Τι είναι τελικά το Έντεχνο ?

[menelaos]

Ε, κλασικό θέμα πλέον :) Είναι ένα είδος μουσικής, τώρα το αν λέγεται έντεχνο, άτεχνο ή κομωτηρίου είναι άσχετο θέμα, είναι απλά το όνομα της μεταβλητής. Γιατί να ασχολούμαστε τόσο με το αν θα πούμε τη μεταβλητή x, y ή z όταν η όλη ουσία της βρίσκεται στην τιμή της (στο περιεχόμενό της) και όχι στο όνομά της;

[diSco]

κατα την γνωμη μου αν δεις καλλιτεχνη να του πετανε λουλουδικο τοτε αυτος αυτοματως διαγραφεται απο την λιστα των εντεχνων :lol:

[block]

Η ιδέα είναι ότι το έντεχνο τραγούδι φτιάχνεται από ανθρώπους που έχουν θεωρητική μουσική κατάρτιση' date=' σεβασμό γι' αυτήν, επίγνωση του έργου των μεγάλων μουσουργών του προηγούμενου αιώνα και απευθύνονται σε μία μερίδα κοινού που έχει τα αντίστοιχα χαρακτηριστικά και ενδιαφέροντα.

 

Όπως είπαμε ήδη, ο όρος είναι δημοσιογραφικός - στην πραγματικότητα όλη η μουσική είναι έντεχνη.[/quote']

 

H μόνη απάντηση με τοποθέτηση !!!!! και κατά ένα μέρος σωστή

 

 

 

Λέγεται ότι έντεχνη είναι η μορφή κάποιων τραγουδιών που είναι βασισμένα σε στοιχεία του λάου πχ δημοτικό τραγούδι , τα οποία είναι αποτυπωμένα σε παρτιτούρες .

[vangelisorfas]

Γιατί να ασχολούμαστε τόσο με το αν θα πούμε τη μεταβλητή x' date=' y ή z όταν η όλη ουσία της βρίσκεται στην τιμή της (στο περιεχόμενό της) και όχι στο όνομά της;[/quote']

 

Πολύ σωστή παρατήρηση...

 

Έτσι όπως έχω καταλάβει εγώ την έννοια, έντεχνο ΤΡΑΓΟΥΔΙ και ΟΧΙ μουσική, είναι αυτό που δεν είναι προκατ. Που δείχνει ότι είναι αυθεντικό, ότι γράφτηκε λόγω κάποιων ερεθισμάτων και όχι απλά για να γραφτεί. Το έντεχνο τραγούδι μπορεί να συνοδεύεται από ήχους Jazz, rock, house... Έντεχνα τραγούδια έχει δημιουργήσει ο Δεληβοριάς και ο Περίδης, αλλά και ο Παυλίδης ή ο Κων/νος Β. Αντίστοιχα στο ίδιο μουσικό είδος (αλλά μή-έντεχνα είναι οι Δυτικές συνοικίες ή τα beatάκια του Φοίβου)

 

Η διαφορά του Παυλίδη ή του Αγγελάκα από τις Δυτικές Συνοικίες είναι και η διαφορά του έντεχνου από το μή-έντεχνο!

 

Τώρα αυτά περί βιολιού, κιθάρας, βαριεστημάρας κτλ μου φαίνονται λίγο επιφανειακά! :roll:

[Abraxas]

¶ντε να απαντήσω και εγώ... λοιπόν' date=' είναι δημοσιογραφικός όρος, ο οποίος υποστηρίχθηκε/υποστηρίζεται από μερίδα δημιουργών οι οποίοι προσπαθούν να διαχωρίσουν τη δουλειά τους από την άλωση που συντελείται στα σκυλάδικα. Έτσι, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης θεωρείται "έντεχνος", ενώ η Βανδή θεωρείται "μη-έντεχνη". Η ιδέα είναι ότι το έντεχνο τραγούδι φτιάχνεται από ανθρώπους που έχουν θεωρητική μουσική κατάρτιση, σεβασμό γι' αυτήν, επίγνωση του έργου των μεγάλων μουσουργών του προηγούμενου αιώνα και απευθύνονται σε μία μερίδα κοινού που έχει τα αντίστοιχα χαρακτηριστικά και ενδιαφέροντα.

 

Όπως είπαμε ήδη, ο όρος είναι δημοσιογραφικός - στην πραγματικότητα όλη η μουσική είναι έντεχνη.[/quote']

 

Αν και σαφής και τυπικά σωστή η τοποθέτησή σου, λόγω της αναφοράς στον Ιωαννίδη (που είναι πολύ μεταγενέστερος από την αρχική χρήση του όρου) μπορεί να μπερδέψει τα πράγματα για τους νεώτερους.

 

Ως συμπλήρωμα λοιπόν: η έκφραση εφευρέθηκε αρκετά παλιότερα, σε πιο χαλεπούς καιρούς για να δώσει άλλοθι σε μια γενιά, κατά κανόνα, 'πολιτικοποιημένων' δημιουργών και ερμηνευτών (Νταλαράκος, κλπ), και κατά την ΟΤΤΜΓ αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού που λένε οι αγγλοσάξωνες 'adding insult to injury'.

 

Δηλαδή, και καλά, οι συνθέτες αυτοί και οι ερμηνευτές, αντλώντας καταρχήν από τη λαϊκή και δημοτική παράδοση, ωστόσο εμπλουτίζουν την τελευταία με τα στοιχεία εκείνα που θα την έκαναν αποδεκτή στη συνείδηση των μουσικόφιλων, με την ακαδημαϊκή έννοια της λέξης.

 

Υπονοείται, από τη μία, ότι η παράδοση του λαϊκού και του δημοτικού τραγουδιού είναι σεβαστή και άξια διατήρησης, πλην όμως χρήζει μουσικού και στυλιστικού καλωπισμού.

 

Σε απλά ελληνικά: άλλα ντάλλα τα μεγάλα, της Παρασκευής το γάλα.

 

Δηλαδή όταν ο Πετρολούκας Χαλκιάς παίζει ένα παραδοσιακό ηπειρώτικο μοιρολόι στο κλαρίνο του (και προσωπικά μου σηκώνεται η τρίχα κάγκελο) δεν μετέχει της έννοιας του εντέχνου, ενώ αν παίξει σε ένα κομμάτι του Θάμνου Μικρούτισκου (τυχαία η αναφορά των ονομάτων πάντα, είναι σαφές εξάλλου ότι δεν αντιστοιχούν σε υπαρκτά πρόσωπα 8) ), τότε αίφνης γίνεται έντεχνος.

 

Φανταστείτει τι γέλιο θα ρίχναμε αν ο μακαρίτης Gatton έβγαινε και έλεγε ότι παίζει 'έντεχνη country'. Ή αν βγει ο Greg Koch και δηλώσει ότι το στυλ του είναι 'έντεχνο μπλουζ'.

 

Προφανώς για κάποιους είναι πολύ δύσκολο να δηλώσουν, όταν τους ρωτάνε, ότι προσπαθούν να κάνουν 'καλή μουσική', οπότε αυτές οι πολιτικάντικες ταμπέλες και ταμπελίτσες θα συνεχίσουν να οδηγούν σε ερωτήματα σαν αυτού του thread.

[trolley]

Συμφωνώ απολύτως, αλλά πρέπει να σκεφτούμε και κάτι άλλο: ότι όπου καπνός υπάρχει και φωτιά. Εμένα προσωπικά η ιδέα του "έντεχνου" μου φαίνεται λίγο κωμική, αλλά (απ' την άλλη) δεν είμαι σίγουρος ότι πρέπει να μεφθούν όλοι εκείνοι που θέλουν να κρατήσουν τις αποστάσεις τους από αυτό που σήμερα νοείται ως λαϊκό τραγούδι.

 

Πως να βαφτίσουν τη δουλειά τους; Πως να την αποκαλούν; Η λέξη "έντεχνο" κοιταγμένη από αυτή την άποψη είναι τόσο κατάλληλη (ή ακατάλληλη) όσο οποιαδήποτε άλλη λέξη, όσο η λέξη "ροκ" π.χ.

 

Τελικά ίσως είναι πιο απλό να κρίνουμε το δένδρο από τα φρούτα του: αν κάτω από την ταμπέλα του "έντεχνου" έχουμε καλή μουσική, τότε ζήτω το έντεχνο. Αν κάτω από την ταμπέλα του "μη-έντεχνου" έχουμε... αυτό που έχουμε, τότε ας πάει στον αγύριστο.

[Lost_Highway]

Τον όρο "έντεχνο" τον επινόησε/πλάσαρε ο Χατζιδάκις, αν δεν κάνω λάθος, την περίοδο που έγραφε το "χαμόγελο" (νομίζω μέσα δεκαετίας '60). Το γιατί και πώς είναι, πλέον, άλλου παπά ευαγγέλιο.

&

Σήμερα είναι ένα πολύ ωραίο προσωπείο που φοράνε όσοι είναι κατά βάθος σκυλάδες (με την αισθητική έννοια του όρου), αλλά ντρέπονται για αυτό (βλπ. Τσαλιγοπούλου, Κότσιρας, Λειβαδάς, Πυξ Λαξ παρέα με τα αποφάγια τους&κλπ). Και φυσικά αυτός ο διαχωρισμός βολεύει και τις εταιρείες για να δημιουργείται η ψευδαίσθηση στον καταναλωτή ότι "επιλέγει" μπουαχαχαχα...

&

Ας ακούσουμε μουσική που γουστάρουμε κι ας τη&ονομάζουν όπως θέλουν οι "ειδήμονες".

[Abraxas]

Πως να βαφτίσουν τη δουλειά τους; Πως να την αποκαλούν; Η λέξη "έντεχνο" κοιταγμένη από αυτή την άποψη είναι τόσο κατάλληλη (ή ακατάλληλη) όσο οποιαδήποτε άλλη λέξη' date=' όσο η λέξη "ροκ" π.χ.

[/quote']

 

Για να πάρουμε ένα παράδειγμα από τους παραπάνω, Danny Gatton --> Redneck Jazz. ¶νευ πραγματικής 'σημασίας' και με αρκετό αυτοσαρκαστικό χιούμορ.

 

Χιούμορ και αυτοσαρκασμός: Ποιότητες που αποτελούν άγνωστες λέξεις στους -κατά δήλωση- έντεχνους.

[Lost_Highway]

Χιούμορ και αυτοσαρκασμός: Ποιότητες που αποτελούν άγνωστες λέξεις στους -κατά δήλωση- έντεχνους.

 

Πολύ σωστό.

 

Ουσιαστικά, η λέξη-όρος "έντεχνο" αντικαθιστά με πονηριά (και εύστοχα) τις λέξεις "άοσμο", "άχρωμο" κλπ.

Έτσι έχουμε και συνδυασμούς:

 

πχ έντεχνο ροκ=Μιλτιάδης Πασχαλίδης

έντεχνο ποπ=Χατζηγιάννης

(1000 φορές προτιμότερος ο "ευθύς" Ρουβάς, παρά κάποιος που θέλει να γίνει Ρουβάς, αλλά να πουλάει και "ποιοτική" (μπουαχαχα) μούρη)

[kaefros]

Το καλούμενο έντεχνο ελληνικό τραγούδι έχει τις ρίζες του στις δεκαετίες του 60, 70. Ήταν μια περίοδος στην οποία η πολιτική κατάσταση στην ελλάδα ήταν αρκετά μαύρη. Χούντα, στρατοδικεία, ΚΥΠ, λογοκρισίες, απαγορευμένη μουσική κ.λ.π. Συνθέτες- τραγουδοποιοί εκείνης της περιόδου ήταν ο Θοδοράκης, ο Λοΐζος, ο χατζιδάκης, ο Μαρκόπουλος και άλλοι. Η μουσική τους περιείχε πολλά πιο "μελετημένα" στοιχεία όπως πιο πλούσιες και περίτεχνες δομές, ασυνήθιστους ρυθμούς (βλ. Μαρκόπουλος) και γενικά είχαν πίσω τους πολύ δουλειά όχι μόνο στη μορφή αλλά και στο περιεχόμενο. Ακόμα σε πολλά από αυτά τα τραγούδια συμμετήχαν πολλοί ερμηνευτές που δεν νιαούριζαν απλά (Ξυλούρης, Νταλάρας κ.λ.π.). Αντλούσε πολύ από την Λαϊκή μουσική (Τσιτσάνης, ρεμπέτικο, παραδοσιακή-δημοτική μουσική) και όχι από την "εμπορική" μουσική της εποχής, π.χ. αρχοντορεμπέτικο και γενικώς μουσική που ενέκρινε και στήριζε το πολιτικό καθεστώς. Ένα άλλο στοιχείο που ρίζωσε στο έντεχνο ήταν στοιχουργικά η μελλοποίηση πολλών μεγάλων ποιητών. Ποιήματα του Ρίτσου, του Ελύτη, του Βάρναλη, του Καββαδία, του Γκάτσου έγιναν τραγούδια που τα (όχι σιγο-)Βροντοτραγουδούσε ο ελληνικός λαός. Ακόμα οι στίχοι που γράφονταν για πολλά τραγούδια ήταν αρκετά υψηλής ποιητικής αξίας. Τα τραγούδια αυτά κατα συνέπεια ήταν πολλιτικοποιημένα και σε πολλές περιπτώσεις απαγορευμένα αλλά τα τραγουδούσε σχεδόν όλος ο ελληνικός λαός και μέσα στη χώρα μας αλλά και στην ξενιτιά.

Να μην μας διαφεύγει εδώ ότι τα τραγούδια αυτά εκτός από πλούσια και πρωτοπόρα μορφή είχαν και μεγάλο περιεχόμενο και βάθος.

Ο όρος έντεχνο στις μέρες μας αναφέρεται από τα μιντια μόνο στη μορφή η οποία μοιάζει με το τραγούδι που περιέγραψα στην αρχή. Απο πλευράς περιεχομένου στο αποκαλούμενο σήμερα έντεχνο έχουμε διάφορα κυρίως ευτελή πράγματα και λίγο πάνε παραπέρα. Γενικώς ο όρος χρησιμοποιήθηκε τότε για να δείξει μια κατηγορία δημιουργών με κάποια χαρακτηριστικά και σήμερα για να προσελκύσει κάποια κατηγορία ακροατών και να δώσει κύρος σε κάποιους "δημιουργούς" (βλ. Χατζιγιάννης).

Παρεπιπτόντως ενδεικτική του κλίματος του "έντεχνου" είναι η ταινία του Νίκου Κούνδουρου "Τραγούδια της Φωτιάς". Αναφέρεται στην περίοδο που έπεσε η Χούντα το '74 και περιέχει αποσπάσματα από τις συναυλίες που έγιναν στο στάδιο Καραϊσκάνη και στο Παναθηναϊκό στάδιο το Νοέμβρη του '74 όταν έπεσε η χούντα.