Κρίση και δισκογραφικό "ροκ"...

[Superfunk]

(υγ Τωρα δεν υπαρχουν ουτε ποδιες για να τις κατουρησει καποιος

ωστε να τις φιλησει καποιος αλλος..)

 

εχεις δικιο εχουν γινει κοστουμια και φορεματα Αρμανι (με δανεικα βεβαια παντα)....

 

Α,ρε κατακαημενο Σουλι.....

[bloody_sunday]

Να μία πολύ ενδιαφέρουσα κατ'εμέ ερώτηση, αν και νομίζω πως έχει τεθεί μ'έναν αδιεξοδικό χαρακτήρα...Εξηγώ: εφ'όσον τον εκτιμάμε πνευματικά, τότε κατά το μάλλον ή ήττον γνωρίζουμε και τις απόψεις του...ίσως θα ήταν καλύτερα να τεθεί το ερώτημα κάπως έτσι:

 

Εσείς ποιόν ελληνα τραγουδοποιό εκτιμάτε για το μουσικό του έργο και θα ενδιαφερόσασταν ειλικρινά να μάθετε τις απόψεις του επί των κοινωνικο-πολιτικών?

 

Γενικά δεν νομίζω πως σκεπτόμουν ποτέ έτσι για τους καλλιτέχνες, εκτός από ζητήματα που πάντοτε κέντριζαν το ενδιαφέρον μου όπως την ιρλανδέζικη Ματωμένη Κυριακή (που ήταν τρεις) ή που ανακάλυπτα μέσω τραγουδιών τους. Από τους Έλληνες, αν βρισκόταν κάποιος, θα έπρεπε υποχρεωτικά να είχε εξαιρετικά σπάνια προβολή με δηλώσεις, να ήταν χαμηλών τόνων και να μου είχε κάνει εντύπωση η γαλήνια ειλικρίνειά του και η οξυδέρκειά του. Χωρίς να έχω ασχοληθεί καθόλου ειδικά με τέτοιο ψάξιμο, ένας μόνο μου έρχεται στο μυαλό: o Γιάννης Αγγελάκας.

[sfaku]

Προσωπικά η πολιτική άποψη δεν με ενδιαφέρει για να συμφωνήσω απαραιτήτως με τον καλλιτέχνη που τη φέρει αλλά για να σχηματίσω πιο σφαιρική εικόνα για το έργο του (μπορώ να πω δευτερευόντως για τον ίδιο). Πάντως πολλών -Ελλήνων και ξένων- η πολιτική άποψη συνάγεται κατά κάποιο τρόπο από τους στίχους τους ακόμη και όταν δεν γράφουν κατεξοχήν πολιτικά τραγούδια (άσε που με μια ευρεία χρήση του όρου τα πάντα είναι εν δυνάμει πολιτικά).

 

Πάντως δεν έχω σε εκτίμηση τη στρατευμένη τέχνη, και αυτή δεν έχει καμία σχέση με το πολιτικό τραγούδι. Πολιτικό τραγούδι υπάρχει από την εποχή του Αρχίλοχου και είναι ένα κατεξοχήν προσωπικό τραγούδι, δηλαδή μία θέαση του κόσμου μέσα από τα μάτια του ανθρώπου-τραγουδοποιού και όχι υποταγή της ματιάς αυτής σε ένα ιδεολογικό πλέγμα. Όταν ο άνθρωπος φεύγει από το επίκεντρο δεν έχουμε τέχνη αλλά εμβατήρια.

 

Με βάση τα παραπάνω, ο καλύτερος πολιτικός δίσκος που έχω ακούσει τουλάχιστον τα τελευταία 10 χρόνια, είναι το Let England Shake της PJ Harvey.

 

Ο Αγγελάκας είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση, αν και μερικές φορές για τα δικά μου τα γούστα πάντα, νιώθω ότι παραγίνεται μεγαλόστομος. Τον εκτιμώ πάντως.

 

[funky_bassman]

Στην Ελλάδα δεν θα μπορούσε να βγει ένα τέτοιο συγκρότημα... Δεν θα είχε περισσότερο κοινό για να τα μασήσει... Είμαστε μικρή χώρα και δεν μπορείς να βρεις 3-4 μύρια να συμφωνήσουν στη μουσική... Και επίσης υπάρχουν ήδη τόσα συγκροτήματα που το κάνουν αυτό χρόνια και πολύ καλά ανεξάρτητα από δισκογραφικές:

Χασμα, Punx Romana, Χαος, Αντίδραση, Ολέθριο Ρήγμα, Μεθυσμένα Ξωτικά, Deus X Machina, Γενιά του Χάους, Ωχρά Σπειροχέτη, Ομίχλη, κ.α...

Θες σε hip hop?

Στοίχημα, FFC, Active Member, TXC, Flowjob, Μουσικοί Ισοβήτες, Ραψωδός Φιλόλογος, Frontal Attack, Λόγος Απειλή, Detro, Κριτής, Ρόδες, Fly By Wire κ.α...

Σου ακούγονται πολύ βαριά αυτά?

Μάλαμας, Θανάσης Παπακωνσταντίνου,Θάνος Μικρούτσικος, Τρύπες, Αγγελάκας, Γιάννης Χαρούλης κλπ...

Πας μπουζούκια και όλα αυτά σου ακούγονται βερεσέ? Υπάρχει ωραιότατα ο Σφακιανάκης...

 

Δεν νομίζω πως υπάρχει χώρος και για άλλους... Είτε στην δισκογραφία είτε πουθενά αλλού...

[faded]

Παρένθεση... Ένα καινούριο κομμάτι που είναι και όμορφο και κολλάει στο θέμα είναι το "ντου και ξύλο" από τη Μαρκέλλου.  Όχι πως δεν υπάρχουν και άλλα βέβαια...

Παρακάτω οι στίχοι μιας και στο youtube δεν το βρήκα.

 

Πάνω στο κόκκινο χώμα περπατάω ακόμα

και ακόμα εδώ στάζει το αίμα μου

Κάποιοι γδέρνουν μέρα νύχτα το δέρμα μου

 

Και περνάω εμπόδια, πληρώνω διόδια

σαν το Ταρζάν κρέμομαι από καλώδια

μα βουλιάζει ο μύθος μου, κάτι έχει το ύφος μου

κι ό,τι αξίζει από μένα είναι η ψήφος μου

 

Μα δε θα την πάρουν, δε θα τη δώσω

 

Ντου και ξύλο

ποιος με λύνει και ποιος μ' έχει δέσει

Ντου και ξύλο

η αδιαφορορία μου θα τον πονέσει

Ντου και ξύλο

κι αν δε μου χαρίζει λουλούδια

Ντου και ξύλο

θα του γράφω τραγούδια

 

Πάνω σε κάποιου το πτώμα περπατάω ακόμα

και ακόμα ξεδιψώ με το αίμα του

Μη πιστεύετε λέω το ψέμα του

 

Κι αν με ξεχνάει η ιστορία, με θυμάται η εφορία

να πληρώνω να τρώνε όλοι απ' τα ταμεία

και σουφρώνω τα φρύδια, απλώνω τα φίδια μου

κι όλους τους γράφω....

 

 

Υπάρχει νέο αίμα αλλά λίγοι (έως κανένας) θα "πορωθούν" ή θα προβληματιστούν  ακούγοντας πολιτικό στίχο σήμερα.  Δεν ενδιαφέρει γιατί είμαστε μαθημένοι να ακούμε ερωτοτράγουδα και αδιάφοροι να ασχοληθούμε με τα κοινά.  Επειδή κι εγώ νέος είμαι, βλέπω καθένας στην ηλικία μου να μένει στη θεωρία επί της θεωρίας (απλά να χουμε να λέμε απόψεις με φρου-φρου και μεταξωτές κορδέλες - κλασική ελληνική κουλτούρα) και στη μουσική (για να μην αναφέρω άλλες πτυχές) η μάζα θα προτιμήσει to mainstream-επαναστατικό-rock τύπου Μαχαιρίτσα, Ζουγανέλη, Παπακωσταντίνου, Δελιβοριά, Μουζουράκη κ.ο.κ. (μιλάμε για επανάσταση  :D)

 

Σόρρυ που γράφω πολλά αλλά με παραξενεύει που γύρω μου βλέπω μετρημένα τα άτομα που θα πετύχουν ένα τραγούδι panx romana, άσιμου, αγγελάκα ή οποιουδήποτε έχει να καταθέσει κάτι σοβαρό (ας μου επιτραπεί ο χαρακτηρισμός) και θα τεντώσουν τα αυτιά τους, θα σιγοτραγουδήσουν ή θα πουν "άκου τι λέει ο άνθρωπος".  Ψάχνοντας κάτι στο ράδιο 9/10 θα σταματήσουν στο μέλυδρον των πυξ-λαξ έστω κι αν στον άλλο σταθμό παίζει Σιδηρόπουλο (βέβαια ποιος ξέρει τα τραγούδια του σιδηρόπουλου... τεσπα)... Μας πέφτει πολύ βαρύ, και πάντα μας πέφτει βαρύ να ασχοληθούμε με κάτι πιο σοβαρό. Με απογοητεύουν αυτές οι συνήθειες και δείχνουν πόσο επιφανειακοί είμαστε σε κάποια πράγματα στην πράξη.

 

Μου έρχεται και σχετικό παράδειγμα να αναφέρω αλλά ήδη έχω γράψει πολλά αλλά και όλοι έχουμε σχετικά παραδείγματα...

 

Συνεπώς ποιά δισκογραφική θα αναλάβει το ρίσκο να κάνει "άνοιγμα" στο χώρο του "επαναστατικού"?  Δεν ξέρω και πολλά αλλά δεν νομίζω ότι έχουμε καμία μεγάλη δισκογραφική που έχει χώρο για ρίσκα, γι αυτό θα πάει από την πεπατημένη οδό (ρε μινόρε και παρηγοριά στους χωρισμένους).  Άλλωστε η κρίση φαντάζομαι πλήττει και τις δισκογραφικές σήμερα...  :P

 

 

Το θέμα της προσωπικής ζωής του καλλιτέχνη και των απόψεών του σε σχέση με το έργο του παίρνει αρκετή συζήτηση.  Μου αρκεί όμως ένας καλλιτέχνης να βάλει τη φυτιλιά, να προβληματίσει, να θέσει ένα θέμα για διάλογο και μια άποψη, χωρίς απαραίτητα εγώ να συμφωνώ απόλυτα με τον τρόπο που σκέφτεται.  Τουλάχιστον όμως να κάνει κάτι για όσα γίνονται γιατί έχει και ένα ρόλο στην κοινωνία που απευθύνεται.

 

ΥΓ: επειδή αναφέρθηκε ο Παυλίδης του οποίου κι εγώ είμαι fan, συμφωνώ ότι δεν είναι πολιτική η ατμόσφαιρα της μουσικής του αλλά σε ταξιδεύει σε φανταστικά μέρη.  Υπάρχουν όμως και σε αυτά τα μέρη κάποια πάρα πολύ ωραία δοσμένα μηνύματα από τους στίχους του.  Το ίδιο ισχύει και για τα διάφανα κρίνα (επίσης fan  :P).  Εξαρτάται από το πως μεταφράζει καθένας αυτό που ακούει.

 

 

Σόρρυ αν έφυγα πάρα πολύ off-topic  :D

 

 

edit: συμφωνώ με τον funky_bassman... αν ήταν να "πιάσει" κάτι τέτοιο θα είχε πιάσει γιατί ήδη υπάρχουν αρκετοί που το κάνουν.

[kostri]

Ως προς τον προβληματισμό του OP.

 

Ο λόγος για τον οποίο δεν ευδοκίμησε το -υπό ευρεία έννοια- πολιτικό τραγούδι με μαζική απήχηση, τις τελευταίες δεκαετίες, δεν νομίζω πως αφορά το dna των Ελλήνων. Δεν είναι λιγότερο ή περισσότερο επαναστάτες οι Έλληνες γονιδιακά, σε σύγκριση με άλλους λαούς. Το soundtrack της ψευδεπίγραφης ευημερίας των τελευταίων χρόνων δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από αυτό που ήταν. Βεβαίως, υπήρξαν σπουδαίες μπάντες που εξέφρασαν και επηρέασαν τις πραγματικές ζωές των ανθρώπων, αλλά ποτέ αυτές δεν απέκτησαν ευρεία απήχηση.

 

θα ήθελα να προσθέσω πως τα πράγματα δεν ήταν πάντα έτσι. Η λαϊκή παράδοση, από την δεκαετία του 20 μέχρι τα 80's,  ήταν σαφώς και πολιτική, αφού αντανακλούσε την καθημερινότητα  των περισσότερων ανθρώπων, με μία αμεσότητα που σπάνια άφηνε κάποιον ασυγκίνητο.

 

Τώρα, για το κόλπο του μάρκετινγκ στο οποίο αναφέρεται ο OP, αυτό ήδη γίνεται, με μεγαλύτερη ή μικρότερη επιτυχία και αποτέλεσμα(ή σκοπό) έχει το πολιτικό ξεχαρμάνιασμα του νεοέλληνα.

 

Για την ερώτηση blue.

 

Μου φαίνεται απολύτως λογικό(μη πω, προφανές) το να ενδιαφέρεται κανείς για τις απόψεις κάποιου, το πνευματικό έργο του οποίου εκτιμά. Από έφηβος διάβαζα ό,τι έπεφτε στα χέρια μου από συνεντεύξεις, κείμενα και απομαγνητοφωνημένες εκπομπές του Μ. Χατζιδάκι. Νομίζω πως η ποιότητα και η τόλμη της σκέψης του είναι άνευ προηγουμένου. Επίσης, πάντα με ενδιέφερε το τι είχε να πει ο Μ. Θεοδωράκης, ασχέτως αν συμφωνούσα ή διαφωνούσα μαζί του.

 

Από σύγχρονους, παρακολουθώ κυρίως τις απόψεις των Θ. Παπακωνσταντίνου, Κ. Βήτα, Πανούση και Αγγελάκα. Επίσης εκτιμώ πολύ τις σκέψεις του Η. Ζάικου, όπως τις διαβάζω εδώ αλλά και σε συνεντεύξεις.

 

ο καλύτερος πολιτικός δίσκος που έχω ακούσει τουλάχιστον τα τελευταία 10 χρόνια, είναι το Let England Shake της PJ Harvey.

+1

 

[WilliamSats]

Αναρωτιέμαι πώς σε αυτούς τους καιρούς που ζούμε στην Ελλάδα δεν βρέθηκε κανα έξυπνο μανατζεράκι να φτιάξει μια μπαντούλα τύπου (τύπου λέμε) RATM με κατάλληλους στίχους να τους χώσει σε κανα στούντιο και μετά να αρχίσουν τα επαναστατικά λάιβ - πάντα φυσικά με την κατάλληλη προώθηση που ταιριάζει σε αυτές τις περιπτώσεις. Λεφτά δεν υπάρχουν αλλά σίγουρα θα μάζευε κάποιο χαρτί ιδίως αν έβρισκαν κανα γατί για τραγουδιστή...

 

Αυτό που λες Ray μου γίνετε, αλλά όχι εδώ.

Πιο εύκολα μπορεί να πάει Ελληνικό συγκρότημα στη Γερμανία και να ηχογραφήσει εκεί με backing vocals απ'τη Μέρκελ (ακόμα και για πολιτικό στοίχο που θα την κράζει), παρά εδώ στο "Τσιφτεντελιστάν", που αν δεν δουν ότι το "λέλουδο" θα πάει σύννεφο δε σε βάζουν να γράψεις ακόμα και αν είσαι η επόμενη Μαρία Κάλλας ή ο νέος Κάραγιαν ;) ;D ;D

 

Άσε που αν κάνει κάτι τέτοιο μία δισκογραφική εδώ, αν δεν τη κλείσουν, δεν πρόκειται να δει δάνειο ή επιδότηση ούτε σε 200 χρόνια

[December]

Προσωπικά η πολιτική άποψη δεν με ενδιαφέρει για να συμφωνήσω απαραιτήτως με τον καλλιτέχνη που τη φέρει αλλά για να σχηματίσω πιο σφαιρική εικόνα για το έργο του (μπορώ να πω δευτερευόντως για τον ίδιο). Πάντως πολλών -Ελλήνων και ξένων- η πολιτική άποψη συνάγεται κατά κάποιο τρόπο από τους στίχους τους ακόμη και όταν δεν γράφουν κατεξοχήν πολιτικά τραγούδια (άσε που με μια ευρεία χρήση του όρου τα πάντα είναι εν δυνάμει πολιτικά).

 

Πάντως δεν έχω σε εκτίμηση τη στρατευμένη τέχνη, και αυτή δεν έχει καμία σχέση με το πολιτικό τραγούδι. Πολιτικό τραγούδι υπάρχει από την εποχή του Αρχίλοχου και είναι ένα κατεξοχήν προσωπικό τραγούδι, δηλαδή μία θέαση του κόσμου μέσα από τα μάτια του ανθρώπου-τραγουδοποιού και όχι υποταγή της ματιάς αυτής σε ένα ιδεολογικό πλέγμα. Όταν ο άνθρωπος φεύγει από το επίκεντρο δεν έχουμε τέχνη αλλά εμβατήρια.

Με βάση τα παραπάνω, ο καλύτερος πολιτικός δίσκος που έχω ακούσει τουλάχιστον τα τελευταία 10 χρόνια, είναι το Let England Shake της PJ Harvey.

 

 

 

Σωστα.

 

Πολιτικα τραγουδια επισης (αφου αναφερθηκε και η PJ Harvey) :

 

GIVE PEACE A CHANCE των J.Lennon/ P.McCartney

IMAGINE του John Lennon

 

(γραφτηκαν σε αλλες εποχες για αλλες κοινωνικες καταστασεις ομως παραμενουν επικαιρα -δυστυχως. )

 

Να αναφερω και τις μπαλαντες της Joan Baez .

 

 

[blue]

για Παυλίδη : έγραψα οτι θα με ενδιέφεραν οι απόψεις του επειδή με ενδιαφέρει η σκοπιά του. Κι εγώ νόμιζα οτι απλά βάζει ωραίες λέξεις σε σειρά,αλλά μετά ανακάλυψα οτι αφηγείται συγκεκριμένες ιστορίες.

 

Δεν ξέρω αν έχει πολιτική θέση, αλλά αν είχε θα την άκουγα με ενδιαφέρον. Διαφωνώ με την πρόταση "πίνει μπάφους και γράφει ονειρικά"  : ας πίνει και τζίνες ;D, αυτό που γράφει έχει απεύθυνση (προφανώς) γιατί είναι προϊόν μιας ιδιαίτερης ματιάς. Όμοια, ο κόσμος ενδιαφέρεται για τις πολιτικές απόψεις πχ νομπελιστών βιολόγων,κωμικών κλπ.

 

για τον Αγγελάκα : δεν έχω χάσει περισπωμένη του, έχω κρατήσει όλες του τις συνεντεύξεις, έχω διαβάσει τα βιβλία του, διάβασα και του Ρεμπώ (αφου σε αυτά παραπέμπει) και τελευταία πέτυχα μια πρόσφατη συνεντευξή του για τη σημερινή επικαιρότητα. Δεν είχε ενδιαφέρον, το κυρίως θέμα της ήταν οτι αυτός τα έκραζε αυτά από πάντα.

 

για τον Θανάση Παπακωνσταντίνου : προσπαθώ να τον παρακολουθήσω, αλλά επειδή συμμετέχει όντως στα κοινά οι απόψεις του μάλλον παρερμηνεύονται κατά το δοκούν. Σχετικά με το θέμα, υπήρχε μια online διαφωνία με τους ωχρά σπειροχαίτη που τον κατηγορούσαν για το ποσοστό αναρχίας που τον χαρακτηρίζει ;D ;D ;D

 

Eυτυχώς, βρέθηκε κάποιος να πει αυτό : (και το παραθέτω γιατί είναι σχετικό με το θέμα, όχι μόνο όσον αφορά τον Θ.Π.)

 

Έχω ακούσει μουσική που με έχει συγκινήσει περισσότερο απο τα τραγούδια του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Και δε θα έμπαινα στη διαδικασία να γράψω γι' αυτο αλλά επειδή διάβασα όλο το ιστορικό ήθελα να σας πω οτι το δυνατο σας χαρτι δεν ειναι η πολιτική σας στάση. Το δυνατό σας χαρτί είναι η μουσική. Η τέχνη.

Εκει, πλησιάσατε πολύ περισσότερο όταν ασχολήθηκε μαζί σας ο Παπακωσταντίνου (θλιβερο δεν ειναι;), που ήταν και ο μοναδικός που μίλησε επώνυμα μέσα στο ίδιο σας το blog.

Και δεν είχα καμια διαθεση να τον υποστηρίξω αλλά όπως φαινεται μάλλον θα το κάνω μια και έχω ακούσει τη μουσική σας πριν 20 περίπου χρόνια και την ξανακούω τώρα και βλέπω οτι το χαρακτηριστικό της απουσίας του παραμικρού ίχνους έμπνευσης είναι σταθερά εκει. Όπως συμβαίνει με τα περισσότερα συγκροτήματα. Τώρα αν εσείς θέλετε να κοτσάρετε και μια οκά αναρχία απο πάνω μηπως και κάτι αλλάξει... δικαίωμά σας. Ποιός ξέρει όλο και κάποιος θα πειστεί. Εσεις τότε θα τους μαζέψετε και θα τους ονομάσετε "λίγους και καλούς".

Και θα ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

Kaya

 

http://wxra.blogspot.com/2008/02/blog-post.html

 

Θα ελεγε οτι η κοινωνια είναι σαν μια μικρη κυρια που κοιταει τα παιδια στον κηπο ενος πλοιου, να ταξιδευει τη θλιψη του φθινοπωρου της βίδα του χειμώνα

 

;D

 

ΥΓ. Κι εγώ διαβάζω Ζάικο

[sfaku]

 

Ως προς τον προβληματισμό του OP.

θα ήθελα να προσθέσω πως τα πράγματα δεν ήταν πάντα έτσι. Η λαϊκή παράδοση, από την δεκαετία του 20 μέχρι τα 80's,  ήταν σαφώς και πολιτική, αφού αντανακλούσε την καθημερινότητα  των περισσότερων ανθρώπων, με μία αμεσότητα που σπάνια άφηνε κάποιον ασυγκίνητο.

 

Πράγματι, εκτός από το ρεμπέτικο που περιείχε πολιτική έκφραση, έμμεση ή άμεση, χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι συγκλονιστικοί στίχοι της Ευτυχίας Παπαγιανοπούλου αλλά και τα γνωστά τραγούδια που είπε ο Καζαντζίδης για την ξενιτιά. Η ταύτιση του λαϊκού αποκλειστικά με την καψούρα (και δη την πλέον αβαθή) είναι επίτευγμα των τελευταίων δεκετιών.

 

 

Μου φαίνεται απολύτως λογικό(μη πω, προφανές) το να ενδιαφέρεται κανείς για τις απόψεις κάποιου, το πνευματικό έργο του οποίου εκτιμά. Από έφηβος διάβαζα ό,τι έπεφτε στα χέρια μου από συνεντεύξεις, κείμενα και απομαγνητοφωνημένες εκπομπές του Μ. Χατζιδάκι. Νομίζω πως η ποιότητα και η τόλμη της σκέψης του είναι άνευ προηγουμένου.

 

+1. Θα ήθελα να επισημάνω ότι ο Μάνος Χατζιδάκις δεν ήταν απλώς ένας τραγουδοποιός ή μουσουργός. Υπήρξε μια ιδιάζουσα περίπτωση πνευματικού ανθρώπου με απαστράπτουσα  παρουσία. Κάθε του λέξη σχεδόν, ήταν και ένα διαμαντάκι. Αυτό μάλλον είναι η εξαίρεση στις τέχνες, αλλά και γενικά στην πνευματική ζωή.

 

Υπάρχουν π.χ. σπουδαίοι τραγουδοποιοί ή και συνθέτες, που έχουν πει/κάνει πράγματα πλήρως ανακόλουθα με τη μουσική τους και το στίχο τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Σαββόπουλος. Δεινός ποιητής, φοβερός τραγουδοποιός και συνθέτης αλλά ήδη νωρίς στη δεκαετία του '80 είχε ξεφύγει. Λίγοι π.χ. ξέρουν ότι κάπου το '82-'83 έκανε διαλέξεις για την ανωτερότητα της ελληνικής γλώσσας. Σημειωτέον δεν έχει γνώσεις στο συγκεκριμένο ζήτημα αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να κουβαλάει παλμογράφους στις διαλέξεις, με τους οποίους ανέλυε κυματομορφές φράσεων, για να αποδείξει ότι κάτω από την ταπεινή μας τη λαλιά κρύβεται το μεγαλείο μιας αρχαίας προσωδίας...

 

Ό,τι και αν έχει κάνει ο Σαββόπουλος όμως ως δημόσιο πρόσωπο -και εδώ θέλω να καταλήξω- δεν μειώνει στο ελάχιστο την καλλιτεχνική του ακτινοβολία, για μένα πάντα. Οι μεγάλοι μουσικοί/καλλιτέχνες είναι άνθρωποι και δικαιούνται να έχουν οποιοδήποτε ελάττωμα. Δεν φταίνε αυτοί που τους μυθοποιούμε. Ούτε είναι υποχρεωμένοι να επιβεβαιώνουν το μύθο αυτό.

 

Όπως έλεγε και ο Ντύλαν, που έχει δεχτεί αντίστοιχη κριτική με το Σαββόπουλο για ασυνέπεια σε σχέση με τα τραγούδια του, δεν υπάρχει μεγαλύτερη φυλακή για έναν καλλιτέχνη από το να καλείται να επιβεβαιώνει το μυθοποιημένο image που έχουν φτιάξει στο μυαλό τους για αυτόν οι οπαδοί του.

 

Τον Ηλία Ζάικο τον ήξερα από το '93 που πρωτοείδα τους BW αλλά τα τελευταία χρόνια έτυχε να γνωρίσω και εκτιμήσω τις γενικότερες απόψεις του (κάποιες μάλιστα εκφράστηκαν στο πλαίσιο του φόρουμ). Ευκαιρίας δοθείσης, νομίζω ότι οι bluesmen πάντοτε έχουν κάτι πολιτικό στον τρόπο σκέψης τους.

 

Τέλος αυτό που παραθέτεις blue για τον Θανάση, που κόπηκε λόγω χαμηλής βαθμολογίας στο... αναρχόμετρο, νομίζω αποτελεί την καλύτερη εξήγηση γιατί οι στρατευμένοι δεν ξέρουν ούτε καταλαβαίνουν από τέχνη, με ελαχιστότατες εξαιρέσεις (π.χ. Clash που δεν ήταν πάντως ακραιφνώς στρατευμένοι αλλά μάλλον θα έλεγα πολύ έντονα πολιτικοποιημένοι).