Ανόητη Εκδρομή

[atreu73]

 

Το τραγουδάκι είναι γραμμένο σε logic pro. Όλα τα σχόλια ευπρόσδεκτα, ειδικά εκείνα για τα μικρόφωνα.

anoiti_really_final.mp3

[mikresdiadromes]

το βρίσκω προτότυπο. Ενορχηστρωτικά μου θύμισε κάτι από παλιούς floyd. Μη βαράτε, λέω ότι αισθάνομαι. Φωνητικά έχεις μεγάλη ικανότητα και έκταση. Αυτή η κιθάρα από πίσω τίγκα στο πολυεφφε με χάλασε λίγο...

Και να ειμαι ειλικρινης, δεν κατάλαβα τί παίχτηκε με την Άννα και σε έκανε να γράψεις αυτό το τραγούδι, πάντως η ιστορία στα αυτιά μου δεν ήταν ξεκάθαρη.

[Nikolas]

Είναι κάπως παράξενο το κομμάτι, και για κάποιο λόγο έχω την εντύπωση ότι η παραγωγή και η έλλειψη κάποιον οργάνων (πχ Μπάσσο, ντράμς, κλπ) είναι μάλλον λόγω απουσίας των οργάνων αυτών, παρά λόγω επιλογής.

 

Το ακούω στον Laptop, οπότε δεν έιμαι σίγουρος γιατί ακριβώς ακούω και με πόση ακρίβεια, αλλά το τραγούδι έχει μία παράξενη γοητεία λοιπόν. Είναι πολύ όμορφο. Η φωνή μου φαίνεται ότι είναι λίγο απαίδευτη, αλλά όπως είπαν και παραπάνω καλή. Είναι επίσης αρκετά στεγνή (χωρίς 'βάθος').

 

Τέλος πάντων ελπίζω με την Άννα τα πράγματα να πάνε καλά. Γιατί το τραγούδι σου έχει αυτήν την σπάνια ικανότητα να κάνει τον άλλο να ενδιαφέρεται... :)

 

EDIT: Εμμμ... είναι καλά η Άννα; Για κάποιο λόγο μου ακούγεται ότι έγινε κάποιο ατύχημα...  ??? :(

[atreu73]

 

Όχι η Άννα δεν είναι καλά.

 

 

Οι στίχοι.

 

 

Στο σπίτι μου μπροστά

Ο φίλος μου και  εγώ

 

Το ξέρει πως κρυφά

Την  Άννα αγαπώ

 

Ανόητη εκδρομή

Δεν θα την δω ξανά

Να στέκεται εκεί

 

Κι ο ήλιος να χτυπά

Τα όμορφα μαλλιά

Δεν θα την δω ξανά

 

Πολλά είχα να πω

Να κάνω είχα πολλά

Ανόητη εκδρομή

 

Στο σπίτι μου μπροστά

Μα γάμος πουθενά

Μόνο μια ανόητη σιγή

 

Όλοι στο σπίτι μου μπροστά

Μα γάμος πουθενά

Μόνο μια ανόητη σιγή

 

 

Στην πέτρα ακουμπώ

Με αισθάνεται κι αυτή

 

Τα χέρια μου κοιτώ

Βαθαίνει η σιωπή

Κι ο φίλος μου εκεί.

 

  Είναι όλοι νεκροί.

Όμως είναι απλά ένα τραγούδι.

 

 

[atreu73]

Σε αγγλικό στίχο.

 

Happy Day

 

My house sits near the road

My friends and I would meet

My love is set in stone

Her ways are of the sea

 

My speed it felt like love

And in my happy flight

I used to count it twice

 

My charms all in a row

And on my lucky day

I used to count them twice

 

The air it felt like spring

The road so black and lean

My Goddess slightly bent

 

And tumbling down the hole

My loneliness was gone

My riches never meant

 

My name is spelled in stone

The stone is filled with me

My joints all stiff and wrong

This place so dark and worn

My friends call me to see

 

happy_day_0.mp3

[Yannis Methenitis]

1. Δεν λες τι μικρόφωνο χρησιμοποίησες. Δυναμικό, πυκνωτικό; Οτι και να'ναι πάντως πρέπει είτε να βάλεις pop filter (κανα καλσόν) είτε να ασχοληθείς λίγο παραπάνω με τεχνική μικροφώνου (σαν τραγουδιστής). Δηλαδή να προσέξεις τις αποστάσεις όταν φωνάζεις και να έχεις μια μικρή κλίση από το μικρόφωνο ώστε να μην χτυπάει ο αέρας την κάψα "κατάμουτρα" όπως συνέβη κάποιες φορές.

 

2. Η φωνή είναι πολύ μπροστά σε σχέση με την ορχήστρα. Λίγο βάθος θα έκανε θαύματα σε όλα. Καταλαβαίνω πως μπορεί να το προτιμάς dry απο άποψη αλλά κάποιο ambience τουλάχιστον είναι απαραίτητο και σίγουρα θα το έκανε ακόμα πιό ατμοσφαιρικό.

 

3. Προτιμώ τον ελληνικό στίχο. Το απλό και χάρην έχει. ;)

 

Ωραίο.

 

 

[samy paraga]

Με άρεσε ,αλλά θα μπορούσε να είναι σούπερ τζετ ,αν είχες προσέξει τη μίξη ,αν είχες βάλει τούμπανα και μπάσσο και αν δεν είχες αυτό τον-κατ'εμέ-τραγικό ήχο στη κιθάρα .

Προτιμώ κι εγώ την ελληνική βερσιόν ,σου έχω ξαναπεί πως μου αρέσει η φωνή σου.

 

[gvour]

Η μουσικη μ αρεσε πολυ,η φωνη επισης.

Αν και υπερβολικος σε σημεια,απ οτι εχω ακουσει και στ αλλα κομματια σου,ειναι ο "δικος σου"τροπος να ερμηνευεις,οποτε καλως κανεις.Ισως ειναι και η φωνη πολυ"μπροστα",γι αυτο και δινει ακομα πολυ αυτη την αισθηση.

Μ αρεσαν και οι δυο βερσ,λιγο περισσοτερο η ελληνοφωνη,αλλα ετσι η αλλιως υπαρχει το ιδιαιτερο στιγμα που εχουν ολες οι συνθεσεις σου.

 

 

[freerock1974]

Για το προσωπικο σου υφος και την καλλιτεχνικη σου στοφα εχω ξανασχολιασει. ;)

Δεν τιθεται θεμα αν μ αρεσε ή οχι γιατι η ανακτηση προσωπικου στυλ ειναι μια υποθεση που,αν βγαινει αβιαστα,ειναι αντικειμενο θαυμασμου. :)

 

Αυτο που θα ελεγα ως παρατηρηση ειναι οτι τα τραγουδια σου εχουν εναν πεσιμισμο και μια τραγικοτητα.

Μου βγαζουν την μετεφηβικη ροπη προς τη μαυριλα κι ας ειναι μια ηλικια πιο ανεμελη,ασυμβιβαστη και,εν τελει,χαρουμενη,χωρις σκοτουρες.

(εφηβικον οξυμωρο).

 

Χωρις να θελω επ ουδενι να μειωσω τη δουλεια σου,θεωρω πολυ δυσκολο το να γραφτει ενα καλο τραγουδι που να δινει αισιοδοξια.Και να μην ειναι φτηνο με ανουσια σατυρα.

Αυτο για μενα ειναι το επιτευγμα του Χατζηδακι και κατ επεκταση του Κραουνακη. ;)

 

Σου ταιριαζει αυτη η προκληση γιατι εχεις λογο και υφος. ;)

 

Ωραιος!

 

 

[trolley]

Έχει την αισθητική των "Αγώνων Τραγουδιού Της Κέρκυρας" (περίοδος 1981-1982), αλλά επίσης έχει μία δύναμη που προκαλεί το ενδιαφέρον του ακροατή. Πέρα απ' όλα, είναι κατανοητό χωρίς να είναι απλοϊκό, και αυτό είναι σπουδαία κατάκτηση για οποιοδήποτε τραγούδι. Τεχνικές παρατηρήσεις δεν ψήνομαι να κάνω, διότι το τραγούδι επιδιώκει (και καταφέρνει) να λειτουργήσει σε άλλο επίπεδο.

 

-

 

Η μόνη μου ένσταση - αλλά δεν αφορά το συγκεκριμένο τραγούδι, όσο αφορά τη γενικότερη ροπή ελλήνων τραγουδοποιών προς τη "μαυρίλα" - είναι ότι γνωρίζω ότι σε κάποιο βαθμό είναι προσποιητή, δηλαδή (επειδή έτυχε να γνωρίσω και κάμποσους από κοντά) στην προσωπική τους ζωή δεν περνάνε και τόόόόσο χάλια όσο θα νόμιζα ακούγοντας τα τραγούδια τους. ---> Θα ήθελα να δω αυτή την εκφραστική δύναμη να τίθεται στην υπηρεσία περισσότερο καθημερινών ζητημάτων.