Ιωάννης Συκουτρης - Ένας αδικοχαμένος φιλόσοφος

[epikouris]

Πάντως, πέραν του γελοίου του ζητήματος, και χωρίς να θέλω πραγματικά να θίξω τον epikouris, ο οποίος είναι ρομαντικός κατά τη γνώμη μου (με τη βιεννέζικη έννοια) και συχνά ωθείται σε φραστικές ακρότητες όπως αυτή:

 

... υπογραμμίζω ότι ΠΟΤΕ δε χρησιμοποιούμε τη λέξη "αδικοχαμένος" για έναν αυτόχειρα, διότι - αντικειμενικά - ουδείς τον αδίκησε δολοφονώντας τον.

 

 

 

Να ευχαριστήσω όλους τους συμμετέχοντες για τη σοβαρότητα αλλά συνάμα και την κοσμιότητα που επέδειξαν μέχρι τώρα σχετικά με την παρούσα ανάρτηση. Mε τον trolley ωστόσο θα διαφωνήσω σχετικά με το αν το ζήτημα της αυτοκτονίας είναι γελοίο ή όχι. Φαντάζομαι πως δεν εννοούσε γελοίο τον Συκουτρή μιας και ο Συκουτρής έχει προσφέρει πολλά αξιόλογα πράγματα στα Ελληνικά Γράμματα.

 

Η θεώρηση της ζωής και του θανάτου είναι ένα θέμα καθαρά υποκειμενικό εξαρτώμενο από την κοσμοθέαση του κάθε ανθρώπου, τον τρόπο που προσεγγίζει την έννοια του θανάτου αν θέλετε. Σαν Επικούρειος, είμαι σαφώς κατά της αυτοκτονίας και υπέρ του ΕΥ ΖΗΝ και του ΛΑΘΕ ΒΙΩΣΑΣ. Δεν θα μπορούσα όμως να πετάξω στα σκουπίδια τη θεώρηση που είχε για το θάνατο ο Συκουτρής, Ο Περικλής Γιαννόπουλος, ο Λιαντίνης αλλά και ένας από τους πρώτους διδάξαντες αυτής της προσέγγισης, ο Εμπεδοκλής ο Ακραγαντίνος που βούτηξε στο ηφαίστειο της Αίτνα. Αυτό που χρίζει κατ' εμέ μια βαθύτερη εξέταση είναι ο λεγόμενος "ηρωϊκός θάνατος" που επέλεξαν οι παραπάνω μνημονευθέντες. Θέμα για πολλές κουβέντες και μάλλον δύσκολο να συζητηθεί πληκτρολογώντας και εξ αποστάσεως.

 

Θα συμφωνήσω επίσης και με τον pkole που προτείνει μία φιλοσοφικού τύπου συνάντηση και ιδιαίτερα κοντά στη θάλασσα, (στην ΠΕΙΡΑΪΚΗ πρότεινε αν δεν κάνω λάθος). Δυστυχώς όμως δεν γνωρίζω προσωπικά τον Στέλιο τον Μπεκρή για να τον καλέσουμε να έρθει και αυτός. Όποιος τον γνωρίζει, ας τον ειδοποιήσει αν και εφόσον πραγματωθεί η εκ του pkole προτεινόμενη συνάντηση. Μέχρι όμως να υλοποιηθεί  αυτή σκέψη, δια στόματος Δημήτρη Λιαντίνη, μία προσέγγιση του θέματος του θανάτου και ειδικότερα του "ηρωϊκού".

 

 

[pkole]

Θα συμφωνήσω επίσης και με τον pkole που προτείνει μία φιλοσοφικού τύπου συνάντηση και ιδιαίτερα κοντά στη θάλασσα, (στην ΠΕΙΡΑΪΚΗ πρότεινε αν δεν κάνω λάθος). Δυστυχώς όμως δεν γνωρίζω προσωπικά τον Στέλιο τον Μπεκρή για να τον καλέσουμε να έρθει και αυτός. Όποιος τον γνωρίζει, ας τον ειδοποιήσει αν και εφόσον πραγματωθεί η εκ του pkole προτεινόμενη συνάντηση

 

Ok.

It makes two of us.

Κανένας άλλος για τη συνάντηση; (μην πάμε μόνοι μας γιατί θα είναι σαν ραντεβού  ;D)

 

Υ.Γ. Πάντως την Πειραϊκή την πρότεινα για πνίξιμο κι όχι για συμπόσιο. ;D

 

[marathon]

Ok.

It makes two of us.

Κανένας άλλος για τη συνάντηση (μην πάμε μόνοι γιατί θα είναι σαν ραντεβού  ;D);

Σιγά μην έρθουμε...αφού θα πάτε να αυτοκτονήσετε...

Δεν έρχεστε καλύτερα αύριο στο Ζάπειο που όλοι οι αστέρες θα είναι εκεί και θα μοιραστούν αυτόγραφα, μετοχές του Noiz και μετοχές από το σουβλατζίδικο του Βερολίνου?

[audiokostas]

Αν δεν έχει ανάκλιντρα, φαγιά διαστροφής (μόνο φυτικής προέλευσης μπας κι έρθει και κείνος ο ΛΑΚΗΣ) και οινοχόες, δεν πάω πουθενά.

 

Σιγά μην έρθουμε...αφού θα πάτε να αυτοκτονήσετε...

Δεν έρχεστε καλύτερα αύριο στο Ζάπειο που όλοι οι αστέρες θα είναι εκεί

Και σήμερα................. ;D

[marathon]

Και σήμερα................. ;D

Καλά λέει ο φίλος μου...ξεκινήστε από σήμερα και θα έρθουμε και εμείς αύριο....

[pkole]

Μπα για αύριο και μεθαύριο πρωί με βλέπω (αν δεν έχω αυτοκτονήσει μέχρι τότε).

 

[epikouris]

Σιγά μην έρθουμε...αφού θα πάτε να αυτοκτονήσετε...

 

Δεν το κατάλαβες..........Εγώ μαζί με τον φίλο Pkole θα βοηθήσουμε κάτι χωριάτικες σαλάτες, κάτι μεζεδάκια και τυροκαυτερές και τίποτα κοψίδια να....................αυτοκτονήσουν. Αν θες έλα.

Πλάκα, πλάκα, δεν θα ήταν και άσχημη ιδέα ένα φιλοσοφικό τσιμπούσι δίπλα στη θάλασσα. Το Στέλιο το Μπεκρή να μου βρείτε...........

[pkole]

Το Στέλιο το Μπεκρή να που βρείτε...........

 

Άστον, μην τον ενοχλείς.

Κοιμάται.

[trolley]

Mε τον trolley ωστόσο θα διαφωνήσω σχετικά με το αν το ζήτημα της αυτοκτονίας είναι γελοίο ή όχι.

 

Όπως είπα, είσαι ρομαντικός (και το ξαναγράφω: με τη βιεννέζικη έννοια, δηλαδή αλά Σούμπερτ). Ίσως δεν έχεις ο ίδιος αυτή την εικόνα για τον εαυτό σου, αλλά είναι η αλήθεια. Δεν με εκπλήσσει ούτε στο ελάχιστο το ότι γοητεύεσαι από την ιδέα της αυτοχειρίας και του ηρωϊκού θανάτου διότι αυτό επακριβώς είναι το γνώρισμα των ρομαντικών. Μέχρι εδώ, όλα καλά.

 

Εν' τούτοις, όπως σίγουρα έχεις προσέξει, υπάρχουν και άλλοι τύποι ανθρώπου. Κάποιοι από αυτούς, όντως αντιμετωπίζουν το θέμα της αυτοχειρίας ως "γελοίο" χωρίς απαραιτήτως αυτό να σημαίνει ότι έχουν εμβαθύνει ή ότι έχουν αγαθά κίνητρα (μπορεί απλώς να υποβάλλονται πλήρως στον τρόμο του επερχόμενου - για όλους μας - θανάτου).

 

Εγώ, καίτοι έχω δεχτεί φιλοσοφική παιδεία, προσπαθώ σε δημόσιες συζητήσεις να προσεγγίζω τα ζητήματα από μία πρακτική σκοπιά: γιατί να επισπεύσει κανείς το αναπόφευκτο; Όπως και αν θέλει να βαφτίσει κανείς την αυτοχειρία, παραμένει μία ακραία κυνική πράξη, η οποία εκφράζει βαθύτατη περιφρόνηση όχι μόνο απέναντι στη ζωή όπως είναι, αλλά και απέναντι στο πως θα μπορούσε να είναι.

 

Επίσης, πιστεύω ότι (είναι κανόνας πια) οι αυτόχειρες μυθοποιούνται ακριβώς διότι πλέον δεν είναι παρόντες για να εκτεθούν. Βλέπεις, μέρος της ανθρώπινης περιπέτειας είναι ότι κρατά μερικές δεκαετίες (κάτω από ομαλές συνθήκες) και ο άνθρωπος είναι υποχρεωμένος να καταδείξει ότι την "περπατάει" με αξιοπρέπεια σε ΟΛΕΣ τις επιμέρους φάσεις της. Οι αυτόχειρες, "θέλουν" να μας πείσουν ότι αν είχαν συνεχίσει το "περπάτημα" θα συνέχιζαν να το κάνουν με τρόπο αξιοπρόσεκτο.

 

Αν θέλουμε, το πιστεύουμε.

 

 

[Terry RoscoeBeck5]

Μα συγνώμη Terry αλλά και sf, τι ακριβώς σας αρέσει στη φράση αυτή;

Θεωρείται ότι είστε από τους λίγους ή από τους πολλούς;

Μη σας φανεί σαν προσωπική επίθεση, απλά θέλω να καταλάβω το σκεπτικό σας.

 

Συγνώμη που άργησα να απαντήσω, καθώς δούλευα μέχρι τώρα. Είναι προφανές ότι δεν εκλαμβάνω την τοποθέτηση σου ως «προσωπική επίθεση», αλλά την αντιλαμβάνομαι στο πλαίσιο ενός διαλόγου.

 

Η δική μου θέση, το να μας θυμίζει αυτά που δεν πρέπει να ξεχνάμε- κατά την κρίση ή τη οπτική μου αν θες- εδράζεται στην ιστορική μνήμη, που δυστυχώς έχει περάσει στο περιθώριο.

 

Και έχει να κάνει με τους λίγους, πραγματικούς Έλληνες (κατά την άποψη, το τονίζω το «κατά την άποψη» μου, προς αποφυγή παρεξηγήσεων), οι οποίοι πόνεσαν τον τόπο, το γένος και δυστυχώς κυνηγήθηκαν από την καθεστηκυία τάξη- η οποία ποτέ δεν διακρίθηκε για την φιλοπατρία της.

 

Υπό αυτό το πρίσμα θα είμαι πάντα με τους «λίγους» και όχι με τους «πολλούς». Ξέρω ότι χαρακτηρισμοί όπως «γένος», «πατρίδα» ελλοχεύουν κινδύνους. Η ετικέτα «εθνικιστής», χαρακτηρισμοί όπως «γραφικός» ή οι διάφοροι «ισμοί» μπορεί να συνοδεύσουν τέτοιες τοποθετήσεις. Δεν είχα σχέση και ούτε σκοπεύω να αποκτήσω.

 

Όμως πάντα θα συντάσσομαι με τον Κολοκοτρώνη, με τον Ρήγα, τον Κοραή, τον Ανώνυμο Έλληνα, τον Γεώργιο Πλήθων Γεμιστό και με όλους αυτούς που τίμησαν τους εαυτούς, τις ιδέες τους και την ηθική τους.

 

Για να το πω απλά, αυτούς που δεν προσκύνησαν... Και στις ημέρες αυτές που διανύουμε, που οι πάντες έχουμε πέσει στα τέσσερα, αυτές οι μορφές, αποκτούν μεγαλύτερο και βαρύτερο ίσκιο...