Η fingerstyle (ή fingerpicking) ακουστική στην Ελλάδα

[gskar]

Καλησπέρα σε όλους. Ανοίγω το θέμα αυτό καθότι έχω παρατηρήσει ότι το είδος αυτό δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλές στη χώρα μας, χωρίς όμως να ξέρω γιατί. Επίσης δεν αφορά σε κάποιο είδος μουσικής αλλά στον τρόπο παιξίματος της ακουστικής με τα δάχτυλα.

Μπορεί κάποιος να παίξει οποιοδήποτε είδος μουσικής (οκ σχεδόν οποιοδήποτε)

Τα τελευταία χρόνια στο εξωτερικό το είδος είναι πολύ δημοφιλές και εξαιτίας βέβαια των σπουδαίων μουσικών όπως ο Andy mcKee, o Antoine Dufour, o Pierre Bensusan κλπ.

Ειδικά ο mcKee έχει κάνει τεράστια επιτυχία με το απίθανο παίξιμο και τις καταπληκτικές συνθέσεις του. Οι περισσότεροι επίσης χρησιμοποιούν εναλλακτικά κουρδίσματα ( κάποια στιγμή Θα ανοίξω θέμα μόνο για αυτά)

Να τονίσω ότι ο τρόπος παιξίματος αν και μοιάζει με της κλασσικής δεν είναι ο ίδιος. Είναι άλλη η τάση και η απόσταση των χορδών και η απόκριση στην ακουστική. Επίσης  η κλασσική ακριβώς λόγω των χορδών της δεν ακούγεται καλά όταν κουρδιστεί χαμηλά.

Η Ελλάδα όσον αφορά στην κιθάρα είναι γενικά ηλεκτροκρατούμενη και η ακουστική χρησιμοποιείται κυρίως για συνοδεία τραγουδιού (του στυλ "δε θα μας παίξεις και κανένα τραγουδάκι;")

Δειλά, δειλά όμως εμφανίζονται και κάποιοι συμπατριώτες μας που παίζουν πολύ καλά και έτσι αποφάσισα να παρουσιάσω κάποιους μέσα από αυτό το θέμα.

Όσοι ασχολούμαστε με το αντικείμενο καλό θα ήταν να αλληλεπιδράσουμε έστω και από μακριά :).

Ξεκινάμε λοιπόν από τον πολύ καλό Γιάννη Τρικόπουλο (johntrik στο youtube) από τα Τρίκαλα, ο οποίος έχει και μερικά πανέμορφα βίντεο στο κανάλι του

 

 

Ο φίλος μου ο Γιάννης ο Γκουγκουρέλας που είναι παθιασμένος με τη bluegrass και τις ακουστικές κιθάρες αλλά παίζει και fingerstyle

 

 

O Απόστολος ο Καλυβάκος ο οποίος αν και πολύ μικρός θεωρώ ότι έχει τρομερό ταλέντο και παίζει πολύ ψαγμένα πράγματα.

 

 

O Νικόλας που γνώρισα μέσω youtube πιστεύω ότι επίσης έχει πολύ ταλέντο.

 

 

Επίσης καταπληκτικός στην ακουστική (αλλά και ότι κάνει) είναι όπως ξέρετε ο Ez ( Ηλίας Ζάΐκος).

 

Δεν γνωρίζω άλλους ούτε προσωπικά ούτε από το νετ.

 

Τώρα θα χαρώ όσοι ασχολείστε ή ξέρετε κάποιους να συμπληρώσετε τη λίστα, να γίνουμε τουλάχιστον περισσότεροι από δέκα  ;) ;) ;)

 

 

[ndnikola]

Ξεχασες εσένα :)

+ πολλα για το thread, θα μελετησω τα video ενδελεχως, μιας και κουτσοπαιζω κι εγω.

Ευχαριστούμε!

[gskar]

Ξεχασες εσένα :)

+ πολλα για το thread, θα μελετησω τα video ενδελεχως, μιας και κουτσοπαιζω κι εγω.

Ευχαριστούμε!

Χάρηκα  :)

Μα εμένα με έχω παρουσιάσει αρκετές φορές, φτάνει πια ;D ;D ;D

[gskar]

Ξέχασα και αυτό το υπέροχο κομμάτι του Στέλιου που είναι ηλεκτρικός αλλά απ' ότι βλέπω και σαν ακουστικός δεν πάει πίσω

 

[Jazzjoker]

Αυτό που μπορώ να προσθέσω εγώ δεν είναι κάποιος συγκεκριμένος μουσικός αλλά ένας δίσκος με εκπληκτικά τραγούδια και εξαιρετική ενορχήστρωση στις ακουστικές κιθάρες. Μιλάω για "Τα Μπαράκια", τον πρώτο δίσκο του Βαγγέλη Γερμανού με τον ίδιο και το Θανάση Μπίκο στις κιθάρες. Και ένα δείγμα:

 

 

 

[gskar]

Αυτό που μπορώ να προσθέσω εγώ δεν είναι κάποιος συγκεκριμένος μουσικός αλλά ένας δίσκος με εκπληκτικά τραγούδια και εξαιρετική ενορχήστρωση στις ακουστικές κιθάρες. Μιλάω για "Τα Μπαράκια", τον πρώτο δίσκο του Βαγγέλη Γερμανού με τον ίδιο και το Θανάση Μπίκο στις κιθάρες. Και ένα δείγμα:

 

 

 

Τι μου θύμισες τώρα, τα νιάτα μου, παραλία στο χωριό το καλοκαίρι, κιθάρες, η γειτονοπούλα που την περίμενα να πηδήξει από το παράθυρο  ;)κι εγώ να παίζω αυτά τα τραγούδια. Πολύ ωραίες εποχές. Πραγματικά ο Γερμανός και ο Μπίκος ήταν πολύ μεγάλες επιρροές στο ακουστικό στυλ. Ειδικά τον Μπίκο δεν τον βλέπω πια. Πάντως  είναι  πολύ καλός ακουστικός κιθαρίστας!

[Mike G]

Αλήθεια τόσο σπάνιο είναι να βρεις κάποιον να παίζει έτσι στην ακουστική?Το λέω γιατί προσωπικά ερχόμενος απο την κλασσική ήταν και ο πρότος τρόπος που δοκίμασα να παίξω ακουστική (και ακόμα έτσι προτιμώ μαζί με thumb pick) χωρίς να χω την τεχνική των τύπων στα βίντεο.Ακόμα και στην ηλεκτρική στα διάφορα clean αρπίσματα παίζω με τα δάχτυλα.Πολύ ενδιαφέρον όντως που δεν παίζουν πολλοί έτσι.

[ez]

Πόσο χαίρομαι που βλέπω αυτό το θέμα! Ευχαριστώ απο καρδιάς!

Νομίζω πως η "κατάδυση" στα βαθειά της λέξης κιθαρίστας φέρνει στην επιφάνεια τα πλέον απόκρυφα αυτής της σχέσης ανθρώπου-οργάνου, μιά βουτιά χωρίς "βοηθήματα", τεχνολογικά "τερτίπια", ηλεκτρισμό, τα δάχτυλα σε επαφή με τις χορδές μιάς ακουστικής...

Ή όπως τίθεται στον τίτλο, fingerstyle...hard to believe you can get closer than that...

Πολλές φορές -κι απο πολλούς- έχει ειπωθεί πως το τελικό (και ποιά ειρωνεία, πολλάκις και το αρχικό) στάδιο της πορείας κάθε κιθαρίστα έρχεται όταν πλέον δεν υπάρχει τίποτα άλλο, παρά μόνον ο μουσικός και η κιθάρα του, γυμνοί, έτοιμη για την αναμέτρηση-ταύτιση.

Μπορεί να είναι κι έτσι, δεν ξέρω...

Αυτό που ξέρω είναι πως οι Γιάννηδες που αναφέρεις, (αλλά και όλοι όσοι μοχθούν σκληρά στον συγκεκριμμένο στίβο) τα παιδιά που γοητεύονται απο τύπους σαν τον Tommy Emmanuel, απο τους ήχους των Alex DeGrassi, Leo Kotke, John Fahey, Blind Blake, Mississippi John Hurt αλλά και των πιό σύγχρονων που μνημονεύονται στο αρχικό ποστ, είναι μαχητές αληθινοί, παλεύουν με θεούς και δαίμονες, ενάντια σε κατεστημένα που βασιλεύουν "αγριογούρουνα" -συμπαθάτε με για την προσβολή ζωάκια- και το πιό πικρό, είναι Έλληνες... Αν δεν τους έχετε ακούσει, είναι γιατί η χώρα που ζούμε όντως είναι κείνη που περιέγραψε ο Ρασούλης...

Τους θαυμάζω και τους ζηλεύω, τους τιμώ και είμαι μαζί τους, όπως κι όσο μπορώ...

Και ντρέπομαι που η πατρίδα μου εξορίζει με αφάνταστη απανθρωπιά και χυδαιότητα κάθε προσπάθεια που, μην ακούτε όσα λέω, ακούστε με τ'αυτιά σας, λάμπει απο μόνη της...

Ακολουθώντας την προτροπή για να γνωρίσουμε κι άλλους Έλληνες του είδους, ν'αναφέρω την πολύ σοβαρή δουλειά που κάνει ο παλιός μου φίλος Γιώργος Παπάζογλου (στη φωτογραφία) ο οποίος απ'όσο ξέρω δυστυχώς δεν έχει κάτι ηχογραφημένο επί του παρόντος -κρίμα κι άδικο...- αλλά κι έναν σημαντικό fingerstyle μουσικό, καθηγητή, ταξιδευτή, με σπουδαίες στιγμές και συνεργασίες που θα σας αφήσουν άφωνους (δεν μου επιτρέπεται να επεκταθώ...). Ζει στο Βέλγιο κι εργάζεται στον κόσμο, είχα την τιμή να παίξω μαζί του κάποτε, για του λόγου το αληθές, Κώστας Χατζόπουλος:

Συγγνώμη για το μακροσκελές κείμενο, αλλά νοιώθω πως έπρεπε/ήθελα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μου εδώ, μια και τόφερε η ευκαιρία...

Περιμένω με αγωνία να δω κι άλλους να συμμετέχουν σ'ένα θέμα που νομίζω παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον.

ΥΓ. Σε προσωπικό τόνο, επειδή αναφέρθηκε τ'όνομα μου (ευχαριστώ για τα καλά λόγια), είναι λίγο αστείο να μπαίνω στον ίδιο κουβά με κάποιους ανθρώπους που ασχολούνται με το είδος σαν να εξαρτάται η ζωή τους απ'αυτό...η επαφή μου με το fingerstyle παίξιμο είναι νηπιακού επιπέδου και οι ικανότητες μου κι ο χρόνος που μου μένει στη ζωή δεν φτάνουν για κάτι άξιο λόγου...μην μπερδεύεστε, κουτσοπαίζω λίγο fingerstyle κατά διαστήματα, εκείνο που κάνω, είναι απλώς να παίζω μπλουζ με τα δάχτυλα...

[gskar]

Αλήθεια τόσο σπάνιο είναι να βρεις κάποιον να παίζει έτσι στην ακουστική?Το λέω γιατί προσωπικά ερχόμενος απο την κλασσική ήταν και ο πρότος τρόπος που δοκίμασα να παίξω ακουστική (και ακόμα έτσι προτιμώ μαζί με thumb pick) χωρίς να χω την τεχνική των τύπων στα βίντεο.Ακόμα και στην ηλεκτρική στα διάφορα clean αρπίσματα παίζω με τα δάχτυλα.Πολύ ενδιαφέρον όντως που δεν παίζουν πολλοί έτσι.

Είναι σπάνιο στην Ελλάδα όχι γιατί είναι δύσκολο, αλλά πιστεύω ότι είναι θέμα επιλογών.(δεν θέλω να μπω σε βάθος στο γιατί οι Έλληνες κιθαρίστες δεν επιλέγουν αυτόν τον τρόπο παιξίματος ). Άλλο το να μπορείς να παίξεις και άλλο να το επιλέξεις σαν στυλ.

Γενικά όταν λες σε κάποιον ότι παίζεις κιθάρα στην Ελλάδα κατευθείαν  σκέφτεται ηλεκτρική πρώτα και μετά κλασσική.Αντε να εξηγείς τι παίζεις ;D

Ακόμα και στο θέμα που είχε ανοίξει με τίτλο "οι φυλές των κιθαριστών" δεν αναφέρθηκε (πλην εμού) αυτό το στυλ από κανέναν.

[gskar]

Πόσο χαίρομαι που βλέπω αυτό το θέμα! Ευχαριστώ απο καρδιάς!

Νομίζω πως η "κατάδυση" στα βαθειά της λέξης κιθαρίστας φέρνει στην επιφάνεια τα πλέον απόκρυφα αυτής της σχέσης ανθρώπου-οργάνου, μιά βουτιά χωρίς "βοηθήματα", τεχνολογικά "τερτίπια", ηλεκτρισμό, τα δάχτυλα σε επαφή με τις χορδές μιάς ακουστικής...

Ή όπως τίθεται στον τίτλο, fingerstyle...hard to believe you can get closer than that...

Πολλές φορές -κι απο πολλούς- έχει ειπωθεί πως το τελικό (και ποιά ειρωνεία, πολλάκις και το αρχικό) στάδιο της πορείας κάθε κιθαρίστα έρχεται όταν πλέον δεν υπάρχει τίποτα άλλο, παρά μόνον ο μουσικός και η κιθάρα του, γυμνοί, έτοιμη για την αναμέτρηση-ταύτιση.

Μπορεί να είναι κι έτσι, δεν ξέρω...

Αυτό που ξέρω είναι πως οι Γιάννηδες που αναφέρεις, (αλλά και όλοι όσοι μοχθούν σκληρά στον συγκεκριμμένο στίβο) τα παιδιά που γοητεύονται απο τύπους σαν τον Tommy Emmanuel, απο τους ήχους των Alex DeGrassi, Leo Kotke, John Fahey, Blind Blake, Mississippi John Hurt αλλά και των πιό σύγχρονων που μνημονεύονται στο αρχικό ποστ, είναι μαχητές αληθινοί, παλεύουν με θεούς και δαίμονες, ενάντια σε κατεστημένα που βασιλεύουν "αγριογούρουνα" -συμπαθάτε με για την προσβολή ζωάκια- και το πιό πικρό, είναι Έλληνες... Αν δεν τους έχετε ακούσει, είναι γιατί η χώρα που ζούμε όντως είναι κείνη που περιέγραψε ο Ρασούλης...

Τους θαυμάζω και τους ζηλεύω, τους τιμώ και είμαι μαζί τους, όπως κι όσο μπορώ...

Και ντρέπομαι που η πατρίδα μου εξορίζει με αφάνταστη απανθρωπιά και χυδαιότητα κάθε προσπάθεια που, μην ακούτε όσα λέω, ακούστε με τ'αυτιά σας, λάμπει απο μόνη της...

Ακολουθώντας την προτροπή για να γνωρίσουμε κι άλλους Έλληνες του είδους, ν'αναφέρω την πολύ σοβαρή δουλειά που κάνει ο παλιός μου φίλος Γιώργος Παπάζογλου (στη φωτογραφία) ο οποίος απ'όσο ξέρω δυστυχώς δεν έχει κάτι ηχογραφημένο επί του παρόντος -κρίμα κι άδικο...- αλλά κι έναν σημαντικό fingerstyle μουσικό, καθηγητή, ταξιδευτή, με σπουδαίες στιγμές και συνεργασίες που θα σας αφήσουν άφωνους (δεν μου επιτρέπεται να επεκταθώ...). Ζει στο Βέλγιο κι εργάζεται στον κόσμο, είχα την τιμή να παίξω μαζί του κάποτε, για του λόγου το αληθές, Κώστας Χατζόπουλος:

Συγγνώμη για το μακροσκελές κείμενο, αλλά νοιώθω πως έπρεπε/ήθελα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μου εδώ, μια και τόφερε η ευκαιρία...

Περιμένω με αγωνία να δω κι άλλους να συμμετέχουν σ'ένα θέμα που νομίζω παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον.

ΥΓ. Σε προσωπικό τόνο, επειδή αναφέρθηκε τ'όνομα μου (ευχαριστώ για τα καλά λόγια), είναι λίγο αστείο να μπαίνω στον ίδιο κουβά με κάποιους ανθρώπους που ασχολούνται με το είδος σαν να εξαρτάται η ζωή τους απ'αυτό...η επαφή μου με το fingerstyle παίξιμο είναι νηπιακού επιπέδου και οι ικανότητες μου κι ο χρόνος που μου μένει στη ζωή δεν φτάνουν για κάτι άξιο λόγου...μην μπερδεύεστε, κουτσοπαίζω λίγο fingerstyle κατά διαστήματα, εκείνο που κάνω, είναι απλώς να παίζω μπλουζ με τα δάχτυλα...

 

Ηλία τι να σου πω εγώ σε ευχαριστώ για την απάντηση σου, πραγματικά με αγγίζει η πραγματική σου αγάπη για την κιθάρα... Μου θύμισες άπειρες μεταμεσονύκτιες στιγμές σε απόλυτη ησυχία με την κιθάρα και την καρδιά να χτυπάει δυνατά από την συγκίνηση, και σχεδόν πάντα μόνος.

Γιατί έχω να παίξω χρόνια σε Έλληνες ακροατές (έχω χάσει και την παλιά μου παρέα βλεπεις), δεν αντέχουν οι περισσότεροι θέλουν τραγούδια, δεν έχουν υπομονή. Περιμένω κάθε χρόνο κάποιους φίλους αυστριακούς στο χωριό μου για να με ακούσουν.

Ευτυχώς υπάρχει και το νετ και το noiz.

Πάντως αυτά που έγραψα για σένα τα πιστεύω. Ειδικά στο "ain't no sunshine" μου σηκώνεται η τρίχα από το παίξιμο σου :D

Σε περιμένουμε στη Νιγρίτα :)