Who by fire - S.Rollins/L.Cohen

[longshadow]

[trolley]

Κατ' αρχήν, σόρυ για το "τσουβάλιασμα". Είναι ένα ελάττωμα του γραπτού λόγου να "ακούγεται" πιο σίγουρος απ' ότι πραγματικά είναι.

 

Επί της ουσίας:

 

ΥΓ. Όταν λες τραγουδοποιία, εννοείς τη συμμετοχή τους σαν σολίστες σε τραγούδια άλλων ή το να συνθέτουν δικά τους;

 

Εννοώ ότι σπανίως (σπανιότατα) επιλέγουν να ενσωματώσουν την τραγουδοποιία σαν σημαντικό μέρος της καριέρας τους. Δεν εννοώ ότι το κάνουν από ανικανότητα, αλλά επιλέγοντας να το κάνουν. Ο Metheny ειδικά, έχει πολλές συμμετοχές σε δίσκους άλλων (και απολαμβάνω να τον ακούω να κάνει τα μαγικά του στους δίσκους του Bruce Hornsby π.χ.) αλλά δικό ΤΟΥ δίσκο με τραγούδια δεν έχει. Όπως ήδη έγραψα το ίδιο συμβαίνει με την μεγάλη πλειοψηφία των αυτοσχεδιαστών της τζαζ που έχω γνωρίσει σαν ακροατής.

 

Θα πει ίσως κάποιος "και τι έγινε;"... "Τίποτε" δεν έγινε, απλώς επειδή η αφορμή για τη συζήτηση ήταν ακριβώς μία προσπάθεια σύμπραξης ανάμεσα σε έναν κατ' εξοχήν αυτοσχεδιαστή με έναν κατ' εξοχήν μη-δεξιοτέχνη, μη-αυτοσχεδιαστή τραγουδοποιό, έκρινα ότι υπήρχε χώρος για το σχόλιό μου.

 

@Nestoras @Igbesios

Η εκτέλεση που εννοούσα είναι των Coil. Κατανοώ ότι αυτό μπορεί να προκαλεί χαμόγελα, αλλά η επιλογή μου είναι απόλυτα συμβατή με την ηλικία μου (κοινώς, ήμουν 21 χρονών όταν οι Coil ηχογράφησαν το τραγούδι). Επίσης, θεωρώ ότι είναι η μόνη εκτέλεση στην οποία όντως αποδίδεται ο θεοσκότεινος και τρομακτικός χαρακτήρας των στίχων (στους οποίους περιγράφονται διάφορες πιθανές αιτίες θανάτου).. "Κάποιος από φωτιά, κάποιος από νερό, κάποιος κατά τη διάρκεια της νύχτας, κάποιος μέσα στην ημέρα, κάποιος εξ΄άνωθεν εντολής, κάποιος ένεκα τινός που άκουσε... και ποιου.. την επίσκεψη... να ανακοινώσω;".

 

Δεδομένου ότι το τραγούδι έχει παραδοσιακές ρίζες, εύκολα μπαίνει κανείς στο τριπάκι ότι είναι λίγο φολκλόρ, όμως στην εκτέλεση των Coil υπάρχει υπέρβαση, με τα φωνητικά του Marc Almond να βρίσκονται μόνιμα ανάμεσα στην κραυγή αγωνίας και ηδονής (απίστευτος τύπος). Υπέρβαση τέτοιας κλάσης που (εντελώς ειλικρινά) δε θυμάμαι πλέον την αρχική εκτέλεση (νομίζω ότι ήταν στο New Skin For The Old Ceremony).

 

:)

 

[ez]

Εννοώ ότι σπανίως (σπανιότατα) επιλέγουν να ενσωματώσουν την τραγουδοποιία σαν σημαντικό μέρος της καριέρας τους. Δεν εννοώ ότι το κάνουν από ανικανότητα, αλλά επιλέγοντας να το κάνουν. Ο Metheny ειδικά, έχει πολλές συμμετοχές σε δίσκους άλλων (και απολαμβάνω να τον ακούω να κάνει τα μαγικά του στους δίσκους του Bruce Hornsby π.χ.) αλλά δικό ΤΟΥ δίσκο με τραγούδια δεν έχει. Όπως ήδη έγραψα το ίδιο συμβαίνει με την μεγάλη πλειοψηφία των αυτοσχεδιαστών της τζαζ που έχω γνωρίσει σαν ακροατής.

 

Θα πει ίσως κάποιος "και τι έγινε;"... "Τίποτε" δεν έγινε, απλώς επειδή η αφορμή για τη συζήτηση ήταν ακριβώς μία προσπάθεια σύμπραξης ανάμεσα σε έναν κατ' εξοχήν αυτοσχεδιαστή με έναν κατ' εξοχήν μη-δεξιοτέχνη, μη-αυτοσχεδιαστή τραγουδοποιό, έκρινα ότι υπήρχε χώρος για το σχόλιό μου.

 

Συμφωνώ και νομίζω έχεις δίκιο.

Απλά να πω ότι μεταξύ ανικανότητας κι επιλογής υπάρχει ευρύ πεδίο...

Ίσως χωρίς να το καταλαβαίνεις (απ'όσο ξέρω δεν είσαι μουσικός{;}) στρίβεις το μαχαίρι σε μιά πληγή πολλών καλλιτεχνών, αυτή της ετικέττας.

Ειδικά όταν μιλάμε για μουσικούς με αδιαμφισβήτητο ταλέντο και ικανότητες, είναι ένα πεδίο δύσκολο, αγχωτικό, που φέρνει ανασφάλειες κι ερωτήματα που "τρώνε" την ψυχή.

Το ακροατήριο, οι εταιρίες, οι μάνατζερς, ο τύπος, θέλουν κάτι που να μπορούν να το κατηγοριοποιήσουν, να είναι οριοθετημένο και "τακτοποιημένο". Αυτό, πολλές φορές έρχεται σε σύγκρουση με την δημιουργικότητα και τις αναζητήσεις των καλλιτεχνών, που τελικά -πλην εξαιρέσεων- αργά η γρήγορα θα "οχυρωθούν" πίσω απο κείνο που ξέρουν καλά, που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ή να τους το πάρουν...

Απο την άλλη, στο τέλος φαίνεται πως ο καθένας είναι σάμπως "φτιαγμένος" για κάτι, εκεί λάμπει κι εκεί ξαναγυρνάει. Απλά για μερικούς τα παράθυρα να κοιτάξουν και κάπου αλλού είναι σφαλιστά, κάποιοι απλώνουν το χέρι, λίγοι τ'ανοίγουν, οι περισσότεροι δεν βρίσκουν καν το κουράγιο να προσπαθήσουν.

Η διαδρομή στα μονοπάτια της τέχνης αποκαλύπτει θαυμαστά πράγματα για κείνους που επιμένουν, παράλληλα όμως ξεγυμνώνει και φανερώνει και όσα σκάρτα κουβαλάμε μέσα μας, την ανεπάρκεια, την τυχόν ματαιοδοξία, τη θνησιγένεια, κι αυτά είναι φόβος, που δύσκολα αναμετριέσαι μαζί του.

[longshadow]

Άρα το συμπέρασμα ποιό είναι?

 

Ότι οι τραγουδοποιοί επιλέγουν να γράφουν τραγούδια απο το να αυτοσχεδιάζουν ενώ οι αυτοσχεδιαστές επιλέγουν τον αυτοσχεδιασμό αντί της σύνθεσης τραγουδιών?

 

Άρα και οι γάτες επιλέγουν το νιάου-νιάου στα κεραμίδια? :D ;D ;D

 

Εμένα πάντως μου άρεσαν αυτά τα "παντρέματα" που έκανε το night music.

Ας μην ξεχνάμε οτι γίνονταν μόνο για την εκπομπή και ο μόνος λόγος που ένωναν τις δυνάμεις τους δύο οι περισσότεροι καλλιτέχνες ήταν το ότι τύχαινε να είναι καλεσμένοι στο ίδιο επεισόδιο.

Ήταν μάλλον ένα στοίχημα, ένας πειραματισμός των συντελεστών της εκπομπής, το να φέρουν κοντά κάποιους καλλιτέχνες που δεν επρόκειτο ποτέ να συνηπήρχαν χωρίς την εκπομπή και ταυτόχρονα να περάσουν και το μύνημα οτι η μουσική είναι μία. (έτσι πιστεύω εγώ τουλάχιστον οτι το έβλεπαν)..

 

Φυσικά σε άλλους θα αρέσει το όποιο αποτέλεσμα, σε άλλους όχι, εγω σαν ιδέα πάντως το έβρισκα ενδιαφέρον...

 

Ναι, έχει δίκαιο ο τρόλευ, δεν "ταιριάζει" το σόλο του rollins με το κομμάτι, τουλάχιστον με αυτό που φαντάζομαι θα είχε στο μυαλό του ο συνθέτης...

Μα αυτό όμως είναι που το καθιστά ιδιαίτερα ενδιαφέρον.

Είναι ένα πειραματικό jam θυμίζω, όχι μιά δισκογραφική δουλειά και στον rollins έχει ζητηθεί εδώ να παίξει τον ρόλο του εαυτού του κι όχι κάποιου άλλου...

[Nestoras]

... αλλά επειδή με 'σένα κανείς άκρη δεν βγάζει, μπορεί να εννοείς και την εκτέλεση των Coil οπότε. ;D

@Nestoras @Igbesios

Η εκτέλεση που εννοούσα είναι των Coil. Κατανοώ ότι αυτό μπορεί να προκαλεί χαμόγελα, αλλά η επιλογή μου είναι απόλυτα συμβατή με την ηλικία μου (κοινώς, ήμουν 21 χρονών όταν οι Coil ηχογράφησαν το τραγούδι).

Όταν έγραψα τα περί άκρης, ήμουν 75% σίγουρος ότι αυτούς εννοούσες. Στη 10ετία του '80 που ήμουν και 'γω νεανίας, είναι γεγονός ότι είχα κάνει μια στροφή από τα παραδοσιακά μου ακούσματα και άκουγα τα λεγόμενα μετα-πανκ, new wave συγκροτήματα. Μάλιστα δε, έπαιζα και με το new wave τρίo τους Aids. H σκηνή εκείνη είχε γεννήσει αριστουργήματα, τα οποία και τώρα ακόμη ακούω και συγκινούμαι, αλλά δεν μπορώ να πω πως άλμπουμ σαν το Scatology ή το Horse Rotorvator θα έπαιρναν το δρόμο να εισέλθουν στη δισκοθήκη μου*.

 

 

 

*Η οποία είναι πολυποίκιλη και ιδιαιτέρως μεγάλη. ;)

[trolley]

Άρα και οι γάτες επιλέγουν το νιάου-νιάου στα κεραμίδια? :D ;D ;D

 

Όσο και αν ακουστεί περίεργο (το να είμαι τόσο συγκαταβατικός, εννοώ :)) θεωρώ ότι στην ειρωνεία της διατύπωσής σου, βρίσκεται το point που προσπαθώ να κάνω. Δηλαδή, ο καθένας εκεί που τάσσεται, σύμφωνα με τη φύση του και τις ικανότητές του. Οι τραγουδοποιοί, οι αυτοσχεδιαστές, και ασφαλώς οι γάτες εξαργυρώνουν τις επιταγές της φύσης τους και οι ρόλοι τους δεν είναι εναλλάξιμοι.

 

Τα δε "παντρέματα" (της συγκεκριμένης μουσικής εκπομπής, αλλά και αλλού) όσο και αν διέπονται από αγαθές προθέσεις, δεν παύουν να είναι τηλεοπτικό προϊόν που υποχρεωτικά απευθύνεται και σε άσχετους. Οπότε, όταν έχεις έναν "θεό" όπως τον Κόεν, για να ισορροπήσεις τις εντυπώσεις, πρέπει να βάλεις απέναντι έναν άλλο "θεό" όπως τον Ρόλινς (άσχετα με το ότι ο Σάνμπορν, είναι βέβαιο ότι θα είχε υπηρετήσει το τραγούδι καλύτερα).

 

Πάλι για την ιστορία, η μόνη σύμπραξη αμιγώς τζαζ συνόλου που έχω υπ'όψιν μου να έχει λειτουργήσει επί σκηνής, σε συνδυασμό με αμιγώς τραγουδιστικό υλικό, είναι στην περίπτωση της Τζόνι Μίτσελ (στον δίσκο "Shadows And Light"), το οποίο το εκλάμβανα πάντοτε ως ένδειξη του πόσο σπάνιο είναι να συμβεί κάτι τέτοιο ή (αν θέλετε) πόσο υψηλό πρέπει να είναι το επίπεδο όλων των συμμετεχόντων προκειμένου να συμβεί.

 

H σκηνή εκείνη είχε γεννήσει αριστουργήματα, τα οποία και τώρα ακόμη ακούω και συγκινούμαι, αλλά δεν μπορώ να πω πως άλμπουμ σαν το Scatology ή το Horse Rotorvator θα έπαιρναν το δρόμο να εισέλθουν στη δισκοθήκη μου*.

 

Καλά... αυτό ξαναπές το διότι και τα δύο είναι προ-πολλού εξαντλημένα και πανάκριβα :). Εγώ (που πριν μερικά χρόνια ξεκίνησα την ψηφιακή ανασύσταση της δισκοθήκης που είχα τη δεκαετία του '80), ακόμη δεν έχω καταφέρει να ξετρυπώσω κάποιο με τα πρωτότυπα εξώφυλλα. Βλέπεις, πέρασα και εγώ μία περίοδο απόρριψης των ακραίων ακουσμάτων εκείνης της περιόδου, μέχρι να συνέλθω. :) :)

 

Όπως και αν έχει, αυτή τη περίοδο δεν ακούω ούτε Κόεν, ούτε Coil, αλλά αυτό δεν επηρρεάζει (ελπίζω) την ικανότητά μου να διατυπώνω απόψεις για οτιδήποτε με απασχολεί κριτικά. Σε αυτό το πλαίσιο, θεωρώ το Horse Rotorvator να είναι ένα αριστούργημα για την εποχή του και το πλαίσιο του μουσικού είδους που σχεδόν εφηύραν αυτοί οι τύποι. Η εκφραστική ελευθεριότητα της περιόδου (μαζί με τις εννίοτε γκροτέσκες απολήξεις της) μου λείπει αφάνταστα.

 

Ίσως χωρίς να το καταλαβαίνεις (απ'όσο ξέρω δεν είσαι μουσικός{;}) στρίβεις το μαχαίρι σε μιά πληγή πολλών καλλιτεχνών, αυτή της ετικέττας.

 

Χαίρομαι που βρίσκεις τη συζήτηση ενδιαφέρουσα. Οπωσδήποτε δεν έχω την πρόθεση να στρίψω κανένα μαχαίρι, πάντως.

 

Μία διευκρίνηση μόνο: η πάλαι-ποτέ διατυπωθείσα και συχνά μνημονευόμενη δήλωσή μου ότι "δεν είμαι μουσικός", οφείλεται σε προσωπική σεμνότητα αλλά και συναίσθηση των πενιχρών δεξιοτήτων που έχω αναπτύξει τις τελευταίες δεκαετίες, αφού επέλεξα να βιοπορίσω κάνοντας κάτι άσχετο με τη μουσική. Σε μία χώρα που "είσαι ότι δηλώσεις", επέλεξα γύρω στα 30 μου να μην ενημερώνω νέους γνωστούς και φίλους για το εύρος των μουσικών ασχολιών μου, ακριβώς διότι αισθάνθηκα ότι δεν δικαιούμαι να το κάνω.

 

Έχοντας απεμπολήσει (λόγω ηλικίας) τη δυνατότητα να γίνω δεξιοτέχνης σε οποιοδήποτε μουσικό όργανο, ασχολούμαι με τη μελέτη διαδικασιών και τεχνικών σύνθεσης που δεν προϋποθέτουν δεξιοτεχνία, για μουσικά είδη που με ενδιαφέρουν. Και οι γνώσεις μου σε αυτά τα θέματα είναι κάθε άλλο παρά ευκαταφρόνητες.

 

Είμαι τόσο μουσικός όσο ένα "μουσικό" κουτί, και επίσης είμαι αρκετά χρόνια σε αυτή την ιστορία ώστε να μπορώ να συμμετέχω σε τέτοιες συζητήσεις, αρκεί να μην είναι παρέα μας ο Στοκχάουζεν και ο Κλάους Σούλτσε.

 

:)

 

 

[bloody_sunday]

Ο Metheny ειδικά, έχει πολλές συμμετοχές σε δίσκους άλλων (και απολαμβάνω να τον ακούω να κάνει τα μαγικά του στους δίσκους του Bruce Hornsby π.χ.) αλλά δικό ΤΟΥ δίσκο με τραγούδια δεν έχει.

Εννοείς τον Pat Metheny? Eίσαι βέβαιος?

[marathon]

Εννοείς τον Pat Metheny? Eίσαι βέβαιος?

Δεν εννοείς αυτόν με την Anna Maria Zopek...

[trolley]

Εννοείς τον Pat Metheny? Eίσαι βέβαιος?

 

Ναι. Είμαι φανατικός οπαδός της δουλειάς του Hornsby και επίσης φανατικός οπαδός του ήχου του Metheny, οπότε ούτε τα credits δεν είχε χρειαστεί να κοιτάξω...

 

Δυστυχώς δεν μπόρεσα να σου βρω βίντεο να ακούσουμε, όμως δες το παρακάτω:

 

Bonzai: What's the story with your playing with Bruce Hornsby?

 

Metheny: I've spent so much time as a leader, as someone who dreams up ideas and then gets a bunch of people to help me make it happen. [With Bruce] I welcomed the opportunity of working with someone who has a strong musical vision - I liked the challenge of it, and also I try to come into a situation like that with a lot of sympathy for what the leader of the date is trying to achieve and also knowing for myself just how hard it is to make good records, just what they're up against. I think in a best-case scenario, when you hire someone like me who is also a bandleader and a person who makes his own records, too, you not only get their musical expertise but you get their understanding and feedback. I know I always enjoy it when some strong individual comes in and contributes to one of my dates. It's not something I do a whole lot because I'm very particular about who I play with.

 

(απόσπασμα από τη σελίδα http://hepcat1950.com/pmivmix1.html)

 

Επίσης, μια και το πιάσαμε ο Metheny είναι επίσης ένας από τους πρωταγωνιστές στο Shadows And Light της Μίτσελ, που μνημόνευσα πιο πάνω.

 

[trolley]

A.. να και ένα βίντεο:

 

http://www.artistdirect.com/video/harbor-lights/43734