Μήπως έχω γίνει πολύ συντηρητικός; (Henry Kaiser & "experimental music"

[Lorda01]

Ο καλλιτέχνης πρέπει να σοκάρει το κοινό του, να το ταρακουνήσει, να το ξυπνήσει,

να το κάνει να σηκωθεί από τις καρέκλες του και να βροντοφωνάξει:

 

[move]ΤΙ Μ@ΛΑΚ#3Σ ΑΚΟΥΩ ΔΕΥΤΕΡΙΑΤΙΚΑ Ο ΑΝΘΡΩΠΑΣ!  ;D[/move]

 

 

 

[Mash the Sandwich]

Η όλη συζήτηση περί "πειραματικής μουσικής" είναι ατελείωτη και δεν νομίζω ποτέ να καταλήξει κάπου. Πάντα θα υπάρχουν τα στρατόπεδα των υπέρμαχων που λένε "εάν δεν καταλαβαίνεις μην μιλάς" και των αντιπάλων που λένε "αυτό το κάνω και εγώ". ( έπρεπε να τα παραθέσω ανάποδα  μιας και το ένα είναι απάντηση στο άλλο. Μάλιστα το να κάτσω να γράψω αυτή την παρένθεση μου παίρνει περισσότερο χρόνο από ότι αν το έκανα οπότε τώρα νιώθω περίεργα).

 

Σαφώς και αρκετά από τα δείγματα της πειραματικής μουσικής με την ευρεία έννοια απαιτούν γνώσεις και συνεπώς απευθύνονται σε εξειδικευμένο κοινό. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό καθώς από αυτούς που καταλαβαίνουν τι γίνεται, κάποιοι μουσικοί θα πάρουν ιδέες και θα τις κάνουν μουσική για ευρύτερο κοινό. Για εμένα τρανό παράδειγμα είναι οι kraftwerk που ξεκινώντας με krautrock καταβολές σπουδάζοντας μουσική, πήραν διάφορα "δύσπεπτα" μουσικά στοιχεία σύγχρονης κλασσικής, πρώιμης ηλεκτρονικής (πάλι σύγχρονων κλασσικών) και μινιμαλισμού και βγάλαν αποτελέσματα όπως το man machine ή το trans europe express. Επίσης παραδείγματα βρίσκουμε και στα 80ς κυρίως με noise rock Μπάντες. Είναι πολλά τα παραδείγματα μπαντών που ακούγανε πράγματα που φαντάζουν στα αυτιά του μέσου ακροατή ως θόρυβος αλλά τα εξελίξανε σε κάτι άλλο. Ακόμα και ο Frank Zappa που μπορείτε να βρείτε βίντεο του στα 60ς να κάνει μουσική με ένα ποδήλατο (παραπέμποντας σε John Cage). Είναι ορατό λοιπόν το πως η αμφισβιτήσιμης αξίας πειραματική μουσική, μπορεί μέσα από το πρίσμα ενός μουσικού να συμβάλλει στην εξέλιξη.

 

Από την άλλη, μεγάλο είναι το κοινό, που ακούει για να ακούει. Όλοι μας φαντάζομαι ξέρουμε άτομα που ακούνε τέτοια πράματα για να περνιούνται για πιο ψαγμένοι, πιο αβανγκαρντ και να ξεχωρίσουνε. Αυτό είναι μια πολύ συνηθισμένη συμπεριφορά μεν, μαλακισμένη δε. Σαφώς δεν αναιρείται το γεγονός πως τα άτομα αυτά είναι θύματα. Για μένα φοβερό παράδειγμα που φέρνει στην επιφάνεια την συμπεριφορά αυτή είναι οι αντιδράσεις περί της δουλειάς του Lou Reed "Metal Machine music". Μια δουλειά που δεν είναι ξεκάθαρο ακόμα αν ήταν κάποια καλοστημένη φάρσα ή όχι, βλέπουμε πως υπάρχουν άτομα που μπορεί να την ακούνε στο repeat μόνο και μόνο επειδή είναι Lou Reed. Δεν αντιλέγω ότι υπάρχει κόσμος που γουστάρει να ακούει θορύβους αλλά νομίζω ότι κατά πολύ η αξία του δίσκου έγκειται και σε αυτό. Ότι ένας γνωστός μουσικός έβγαλε κάτι τέτοιο χωρίς να ξεκαθαρίζει τους σκοπούς του.

 

Προσωπική μου άποψη είναι ότι η ερώτηση "μήπως έχω γίνει συντηρητικός" είναι ανούσια. Εαν ακούς κάτι και την βρίσκεις, καν' το. Εάν δεν γουστάρεις μην το κρίνεις απερίσκεπτα και αφοριστικά. Η μουσική είναι έκφραση και κάποιοι εκφράζονται έτσι. Άλλοι όχι. Κάποιοι άλλοι εκφράζονται έτσι και είναι δήθεν. Κάπου φαίνεται αυτό και κάπου αλλού όχι γιατί περνιέται ως γαμάτο. Σημασία έχει επίσης και τι παρουσιάζεις συνολικά ως μουσικός και το έργο σου. Έχει λόγο ύπαρξης η πειραματική μουσική; Ναι. Το εξήγησα και παραπάνω.

 

Τον συγκεκριμένο κύριο δεν τον ήξερα και δεν μπορώ να πω ότι μου είπε κάτι. Μιας και μιλάμε όμως για πειραματική κιθαριστική μουσική θα πρότεινα να τσεκάρετε τους Fred Firth και Marc Ribot.

[Sakis_Gallo]

για μενα ο coltrane (μια που αναφερθηκε) δεν ειναι "πειραματικος" αλλα προοδευτικος.

αλλα επειδη νιωθω οτι ολοι μας το "τραβαμε" θα καταλιξω σε αυτο που εαν θυμαμε καλα ειχε πει ο jon lee hooker: just go on with the music man....

[audiokostas]

...παίζουν 3 άτομα, εμένα μου φαίνεται σαν να τζαμάρουν σε τρία διαφορετικά κομμάτια ο καθένας... και κάποια στιγμή ο μπασσίστας με τον περκασσιονίστα  πέφτουν μαζί... και φωνάζει ενθουσιασμένος ο δεύτερος "μπράβο, αυτό είναι!!".  ::) ;D ;D

Σιγά τα ωά.

Εμείς το κάνουμε με 4 άτομα.

[odis13]

Συμφωνω σε γενικες γραμμες με αυτα που ειπαν οι Τerry και Mash. Προσωπικα ενιοτε ακουω "περιεργη" μουσικη, ειτε ειναι big satan, Ayler, Zorn ή δε ξερω τι. Ο συγκεκριμενος ομως, δεν μου ειπε τιποτα - μου φανηκε οτι παιζουν οτι να 'ναι for the sake of it, και οχι μεσα σε καποιο συγκεκριμενο πλαισιο πειραματισμου απο το οποιο ισως βγει κατι.

Πολυ φασαρια για το τιποτα κατα καποιον τροπο.

 

Υ.Γ. Tον Ribot θα τον δω την Παρασκευη, woop woop.

[blue]

όπως τα είπαν οι κύριοι, αλλά να συμπληρώσω οτι αν (εγω) πω οτι ακούω τέτοια μουσική θα εννοώ οτι μέσα σε κάποιους δίσκους υπάρχουν κάποια θέματα που αν δεν τα είχα ακούσει θα πίστευα οτι τα έχω στερηθεί. Αυτά δεν τα ονοματίζω "πειραματική" μουσική και δεν ξέρω τι είναι, αλλά εξαιτίας τους αποφεύγω να χαρακτηρίσω "είδη" (που δεν είναι είδη αλλά άλλη η κουβέντα για την κατηγοριοποίηση) και συνολικό έργο ενός.

 

Στο συγκεκριμένο παράδειγμα έχουμε ένα βιντεο τραβηγμενο σε σπιτι. Δεν μου κάνει γιατί δεν θα αναζητήσω να το ξανακούσω και το αφήνω εκεί, αλλά σε θεωρητικό επίπεδο μπορώ να επιχειρηματολογήσω και υπέρ της θέσης οτι είμαι άτεχνος και υπέρ της διατύπωσης του tus που λέει "ειναι γυφτια μαν ειναι γυφτιά, γραφεις μλκιες και μας γ@μας τα αυτιά" :D

 

Πισω στη σοβαρή διατύπωση, στο youtube υπαρχει πληθωρα από αντίστοιχες απόπειρες του Nels Cline, αλλά το δίσκο του Instrumentals νομίζω πρέπει να τον ακούσει ο καθένας (κιθαρίστας) και το περίεργο είναι οτι αναγνωρίζεις οτι χωρίς το ένα δεν θα μπορούσε να υπάρχει και το άλλο.