό το ΤΕΡΑΣΤΙΟ (επαναλαμβάνω) θέμα!

Να τον χαίρεσαι τον ανιψιό σου!

 

[gvour]

Όταν ο οιοσδήποτε ΔΕΝ κινείται μέσα σε φόρμες και μοτίβα, και αφεθεί ελεύθερος, ιδίως στα παιδιά που δεν έχουν αγκυλώσεις το βλέπεις αυτό,  και αυτό το παρατηρείς κυρίως στη ζωγραφική τους, μπορεί να κάνει ωραία πράματα.

Συμφωνουμε απολυτως.Eιναι ισως αδυνατο με ενα ενηλικo να συμβει το ιδιο:

Ο ενήλικος όταν κάτι «αστείο» συμβεί, πρέπει να σκεφτεί και να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι αυτό είναι πράγματι αστείο (αυτόματη εσωτερική διεργασία), και όταν γελάει, το γέλιο του περνάει από ατέλειωτες «διυλίσεις» μέχρι να εκδηλωθεί, έχοντας χάσει ένα πολύ μεγάλο μέρος της αρχικής του συναισθηματικής έντασης.

για τον παραπανω λογο νομιζω.

Να τον χαιρεσαι και ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ σε σε και σε ολους επισης.

 

 

 

[LK]

Thanq you!!!

Στράτο και Γεώργιε,

Κάτι τέτοιο πρέπει να συμβαίνει τελικά.

Κάπου , κάποτε (δεν θυμάμαι που) έβλεπα στην  tv μια εκπομπή, που έλεγε κάποιος ότι ΟΛΑ τα παιδιά μέχρι κάποιας ηλικίας είναι καταπληκτικοί ζωγράφοι.

Μετά το χάνουν, όταν μοιραία μπαίνει η λογική στη ζωγραφική τους.

 

Ρε σεις όσο το ακουώ,  όλο και πιο πολύ μου θυμίζει το «Pianoforte» των Keith Tippett, Howard Riley, Stephen Grew, Pat Thomas ;D ;D ;D.

http://www.amazon.com/Pianoforte/dp/B004XOXN58/ref=sr_1_fkmr0_3?ie=UTF8&qid=1325443850&sr=8-3-fkmr0

 

 

 

[Jazzjoker]

Λάκη καλή χρονιά.

 

Ο Πικάσο είχε κάποτε πει ότι του πήρε χρόνια να μάθει να ζωγραφίζει σαν παιδί. Το γεγονός είναι ότι, όπως έγραψε πολύ ωραία και ο Στράτος, τα παιδιά έχουν από φυσικού τους κάτι που μοιάζει με αυτό που αργότερα ονομάζεται "αφαιρετική ικανότητα" στους ενήλικες. Μόνο που στα παιδιά δεν έχει υπάρξει αφαίρεση στοιχείων, η αντίληψή τους είναι εξαρχής "ελλιπής".

 

Προσωπική μου άποψη είναι ότι στα ρεύματα της τέχνης που χρησιμοποιούν την αφαίρεση, το κυρίαρχο στοιχείο δεν είναι πάντοτε το εμφανές αποτέλεσμα αλλά πολύ περισσότερο αυτό που έχει αφαιρεθεί και εννοείται ή υπονοείται. Ο τρόπος και ο βαθμός δε με τον οποίο αυτό συμβαίνει, αποτελεί (για μένα πάντα) μέτρο καλλιτεχνικού μεγαλείου.

 

Υπό αυτό το πρίσμα, δεν πιστεύω ότι τα κοινά παιδιά (όχι τα μεγάλα ταλέντα δηλαδή) έχουν την ικανότητα για πλήρη τέχνη. Απλώς ο τρόπος που δημιουργούν, θυμίζει αφαιρετική τέχνη και αυτό σε συνδυασμό με το σαρωτικό εφέκτ που έχει στους ανθρώπους η αποκάλυψη της ηλικίας, δημιουργεί ένα αρκετά μυθοποιημένο αποτέλεσμα.

 

Πέρα από το θέμα των παιδιών και πάνω σε αυτό που θέτεις, περί περιορισμών που θέτουν οι φόρμες και τα κλισέ, συμφωνώ απολύτως. Ελεύθερος δημιουργός, για μένα, είναι αυτός που λειτουργεί εκτός περιορισμών και μάλιστα καταστρατηγεί τους κανόνες, όχι για να αποδείξει ότι μπορεί, αλλά απλώς γιατί μπορεί.

[fusiongtr]

Κάπου , κάποτε (δεν θυμάμαι που) έβλεπα στην  tv μια εκπομπή, που έλεγε κάποιος ότι ΟΛΑ τα παιδιά μέχρι κάποιας ηλικίας είναι καταπληκτικοί ζωγράφοι.

Μετά το χάνουν, όταν μοιραία μπαίνει η λογική στη ζωγραφική τους.

Υπήρχε κάποτε μια μουσική σχολή, αν δεν κάνω λάθος στην πρώην Γιουγκοσλαβία, που δεν υπάρχει πια.

Σε αυτή πήγαιναν όσα παιδιά είχαν απορριφθεί από τις υπόλοιπες μουσικές σχολές της Ευρώπης.

Στην αρχή έλεγαν στα παιδιά να φανταστούν ένα χρώμα για κάθε μουσικό φθόγγο και να "ζωγραφίσουν" κάτι χρησιμοποιώντας αυτά τα "χρώματα" στο πιάνο.

Μετά τους έλεγαν να διηγηθούν μια ιστορία παίζοντάς την στο πιάνο (με τον τρόπο που έπαιξε ο ανιψιός σου).

Ένα παιδί λοιπόν είπε (και έπαιξε) μια ιστορία στην οποία ένας μάγος περπατούσε στο δάσος και είδε ένα ελάφι.

Του φάνηκε πολύ όμορφο και μεταμορφώθηκε σε ελάφι.

Μετά είδε μια πεταλούδα. Του άρεσε τόσο πολύ που μεταμορφώθηκε σε πεταλούδα.

Για να μην πολυλογώ, μεταμορφώθηκε σε αρκετά πλάσματα που του φάνηκαν όμορφα.

Όμως έφτασε βράδι και κουράστηκε να μεταμορφώνεται, έτσι αποφάσισε να μεταμορφωθεί στον εαυτό του!

Πες μου τώρα εσύ ότι αυτή η παιδική ιστορία δεν είναι καθαρή ψυχανάλυση (για να μην μιλήσω για τις κοινωνιολογικές θεωρίες των ρόλων), από ένα παιδί που αφέθηκε ελεύθερο να εκφραστεί!

[LK]

Σπύρο Καλή Χρονιά.

Συμφωνώ σε όλα τα ανωτέρω. Ειδικά δε ως προς αυτό:

Πέρα από το θέμα των παιδιών και πάνω σε αυτό που θέτεις, περί περιορισμών που θέτουν οι φόρμες και τα κλισέ, συμφωνώ απολύτως. Ελεύθερος δημιουργός, για μένα, είναι αυτός που λειτουργεί εκτός περιορισμών και μάλιστα καταστρατηγεί τους κανόνες, όχι για να αποδείξει ότι μπορεί, αλλά απλώς γιατί μπορεί.

 

Ναι αυτό ισχύει έτσι ακριβώς όπως είναι διατυπωμένο, σε ΟΛΑ τα θέματα.

Π.χ. κλασσική ερώτηση στο forum:

Τι μικρόφωνο να χρησιμοποιήσω για να ηχογραφήσω ταμπούρο;

Και έρχεται η «αυτοματοποιημένη» απάντηση: Shure SM57.

Ναι , οκ , αυτή η απάντηση έχει μια σειρά λογικών σκέψεων και εφαρμοζόμενων πρακτικών, σε σημείο που έγινε (η απάντηση- λόγω του λογικού υπόβαθρου ) industry standard .

Και εγώ λέω, και αν χρησιμοποιήσω για το ταμπούρο άλλο μικρόφωνο (τελείως διαφορετικό, ξέρω εγώ τι;..... μικρόφωνο φυσαρμόνικας λέω τώρα)  ΠΟΙΟΝ πειράζει;

Γιατί να εγκλωβίζομαι σε μια «λογική», η οποία δεν με δεσμεύει απαραίτητα, εκτός αν θέλω ή προσπαθώ να έχω έναν πολύ συγκεκριμένο ήχο.

 

Πες μου τώρα εσύ ότι αυτή η παιδική ιστορία δεν είναι καθαρή ψυχανάλυση (για να μην μιλήσω για τις κοινωνιολογικές θεωρείες των ρόλων), από ένα παιδί που αφέθηκε ελεύθερο να εκφραστεί!

Σοκαριστικά, η απάντηση είναι: « ΝΑΙ, είναι»