Νίκος Αντύπας - «Η αποτυχία είναι υγεία»

[βα]

μια αρκετα παλια συνεντευξη του αντυπα που ετυχε να ξαναδιαβασω σημερα με αφορμη την κουβεντα για τους ελληνες ντραμερ!

 

 

«Εκεί» που δίνεται το φιλί του κόσμου, ειναι στα ζωντανά. Είναι μεγάλη υπόθεση οι συναυλίες, γιατί εκεί μπορείς να καταλάβεις αν ένας καλλιτέχνης είναι αληθινός».

 

­ Αυτό είναι που θέλει ο κόσμος; Εναν αληθινό καλλιτέχνη;

 

«Ο καλλιτέχνης δεν μπορεί να είναι αληθινός με την έννοια την ανθρώπινη. Αν του βγάλεις τη μάσκα του καλλιτέχνη, απομυθοποιήθηκε. Ο κόσμος δεν θέλει αυτό».

 

­ Οταν κάποιος καταξιωθεί ως συνθέτης σπανίως παρουσιάζεται ως μουσικός σε συναυλίες άλλων...

 

«Κάποτε στο Λονδίνο πήγα σε μια συναυλία ενός παλιού μουσικού που είχε πια ξεπέσει. Ακούω έναν καταπληκτικό ήχο στα ντραμς, ένα παίξιμο φοβερό. Πλησιάζω πιο κοντά και βλέπω τον Φιλ Κόλινς, εκείνη την εποχή ήταν νούμερο ένα, ενθουσιάστηκα. Θα ήμουν σχιζοφρενής αν, με τη δυνατότητα που μου έδωσε το τραγούδι να παίζω αυτά που θέλω και όπως τα θέλω, δεν το εκμεταλλευτώ. Πάνω απ' όλα είμαι μουσικός. Επειδή έβγαλα κάποιους δίσκους θα αφήσω το όργανο ή θα παίζω μόνο σπίτι μου; Η αίσθηση που παίρνει ένας μουσικός παίζοντας είναι καταπληκτική».

 

­ Να θεωρήσουμε συνεπώς πως δεν έχεις αλλάξει διάθεση εξαιτίας της εμπορικότητας που σου πρόσφερε το τραγούδι; Είσαι ακόμη ροκάς;

 

«Το ροκ για μένα είναι θέμα διάθεσης. Δεν μπορείς να πάρεις μια ταυτότητα και να πεις είμαι ροκάς επειδή παίζω ροκ. Οι νότες είναι κοινές, η διάθεση είναι αυτό που καθορίζει τα πράγματα, αυτό είναι το στίγμα της μουσικής».

 

­ Νιώθεις να σε χωρίζουν πολλά από την εποχή των Socrates;

 

«Ως μουσικός έχω αλλάξει και πιστεύω ότι ο σημαντικότερος λόγος είναι πως δεν αναπολώ τίποτε από το παρελθόν. Δεν ξέρω για ποιο λόγο. Ενω έχω περάσει ωραία, δεν αναπολώ τίποτε. Μου αρέσει το σήμερα, αγωνιώ για το αύριο. Είναι τελείως διαφορετικά αυτά που θέλω να κάνω, έχω αλλά ερεθίσματα. Ιδεολογία όμως δεν έχω αλλάξει. Και αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι δεν κάνω δίσκο κάθε έξι μήνες ή κάθε χρόνο. Δεν έχω μπει στο λούκι της παραγωγής. Για να βγάλω χρήματα ή για να γίνω πιο γνωστός. Κάνω αυτό που μου αρέσει. Κεντράρω στο ίδιο σημείο όπως τότε που ξεκίναγα».

 

­ Πότε είπατε στοπ με τους Socrates;

 

«Δεν το είπαμε ποτέ. Ηρθε μόνο του. Και μάλιστα όσες φορές μάς έχουν κάνει προτάσεις για μια μεγάλη συναυλία, για ένα δίσκο, πάντα το συζητάμε. Δεν έχουμε βάλει λουκέτο ακόμη».

 

­ Ποιες ήταν οι κορυφαίες στιγμές του συγκροτήματος;

 

«Κορυφαία στιγμή τού γκρουπ ήταν η συναυλία μας στο Χάμερσμιθ, η τελευταία που κάναμε στην Αγγλία. Είχαν έρθει διάφοροι παράγοντες, γνωστοί μουσικοί ­ τους πιο πολλούς θεωρώ hard rock ­ και δεν πίστευαν ότι ήμασταν ελληνικό γκρουπ. Εγραψαν οι εφημερίδες πολύ κολακευτικά σχόλια. Εκείνη τη στιγμή αισθανθήκαμε ότι είχαμε δικαιωθεί. Ανάμεσα στο κοινό που είχαμε παίξει υπήρχαν και ήρωες για μας ­ τραγουδιστές και μουσικοί που θαυμάζαμε. Το ότι ήμασταν της αποδοχής τους σήμαινε πολλά για μας».

 

­ Είπες πως δεν εγκαταλείπεις τοο ρόλο του μουσικού, το ίδιο συμβαίνει και με την ενορχήστρωση; Δεν είναι χαμαλοδουλειά;

 

«Θα ήμουν πολύ περιορισμένος αν αφηνόμουν μόνο στις δικές μου μουσικές. Ακούω τα πάντα και με ενδιαφέρουν τα πάντα. Δουλεύω στην ενορχήστρωση σαν δεύτερος συνθέτης. Πάντα νιώθω τα ξένα κομμάτια σαν δικά μου. Τα τραγούδια που δεν μου δίνουν ερεθίσματα δεν τα ενορχηστρώνω. Πιο πολύ είμαι διασκευαστής παρά ενορχηστρωτής. Ποια είναι η διαφορά; Ως ενορχηστρωτής παίρνεις σαν δεδομένο αυτό που σου δίνει ο δημιουργός. Στη διασκευή, πάνω από όλα, προσπαθείς να βρεις το ύφος του τραγουδιού».

 

­ Πώς ήταν η επαφή σου με δύο τραγουδίστριες μεγάλης απήχησης; Συνεννοηθήκατε εύκολα;

 

«Ναι. Οσες συγκρούσεις έγιναν ήταν θετικές. Ηξερα ακριβώς τι ήθελα από αυτές. Πιστεύω ότι οι μεγάλοι τραγουδιστές θέλουν το απρόβλεπτο, θέλουν κάτι ξεχωριστό. Οι μικροί δεν ρισκάρουν πράγματα. Οταν πλησίασα την Αλεξίου ήμουν σίγουρος ότι είναι το πρόσωπο που μου κάνει. Ηξερα ότι είναι ένας ειδικός δίσκος για την Αλεξίου. Το ίδιο και με την Αλκηστη. Με την Αλκηστη βέβαια υπήρχε μια διαφορά. Προσπάθησα να αλλάξω λίγο τον ήχο μου, όχι το ύφος, γιατί πιστεύω ότι ο κάθε δημιουργός, τραγουδιστής, τελικά πρέπει σε κάθε δίσκο να αλλάζει. Πάει η παλιά εποχή που έβγαινε κάτι καλό και έπρεπε να έχει μια συνέχεια για δύο - τρεις δίσκους... Σήμερα, που τα πράγματα είναι πολύ γρήγορα και ακούμε χιλιάδες δίσκους, πρέπει να κρατάει κανείς το ύφος του αλλά να πειραματίζεται πιο συχνά. Οι ισορροπίες έχουν αλλάξει. Αυτό το κατάφερα με την Αλκηστη».

[βα]

β' μερος.

 

 

Διαφορά όμως μεταξύ του «Δι' ευχών» και του «Εϊ» δεν υπάρχει. Τουλάχιστον για τον ακροατή. Δεν προσπαθήσατε με το «Εϊ» να επαναλάβετε την επιτυχία του «Δι' ευχών».

 

«Δεν βρίσκω ότι ήταν συνέχεια του "Δι' ευχών". Και θα σου πω δυο πράγματα. Υπάρχει ένα κομμάτι, το ομώνυμο του τίτλου, που έχει ροκ στοιχεία, πιο ακραία από ό,τι είχε το "Δι' ευχών". Υπάρχει ένα τραγούδι το "Σ' έχασα", στο οποίο δειλά δειλά έβγαλα τα έγχορδα έξω, επειδή μου άρεσε αυτός ο ήχος».

 

­ Μήπως όμως αυτά είναι λεπτομέρειες; Καλλιτεχνικά αυτός ο δίσκος δεν πρόσθεσε τίποτε ούτε στην Αλεξίου ούτε σε σένα.

 

«Κάνουμε και λάθη. Καλλιτεχνικά, έχεις δίκιο, δεν προσέθεσε κάτι. Δείλιασα όμως την τελευταία στιγμή. Ημουν στο τσακ να πάω στην εταιρεία και στην Αλεξίου, να τους πω πρέπει να σταματήσει ο δίσκος και να βγει μετά από έξι μήνες. Κάτι υπήρχε που με έσπρωχνε να το κάνω, αλλά δεν το έκανα. Είναι η πρώτη φορά που το λέω αυτό. Βέβαια μεταξύ μας το ξέραμε».

 

­ Που σημαίνει, κατόπιν αυτής της εμπειρίας, ότι δεν θα κάνεις δεύτερο δίσκο με την Πρωτοψάλτη;

 

«Οχι. Ποτέ δεν προκαθορίζω τα πράγματα. Αν προκύψει κάποιο υλικό που θα πιστεύω ότι μπορεί να το τραγουδήσει η Πρωτοψάλτη θα το κάνω, μετά από δύο χρόνια ή όποτε άλλοτε...».

 

­ Δίσκους με άντρες έχεις σκοπό να κάνεις;

 

«Δεν ξέρω να σου απαντήσω. Πιστεύω ότι οι γυναίκες εδώ και χρόνια εξουσιάζουν το τραγούδι. Εχουν μια φοβερή ευκινησία. Βρίσκω πιο πολλά πράγματα σε μια γυναικεία φωνή, πιο πολλές ιδέες παίρνεις ακούγοντας μια γυναίκα παρά έναν άνδρα. Θέλω να κάνω έναν δίσκο με άνδρα παρ' όλα αυτά, αλλά τώρα βγάζω έναν άλλο, προσωπικό, ο οποίος περιέχει τέσσερα τραγούδια. Τα δύο τα τραγουδάει ο Γιάννης Κότσιρας, το ένα η Ελλη Πασπαλά και το τέταρτο, το "Δι' ευχών", η παιδική χορωδία του Δημήτρη Τυπάλδου».

 

­ Πού στέκεται μουσικά αυτός ο δίσκος;

 

«Είναι μια προσπάθεια να αποτυπώσω μουσικές που δεν είναι πολυπειραγμένες. Δηλαδή είναι από τη μάνα τους. Οπως βγήκαν. Βασίζομαι πάρα πολύ σε ατμόσφαιρες. Μπαίνουν εικόνες, μελωδίες, συνυπάρχουν όργανα με έναν τέτοιο τρόπο που η σιωπή μιλά πιο πολύ. Πρέπει να σιωπάς πρώτα για να πεις κάτι. Σε μια μελωδία την ίδια αξία έχουν και οι νότες, την ίδια αξία έχουν και οι παύσεις...».

 

­ Γράφεις μουσική, ενορχηστρώνεις, παίζεις. Η παραγωγή τι επιπλέον σου προσφέρει;

 

«Μου αρέσει να ασχολούμαι με νέους ανθρώπους. Στην Ελλάδα, δυστυχώς, ο μέσος όρος ηλικίας των τραγουδιστών είναι 40 και. Υπάρχει ανάγκη νέων τραγουδιστών».

 

­ Και άλλοι νέοι τραγουδιστές; Τα τελευταία χρόνια έχουν ανοίξει οι πόρτες των εταιρειών και ο καθένας πια μπορεί να βγάλει δίσκο. Δεν είναι καλό αυτό το υλικό;

 

«Βγαίνουν ικανοί τραγουδιστές, ικανοί δημιουργοί αλλά με λάθος τρόπο. Υπάρχει το μεγάλο καρκίνωμα, του να θέλουν όλοι να κάνουν δίσκο για να εξασφαλίσουν ένα καλό μεροκάματο σε ένα μαγαζί. Αυτός είναι ο στόχος τους. Δεν ξέρω έναν νέο τραγουδιστή που να πει εγώ θα κάνω ένα δίσκο για την καριέρα τη δική μου, για μένα, να βγω να δω αν είμαι της αποδοχής του κόσμου. Από ένα μαγαζί θα περάσουν σωρηδόν όλοι οι τραγουδιστές, όλες οι επιτυχίες. Fast food! Αυτό δεν υπάρχει στο εξωτερικό. Μπορεί να υπάρχουν πολύ χειρότερα πράγματα αλλά η δισκογραφία είναι ανεξάρτητη. Για μένα η δισκογραφία στην Ελλάδα νοσεί. Δεν υπάρχει σχεδιασμός για τους νέους καλλιτέχνες. Μπορούμε να βγάλουμε έναν τραγουδιστή που να έχει μια διάρκεια δέκα χρόνων, να τον στηρίξουμε; Ας αποτύχει στην αρχή. Η αποτυχία είναι υγεία. Μπορούμε να πάρουμε ένα δημιουργό, να του προσφέρουμε ευκαιρίες;».

 

­ Στο ροκ τι συμβαίνει; Τι σου αρέσει;

 

«Μου αρέσουν, αν και όχι σε όλα τους, τα Ξύλινα σπαθιά. Μου αρέσουν τα συγκροτήματα και οι καλλιτέχνες που προσπαθούν όχι να δώσουν μια αυθεντικότητα ως προς τον στίχο ή ως προς τα ροκ στοιχεία αλλά βάζουν μια άλλη αισθητική. Μου αρέσει που με τον τρόπο τους δείχνουν πού απευθύνονται. Αυτό έχει πολύ μεγάλη σημασία».

 

­ Οχι, δηλαδή, βγαίνουμε κι όποιον πιάσουμε;

 

«Ακριβώς. Με ενδιαφέρουν αυτοί που έχουν ένα συγκεκριμένο στόχο. Το μόνο μειονέκτημα που υπάρχει για τον χώρο της ροκ είναι ότι δεν έχουν συνεχή παρουσία στα ζωντανά. Πρέπει να παίζουν πιο πολύ, να μη βασίζονται μόνο στη δισκογραφία».

 

­ Οι Τρύπες σού αρέσουν;

 

«Πάρα πολύ. Τουλάχιστον ως πριν δύο χρόνια ήταν για μένα το πιο σοβαρό γκρουπ. Τώρα νομίζω ότι είναι συνέχεια στο ίδιο».

 

­ Οι πιο περιφερειακές μουσικές; Η ραπ, π.χ., που έχει ρεύμα σήμερα;

 

«Η απήχησή τους νομίζω πως βασίζεται περισσότερο στη δύναμη του marketing και της μόδας. Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν ρίζες. Η ραπ είναι καταπληκτική, έχει στοιχεία original. Δεν έχουμε όμως εμείς τον πολιτισμό εκείνο που θα μας κάνει να την καταλάβουμε. Για μένα ραπ μπορεί να έκανε και ο Σαββόπουλος κάποια εποχή, που είχε αυτή την παρλάτα. Ετσι μπορώ να το καταλάβω. Προηγείται ο Σαββόπουλος... Σαν είδος μουσικής νομίζω ότι είναι μια μόδα η οποία θα ατονήσει σιγά σιγά. Τώρα ζούμε μια εποχή της οποίας τα αποτελέσματα θα δούμε σε δέκα χρόνια. Τότε θα ξέρουμε τι έχει μείνει και τι όχι».

 

­ Είσαι ο πλέον αρμόδιος νομίζω να πεις για την καινούργια μανία των τραγουδιστών να ηχογραφούν στο εξωτερικό. Και σεες με την Πρωτοψάλτη το ίδιο κάνατε.

 

«Είναι παρεξηγημένα πολλά πράγματα. Στην Ελλάδα όλα τα studio που υπάρχουν, σε σχέση με του εξωτερικού, είναι για κλάματα. Το λέω υπεύθυνα και ας βγει ο οποιοσδήποτε να με διαψεύσει. Από θέμα ωραρίου, θέμα τεχνικής υποδομής, θέμα γνώσης και διάθεσης προσωπικού, είμαστε για κλάματα. Ο καλλιτέχνης πρέπει να μπει στο στούντιο και να ασχοληθεί αποκλειστικά με τις μουσικές του. Οχι με τεχνικής υφής προβλήματα. Στο εξωτερικό αυτή τη στιγμή το επίπεδο παραγωγής, οικονομικά, έχει πολύ μικρή διαφορά με την Ελλάδα. Νομίζουμε ότι είναι ακριβό. Μιλάμε για ένα και μοναδικό πράγμα, δεν ξαναγράφεται. Γράφεις ένα δίσκο, γράφεις μια ιστορία...».

 

[βα]

ολοκληρο το αρθρο,εδω!

http://www.tovima.gr/relatedarticles/article/?aid=97049