"Roger Waters - The Wall" live στην Αθήνα 8-9-12 Ιουλίου 2011

[Papalampraina]

Δεν μπορώ να περιγράψω εύκολα το τι έζησα σήμερα (χτες δηλαδή, 8 Ιούλη). Ήταν μια εμπειρία ζωής. Αύριο που θα το επεξεργαστώ στο μυαλό μου θα πω εντυπώσεις. Τώρα είμαι ακόμα σε μια κατάσταση έκστασης.

[raf]

εσκασε μυτη ο δαυιδ?

[Papalampraina]

Εννοείται πως όχι.

[raf]

Εννοείται πως όχι.

 

ελεγα μηπως, γιατι δεν ειχα λεφτα για αυτο το live και ειχα δει το dark side of the moon , αλλα αμα ερχοταν θα αλλαζαν πολλα. . . για να λες εννοειται , μαλλον  πιστευεις ακραδαντα οτι δεν θα εμφανιστει ουτε στις αλλες 2 μερες ετσι?

[Terry RoscoeBeck5]

Ήταν κάτι από άλλο πλανήτη... Απλά απερίγραπτο!

 

Να είναι καλά ο άνθρωπος που ήρθε και από τα μέρη μας, που μας έδωσε την ευκαιρία να τον δούμε και να έχουμε να αφηγούμαστε κάτι στα γεράματα μας...

 

«Ήμουν και εγώ εκεί, στην συναυλία του wall παιδάκι μου...»  8)

[guitar man on fire!!]

Δεν μπορώ να περιγράψω εύκολα το τι έζησα σήμερα (χτες δηλαδή, 8 Ιούλη). Ήταν μια εμπειρία ζωής. Αύριο που θα το επεξεργαστώ στο μυαλό μου θα πω εντυπώσεις. Τώρα είμαι ακόμα σε μια κατάσταση έκστασης.

 

απλα εξωφρενικοοοοο!!! :o :o :o :o :o :o :o :o

[nuno]

Απίστευτη συναυλία από όλες τις απόψεις!!

Ο Roger ξαναέβαλε τον πήχη τέρμα πάνω 8) 8)

 

[qesh]

:o :o :o :o

Ευτυχως!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!.........πηγα. κι οσοι μπορειτε να πατε μεχρι τελευταια στιγμη να το κανετε.Το οτι δεν εμφανιστηκε ο Γκιλμουρ περναει εντελως στα ψιλα γραμματα.

[Terry RoscoeBeck5]

:o :o :o :o

Ευτυχως!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!.........πηγα. κι οσοι μπορειτε να πατε μεχρι τελευταια στιγμη να το κανετε.Το οτι δεν εμφανιστηκε ο Γκιλμουρ περναει εντελως στα ψιλα γραμματα.

 

Πραγματικά όσοι μπορείτε απλά κάντε το, γιατί είναι once in a life time συναυλία. Νομίζω ότι πρέπει να έχουν μείνει εισιτήρια για την τρίτη μέρα.

 

Όσο για την απουσία του «Δαυίδ», ο Kilminster απλά είναι... κλώνος του  ;D Στο σόλο του Comfortably Numb, αν έκλεινες τα μάτια, «έπαιζε» ο Gilmour- που στην τελική ανάλυση «Δαυίδ» είναι και ο (David) Kilminster  ;D

[Papalampraina]

Καλημέρα. Τι καλημέρα δηλαδή; Πόσο καλή μπορεί να είναι μια μέρα που δεν θα δεις ή θα ακούσεις το Wall live; Καλή ήταν η χτεσινή για ότι μας έδωσε.

Ότι διαβάσετε προέρχεται από έναν άνθρωπο που ζει και αναπνέει με τους Floyd σαν σύνολο, αλλά -με εξαίρεση τον Barrett- δεν αντέχει τις σόλο δουλειές των μελών του συγκροτήματος. Ξεκινάω.

 

Έφυγα στις 5 το απόγευμα από το σπίτι, γιατί είχα ραντεβού με κάτι φίλους στον σταθμό της Ειρήνης κατά τις 5:30. Όταν έφτασα είχε λίγο κόσμο και δεν περίμενα να γίνει και περισσότερος, μιας και ήταν μια συναυλία σε κλειστό γήπεδο. Δεν υπήρχε περίπτωση δηλαδή να γίνει ο χαμός που έγινε π.χ στους AC/DC. Όταν μαζευτήκαμε λοιπόν, πήγαμε στις πόρτες τις οποίες και περιμέναμε να ανοίξουν στις 6.

Αμ δε. Πήγε 6, πήγε 6:30, τελικά 7 η ώρα τις ανοίξανε αλλά υπήρχε ένα πρόβλημα. Από κει που ήμασταν δεν υπήρχε πόρτα για την αρένα και οι άνθρωποι της παραγωγής (ο θεός να την κάνει) δεν ξέρανε από που να μας στείλουνε. Με τα χίλια ζόρια και ύστερα από 10 λεπτά πέρα-δώθε βρήκαμε την πόρτα η οποία μόλις είχε ανοίξει και μπήκαμε μέσα.

Ο έλεγχος ήταν ελάχιστος και σωστός. Εγώ είχα κινητό επάνω μου για παν ενδεχόμενο και εννοείτε πως δεν θα τράβαγα ούτε μια φωτογραφία. Δεν με ψάξανε, μόνο με ρωτήσανε, απάντησα με όλη μου την αν-ειλικρίνεια και προχώρησα. Μας βάλανε ένα πραγματάκι στον καρπό ώστε να φαίνεται ότι έχουμε περάσει και για να μπορούμε να μπαινοβγαίνουμε χωρίς να μας σταματάνε για έλεγχο, μας δώσανε και μια μάσκα και μπήκαμε.

 

Όταν μπήκαμε μας έσκασε το πρώτο χτύπημα. Ο τοίχος ήταν εκεί μισοτελειωμένος και περίμενε. Από κει και πέρα, 2,5 ώρες υπομονή και τσουπ ανάβει ο Mr. Screen και βγαίνει ο Waters και με τα απαίσια σπαστά του ελληνικά μας είπε πόσο του άρεσε το ελληνικό κοινό το 2007 (λάθος μεγάλε), να μην τραβάμε φώτο και βίντεο και όταν δούμε τα λουλούδια να βάλουμε τις μάσκες. Και on with the show!

 

Δεν θα πω ξεχωριστά για το κάθε κομμάτι, εξάλλου έπαιξε το Wall ολόκληρο με κάποιες παραλλαγές, όπως έξτρα ρεφραίν, κάποια ορχηστρικά για να γεμίζει τον χρόνο ώστε να συμπληρωθεί ο τοίχος, το "What shall we do now" που δεν υπάρχει στον δίσκο, αλλά παιζότανε στα παλιά live και ήταν και στην ταινία, κανά σόλο παραπάνω και πάει λέγοντας.

Καταπληκτικά τα βίντεο που παιζόντουσαν στον τοίχο, είχε έναν προτζέκτορα για κάθε τούβλο και πολύ ωραία τα μηνύματα, ιδίως το "Να γαμηθεί η κυβέρνηση" στα ελληνικά.

Εκεί που είχα τους ενδιασμούς μου πριν ξεκινήσει η συναυλία ήταν οι μουσικοί. Πως θα παίξουν Floyd. Ε, έπαιξαν και γούσταρα μέχρι κι εγώ που είμαι δύσκολος. Όλοι παίζανε τα μέρη του δίσκου, σαν να άκουγες τον δίσκο, αλλά ταυτόχρονα φρόντιζαν να καταλάβουμε ότι είχαν και κάτι δικό τους να πούνε. Να πω ότι εντυπωσιάστηκα πολύ από τον τραγουδιστή που τραγούδαγε τα μέρη του Gilmour. Ωραία φωνή με ιδιαίτερη χροιά, χωρίς προσπάθεια μίμησης και χωρίς να ασελγεί πάνω στα κομμάτια. Καταπληκτικό και το αντρικό κουαρτέτο φωνητικών. Για τους άλλους ας πούνε άλλοι, εγώ με αυτά κόλλησα.

 

Ο Waters ήταν καλός. Περιέργως καλός. Τόσο που φαινότανε ότι κάποια σημεία, ουρλιαχτά, τσιτώματα, ήταν κονσέρβα. Χέστηκα. Δεν πήγα για αυτό. Πήγα να δω τι καινούριο είχε να πει ο Waters με το να κάνει το Wall ξανά τριάντα χρόνια μετά.

Τίποτα και όλα. Τίποτα καινούριο θεματικά, αλλά όσο δεν αλλάζει η κατάσταση στον πλανήτη, το Wall παραμένει καθημερινά επίκαιρο. Δεν μας είπε κάτι καινούριο. Μας θύμισε όμως ότι τα έγραψε 30 χρόνια πριν και πως από τότε ισχύουν όλα, λέξη προς λέξη.

 

Τέλος, ο ήχος, η εικόνα, η παραγωγή, το σύνολο, είναι κάποια πράγματα που δεν θα ξαναδούμε σε αυτή την χώρα για άλλα 20 χρόνια. Για μένα, αυτή η συναυλία ακούμπησε τα στάνταρ που έβαλε μια άλλη στις 31 Μαΐου του 1989 και πέρασαν 21 χρόνια από τότε.

 

Θέλω να ευχαριστήσω την φύση, που μας έχει φτιάξει έτσι ώστε να ζούμε πολλά χρόνια. Την ευχαριστώ γιατί πρόλαβα και είδα αυτή τη συναυλία.