Ενοχες (μουσικες) απολαυσεις..!

[Κ.Σταμάτης]

 

 

YouTube - Broadcast Yourself ;)

 

 

Ελα ρε όλες οι κρυφορουβίτσες εδώ μαζευτήκαμε ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D

 

 

Edit

και για να μη νιώθει κανένας άβολα ας απενοχοποιήσουμε και  αυτό:

ΣΑΚΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D

[skantzos]

ομολογώ μετά από τόσο κοιλιακό αισθάνομαι ...εξαγνισμένος

 

πάρτε και μια κομματάρα (να ναι καλά ο Πανούσης που την επισήμανε ;) )

YouTube - Broadcast Yourself

 

 

[mustafank]

Τα βαριά λαϊκά/ψιλοσκυλάδικα είναι οι δικές μου ένοχες απολαύσεις...

^{_{φίλοι μου, που ξέρουν ότι είμαι του ξένου ρεπερτοπίου, παθαίνουν την πλάκα τους, όταν διαπιστώνουν πως ξέρω τους στίχοι απ'έξω... :P}}

 

 

 

[neokosmi]

"Αντεξα" και "Σ' εχω κανει Θεο" παντως μπορουν να γινουν τρελες rock διασκευες. ;)

 

[freerock1974]

"Αντεξα" και "Σ' εχω κανει Θεο" παντως μπορουν να γινουν τρελες rock διασκευες. ;)

 

Σους! :P

Μη μας χαλας τις ενοχες τωρα... ;D

Με το τσιγκελι τις βγαζουμε.. :D

 

 

[haryy]

Φίλε kapdrums...τι λες τώρα.. :) Οι cinderella ήταν Α' εθνική και είχαν μία από τις καλύτερες μπαλάντες ever (όπως και πολλές άλλες "metal" μπάντες). Βέβαια αν κάποιος ακούει λαϊκά και κρυφοακούει cinderella τότε είναι ένοχη απόλαυση για τον συγκεκριμένο. (μιλώ γενικά)

 

 

 

 

 

 

 

Οι δικές μου ένοχες απολαύσεις περιλαμβάνουν ελληνική μουσική και το λέω γιατί δεν ακούω καθόλου γενικά (εκτός από το ελληνικό ροκ και metal που τα τιμώ μια ζωή) αλλά ομολογώ ότι μου έχει τραβήξει την προσοχή μερικές φορές ο Μαζώ και ο Σφακιανάκης, ο δεύτερος για την φωνή του και ο πρώτος ΚΑΙ για τις συνθέσεις του.

Το μοναδικό τραγούδι που με έχει συγκινήσει είναι αυτό... (δεν γνωρίζω το γιατί, μάλλον η φωνή του συγκεκριμένου ξέρει να ακουμπάει συγκεκριμένα κέντρα του εγκέφαλού μου ή απλά πενθώ που χάθηκε άδικα μια τέτοια μεγάλη φωνή)

 

[vagelism]

sorry για το off topic..αλλα βλεποντας ποσο παιδακι ηταν στο Live to Tell Video ο Sean Penn...δεν μπορουσα να μην σκεφτω ποσο καλος ηθοποιος {και σκηνοθετης} εξελιχτηκε αυτος ο ανθρωπος ..Για μενα ειναι ενας απο τους αγαπημενους μου ηθοποιους και μετα απο το Into The wild...πλεον...και σκηνοθετες..

 

[Haris]

Άλλη μία:

 

Manowar - Heart of Steel

 

Δεν τους πήγαινα ποτέ, με τα πέτσινα σωβρακάκια και τις μπούρδες περί "death to false metal", και είχα κοιμηθεί(!) σε λάιβ τους κάποια στιγμή στη δεκαετία του '90 - όπου με είχε τραβήξει με το ζόρι η τότε αγαπημένη μου - αλλά αυτό το κομμάτι κάτι μου κάνει... (Πιθανότατα ξυπνάει τον Βίκινγκ που κρύβω μέσα μου ;D).

[SlenderSmash]

Όχι πως πρόκειται για μπάντα του πεταμού, αλλά για κάποιο λόγο το συγκεκριμένο κομμάτι είναι τόσο στερεοτυπικά 80ίλα που θέλω να τρελαθώ! (προσέξτε κάθε δεύτερη ταμπουριά - αν είχαν κάνει video clip έπρεπε να βάλουν νερό επάνω)

 

 

Παρ'όλο το κιτσαριό και πάλι κομματάρα όμως.

 

Freerock το Άντεξα είναι άρρωστη hardrockiλα. (ειδικά το μπάσιμο των drums στην αρχή είναι για πολύ ξύλο!)

[sfaku]

 

Ωραίο thread! Μάι του σέντσια...

 

Κακό δεν είναι να ακούς πολλά είδη και να τα ευχαριστιέσαι (σημαίνει ότι έχεις περισσότερες ευκαιρίες να απολαύσεις πράγματα, και σε αυτή τη ζήση πρέπει να είμεθα και ολίγον ηδονισταί νομίζω).

 

Θεωρώ όμως κακό να μην μπορείς να ακούσεις κάτι άλλο πέρα από τα ανάλαφρα και τα πιο χαμηλού επιπέδου. Επειδή ποιοτικές διαφορές υπάρχουν ανάμεσα στα είδη, ένας συνδυασμός "και του σαλονιού και του λιμανιού" είναι υγιέστατος. Το "μόνο του σαλονιού" ή "μόνο του λιμανιού", μονόπαντο και κουραστικό.

 

Επίσης: δεν είναι μόνο το μουσικό είδος, σημαντικότατο στοιχείο είναι η εκτέλεση. Πάρε το πιο ελιτίστικο τραγούδι και κάντου μια συμβατική εκτέλεση, και το κατέστρεψες. Τρανό παράδειγμα το Δημοσθένους Λέξις που από Σαββόπουλο είναι μια τρομερή (αβαν-γκαρντ τολμώ να πω) μπαλάντα, ενώ από Νότη Σφακιανάκη έχει γίνει ένα τραγούδι της σειράς. Αντίστοιχα πολλά σκυλάδικα που ενοχλούν το αυτί, αποκαλύπεται -με μια λιγότερο σουπερμακετζίδικη εκτέλεση- ότι είναι πολύ καλά λαϊκά τραγούδια.

 

Τώρα η σχέση μου με τα ένοχα: ευχαριστιέμαι κάποια "ένοχα" αλλά ποτέ δεν τα ακούω σπίτι μου εξεπιτούτου, μόνο όταν τα βάζει ο εκάστοτε ραδιοφωνιτζής ή δισκοαναβάτορας (disc jokey). Γενικά όμως στην ακρόαση μουσικής προτιμώ να κάνουν άλλοι τις επιλογές, μου αρέσει το στοιχείο της έκπληξης (και δεν θέλω να πρέπει να διαλέξω).

 

Μια και αναφέρθηκε ο jamais (ΖαΜε), προσωπικά μου αρέσει αυτό που το έχω ακούσει στο τρανζίστορ μου:

 

 

Υ.Γ.: Ξέρω το έχουν πει και άλλοι αλλά δεν μπορώ να μην επαναλάβω. Ακούσματα που επέζησαν της εποχής τους κατά 50 χρόνια και συνεχίζουν να συγκινούν και να αγαπιούνται, σημαίνει ότι είναι κλασικά/διαχρονικά, και επομένως δεν μπορούν να υπαχθούν στα ένοχα: Άκης Πάνου-Μπιθικώτσης, Καζαντζίδης, Πόλυ Πάνου, Τζένη Βάνου κ.τ.τ. Τώρα για τα ρεμπέτικα που επιζούν 150 χρόνια, τον Μότσαρτ που επιζεί 300 και τα  δημοτικά που επιζούν... 500, πόσο μάλλον!