"Roger Waters - The Wall" live στην Αθήνα 8-9-12 Ιουλίου 2011

[SpyrosCh]

 

Όμως, αυτό δεν κάνει το πανκ λιγότερο πραγματικό: ήρθε σαν αντιστάθμισμα στον γιγαντισμό και τον υδροκεφαλισμό των ροκ shows της δεκαετίας του ΄70, ΑΚΡΙΒΩΣ εκείνο τον υδροκεφαλισμό και την απομόνωση που καταγγέλει και ο Waters στο Wall.

 

Πιστεύω, ότι ο Waters ήταν ειλικρινής όταν έγραφε το Wall: είχε όντως ενοχληθεί από όλη αυτή τη κατάσταση και ήθελε να αποτάξει την κακή ψυχολογία που είχε ενσωματωθεί στη καθημερινότητά του. Μάλιστα, πιστεύω ότι η παρουσίαση του Wall στο Βερολίνο - με την ευρεία συμμετοχή άλλων καλλιτεχνών και τον συμβολισμό με το τείχος της πόλης - ήταν μία σημαντική προσπάθεια (εκ' μέρους του) για εξωστρέφεια.

 

Όμως, τριάντα χρόνια μετά, το σώου (όπως περιγράφηκε, από όσους το παρακολούθησαν) φαίνεται να είναι η επιτομή όσων καταγγέλει: τρελή τεχνολογία, γιγαντισμός, κονσέρβες όργανα και φωνητικά, οι φίλοι (και συνδημιουργοί) απόντες... άστα να πάνε στο διάολο. Νομίζω ότι τελικά νικήθηκε από τον μνημειώδη εγωισμό του: λίγο να χαζέψει κανείς τα βίντεο του Gilmour με την ακουστική μπάντα του στο YouTube, δεν μπορεί παρά να υποκλιθεί απέναντι στην αρτιότητα και το ύφος των εκτελέσεων, από έναν άνθρωπο που ΕΠΙΣΗΣ έφερε τα γιγαντώδη σώου σε μία φυσική κατάληξη (το Pulse) και τελικά υιοθέτησε έναν σεμνότερο τρόπο να υπάρχει μουσικά.

 

 

Ετούτη εδώ είναι μια εξαιρετική ανάλυση, δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω παρ'όλο που ήμουν παρών στην συναυλία και έχω ακόμα την αίσθηση ότι παρακολούθησα κάτι "larger than life". Μια μικρή παρατήρηση, το Live In Gdansk δεν το λες και ακριβώς "λιτή παρουσίαση".

[epikouris]

Διάβασα την ανάλυση του Trolley και δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω με όλα όσα επισημαίνει.

Η δική μου αίσθηση πάντως είναι (τώρα θα θυμώσει ο Ανέστης) πως πάρα πολύ καλλιτέχνες όταν ολοκληρώσουν το μουσικό ιδίωμα που πιστά έχουν υπηρετήσει, στο τέλος επιστρέφουν στη ρίζα. Πολλά τέτοια παραδείγματα.

 

Ένα από αυτά.

 

 

 

[Papalampraina]

Διάβασα την ανάλυση του Trolley και δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω με όλα όσα επισημαίνει.

Η δική μου αίσθηση πάντως είναι (τώρα θα θυμώσει ο Ανέστης) πως πάρα πολύ καλλιτέχνες όταν ολοκληρώσουν το μουσικό ιδίωμα που πιστά έχουν υπηρετήσει, στο τέλος επιστρέφουν στη ρίζα. Πολλά τέτοια παραδείγματα.

 

Ένα από αυτά.

 

 

 

 

Αυτό είναι βίντεο δεκαετίας 80, οπότε δεν στέκει σαν επιχείρημα, αλλά έχεις ένα δίκιο. Καλύτερο παράδειγμα ο Plant, που στις σόλο δουλειές του δεν έχει καμία σχέση με LZ. Αλλά, η αλήθεια είναι ότι το πάλεψε να κρατηθεί στο ίδιο στιλ και δεν τα κατάφερε. Οπότε το άλλαξε εντελώς, απέφυγε τις συγκρίσεις προ και μετά LZ εποχής και ησύχασε.

 

Οι κύριοι Gilmour, Waters, Wright και Mason βάζανε διαφορετικά στοιχεία στους PF. Στοιχεία που στους προσωπικούς δίσκους των άλλων έλειπαν. Κι έλειπαν γιατί είχαμε συνηθίσει τον ήχο του Gilmour με τους στίχους του Waters, την μουσικότητα του Wright και τα αμάξια του Mason. Γι' αυτό -για μένα- το Final Cut, το Momentary Lapse και οι προσωπικοί του Waters (πιθανή εξαίρεση το Ca Ira που ξεφεύγει από τα ροκ όρια) και του Gilmour είναι ελλειπείς δίσκοι. Γιατί όταν βγήκαν, κάτι μας έλειπε. Γι' αυτό πάντα κατά την προσωπική μου άποψη και το Wall χάνει κάπως μουσικά, γιατί τότε οι υπόλοιποι καταπιέζονταν δημιουργικά συν ότι είχαν βαρεθεί αρκετά, και βγήκε το Wall βαρύ κι ασήκωτο.

Σε αντίθεση με όλα αυτά, τα προσωπικα του Barrett κολλάνε μια χαρά με τα πρώιμα των Floyd, γιατί ο Barrett δεν είχε επηρεαστεί τόσο από τους άλλους όταν τα κυκλοφόρησε και βασικά δεν πρόλαβε ποτέ να επηρεαστεί.

Πάντως, από την καριέρα του καθενός εκτός PF, ο Gilmour μου φαίνεται ότι αγαπάει περισσότερο τους σόλο δίσκους του από τον Waters. Παρόλο που και οι δύο εξαργυρώνουν τα χρόνια τους στους PF, ο Gilmour δίνει αρκετό βάρος στα δικά του κομμάτια στα live του, απ' ότι ο Waters.

[harilatron]

Για πολλούς λόγους, και κυρίως γι αυτούς που επισημαίνει ο trolley, νομίζω ότι σήμερα το "The Wall" δεν μπορεί να εκλαμβάνεται -στη σημερινή του εκδοχή- ως πολιτικό statement (γιατί με αξιοσέβαστη ειλικρίνεια και ο ίδιος ο Waters παραδέχεται ότι σήμερα δεν μπορεί πλέον να μπει στη θέση του Pink).

Παράλληλα ως μουσική παράσταση σήμερα "χάνει" ένα μέρος από την αίγλη του λόγω της απουσίας των υπόλοιπων 3 από τους αρχικούς δημιουργούς. Ιδιαίτερα δε,  "χάνει" από την απουσία του Gilmour τον οποίο παλιότερα ο Waters ήθελε να εμφανίζει λίγο-πολύ ως session μουσικό παρά ως συν-δημιουργό.

 

Σήμερα, αυτό που προσφέρει ο waters είναι μια ωραία παράσταση με καλό ήχο και ιδιαίτερα συγχρονισμένες προβολές (το κάθε τούβλο μπαίνει στην ώρα του ώστε να αρχίσει η προβολή πάνω του, ο waters "σκύβει" την κατάλληλη στιγμή για να περάσουν από πάνω του τα γραφικά κλπ).

 

Ασφαλώς και όλα αυτά συγχρονίζονται με τη βοήθεια κατάλληλων προηχογραφημένων track και ασφαλώς ανάμεσα στα προηχογραφημένα μέρη είναι και κάποια από τα φωνητικά του Waters. Αυτό δεν το αρνείται σχεδόν κανείς. Το κάνει εδώ και πολλά χρόνια και μάλιστα αν ψάξετε λίγο στο youtube θα βρείτε και διάφορες "γκάφες" που έχουν γίνει.

 

Προσωπικά δεν έχω μεγάλη αντίρρηση όταν μιλάμε για τέτοιου είδους έργο. (Εξάλλου, τα εύκολα μέρη όντως τα τραγουδάει ζωντανά.)

 

Έχουν αλλάξει οι εποχές και οι απαιτήσεις.

Να θυμίσω μόνο ότι στο (περιβόητο) Earls Court ο Gilmour ακούγεται παίζει άκυρα ανάμεσα στα κομμάτια, να κουρδίζει και τελικά να "μπαίνει" μισοξεκούρδιστος και με ψόφιο ήχο. ;D  (Σήμερα, αυτά δεν γίνονται ούτε στο πανηγύρι στην κάτω Παναγιά ;D).

 

Εδώ, στην αρχή του Young Lust.

 

Pink Floyd: The Wall LIVE 6/16

 

[marathon]

Διάβασα την ανάλυση του Trolley και δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω με όλα όσα επισημαίνει.

Η δική μου αίσθηση πάντως είναι (τώρα θα θυμώσει ο Ανέστης) πως πάρα πολύ καλλιτέχνες όταν ολοκληρώσουν το μουσικό ιδίωμα που πιστά έχουν υπηρετήσει, στο τέλος επιστρέφουν στη ρίζα....

Γιατί να θυμώσω? Χαίρομαι που δόθηκε η ευκαιρία στον Τρόλλευ να γράψει ένα ωραίο κείμενο που και εγώ συμφωνώ...Απλά μπερδεύουμε κάποια πράγματα...

Πχ όταν θέλω να πάω στη θάλασσα, πάω στη θάλασσα. Δεν νοικιάζω το DVD της "γαλάζιας λίμνης"...από την άλλη βέβαια είμαι ασφαλής ότι δεν θα έχει τσούχτρες... ;)

[epikouris]

Παρεξήγηση (το μέγα πρόβλημα όλων των fora). Αναφερόμουν στο γεγονός οτι πολλοί καλλιτέχνες επιστρέφουν στο μπλουζ στον απόηχο της καριέρας τους έχοντας υπηρετήσει άλλα μουσικά ιδιώματα. Αυτό πίστευα πως θα σε θύμωνε και όχι το κείμενο του Trolley το οποίο είναι όντως εξαιρετικό και to the point.

[marathon]

Παρεξήγηση (το μέγα πρόβλημα όλων των fora). Αναφερόμουν στο γεγονός οτι πολλοί καλλιτέχνες επιστρέφουν στο μπλουζ στον απόηχο της καριέρας τους έχοντας υπηρετήσει άλλα μουσικά ιδιώματα.

H ευκολία βλέπεις.... ;) ;D

[neeq]

Εχω να συμπληρωσω μονο οτι η συναυλια ήρθε πανω στην καλυτερη δυνατη στιγμη...

 

Κατα τη διαρκεια της θητειας μου (τελειωνει σε ενα μηνα ;D) η κυρια ασχολια μου ήταν να διαβαζω πολυ Ουμπερτο Εκο και να ακουω αδιακοπα Pink Floyd.

Δοκιμαστε το, αξίζει...

 

Για να παω στη συναυλια, χρειαστηκε να πηγαινω στο διοικητη καθε μερα και να τον πρηζω, γιατι ως αποσπασμενος για λιγοτερο απο μηνα, δε μπορουσα ελεγαν να παρω αδεια...

 

Τελικα πηρα την αδεια το προηγουμενο απογευμα, αλλα επρεπε να κανω και υπηρεσια, οποτε θα εφευγα την αλλη μερα το πρωι...στις 7...

 

Στις 7 ομως εφευγε και το λεωφορειο-εκδρομη απο τη Σαλονικη...το στρατοπεδο απεχει 35χλμ, οποτε αφου απειλησα οτι θα επιχειρησω μαντραπηδα, με αφησαν απο τις 6...ουτε καλτσες δεν προλαβα να αλλαξω :P

 

Οποτε μολις μπηκα στο ΟΑΚΑ, μου εφυγε ενα μεγαλο αγχος αρκετων ημερων...

 

Και με το που ξεκιναει η συναυλια, μου ηρθαν ολα μαζι...Η μουσικη, ο ηχος, το επιβλητικο θεαμα,το οτι ακουγα ζωντανα Pink Floyd, το οτι καταφερα να το σκασω απο ενα απο τα πιο μαυρα στρατοπεδα...

 

Οποτε με το ζορι κρατουσα τα ζουμια μου στο μεγαλυτερο μερος...

 

Στο τελος βγηκα γεματος και με μια παραξενη αισιοδοξια...το ότι υπηρξαν οι Pink Floyd, ειναι πολυ αισιοδοξο γεγονος...

 

Ηταν σιγουρα το καλυτερο καλλιτεχνικο γεγονος της ζωης μου...

 

[Spyros Delta]

Εχω να συμπληρωσω μονο οτι η συναυλια ήρθε πανω στην καλυτερη δυνατη στιγμη...

 

Κατα τη διαρκεια της θητειας μου (τελειωνει σε ενα μηνα ;D) η κυρια ασχολια μου ήταν να διαβαζω πολυ Ουμπερτο Εκο και να ακουω αδιακοπα Pink Floyd.

Δοκιμαστε το, αξίζει...

 

Για να παω στη συναυλια, χρειαστηκε να πηγαινω στο διοικητη καθε μερα και να τον πρηζω, γιατι ως αποσπασμενος για λιγοτερο απο μηνα, δε μπορουσα ελεγαν να παρω αδεια...

 

Τελικα πηρα την αδεια το προηγουμενο απογευμα, αλλα επρεπε να κανω και υπηρεσια, οποτε θα εφευγα την αλλη μερα το πρωι...στις 7...

 

Στις 7 ομως εφευγε και το λεωφορειο-εκδρομη απο τη Σαλονικη...το στρατοπεδο απεχει 35χλμ, οποτε αφου απειλησα οτι θα επιχειρησω μαντραπηδα, με αφησαν απο τις 6...ουτε καλτσες δεν προλαβα να αλλαξω :P

 

Οποτε μολις μπηκα στο ΟΑΚΑ, μου εφυγε ενα μεγαλο αγχος αρκετων ημερων...

 

Και με το που ξεκιναει η συναυλια, μου ηρθαν ολα μαζι...Η μουσικη, ο ηχος, το επιβλητικο θεαμα,το οτι ακουγα ζωντανα Pink Floyd, το οτι καταφερα να το σκασω απο ενα απο τα πιο μαυρα στρατοπεδα...

 

Οποτε με το ζορι κρατουσα τα ζουμια μου στο μεγαλυτερο μερος...

 

Στο τελος βγηκα γεματος και με μια παραξενη αισιοδοξια...το ότι υπηρξαν οι Pink Floyd, ειναι πολυ αισιοδοξο γεγονος...

 

Ηταν σιγουρα το καλυτερο καλλιτεχνικο γεγονος της ζωης μου...

 

Πωωωω.

Αυτα ειναι.

Θα το θυμασαι για παντα

[bloody_sunday]

Εδώ και καμιά εικοσιπενταριά σελίδες έχω παρατήσει το θρεντ αλλά κάνοντας κλικ στο "τελευταίο ποστ" έπεσα πάνω σε αυτό του φοβερού Neeq. Ωραίος. Πολύ. :)