Χαρά vs Θλίψη

[mr_davidoff]

μινορε για να εντυπωσιαζω τα γκομενακια  ;D

[sfaku]

Ωραίο θέμα Ηλία. Το έχω αναλύσει αρκούντως για τον εαυτό μου. Για μένα, η θλίψη αποτελεί μεγαλύτερη πηγή έμπνευσης καθώς είναι αφορμή για σκέψη και ενδοσκόπηση που με τη σειρά τους αναδεύουν τη διαδικασία της δημιουργίας.

 

Στις περιόδους χαράς, προτιμώ να ζω τη ζωή παρά να την παρατηρώ και να την καταγράφω.

 

Όσον αφορά το ματζόρε-μινόρε, δεν τα διαχωρίζω ως προς τη διάθεση. Ένα ματζόρε μπορεί να είναι κάλλιστα εξαιρετικά λυπητερό όπως κι ένα μινόρε πολύ χαρούμενο και ξεσηκωτικό.

 

οπως εχει πει και ο Νιονιος "αν ημουν καλα νομιζεις οτι θα εγραφα τραγουδια?" ;D ;D 

 

Προσυπογράφω τα άνωθεν. Να προσθέσω κάτι τις. Όταν είχαν ρωτήσει τον Αγγελάκα (σε εποχή Τρυπών) γιατί τα τραγούδια του είναι όλα θλιμμένα, είχε απαντήσει περίπου αυτό:

Στις περιόδους χαράς, προτιμώ να ζω τη ζωή παρά να την παρατηρώ και να την καταγράφω.

αλλά λίγο πιο... συνοπτικά διατυπωμένο: "Όταν είμαι χαρούμενος, γ*μάω".  ;)

 

Τέλος η σχετική ερώτηση είχε γίνει και στον Leonard Cohen σε μια συνέντευξη, ο οποίος έλεγε ότι η γοητεία της θλιμμένης μουσικής έγκειται στο γεγονός ότι υπάρχει μια μεγάλη αλήθεια στη θλίψη: όσο και να προσπαθήσεις στη ζωή σου και όσα και αν πετύχεις, κάποια στιγμή θα έρθει το τέλος, και τότε η χαρά του να ζεις θα χαθεί μαζί σου. Όλοι οι άνθρωποι το ξέρουμε αυτό κατά βάθος και μας κάνει να ταυτιζόμαστε εύκολα με τα θλιμμένα ή νοσταλγικά θέματα στις τέχνες -και δη στη μουσική.

 

(Τα λόγια του τα μεταφέρω από μνήμης, τη συνέντευξη την είδα πριν 2-3 χρόνια).

 

[mustafank]

'Οταν σκαρώνετε μιά μελωδία, γράφετε κάποιους στίχους ή παίζετε ένα σχήμα, ποιό απο τα δύο βρίσκετε οτι σας προσφέρει έμπνευση συχνώτερα;

Ή αλλιώς, ματζόρε ή μινόρε;

Ακόμα, πιστεύετε πως κάποιο απο τα δύο είναι "πιό έντονο" σε επίπεδο καλλιτεχνικής δημιουργίας;

Έχετε εντονώτερη προτίμηση ή ασυναίσθητη κλίση προς κάποιο απο τα δύο;

Κι αν ναί, γνωρίζετε γιατί; Αν θέλετε, το μοιράζεστε εδώ.

 

  Πολύ ενδιαφέρον το θέμα που ανοίξατε κ.Ζάικο. :)

 

  Επειδή απέχω παρασάγκας από την καλλιτεχνική δημιουργία και αυτό καθιστά την εμπειρία/άποψή μου ήσσονος σημασίας,θα ήθελα να σας ζητήσω να μας αναλύσετε, στο μέτρο του δυνατού, πως "σκαρώνετε" εσείς ένα κομμάτι, από τις συγχορδίες ως το κτίσιμο της μελωδίας.

  Είναι τα πάντα έμπνευση μιας δεδομένης στιγμής ή από το σημείο που μια μουσική φράση "γυρνάει" στο μυαλό/καρδιά/δάκτυλά σας και μετά, ακολουθείτε συγκεκριμένη μεθοδολογία;

 

_{^{πάντως, για όσο με αφορά, τα μινόρε και δη στη μορφή του φρύγιου με γοήτευαν ανέκαθεν...}}

[warwickplayer]

 

_{^{πάντως, για όσο με αφορά, τα μινόρε και δη στη μορφή του φρύγιου με γοήτευαν ανέκαθεν...}}

Εσενα και ολη την ελλαδα....

Θελεις να κανεις σουξε?γραψε σε φρυγιο....

[mustafank]

Εσενα και ολη την ελλαδα....

Θελεις να κανεις σουξε?γραψε σε φρυγιο....

;D  ;D

αν και δεν είμαι των ελληνικών σουξέ,μου αρέσει να μπλέκω "φρύγια" περάσματα σε μινόρε/ματζόρε βάση.

[blue]

κυρίως γράφω κηδείες και η άποψή μου ταυτιζόταν με αυτή του jazzjoker, αλλά μετά θεραπεύτηκα και το γύρισα στα πριόνια ;D. Σύμφωνα με αυτή την άποψη είχα την εκλογικευμένη απόρία "σε τι ωφελούν τα χορευτικά τραγούδια?" ;D, αλλά τώρα είμαι καλύτερα και καταλαβαίνω κάπως ;D

 

Τελευταία μου αρέσουν πολύ oι χαζοχαρούμενες μελωδίες με απαράδεκτα καταθλιπτικούς στίχους (πράμα που συναντάς σε κομμάτια των Eels και των dead man's bones), αλλά δυστυχώς δεν γράφω στίχους για να το δοκιμάσω.

 

 

[ez]

Επειδή απέχω παρασάγκας από την καλλιτεχνική δημιουργία και αυτό καθιστά την εμπειρία/άποψή μου ήσσονος σημασίας,θα ήθελα να σας ζητήσω να μας αναλύσετε, στο μέτρο του δυνατού, πως "σκαρώνετε" εσείς ένα κομμάτι, από τις συγχορδίες ως το κτίσιμο της μελωδίας.

  Είναι τα πάντα έμπνευση μιας δεδομένης στιγμής ή από το σημείο που μια μουσική φράση "γυρνάει" στο μυαλό/καρδιά/δάκτυλά σας και μετά, ακολουθείτε συγκεκριμένη μεθοδολογία;

 

Δεν είχα ποτέ "μπούσουλες" στο συγκεκριμμένο ζήτημα...

Κάποιες φορές γράφω στίχους που περιμένουν υπομονετικά να ερωτευτούν κάποια μελωδία, άλλες σκαρώνω ένα κιθαριστικό σχήμα που επιμένει στα δάχτυλα και στη ψυχή μου, αντιστέκεται στη λήθη και αποζητά λέξεις να ολοκληρωθεί, και μερικές φορές μου συμβαίνει να γεννιούνται όλα μαζί, αβίαστα, σαν να ήρθε η ώρα να συναντηθούν και να γίνουν τραγούδι.

Η αλήθεια είναι πως για μένα, εκτός απο ανάγκη, το songwriting πάντα υπήρξε κάτι ταυτισμένο με την ύπαρξη μου, και, ανεξάρτητα απο αποτελέσματα, τολμώ να πω "εύκολο"...σχεδόν καθημερινά "γράφω" 2-3 τραγουδάκια, εδώ και καιρό όμως, ενσυνείδητα, δεν τα καταγράφω, γνωρίζοντας πως νομοτελειακά δεν πρόκειται ποτέ να ακουστούν. Επιλέγω λοιπόν να τ'αφήνω να σβήνουν, ελπίζοντας πως όσα έχουν αληθινά δύναμη και λόγο ύπαρξης, θα επιμένουν να μου τριβελίζουν το μυαλό και κάποια στιγμή πάρουν πληρέστερη μορφή -και ίσως καταγραφούν. Ευχαριστώ για την ερώτηση.

[SpyrosCh]

Επιλέγω λοιπόν να τ'αφήνω να σβήνουν, ελπίζοντας πως όσα έχουν αληθινά δύναμη και λόγο ύπαρξης, θα επιμένουν να μου τριβελίζουν το μυαλό και κάποια στιγμή πάρουν πληρέστερη μορφή -και ίσως καταγραφούν.

 

+1

[panosprog]

Για εμενα πρωτη επιλογη ειναι η Dorian η οποια  για εμενα παντα ακουγεται  κατι αναμεσα σε μινορε και ματζορε σαν δευτερη επιλογη η Mixolydian η μονη της η με modal interchange και ακορντα δανεισμενα η απο  Dorian η Αeolian.Αλλη μια επιλογη η Aeolian χωρις την 6ης.

[bloody_sunday]

Τελευταία μου αρέσουν πολύ oι χαζοχαρούμενες μελωδίες με απαράδεκτα καταθλιπτικούς στίχους (πράμα που συναντάς σε κομμάτια των Eels και των dead man's bones), αλλά δυστυχώς δεν γράφω στίχους για να το δοκιμάσω.

Δεν τους ακούω αλλά αυτό που γράφεις είναι κλασσική συνηθισμένη συνταγή των Smiths... χαρούμενη μελωδία με τους πιο καταθλιπτικούς στίχους ("Girlfriend in a Coma", "Heaven Knows I'm Miserable Now", "There Is a Light That Never Goes Out" κλπ).