Harry Potter κανείς;

[Superfunk]

Διαφωνώ κάθετα... τα βιβλία είναι αριστοτεχνικά γραμμένα - στο πλαίσιο πάντα του παιδικού βιβλίου που ενηλικιώνεται - με πληρέστατη συναρπαστική πλοκή και ανατροπές χωρίς κανένα κενό στην ιστορία. Καθώς προχωρούν μάλιστα προς το τελευταίο χάνουν την παιδική χροιά και γίνονται όλο και πιο σκοτεινά.

 

+1000

 

Χανουν ΤΡΑΓΙΚΑ ομως στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ μεταφραση,καλυτερα να τα διαβασει καποιος στα αγγλικα.

[Aragorn23]

Και όχι μόνο το Χάρυ Πότερ, όλα τα βιβλία που άπτονται της φανταστικης λογοτεχνίας χάνουν τραγικά στην μετάφραση...

[audiokostas]

Να πω και εγώ, που fan δεν είμαι, μια άλλη γνώμη.

Τα βιβλία τα διάβασε όλη η οικογένεια (εντάξει ο μικρός τελειώνει το πρώτο) εξαιρουμένου του γράφοντος.

Ίσως γιατί είδα πρώτα την ταινία και μετά είπα να το διαβάσω.

Γλυκιά (η ταινία) και ευκολόβλεπτη (και είμαι sucker για φανταστικά παιδικά) βέβαια αλλά δεν μου κόλλαγε ....

Ίσως με ξενέρωνε από την αρχή που όλοι οι χαρακτήρες χεζόντουσαν πάνω τους που έβλεπαν τον μονίμως έκπληκτο (και Βρεττανικά αμήχανα) βλαμένο. Αν εξαιρέσεις μια μικρή εισαγωγή στυλ Σταχτοπούτας από κει και πέρα "ουάου κορίτσια στο κρεβάτι σας γιατί ήρθε ο Χάρης Πλότερ".

Του κανε ο κακός στη κούνια ένα τατού στη γκλάβα και όλοι πέφτανε να προσκυνήσουν day one. Από τους φίλους (που υποτίθεται πλαισιώνουν αλλά ουσιαστικά δουλεύουν για αυτόν) μέχρι την Ακαδημαϊκή κοινότητα του σχολείου (που μέχρι και δωράκια-SkupaRR του κάνουν - για το πιο χαζά δομημένο φανταστικό παιχνίδι που χω δει - quidditch) και τους μπαρόβιους αλήτες στη pub. Άσε που τα φράγκα τον περιμένουν ποτάμι......

 

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν διασκεδάσα με τις ταινίες (δεν θυμάμαι αν έχω δει και την τέταρτη αλλά τις τρείς πρώτες, ναι). High pop-corn factor (υγραίνομαι με τα -οκ, computer, αλλά ωραία- μέσα/έξω σκηνικά του κολλεγίου....) και είμαι μέσα με τα μπούνια. Αν περιόριζε και αυτή την έντονη και ψιλοδήθεν upper class προφορά η Ερμιόνη, θα ταν καλύτερα.

 

Όσο πάνε και σκοτεινιάζουν και δε πα να λέει ο Μπλάντυς και θα λεγα για παιδικές ταινίες παρασκοτεινιάζουν κάτι που εμένα δεν με χαλάει.......πάντα.

 

Θα δω (κάποια στιγμή στο σύντομο μέλλον) και τις υπόλοιπες.

 

LOTR they're aint  ;) αλλά μια χαρά και να χουμε να χαζεύουμε.

[bloody_sunday]

H αλήθεια είναι πως δεν έχω ιδέα για το ποια εντύπωση θα σχημάτιζε για τα βιβλία κάποιος που δεν τα έχει διαβάσει βλέποντας κατευθείαν τις ταινίες μιας και δεν βρέθηκα σε αυτή τη θέση - συνέβη το αντίστροφο. Όπως με όλες τις ταινίες δεν μπορούν να δοθούν όλες οι λεπτομέρειες... το θέμα είναι πού θα εστιάσει η ταινία και αν αυτή η σύνοψη δώσει μια καλή γεύση με ευαισθησία και ιδιαιτερότητα, ή αν περιοριστεί στα ζουμερά εμπορικά σημεία με καταναλωτική οπτική. Μπορεί κι εγώ να αντιπαθούσα τα βιβλία αν ξεκινούσα με τις ταινίες, και να μην τους έδινα καμία ευκαιρία πιστεύοντας πως θα είναι χαμένος χρόνος, όπως ακριβώς πίστευα πριν με πρήξουν οι δυο αδερφές μου να τα ξεκινήσω τον καιρό του δεύτερου.

 

Εύη γιατί όχι? Πες τι σου είχε φανεί ασυνεπές. Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να ξαναφέρω στο μυαλό μου όλες τις λεπτομέρειες των βιβλίων σε στυλ Trekkie που ξέρει μέχρι και το τελευταίο κόμμα στους διαλόγους, αλλά δεν θυμάμαι απολύτως κανένα κενό.

[Elixir]

Εγω ειδα το τελευταιο μερος πιο πολυ πιστευω ηταν ενα filler για να κλεισει η ιστορια τπτ παραπανω...

[Evilnye]

Nα ξέρετε πως το ζητήσατε αυτό :P

[move]SPOILERS INCLUDED[/move]

 

Κατ' αρχάς ξαναλέω πως έχω διαβάσει τα βιβλία αρκετές φορές και τα βρίσκω πολύ ευχάριστα και γενικά ένα χαλαρωτικό ανάγνωσμα. Άρχισα να τα διαβάζω αφού είχε ήδη βγει το order of the phoenix όπου και τα διάβασα και τα 5 το ένα πίσω από το άλλο. Αυτό βοήθσε στο να προσέξω ίσως πιο εύκολα διάφορες ασυνέπειες. Σε κάθε νέα ανάγνωση όλο και κάτι έβρισκα. Αυτά που αναφέρω εδώ είναι μερικά που θυμήθηκα εύκολα τώρα. Αν κάτσω και ξαναδιαβάσω τα βιβλία τώρα θα θυμηθώ κι άλλες ασυνέπειες.

 

Στο 4ο βιβλίο, Προς το τέλος έχουν ποτίσει τον ψέυτικο Moody, Veritaserum (truth potion). Εκεί πέρα από κάθε λογική ενώ ρωτάνε τον ψέυτικο Moody γενικές ερωτήσεις αυτός εξηγεί τα πάντα χαρτί κ καλαμάρι, χάρην αφήγησης. Πιο λογικό θα ήταν αν απαντούσε σε συγκεκριμένες ερωτήσεις, αλλά άντε πες το προσπερνάμε. Εξηγεί λοιπόν στην ιστορία ότι από τη στιγμή που βάζει το dark mark (περίπου 15 μέρες πριν την επιστροφή στο Hogwarts) και πλέον ξεφορτώνεται το house elf, έρχεται ο Βόλντεμορτ και παγιδεύει τον πατέρα του οπότε και απελευθερώνει τον ίδιο. Μετά από αυτό αποφασίζουν να χρησιμοποιήσουν polyjuice potion (το οποιο θέλει ένα μήνα ακατέβατο προετοιμασία) για να μεταμορφώσουν τον Crouch jr σε Moody ώστε να πάει στο Hogwarts στη θέση του. Κάπως το προλαβαίνουν και πάει. οκ... Άντε δε βαριέσαι το δέχομαι.

Επίσης όταν πια τα παιδιά πάνε να πάρουν το τρένο της επιστροφής, τους παραλαμβάνουν πάλι οι άμαξες χωρίς άλογα. Πλέον ο Χάρυ θα έπρεπε να μπορεί να δει τα Thestrals, μιας και είδε τον Σέντρικ να πεθαίνει. Φυσικά δεν βλέπει τίποτα και η Ρόουλιγκ τα παρουσιάζει πια στο 5ο βιβλίο.

Στο 5ο βιβλίο (order of the phoenix), ενώ είναι στο σπίτι των θείων του και έχει γλυτώσει μόλις από Dementors έρχεται μια συνεχής ροή από κουκουβάγιες με διαφορές λεπτών λες και βρίσκεται και ο ίδιος δίπλα στους αποστολείς τους. Το κορυφαίο, ο Νταμπλντορ στέλνει γράμμα στη θεία του Χάρυ για να την απειλήσει να τηρήσει την υπόσχεσή της απέναντί του και να μη διώξει το Χάρυ, λες και ξέρει ότι όπως μιλάνε οι θείοι του προσπαθούν να τον διώξουν από το σπίτι. Και άντε πες είναι πάλι η εξυπνάδα και η διορατικότητα του Νταμπλντορ... Supercharacters ::)

Υποτίθεται στο Hogwarts δεν μπορείς να τηλεμεταφερθείς για κανένα λόγο, τα houselves, κανένα πρόβλημα. Μέσα έξω, γύρω γύρω στο Hogwarts. Έστω ότι το δικαιολογούμε με την πιο ισχυρή μαγεία που υποτίθεται έχουν.

Γενικά τέτοια μικροπισογυρίσματα που αποκαλύπτει σε επόμενα βιβλία τονίζουν την αίσθηση που δίνουν τα βιβλία ότι δικαιολογεί πράγματα όσο πηγαίνει.

 

Φυσικά τα βιβλία όπως και η συγγραφέας ενηλικιώνονται. Δε συγκρίνεται η γραφή στα πρώτα βιβλία με τα τελευταία. Μάλιστα μπορώ να πω πως το πρώτο μισό μέρος του Deathly Hallows είναι ίσως και ότι καλύτερο έχει γράψει. Μετά επιστρέφει στο αδιάφορο.

Συνολικά στη σύλληψη του κόσμου και συγκεκριμένα η όλη συνύπαρξη μαγικού και μη μαγικού κόσμου φαίνεται να κολλάει. Οι μάγοι ως πιο ισχυροί και έξυπνοι από τους μη μάγους, υποτίθεται τηρούν τους κανόνες μυστικότητας. Παρ' όλα αυτά για κάποιο λόγο δεν ξέρουν πως να ντυθούν και δεν έχουν ιδέα πως λειτουργούν ηλεκτρικές συσκευές κλπ. Και άντε πες δεν ασχολήθηκαν ποτέ με συσκευές κλπ. Μια φορά να δουν έναν τυχαίο άνθρωπο να πηγαινοέρχεται δεν έτυχε; (Είναι συνηθισμένο αστείο στο βιβλίο ένας μάγος που δεν μπορεί να ντυθεί σωστά, ή που ψάχνεται με τα λεφτά των μη μάγων ή σκαλώνει στο πως να χρησιμοποιήσει μη μαγικά αντικείμενα, ακόμα και εντελώς απλά όπως σφυριά, σπίρτα κλπ)

Η όλη λειτουργία της μαγείας κατά την Ρόουλιγκ είναι λίγο ελεύθερα μεταφρασμένη όπως την βολεύει σε κάθε σημείο. Πχ οι μάγοι πριν να ενηλικιωθούν ναι μεν δεν μπορούν να κάνουν μαγεία και υποτίθεται έχουν το "trace" επάνω τους. Στο 2ο βιβλίο, αναφέρει πως αντιλαμβάνονται ότι έγινε μαγεία σε μια περιοχή από όποιον κάνει και όχι από κάποιον συγκεκριμένα. Εκτός και αν είναι area effect ;D

 

Κατά τ άλλα οι ταινίες, οι 3 πρώτες είναι καλύτερες μιας και βασίζονται σε μικρότερα και απλοϊκότερα βιβλία. Βέβαια στην πρώτη, αρκετή ώρα καίγεται στο ιδιαίτερα αδιάφορο Quidditch. Στη δεύτερη η σκηνή με το αυτοκίνητο τραβιέται από τα μαλλιά μέχρι και να σώζει ο Χάρυ τον Ρον μην πέσει έχει σκηνές, και τούμπες γύρω από το τρένο.

Από την 4η και μετά δε, που ο Daniel Radcliffe είναι πλέον έφηβος αρχίζει η μεγάλη αηδία. Το παιδί δεν είναι ηθοποιός, ένα ψωνάκι που χαίρεται τη φήμη του είναι και δε μπορεί καν να παίξει σε σκηνές ενώ βλέπεις να είναι έτοιμος να σκάσει στα γέλια στις μισές. Βάλε και εκεί τις καμμένες ώρες δράσης... καλά κρασιά. Η 5η κάνει μια προσπάθεια να βελτιωθεί, η 6η πάλι δράμα. Στην τελευταία πλέον το 1ο μέρος είναι εξαιρετικό, το 2ο αναλώνεται σε ώρες και ώρες αδιάφορης μάχης...

 

 

Τέλος μιας και αναφέρατε τις μεταφράσεις. Το πρώτο βιβλίο το έχω διαβάσει στα Ελληνικά μόνο. Θεωρώ ότι σε σχέση με τη συνηθισμένη κατάσταση με βιβλία φανταστικής λογοτεχνίας το Χάρυ Πότερ δε χάνει και πολλά στη μετάφραση μιας και ούτε στο τρομερό λεξιλόγιο του βασίζεται ή στον πολύ ιδιαίτερο τρόπο γραφής της Ρόουλιγκ. Να λέγαμε πχ για μεταφρασμένο Pratchett που βασίζεται εξ' ολοκλήρου σε λογοπαίγνια να πω οκ.

 

Πάρτε ένα δωράκι από μια εξαιρετική σειρά

Daniel Radcliffe is a ladies man Pt. 1

 

(The extras, του Ricky Gervais με έξτρα τον Radcliffe ;D )

[warwickplayer]

Εμενα αλλου ειναι η απορια μου...αφου το ραβδυ απο κουφοξυλια ειναι ανικητο τοτε ο Νταμπολντορ πως νικησε τον Γκρίνεβαλντ και του το πηρε? :o

[mustafank]

Πάρτε ένα δωράκι από μια εξαιρετική σειρά

Daniel Radcliffe is a ladies man Pt. 1

 

(The extras, του Ricky Gervais με έξτρα τον Radcliffe ;D )

 

Με πρόλαβες στο λεπτό, πάνω που πήγα να το ποστάρω!!!!Όντως εκπληκτική σειρά. ;D ;D ;D

[bloody_sunday]

Καμία "τρύπα" σε αυτά που έγραψες δεν διέκρινα, απλά κριτική για τα δραματικά μέσα της συγγραφέως, η οποία είναι το ακριβές ισοδύναμο μιας μουρμούρας απέναντι πχ. στα ανθρωπομορφικά χαρακτηριστικά και καλαμπούρια των κινουμένων σχεδίων, στα τρελά απίθανα παρατραβηγμένα ακροβατικά τους και στην αστεία τους κοροϊδία απέναντι στο θάνατο (τα πατάνε τρένα, πέφτουν από γκρεμούς, τα πυροβολούν από κανόνια, σκάνε βόμβες στα μούτρα τους κλπ. και εξακολουθούν να είναι ζωντανά). Δεν εννοώ βέβαια ότι συμβαίνει το ίδιο και στον Πότερ - εννοώ απλά πως δεν είναι "αδυναμίες" αλλά στοιχεία δραματικής έντασης στα πλαίσια του παραμυθιού. Mόνο δυο πιθανές τρύπες διάβασα στο ποστ σου, με τη δεύτερη μάλιστα να μην την πολυκαταλαβαίνω:

 

Επίσης όταν πια τα παιδιά πάνε να πάρουν το τρένο της επιστροφής, τους παραλαμβάνουν πάλι οι άμαξες χωρίς άλογα. Πλέον ο Χάρυ θα έπρεπε να μπορεί να δει τα Thestrals, μιας και είδε τον Σέντρικ να πεθαίνει. Φυσικά δεν βλέπει τίποτα και η Ρόουλιγκ τα παρουσιάζει πια στο 5ο βιβλίο.

 

Πχ οι μάγοι πριν να ενηλικιωθούν ναι μεν δεν μπορούν να κάνουν μαγεία και υποτίθεται έχουν το "trace" επάνω τους. Στο 2ο βιβλίο, αναφέρει πως αντιλαμβάνονται ότι έγινε μαγεία σε μια περιοχή από όποιον κάνει και όχι από κάποιον συγκεκριμένα. Εκτός και αν είναι area effect

 

Τα βιβλία τα είχα διαβάσει όλα στα αγγλικά, και μετά τα είχα περάσει μια ανάγνωση εν μέσω βαρεμάρας και στα ελληνικά. Δεν είναι άσχημη, και η απόδοση είναι μη απαιτητική  - όπως αυτή της ποίησης ή δύσκολου πεζού - όμως μάλλον λειτουργεί η απενοχοποιητική αίσθηση της αγγλικής γλώσσας που συχνά διαθέτει ένας Έλληνας (όταν διαβάζει ή ακούει κάτι στα αγγλικά να αποκτά πιο ήπια εντύπωση από εκείνη αν το διάβαζε ή άκουγε στα ελληνικά).

[Evilnye]

Με τα Thestrals ήταν θεματάκι μιας και στο 5ο βιβλίο τα έκανε ολόκληρο θέμα και πόσο διαφορετικά ήταν που μπορούσε να τα δει τώρα ο Χάρυ κλπ κλπ, και είναι πλάσματα που τα βλέπεις μόνο αν έχεις δει κάποιον να πεθαίνει (Κανονικά φυσικά θα έπρεπε να μπορεί να τα βλέπει από την πρώτη μέρα μιας και είχε δει τη μητέρα του να πεθαίνει όταν ήταν 1 χρονού, αλλά δε βαριέσαι πάλι :D )

 

Για το trace, γενικά ίσχυε το εξής, οι ανήλικοι μάγοι δεν μπορούν να κάνουν μαγεία και το υπουργείο το ελέγχει δήθεν αυτό με το να έχουν όλοι οι ανήλικοι μάγοι ένα trace. Αυτό ποτέ ακριβώς δεν διευκρινίστηκε. Στο τελευταίο βιβλίο που το αναφέρει πρώτη φορά σαν "trace" πρόκειται για κάτι που έχει ο μάγος μόνο. Αλλά μέχρι τότε ίσχυε ότι όποιος έκανε μαγεία κοντά στον ανήλικό μάγο ή στο σπίτι του υπήρχε θέμα (μιας και έτσι ενοχοποιήθηκε στο 2ο βιβλίο από το spell του Dobby)

Θα μπορούσε κανείς να πει πως όταν γίνεται μαγεία που δεν προβλέπεται το αντιλαμβανόταν το trace . Από την άλλη όμως αυτό έσπασε σε διάφορα σημεία όπου δάφοροι μάγοι προβλεπόμενοι ή μη πήγαν στο σπίτι του Χάρυ, του έδωσαν να καταλάβει στη μαγεία, αλλά τελικά δεν τους κυνήγησε κανείς.

 

Οκ λεπτομέρειες πες, αλλά όλη την ώρα υπήρχαν τέτοιες ασυνέπειες ώστε  να πρέπει συνέχεια η Ρόουλιγκ να εξηγεί ή να ανασκευάζει δηλώσεις. Πράγμα το οποίο έδειχνε προχειρότητα στην περαιτέρω σκέψη του κόσμου και λειτουργίας του.

(Φαντάσου απλά αν έπαιζες D&D και ο DM σε κάθε session άλλαζε τους κανόνες που ισχύουν στα spells επειδή δεν τους είχε προβλέψει πιο πολύ. Ναι δεν είναι το ίδιο, αλλά κάθε fantasy βιβλίο που σέβεται τον εαυτό του έχει κάπως ξεκαθαρισμένο το πως λειτουργεί σε διάφορα πράγματα)

 

Σύμφωνοι η ιστορία δεν χάλασε πηγαίνοντας, αλλά κάθε φορά που σκόνταφτα σε τέτοια κόλλαγα να δω γιατί δεν υπήρχε πρόβλημα :D