Μαμά, πότε η κιθάρα είναι... ''κουπί''?

[Nestoras]

@ Marathon, Superfunk : Tελικά δεν μου είπατε, αν σας άρεσε η κιθάρα μου θα είχατε πρόβλημα να  πάρετε μια ίδια από το εξωτερικό? Αν όχι, γιατί?   8)

Nα πω εγώ (φίλοι μου είναι δε με παρεξηγούν).

Φυσικά και θα είχα πρόβλημα.

Θα ήταν η δική σου, η μια σαν τη δική σου. Κάθε κιθάρα έχει κάτι το δικό της και ξέρεις οι μικρότερες λεπτομέρειες κάνουν τις μεγαλύτερες διαφορές.

Σαν κιθάρα μου αρέσει η Vintage '62 της Fender. Μου αρέσει εμφανισιακά, το χέρι, αυτός ο ντζίγκι-ντζίγκι ήχος. Έχω 2, έχουν περάσει από τα χέρια μου 5, όπου βρίσκω (σε φίλους, σε μαγαζιά δοκιμάζω). Ε! λοιπόν αν και κιθάρα παραγωγής κάθε μια μου φαίνεται διαφορετική από τις άλλες, και φευ στο feel του μπράτσου. ??? ;)

[John Goumis]

Σαν κιθάρα μου αρέσει η Vintage '62 της Fender. Μου αρέσει εμφανισιακά, το χέρι, αυτός ο ντζίγκι-ντζίγκι ήχος. Έχω 2, έχουν περάσει από τα χέρια μου 5, όπου βρίσκω (σε φίλους, σε μαγαζιά δοκιμάζω). Ε! λοιπόν αν και κιθάρα παραγωγής κάθε μια μου φαίνεται διαφορετική από τις άλλες, και φευ στο feel του μπράτσου. ??? ;)

 

...φαντάζομαι όμως ότι επειδή σου φαίνονται διαφορετικές μεταξύ τους αυτές οι vintage '62 και κάποιες σου έκαναν για κάποιον λογο πιο πολύ ''κλικ'' από τις άλλες δεν σημαίνει ότι οι άλλες ήταν ''κουπιά'', ή ότι έπεσες σε ''κακό'' κομμάτι, έτσι δεν είναι?(αλλιώς θα ήξερες και τί δεν σου άρεσε στο συγκεκριμενο ''κακό'' κομμάτι). Απλά, για κάποιον λόγο σου φάνηκαν διαφορετικές χωρίς αντικειμενικά να υπάρχει ένας διαχωρισμός ποιότητας μεταξύ τους...ήταν απλά λίγο διαφορετικές.

[ez]

Μαμά, πότε η κιθάρα είναι... ''κουπί''?

 

Όταν πάει γρήγορα η βάρκα  ;D...

 

Είμαι σίγουρος ότι δοκίμασε 20 Eastwood για να διαλέξει τη δικιά του ;)

 

Μπά, απλώς ήμουν ιδιαίτερα τυχερός στίς 2 πρώτες  ;D, έκτοτε δύσκολα βρήκα παρόμοιες...

 

Απλά τυγχάνει ο Ηλίας να είναι κωπηλάτης Ολυμπιακών προδιαγραφών. ;)

 

Αγαπητέ, εγώ παίζω μπλουζ, ο Φάμελλος είναι κωπηλάτης  ;D...

 

On topic:

Αν έβρισκα κάποια κιθάρα που θα μου έπαιρνε τα μυαλά, θα προσπαθούσα να πάρω τη συγκεκριμμένη...και τόχω κάνει πολλάκις... 8)

Απο την άλλη, ποτέ δεν είχα πρόβλημα ν'αγοράζω "γουρούνι στο σακί", όμως πάντα ήξερα τι ήθελα απο specs κλπ., κι ακόμα πάντα σκαλίζω τις κιθάρες μου...τα ζητήματα σεταπ όπως ήδη αναφέρθηκε κάνουν τεράστιες διαφορές.

Βέβαια, μούχει τύχει περίπτωση να παίζω με κάποια και τρελλάθηκα, την πήρα σπίτι, έφτιαξα λίγο το action κι έβαλα 11ς αντί 10ς που είχε και το όλο πράγμα "ξεφούσκωσε"...απίθανα πράγματα...ίσως μιά καλή αρχή είναι να συμβιβαστούμε με το γεγονός πως η κιθάρα είναι θηλυκό, άρα εξ αντικειμένου δεν πρόκειται να τις καταλάβουμε ποτέ... ;)

Προσωπικά διαλέγω όργανα με πρώτο και κύριο κριτήριο το vibe που μου μεταδίδει, κι αυτό φυσικά είναι κάτι εντελώς προσωπικό...οπότε...

Κουπί είναι η κιθάρα που δεν με φτιάχνει να παίζω μαζί της...για κάποιον άλλο βαρκάρη όμως  ;D, ίσως τον βοηθάει καλύτερα...

[theBox]

Μου κανει εντυπωση παντως που κανεις δεν εχει αναφερθει μεχρι τωρα στα λεγομενα "dead spots"...σημεια μαυρες τρυπες στην ταστιερα που απ οτι καταλαβαινω (απ οσα εχω διαβασει σε ξενα φορα) δεν φευγουν με το οποιοδηποτε σετ-απ και ειναι παραγοντας (τελειως μπακαλικα) του πως δονειται και αντιδρα το εκάστοτε μανικι σε συγκεκριμενη συχνοτητα (Hz)....

 

δεν ειναι αυτοσ ενας σημαντικος παραγοντας που μπορει να καταστισει μια κιθαρα κουπι οταν η αμεσως επομενη απο αυτη στη γραμμη παραγωγης, δεν παρουσιαζει το ιδιο προβλημα?

[notlrac]

όλες οι ίδιες lp με τους ίδιους μαγνήτες, έχουν τον ίδιο ήχο. Θα επαναλάβω ότι εμείς (νομίζουμε) ότι τις ακούμε διαφορετικά γιατί είμαστε μία περίεργη-ασταθής μηχανή με σκαμπανεβάσματα στη συμπεριφορά μας. Γι αυτό άλλωστε μία κιθάρα που μας άρεσε πριν ένα μήνα, μπορεί μετά να μας ξυνίζει και να γλυκοκοιτάμε του γείτονα. Είπαμε καλά τα ξύλα, αλλά όχι τόσο που να αλοιώνουν το χαρακτήρα του μαγνήτη στα ηλεκτρικά όργανα.

 

Αυτο γραφτηκε σε αλλο θεμα αλλα ταιριαζει απολυτα και εδω. Συμφωνω απολυτα, εδω αλλαζουμε γνωμη για ανθρωπους φαγητα τοπους ρουχα για τα παντα δεν θα αλλαξουμε γνωμη για μια κιθαρα?

 

 

[mikresdiadromes]

Εγώ για να διαλέξω μια Am Std Stratocaster είχα φάει 4 ώρες σε ένα μαγαζάκι της Αγγλίας. Θυμάμαι ότι δοκίμασα μια μαύρη, μια κόκκινη και μια sunburst, όλες με maple μπράτσο και της ίδιας παρτίδας. Τρομερές διαφορές στον ήχο, προφανώς παίζουν ρόλο τα ξύλα.

 

Μετά έψαχνα για epiphone LP, και δοκίμασα 12 κιθάρες για να καταλήξω σε μία της οποίας άλλαξα μαγνήτες και την αντάλλαξα μετά από χρόνια με συμφορουμίτη.

 

Τη Gibson Nighthawk την ερωτεύτηκα από τις πρώτες νότες, και δεν την πειράζω. Είναι τέλεια.

 

Η μόνη κιθάρα που αγόρασα γουρούνι στο σακί είναι μια squier affinity tele, η οποία έκατσε καλή, και με ηλεκτρικά CTS, orange drop capacitor και tonerider vintage plus, παίζει πολύ ωραία.

 

Γενικά, δεν θα έπαιρνα ποτέ κιθάρα χωρίς να την δοκιμάσω. Κουπί κιθάρα πάντως δεν μου έχει τύχει στα χέρια, πλην εξαιρέσεων που μιλάμε για κιθάρες των 80-100 ευρώ που δεν παίζουν τίποτα καλά. Όμως είναι γεγονός ότι μπορεί να βρεί κανείς τεράστιες διαφορές σε ίδια όργανα, τόσο μεγάλες, που το ένα να του κάνει και το άλλο όχι.

[E.G.]

Αυτο γραφτηκε σε αλλο θεμα αλλα ταιριαζει απολυτα και εδω. Συμφωνω απολυτα, εδω αλλαζουμε γνωμη για ανθρωπους φαγητα τοπους ρουχα για τα παντα δεν θα αλλαξουμε γνωμη για μια κιθαρα?

καλο θα ειναι να διαβασεις και την απαντηση:

Θα επαναλάβω ότι εμείς (νομίζουμε) ότι τις ακούμε διαφορετικά γιατί είμαστε μία περίεργη-ασταθής μηχανή με σκαμπανεβάσματα στη συμπεριφορά μας.

 

Αυτο μου φαινεται λιγο γενικο και αοριστο...

δεν ειμαστε ολοι ιδιοι,ουτε ολοι οι εγκεφαλοι επεξεργαζονται με τον ιδιο τροπο τα δεδομενα που λαμβανουν απο τα (υγειη υποτιθεται) ωτα που ειναι συνδεμενοι! Wink

 

Παράθεση από: marathon στις 23:12 - 07/06/11

Είπαμε καλά τα ξύλα, αλλά όχι τόσο που να αλοιώνουν το χαρακτήρα του μαγνήτη στα ηλεκτρικά όργανα.

 

Ετσι,ε? Grin

Τοτε πως ο γνωστος "Jeff Beck" ακουγοταν σαν ντενεκεδακι στη γνωστη σου Jackson zebra με το φτηνιαρικο μπρατσο,και οταν το αλλαξαμε με ενα original ο μαγνητης "γεμισε",γλυκανε και κελαϊδισε,ενω δεν πειραξαμε ΤΙΠΟΤΑ αλλο? Huh? Wink Cool

(αυτη που δωσαμε στον Κωστα για τελικα βερνικια λεω)

 

Πρεπει να καταλαβεις οτι τα ξυλα ειναι η βαση ΟΛΩΝ και με αποδειξεις.

(χωρις αυτο να σημαινει οτι τα συνθετικα υλικα απορριπτονται).

 

Και οσο και αν δεν το θελουν καποιοι για οποιους λογους,

η ΑΝΑΔΡΑΣΗ κανει παντα τη δουλεια της! Wink

Ειναι στη φυση της....  Grin

[Superfunk]

@ Marathon, Superfunk : Tελικά δεν μου είπατε, αν σας άρεσε η κιθάρα μου θα είχατε πρόβλημα να  πάρετε μια ίδια από το εξωτερικό? Αν όχι, γιατί? 

 

ολες μου τις κιθαρες τις..ακουω....ΜΕΤΑ την συναρμολογηση τους...(παιζω βασικα με partscasters) oποτε ναι....γουρουνι στο σακι αγοραζω... ;D

 

επισης εχω αγορασει δεκαδες κιθαρες με τη μεθοδο "γουρουνι στο σακι" απο το εξωτερικο,ολες ηταν μια χαρα.

 

 

Μου κανει εντυπωση παντως που κανεις δεν εχει αναφερθει μεχρι τωρα στα λεγομενα "dead spots"...σημεια μαυρες τρυπες στην ταστιερα που απ οτι καταλαβαινω (απ οσα εχω διαβασει σε ξενα φορα) δεν φευγουν με το οποιοδηποτε σετ-απ και ειναι παραγοντας (τελειως μπακαλικα) του πως δονειται και αντιδρα το εκάστοτε μανικι σε συγκεκριμενη συχνοτητα (Hz)....

 

δεν ειναι αυτοσ ενας σημαντικος παραγοντας που μπορει να καταστισει μια κιθαρα κουπι οταν η αμεσως επομενη απο αυτη στη γραμμη παραγωγης, δεν παρουσιαζει το ιδιο προβλημα?

 

 

εχω να δω κιθαρα με dead spots απο το 1981... ;D 

[Vkbob]

Νομίζω ότι τo έχεις εξαρχής θέσει άριστα, αγαπητέ Lord Goumis : Είναι άδικο να κριθεί ένα (οποιοδήποτε) όργανο, εφόσον ο κριτής δεν είναι –και μάλιστα επί μακρόν- κάτοχος και συστηματικός χρήστης του.  Εντούτοις, εν Ελλάδι (φαντάζομαι ότι εδώ χάμω συμβαίνει συχνότερα, πιθανόν λόγω μεσογειακής ιδιοσυγκρασίας), είθισται ο αεροβαπτισμός μιας κιθάρας που έλαχε να πέσει στα χέρια μας, είτε ως «μαγικής», είτε –το συνηθέστερο- ως κουπιού, μουγκής, σκουπόξυλου και τα λοιπά κολακευτικά, κατόπιν διενεργείας σύντομου τεστ εκ του προχείρου (έχοντος την μορφήν του χοίρου), είτε εντός καταστήματος μουσικών οργάνων, είτε εντός στουντίου (sic) όπου έτυχε να ευρεθούμε, είτε στην οικία του τάδε κολλητού του δείνα φιλαράκου μας, Κυριακή μεσημέρι, ώρα τρείς και κάτι, με το volume στο 0,001, καθότι τυγχάνουμε συνειδητοποιημένοι πολίτες και δεν θέμε τώρα να ενοχλάμε μεσημεριάτικα τους γειτόνοι, έστω κι αν δεν πρόκειται για τους δικούς μας γειτόνοι, αλλά για τους  γειτόνοι του τάδε κολλητού του δείνα φιλαράκου μας.

 

Σημαντικές παράμετροι όπως ας πούμε ο χώρος της πρόχειρης δοκιμής, η άγνοια των τρόπων εκμετάλλευσης των δυνατοτήτων του συγκεκριμένου  ενισχυτή μέσω του οποίου ακούμε το όργανο τη δεδομένη στιγμή, ο τρόπος με τον οποίον τυχαίνει να είναι (ή να μην είναι) ρυθμισμένη η κιθάρα, ακόμη κι η προσωπική διάθεση της στιγμής, σπανίως λαμβάνονται υπ’ όψιν. Ως εκ θαύματος, στο τέλος της δοκιμής, ο «δοκιμαστής» οφείλει οπωσδήποτε να αποφανθεί : -Έχεις ακούσει ποτέ κανέναν, σε μια τέτοια περίπτωση, να δηλώνει «αδυνατώ να κρίνω» ; -Μάλλον όχι. Όλοι έχουν άποψη. Πάντα έχουν άποψη. Οφείλουν να έχουν άποψη. Εάν δεν αποκρυσταλλώσεις και δη εκφράσεις άποψη, τότε κάτι δεν πάει καλά με σένα, όχι με το όργανο.  Οπότε, πρέπει να δηλώσεις την άποψή σου. Το απλούστερο και μάλλον φυσιολογικό «δεν γνωρίζω/δεν απαντώ», δεν μετράει ως άποψη.  Μολόγα : -Σου άρεσε το όργανον ; -«Μάπα  το όργανον». Ή «Στραντιβάρι το όργανον, τύφλα να ΄χει ο Αμάτι».  Πάντως, κάτι θα πρέπει να πεις, διότι εάν δεν πεις, τεκμαίρεται ότι δεν ξέρεις από όργανα.

 

Η γνώμη μου  (και για να μην παρεξηγηθώ, δηλώνω τη γνώμη αυτή τόσο ταπεινή, όσο και μια βαθέως θρησκευομένη μαυροφόρα συνταξιούχος του ΟΓΑ, που έρπει γονυπετής στον ατέλειωτο ανήφορο προς την Παναγιά της Τήνου)  είναι ότι σε τέτοια «tests» η ψυχολογία παίζει τον  κυρίαρχο ρόλο. Ένα ακριβό όργανο, ξεκινάει κατ΄αρχήν αβανταρισμένο, από τη στιγμή που το πιάνεις στα χέρια σου. Αντιθέτως, το σινικό δημιούργημα των τριών κατοστάρικων είναι εξ ορισμού αουτσάϊντερ και πιθανότατα έχει κοπεί στη δοκιμασία, πριν καν αρθρώσει νότα. Είναι η προέκταση του κανόνα «ό,τι πληρώνεις, παίρνεις» : -Ε, αντιστοίχως, ό,τι πληρώνεις, ακούς. Ωστόσο, το τεκμήριο αυτό, της φυσικής ανωτερότητας της ακριβής κιθάρας κάμπτεται, σε αρκετές περιπτώσεις. Για παράδειγμα,  μπαίνει ο άλλος μέσα στο μαγαζί, δίχως την ελαχίστη πρόθεση  αγοράς έστω και μίας πένας των 0,99 mm, βουτάει  μια Fender ® Stratocaster®-  Master Kung-Fu®- Artificially Battered to Death®- Pre-Historic Jurassic Collection ® (ήτοι τέσσερα-πέντε  χιλιάρικα ζημιά πριν καλά-καλά βγεί από το εργοστάσιο), την πλακώνει στα αρπέτζιος και εν τέλει αποφαίνεται με ξυνισμένη μούρη απογοητευμένου ειδήμονος ότι το όργανο «δε λέει». «‘Ομφακες εισί», που έλεγε κι η αλεπού του Αισώπου. Που μπορεί, δεν αντιλέγω, να είναι κι η αλήθεια, αλλά μπορεί και να μην είναι, που μάλλον δεν είναι. Η υποψία ότι δεν είναι η αλήθεια, ενισχύεται ακολούθως, όταν το ίδιο όργανο το δοκιμάζει ο ήδη ψημένος να το αγοράσει και φορτωμένος με το ακριβές αντίτιμο τύπος, ο οποίος –ως εκ θαύματος- βρίσκει το ίδιο όργανο καταπληκτικό. Και εξ αυτού του λόγου, το αγοράζει.  Άλλωστε, γι’ αυτό ήρθε, για να το αγοράσει, καθώς μάλιστα το είχε ήδη ερωτευτεί, χαζεύοντάς το στη βιτρίνα, πριν καν το δοκιμάσει.  Πιστεύω να γίνομαι κατανοητός.

 

Τη λογική της απόρριψης των ξύλων, ως κυρίαρχου παράγοντα ηχητικής διαφοροποίησης μεταξύ οργάνων παρόμοιων προδιαγραφών, δεν την κατάλαβα ποτέ. Και δεν χρειάζεται να σπάσω το κεφάλι μου, ώστε να αντιληφθώ το προφανές, ποιός δηλαδή είναι ο πλέον αστάθμητος παράγων στην  κατασκευή ενός μουσικού οργάνου. Φρόντισαν  να το σπάσουν πριν από μένα, για μένα,  τόσοι και τόσοι μαστόροι, αιώνες πιο μπροστά :-Το ξύλο δεν παλεύεται. Το ξύλο είναι απρόβλεπτο. Πιάνανε, λόγου χάρη,  οι Αρμένηδες οι οργανοποιοί, τα παλιά τα χρόνια, τα χρόνια του ρεμπέτικου, και  κρεμούσαν τα όργανα στον τοίχο, έτοιμα καθ’ όλα, εκτός από μια μικρή «λεπτομέρεια», που την άφηναν επίτηδες σε εκκρεμότητα, μέχρι τη στιγμή της πώλησης του οργάνου : -Άφηναν το καπάκι άκοπο, δίχως τρύπα. –Γιατί ; -Για να μην έχουν ιστορίες και μανούρες με την πελατεία τους. «Το δικό μου το μπουζούκι είναι μουγκό, γιατί δεν παίζει σαν του Τσιτσάνη ;». Και όντως, είχε δίκιο ο παίκτης, πράγματι το μπουζούκι του δεν έπαιζε σαν του    Τσιτσάνη, κι αυτό δεν το ισχυριζόταν μόνο ο παραπονούμενος παίκτης, αλλά το συνομολογούσε κι ο ίδιος ο Τσιτσάνης, που το είχε παίξει το όργανο και το είχε επίσης βρει μουγκό. Κι όμως, κατασκευαστικά τα δύο όργανα ήταν πανομοιότυπα, ίδιος μάστορας, ίδια παρτίδα ξύλα, ίδιες κόλλες, ίδιος χρόνος κατασκευής, τα πάντα ίδια. Αλλά έτσι το έφερε η τύχη, του Τσιτσάνη να λαλάει και του τάδε παίκτη να βογκάει, άτιμη κοινωνία που άλλους τους ανεβάζεις κι άλλους τους κατεβάζεις στα τάρταρα.  Επειδή λοιπόν οι μαστόροι το είχαν δει πολλές φορές το ίδιο έργο και δεν γούσταραν μουρμούρες, άφηναν το καπάκι άκοπο κι όταν πλέον διάλεγε ο οργανοπαίκτης το όργανο από τον τοίχο, αφού το γρατζουνούσε λίγο, αφού το χάζευε και θαύμαζε τις κλάρες και τις ντούγιες και τη όλη τέχνη, όταν πλέον περνούσε στο ταμείο και το πλήρωνε (νομίζω ότι τότε δεν έκοβαν απόδειξη, όπως και τώρα δηλαδή, ενίοτε), τότε και μόνον τότε του άνοιγε και την τρύπα, να το πάρει ο άνθρωπος το οργανάκι, καλόπαιχτο, γουρούνι στο σακκί, κι άμα του «έβγαινε» καλώς, άμα πάλι δεν του «έβγαινε», έτσι είν’ η ζωή.  Μάλλον κάτι ξέρανε οι παλιοί.

 

Να μου συγχωρηθεί που δεν θα συμφωνήσω και με το σύνηθες «επιχείρημα», ότι το όργανο το αναδεικνύει ο κιθαρίστας. Ασφαλώς το αναδεικνύει ο κιθαρίστας. -Ποιός άλλος δηλαδή ; Αλλά προφανώς ο ίδιος αυτός κιθαρίστας, ο κορυφαίος λέω εγώ,  διακρίνει αμέσως τις έως και τεράστιες διαφορές μεταξύ δύο πανομοιότυπων ως προς τις προδιαγραφές οργάνων και ξεχωρίζει αμέσως το (κατ’ αυτόν) πιο αξιόλογο.  Όπερ σημαίνει ότι ναι, δύο «ίδια» όργανα ακούγονται στην πραγματικότητα διαφορετικά, όπερ περαιτέρω οδηγεί αναγκαστικά την όλη  συζήτηση  στην επαναδιατύπωση του ερωτήματος, για δισεκατομμυριοστή φορά  : -Εάν όχι τα ξύλα, τότε τί ;

 

[marathon]

-Εάν όχι τα ξύλα, τότε τί ;

Kαλώς ήρθες και ώραίο γράψιμο...

1) Νομίζω ότι δεν πρέπει να μπλέκεις ηλεκτρικά με ακουστικά όργανα ;)

2) Νομίζω ότι απαντάς μόνος σου

Η γνώμη μου  (και για να μην παρεξηγηθώ, δηλώνω τη γνώμη αυτή τόσο ταπεινή, όσο και μια βαθέως θρησκευομένη μαυροφόρα συνταξιούχος του ΟΓΑ, που έρπει γονυπετής στον ατέλειωτο ανήφορο προς την Παναγιά της Τήνου)  είναι ότι σε τέτοια «tests» η ψυχολογία παίζει τον  κυρίαρχο ρόλο.