Τι τρεχει με την φωνη του Thom Yorke?

[sfaku]

Και εγώ ακούω αυτά τα είδη. Το να τα ακούς δεν σε κάνει σχολαστικό. Σχολαστικισμό δεν θεωρώ να απαιτεί κάποιος την απόλυτη τεχνική αρτιότητα στην όπερα, την απαιτεί πριν από όλους το ίδιο το είδος. Σχολαστικισμό θεωρώ ένα πράγμα που βλέπω συχνά σε μουσικούς, να ανάγουν τα κριτήρια του αγαπημένου μουσικού τους είδους (είτε ως ακροατών είτε ως παικτών) σε άλλα μουσικά είδη. Ο Μητροπάνος π.χ. είναι ελαφρώς παράφωνος. Αυτό δεν εμπόδισε το Μούτση, μουσικό κλασικής παιδείας, να τον βάλει βασικό ερμηνευτή σε δίσκους του. Οι παραφωνίες του Βαμβακάρη και οι κακοφωνίες του Τσιτσάνη δεν εμπόδισαν το Χατζιδάκι να γίνει λάτρης τους. Αν ακούς Ντριμ Θίατερ που είναι πιο σωστοί από μετρονόμο, drum machine και big ben μαζί, θα πεις ότι οι Ramones είναι ρυθμικά άθλιοι. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι καλοί πάνκηδες, και μάλιστα πολύ μπιτάτοι για το είδος τους. Όπως και οι Ντριμ Θίατερ, αν βαράγαν πάνκικα, δεν θα ήταν καλοί προγκρεσάδες. Όσο και αν "η μουσική είναι μία", που δεν είναι, κάποια είδη είναι άλλοι πλανήτες. Και αντικειμενικά τώρα, ο Τομ Γιορκ σε ηχογραφήσεις δεν ακούγεται να χάνει. Στα δε λάιβ, ακούγεται επίσης αρκετά σταθερός για ένα είδος με τόσα db (για να μην ξεχνιόμαστε όταν βαρούν κιθάρες με παραμόρφωση και φίντμπακ, δεν είναι το ιδανικό περιβάλλον να εξετάσεις την τονική σταθερότητα ενός τραγουδιστή).

 

[blue]

+1

 

πάντως ο σχολαστικισμός είναι στον άνθρωπο : για κάποιο λόγο αυτοί που καλλούνται (?) να κρίνουν θεωρούν οτι πρέπει να βρουν κάτι αρνητικό, αλλά και να το δικαιολογήσουν με κάτι μαθηματικοποιημένο (όπως η θεωρία της μουσικής). Η πλάκα είναι οτι φαίνεται να έχει χρηστική αξία η αρνητική κριτική αυτού του είδους, αφού δίνει "πόντους" στον κριτή, τον διαχωρίζει από τον απλό ακροατή και τον καθιστά αυθεντία. Με φόντο όμως το υποκειμενικό του κριτήριο, παρά το οτι προσπαθεί να αντικειμενικοποιήσει την άποψή του.

 

Για να μη βγω οφτόπικ : δεν τρέχει τίποτα με τη φωνή του Thom Yorke, καθώς δεν υπάρχει κάποια επίσημη έρευνα που οριοθετεί το ακριβές σημείο όπου η μουσική έκφραση γίνεται "κακή", αφού η αντιληψη του καθενός είναι διαφορετική (βέβαια, πάντα σε ορισμένο πλαίσιο, βλ. just noticeable difference). Μέσα σε αυτό το αποδεκτό πλαίσιο, δεν αξίζει να ασχοληθούμε με το να κοσκινήσουμε τη φωνή του με ένα ακριβές κουρδιστήρι, γιατί ακριβώς η μουσική αξία του συγκεκριμένου είναι δεδομένη.

 

Για παράδειγμα σε προγράμματα τύπου melodyne ορίζει ο χρήστης το εύρος του σφάλματος γύρω από την φυσικά ορισμένη τιμή του μουσικού ύψους ενός τόνου, ώστε το αποτέλεσμα να ακούγεται ανθρώπινο. Αν διευκρινίσουμε οτι αυτό το σφάλμα θέλουμε να είναι πολύ μικρό ή να μην υπάρχει σφάλμα, τότε το αποτέλεσμα ξενίζει.

 

 

 

[bloody_sunday]

@sfaku: ανοίγεις πολλά θέματα αλλά τουλάχιστον να σου πω πως αν δοκίμαζαν οι Dream Theater να παίξουν πανκ σε στυλ Ramones, το αποτέλεσμα θα ήταν μια... ΤΙΜΩΡΙΑ της αίσθησης της ακοής, όπως βέβαια και το αντίθετο (αν ζούσαν οι Ramones, να προσπαθούσαν να παίξουν ατελείωτα progressive κομμάτια τεχνικής επιπέδου masterclass). Αλλά πώς φτάσαμε εκεί από το ψείρισμα της τραγουδιστικής ικανότητας του Yorke?

[GeorgeRewindBand]

Τωρα που τα λετε δεν εχετε αδικο... ετσι και αλλιως τον αγαπαω αυτον τον ανθρωπο. Απλα ειπα να ζητησω την γνωμη των ειδικων σε σχεση με την φωνη του... Παντως τετοια χροια και τετοιος καλλιτεχνης αναμφιβολα δεν θα υπαρξει!!! Δεν ηθελα να γινω εγω σχολαστικος αλλα η περιεργεια ενος κιθαριστα που δεν ξερει να κρινει τοσο καλα φωνες ειναι μεγαλη! Ευχαριστω για τις απαντησεις!!

[sfaku]

Αγαπητέ Bloody Sunday η απάντηση αυτή έρχεται με 1 εβδομάδα διαφορά και δεν ξέρω καν αν θα τη δεις (περσινά ξινά σταφύλια που λέμε)! Αλλά τεσπά, για την ιστορία...

Ακριβώς αυτό έλεγα και εγώ, ότι αν οι Ramones και οι Dream Theater άλλαζαν ρόλους θα ήταν ανυπόφοροι (εκτός αν έχωναν και τον Weird Al Jankovic στο Line up, οπότε μέσα!) ;). Και όμως, εμείς οι ακροατές ή οι μουσικοί, πολλές φορές τους αλλάζουμε ρόλους ενδόμυχα! Επειδή ακούμε προγκρέσιβ κρίνουμε τον Joey Ramone με κριτήρια La Brie και επειδή ακούμε πανκ κρίνουμε τον Petrucci με κριτήρια Johnny Ramone. Είναι ένα ακραίο παράδειγμα, για να δείξει ότι το αισθητικό μας κριτήριο είναι biased και διαμορφώνεται από το βασικό είδος που ακούμε. Σχόλια τύπου ο Τομ Γιορκ είναι φάλτσος, συχνότατα προέρχονται από άτομα που η αισθητική τους είναι γυμνασμένη σε άλλα είδη από αυτό που καλούνται να κρίνουν. Υπάρχουν βέβαια και οι κακοπροαίρετοι. Να κρίνουμε για να να φανούμε οι ίδιοι, όπως πολύ σωστά το θέτει ο blue στο ποστ του.  Ιδίως στην Ελλάδα να προσθέσω, που έχουμε συχνά την τάση να τα ξέρουμε όλα... Σκοτεινοί παντογνώστες (pun για όποιον έχει προλάβει το παλιό αυτό επιτραπέζιο!)

 

blue, +1 για όλο το ποστ σου