Παίρνετε (μουσικά) ρίσκα στα λάιβ;

[RayDTutto]

Κατ'αρχάς, δεν μιλάμε για λάθη.

Αλλά όταν έχετε ένα καλοπροβαρισμένο κομμάτι, θα πάρετε το ρίσκο να δοκιμάσετε εκείνο το lick που μαθαίνατε τις προάλλες αλλά δεν σας έβγαινε ακριβώς ή θα δοκιμάσετε εκείνο το αρπέζ που δεν είστε σίγουροι αν θα κάτσει καλά; Ή το πάτε ασφαλώς στον προορισμό του; Δεν ρωτάω τι θα έπρεπε να κάνετε αλλά τι κάνετε στην πραγματικότητα.

[LK]

Μάλλον εξαρτάται σε ποιους θέλεις να απευθυνθείς και τι είδος μουσικής παίζεις. Προσωπικά έχω να παίξω live χρόνια , αλλά όταν έπαιζα πρωτίστως με ενδιέφερε η συνολική εικόνα της μπάντας να βγούμε δεμένοι και όμορφοι   ;D ή να γίνει καμία poser-ια επί σκηνής, παρά να προσπαθώ να παίξω την Άρτα με τα Γιάννενα. Με άλλα λόγια, με απασχολούσε πιο πολύ η καλή σκηνική παρουσία. Και όλα αυτά διότι (αν και νέος τότε) γνώριζα καλά ότι:

1) Το μάτι υπερνικάει το αυτί

2) Αν έπαιζα κανένα παπά (μη δουλεμένο) έστω και κατά λάθος, θα το καταλάβαινα εγώ , άντε και κανένας άλλος, ενώ το λάθος (που μπορεί να απόσυντόνιζε και όλη την μπάντα) είναι συνήθως ευκολότερα αντιληπτό.

3) Προτιμούσα  (και προτιμώ) να ελάμβανα credits από  ladies παρά από άνδρες (που συνήθως τα προσέχουν πίο πολύ αυτά) ;D.  Εύη I am sorry μην τα παίρνεις, εσύ είσαι εξαίρεση. Δεν αντιπροσωπεύεις τη μέση γυναίκα (δεν είναι όλες μουσικοί τι να κάνουμε)  ;)

[Evilnye]

Δεν συμμετείχα στο θέμα αυτό επειδή έχω κάνει γενικά λίγα λάιβ στη ζωή μου κ το μεγαλύτερο ρίσκο που πήρα ήταν να εμφανιστώ χωρίς προστατευτικό δίχτυ μπροστά από τη μπάντα. (Ευτυχώς δεν πέταξε κανείς τίποτε)

 

Αλλά γενικά καταλαβαίνω τι εννοείς μουσικά ρίσκα, κ γενικά αν έχεις κάτι καλοπροβαρισμένο, αλλά ΠΟΛΥ καλόπροβαρισμένο παίρνεις "ρίσκα" χωρίς να το πολυσκέφτεσαι. Αλλιώς απλά κρατάς μη χάσεις το κομμάτι :P

 

3) Προτιμούσα  (και προτιμώ) να ελάμβανα credits από  ladies παρά από άνδρες (που συνήθως τα προσέχουν πίο πολύ αυτά) ;D.  Εύη I am sorry μην τα παίρνεις, εσύ είσαι εξαίρεση. Δεν αντιπροσωπεύεις τη μέση γυναίκα (δεν είναι όλες μουσικοί τι να κάνουμε)  ;)

Εγώ προσέχω τα πάντα. Αλλά ξέρω τι με ενδιαφέρει και για ποιο λόγο με ενδιαφέρει.

[ez]

Σε γενικές γραμμές ναι, το "επιβάλλει" άλλωστε το είδος μουσικής που παίζω αλλά και το γεγονός του οτι συχνά βρίσκομαι σε πάλκα.

Όμως, εκείνο που αληθινά καθορίζει το αν και πόσο θα πειραματιστώ είναι οι συνθήκες του λάιβ. Όταν είναι δύσκολές, ένα προκαθορισμένο τραγούδι συνήθως εκτελείται χωρίς πολλά "πειράγματα"...αντίθετα, όταν όλα φαίνονται/ακούγονται σούπερ, σαφώς τα ρίσκα αυξάνονται σε αριθμό. Υπάρχουν κι άλλες παράμετροι για το αν θα κάνω κάτι ή όχι, αλλά είναι πιό προσωπικού ύφους, αφορούν κυρίως ψυχολογικές προεκτάσεις κι ενδεχόμενα κατά περιόδους "κολλήματα" διαφόρων μεγεθών και ποιοτήτων...

[matawan]

Νομιζω οτι πολυ σημαντικη συμβολη στην διερευνηση αυτου του προβληματισμου, τον οποιο πραγματικα βρισκω θαυμασιο, διαδραματιζει η διευκρινιση του μουσικου υλικου της μπαντας. Δηλαδη μια διασκευομπαντα, η μια μπαντα της οποιας το υλικο αν και οριτζιναλ, στην ουσια δεν απεχει και πολυ απο το να ειναι διασκευομπαντα ( ΔΕΝ ΤΟ ΛΕΩ ΑΠΑΞΙΩΤΙΚΑ ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ) δεν εχει περιθωρια για "ρισκα". Εκει ολα πρεπει να δουλευουν ρολόι, αλλιως δεν εχει νοημα. Τωρα αν προκειται για μπαντες των οποιων ο ηχος βρισκεται σε "διαμορφωση" και που, ενδεχομένως, να βγαινουν και στην σκηνη χωρις ακομη να ειναι "ολοκληρωμενοι" τοτε τα μουσικα ρισκα λαμβανονται ευθυς εξαρχης.

 

Επισης να πω οτι δε θεωρω μουσικο ρισκο το να επιχειρησει κανεις αυτο το απιαστο λικ, η το υπεραρπετζιο, αυτο ειναι απλα "εχω πιει μια δυο μπυρες παραπανω και φαντασιωνομαι τον προβολεα να σκαει επανω μου καθως τα δαχτυλα μου θα πετανε πανω στην ταστιερα"

[stavros_d80]

Εξαρτάται από το πόσο κόσμο έχει.

 

Αν είναι 20 άτομα, οι 10 φίλοι&γνωστοί και δεν πρόκειται να πάρεις και φράγκο από το live γιατί το μαγαζί δεν βγήκε, η συμφωνία ήταν 60 άτομα, είναι και προχωρημένη η ώρα κτλ κτλ δοκιμάζεις πολλά. Ενδεικτικά αλλάζεις τόνους μέσα στο κομάτι και διαφορετικά κλεισίματα σε άρσεις με τον ντράμερ να δεις αν βγαίνουν  :P

 

Αν έχει πολύ κόσμο παίζεις συγκρατημένα και ότι ακριβώς κάνατε στις πρόβες. Αν παίξεις κάτι διαφορετικό και βγεις εκτός μέτρου κυρίως (σόλο κιθάρας για παράδειγμα) θα σε δείρουν οι άλλοι.

 

Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις τα παραπάνω δεν ισχύουν γιατί παίζεις:

(α) Jazz

(β) 20 χρόνια μαζί με τους άλλους

(γ) μόνος σου σπίτι

 

 

[audiokostas]

Εγώ θα παιρνα........... αν μπορούσα......  :-\

 

Ασε που έχω ακούσει δισκευομπάντες πολύ πιο τολμηρές και δημιουργικές από μπάντες με original υλικό.

 

Πάρτε και μια διασκευή από Ελληνικό γκρουπ.

Καλύτερο από το original

 

 

(ναι το χω ξαναποστάρει. Αλλά και το κομμάτι με συγκινεί και η (εντάξει, όχι κι ανατρεπτική) διασκευή είναι μούρλια.)

[Επισκέπτης]

Εχει τυχει να βγω ταλιμπαν σε λαιβ και να παιξω 60 κομματια απο τα οποια ηξερα τα εικοσι...με παιρνει φιλος την ιδια μερα και μου λεει: "ο κιθαριστας μας επαθε τενοντιτιδα, τι κανεις σημερα το βραδυ?" Επροκειτο για μπαντα διασκευων, οποτε εχοντας ακουσει τα περισσοτερα κομματια (χωρις να ξερω τα ακορντα και τα σημεια τους βεβαια), και με τον πληκτρα να μου λεει ακορντα επι σκηνης ενω παραλληλα η "μουσικη ακοη" μου σε υπερδιεγερση προσπαθουσε να καταλαβει τι ερχοταν μετα, βγηκε μια χαρα, πολυ καλυτερα απ οτι φανταζομουν.

 

Παρεπιπτοντως, μπανταρα οι yanneis, ειναι η απαντηση σε αυτους που λενε οτι οι ολες μπαντες διασκευων ειναι μια απο τα ιδια. ;)

[Haris]

Δυστυχώς σπάνια, γιατί ούτε εγώ παίζω live τόσο συχνά όσο θα ήθελα, οπότε γενικά προτιμώ την ασφαλή οδό.

Νομίζω ότι ο συνδυασμός τριβής επάνω στη σκηνή και άνεσης με το όργανο (και τους συμπαίκτες σου) βοηθά στο να ρισκάρεις περισσότερο και δημιουργικότερα (και κανα-δυο ποτά, δεν κάνουν κακό! ;)).  

[grorig]

Κατ'αρχάς, δεν μιλάμε για λάθη.

Αλλά όταν έχετε ένα καλοπροβαρισμένο κομμάτι, θα πάρετε το ρίσκο να δοκιμάσετε εκείνο το lick που μαθαίνατε τις προάλλες αλλά δεν σας έβγαινε ακριβώς ή θα δοκιμάσετε εκείνο το αρπέζ που δεν είστε σίγουροι αν θα κάτσει καλά; Ή το πάτε ασφαλώς στον προορισμό του; Δεν ρωτάω τι θα έπρεπε να κάνετε αλλά τι κάνετε στην πραγματικότητα.

 

Κατα κανονα ναι,

ισως αυτο δεν το βλεπω ως ρίσκο, αλλά ως προκληση, ή ως υπερβαση,

που εμενα προσωπικα με γοητεύει,και με γοητευει ακομη περισσοτερο οταν δοκιμαζω να παιξω κατι που δεν το έχω μελετησει,αλλα μου ήρθε ξαφνικα να το παιξω.

 

Δεν με φοβιζει η πιθανοτητα του λάθους, με τον καιρο έχω αναπτυξει καποιους "μηχανισμους" που το λάθος προσπαθω να το κάνω μουσικη.

Δεν τα καταφερνω παντα,αλλα ακριβως αυτη ειναι η γοητεια για μενα, όταν πριν το κάνω, μεσα μου αναρωτιεμαι "θα τα καταφερω"?

 

Κι εδω να πω την φοβερη φραση που ειχε πει ο Jim Marshall : "No mistake, no sound"

( το ειχε πει για αλλο λογο,αλλα εγω το'χω κανει "σημαια" :) )