Απόψεις περί κριτικής

[bloody_sunday]

Ας μου πει κάποιος, αντικειμενικά όμως ,γιατί η 9η του Μπετόβεν είναι έργο τέχνης και μάλιστα υπερτερο του  θα σου φτιάξω μακαρόνια με κιμά του Σάκη Ρουβά

 

[ez]

Μιλώντας σαν καλλιτέχνης/δημιουργός:

Το απο που αντλώ έμπνευση ή τι με ωθεί να γράψω κάτι αφορά μόνον εμένα και κανείς δεν είναι σε θέση να έχει πλήρη γνώση απο που προέρχεται και που στοχεύει, εκτός αν ο ίδιος το αποκαλύψω ή περιγράφεται οφθαλμοφανώς(αν κι αυτό "παίζει"...) στο όποιο τεχνούργημα μου.

Μιλώντας σαν ακροατής/αποδέκτης δημιουργημάτων τέχνης:

Εξ όσων θυμάμαι, ποτέ δεν αισθάνθηκα την ανάγκη ή την επιθυμία να "κατανοήσω" τον οποιονδήποτε καλλιτέχνη, αυτό που πάντα έψαχνα-ψάχνω είναι να καταλάβω τον εαυτό μου, τα μέσα μου και τα γύρω μου μέσα απο τις δημιουργίες άλλων...

[Nikolas]

vasmar: Ποιούς "εμάς"; ;D

 

Όχι ακριβώς. Στη "κλασσική" μουσική (ο όρος καλύπτει τεράστιο όγκο, το καταλαβαίνω), μπορώ να πω ότι δε συμβαίνει αυτό. Πολύ συχνά τυχαίνει να ΠΡΕΠΕΙ να γράψει κάποιος κάτι... Έτσι απλά... για οικονομικούς λόγους, ή άλλους.

 

Εύη: Το ερώτημα παραμένει όμως: Μπορούμε να προσάξουμε αξία στα χαμένα έργα του Κάφκα; Ή αντίστοιχα στο αριστούργημα που ποτέ κανείς δε θα ακούσει, κανείς δε θα παίξει, κανείς δε θα γνωρίζει την ύπαρξη του (copy paste...) :D

 

Να είμαι ξεκάθαρος, δεν είμαι οπαδός του ότι ο καλιτέχνης είναι δούλος του κοινού του (όπως συνέβαινε στην USSR κάποια εποχή), αλλά όχι και το αντίθετο (Avant Garde).

 

samy paraga: Πλάκα, πλάκα δύσκολο ερώτημα θέτεις. Υπάρχουν μάλλον ιστορικοί λόγοι, πολιτικοί (!) λόγοι, και καλιτεχνική λόγοι γιατί η 9η είναι απ'τα υπέρτατα έργα τέχνης. Τώρα το γεγονός ότι είναι ένα έργο μουσικής, που εκτελείτε από άλλους, μία συμφωνία, και εκφράζεται μέσω αισθητικών "δογμάτων", μάλλον αυταπόδικτα το κάνει έργο τέχνης, αλλά εκεί είναι που αρχίζει και να θολώνει το τοπίο! ;)

[Jazzjoker]

Πολύ συχνά τυχαίνει να ΠΡΕΠΕΙ να γράψει κάποιος κάτι... Έτσι απλά... για οικονομικούς λόγους, ή άλλους.

 

Μα αυτό είναι απολύτως θεμιτό και δεν έρχεται σε αντίθεση με κάτι. Αντιθέτως μπορεί και να αποτελέσει και πολύ ωραία έμπνευση (πχ μουσική για θέατρο/σινεμά). Το να σου έχει ανατεθεί κάτι τέτοιο δεν έρχεται σε αντίθεση με το προσωπικό της δημιουργίας. Εκεί που αλλάζει το πράγμα είναι όταν η δημιουργία επιτελείται με γνώμονα το αν θα αρέσει στους αποδέκτες μου. Τότε γίνεται ένα είδος, στοχευμένης κατανάλωσης, προϊόντος.

[Evilnye]

Εύη: Το ερώτημα παραμένει όμως: Μπορούμε να προσάξουμε αξία στα χαμένα έργα του Κάφκα; Ή αντίστοιχα στο αριστούργημα που ποτέ κανείς δε θα ακούσει, κανείς δε θα παίξει, κανείς δε θα γνωρίζει την ύπαρξη του (copy paste...) :D

 

Δεν έχω διαβάσει όλα τα έργα του Σαίξπηρ, μόνο 2 3 από αυτά. Έχουν ή δεν έχουν αξία αυτά που δεν έχω διαβάσει;

 

Κοινώς με αυτή τη συλλογιστική, κάποιο έργο αποκτάει αξία και από την κριτική που δέχεται κ ας το έχουν δει μόνο ένας δυο κριτικοί :)

 

Μιλώντας σαν ακροατής/αποδέκτης δημιουργημάτων τέχνης:

Εξ όσων θυμάμαι, ποτέ δεν αισθάνθηκα την ανάγκη ή την επιθυμία να "κατανοήσω" τον οποιονδήποτε καλλιτέχνη, αυτό που πάντα έψαχνα-ψάχνω είναι να καταλάβω τον εαυτό μου, τα μέσα μου και τα γύρω μου μέσα απο τις δημιουργίες άλλων...

 

Σ αυτό έχεις δίκιο, οποιοδήποτε ερέθισμα το χρησιμοποιούμε για να καταλάβουμε τον εαυτό μας. Αλλά ουσιαστικά αυτό που κάνουμε είναι να αντιλαμβανόμαστε πως "σκέφτεται" ο καλλιτέχνης και αυτό να το προβάλλουμε στον εαυτό μας για να καταλάβουμε πως λειτουργούμε και εμείς.

[philosophos]

Δεν έχω διαβάσει όλα τα έργα του Σαίξπηρ, μόνο 2 3 από αυτά. Έχουν ή δεν έχουν αξία αυτά που δεν έχω διαβάσει;

 

Δεν είναι το ίδιο, το να μην τα ξέρω εγώ, με το να μην τα ξέρει κανείς.

Αλλά σε αυτό που απάντησες, μπορεί ναι , μπορεί και όχι. Δεν είναι de facto και a priori, ότι επειδή ένας καλλιτέχνης, ''έφτιαξε'' κάτι θεσπέσιο, όλα του τα έργα θα παίρνουν αυτομάτως, το ίδιο επιθετικό πρόσημο.

Κοινώς με αυτή τη συλλογιστική, κάποιο έργο αποκτάει αξία και από την κριτική που δέχεται κ ας το έχουν δει μόνο ένας δυο κριτικοί :)

 

Σαφώς. Και δυστυχώς, θα πρέπει να αρκεστούμε στην γνώμη τους.

Σ αυτό έχεις δίκιο, οποιοδήποτε ερέθισμα το χρησιμοποιούμε για να καταλάβουμε τον εαυτό μας. Αλλά ουσιαστικά αυτό που κάνουμε είναι να αντιλαμβανόμαστε πως "σκέφτεται" ο καλλιτέχνης και αυτό να το προβάλλουμε στον εαυτό μας για να καταλάβουμε πως λειτουργούμε και εμείς.

 

Και ο καθένας μας, λειτουργεί διαφορετικά, ακόμα και αν ερμήνευσε αλλιώς, το σκεπτικό του καλλιτέχνη, ακόμα και εάν δεν το ερμήνευσε καν και απλώς αντέδρασε

στο ερέθισμα.

[samy paraga]

vasmar: Ποιούς "εμάς"; ;D

 

Όχι ακριβώς. Στη "κλασσική" μουσική (ο όρος καλύπτει τεράστιο όγκο, το καταλαβαίνω), μπορώ να πω ότι δε συμβαίνει αυτό. Πολύ συχνά τυχαίνει να ΠΡΕΠΕΙ να γράψει κάποιος κάτι... Έτσι απλά... για οικονομικούς λόγους, ή άλλους.

 

Εύη: Το ερώτημα παραμένει όμως: Μπορούμε να προσάξουμε αξία στα χαμένα έργα του Κάφκα; Ή αντίστοιχα στο αριστούργημα που ποτέ κανείς δε θα ακούσει, κανείς δε θα παίξει, κανείς δε θα γνωρίζει την ύπαρξη του (copy paste...) :D

 

Να είμαι ξεκάθαρος, δεν είμαι οπαδός του ότι ο καλιτέχνης είναι δούλος του κοινού του (όπως συνέβαινε στην USSR κάποια εποχή), αλλά όχι και το αντίθετο (Avant Garde).

 

samy paraga: Πλάκα, πλάκα δύσκολο ερώτημα θέτεις. Υπάρχουν μάλλον ιστορικοί λόγοι, πολιτικοί (!) λόγοι, και καλιτεχνική λόγοι γιατί η 9η είναι απ'τα υπέρτατα έργα τέχνης. Τώρα το γεγονός ότι είναι ένα έργο μουσικής, που εκτελείτε από άλλους, μία συμφωνία, και εκφράζεται μέσω αισθητικών "δογμάτων", μάλλον αυταπόδικτα το κάνει έργο τέχνης, αλλά εκεί είναι που αρχίζει και να θολώνει το τοπίο! ;)

 

H σύγκριση ανάμεσα στο Μπετόβεν και το Ρουβά όπως κατάλαβες ήταν τραβηγμένη απ τα μαλλιά, χάρη αστεεισμού . Η απάντησή σου πάντως με καλύπτει ,γιατί κι εγώ αισθάνομαι ότι τα πράγματα είναι κάπως έτσι. Μένει όντως ένα έργο στην ιστορία για πολιτικούς ή κοινωνικούς λόγους ,δυστυχώς όμως το γεγονός αυτό δεν είναι αρκετό υπό αυστηρά καλλιτεχνικά κριτίρια για να το αναδείξει σαν υπέρτερο ενός άλλου.

Για πολιτικούς και κοινωνικούς λόγους έμεινε στην ιστορία πχ το god save the queen, όπως και όλο το άλμπουμ των πίστολς ,αλλά με αυστηρά καλλιτεχνικά κριτήρια ,πως θα μπορέσουμε να το κατατάξουμε ως καλύτερο των υπολοίπων πανκ δίσκων της εποχής ?Κλας- φίνγκερς και πάει λέγωντας .

Εκεί φτάνουμε λοιπόν στην υποκειμενικότητα του ακροατή

[atreu73]

 

Η κριτική πάντως εμπεριέχει εκεί κάτω χαμηλά κάπου κοντά στα αχαμνά της και μια δόση φθόνου.

Ενα μικρό παράσιτο που την εμποδίζει σε πολλές περιπτώσεις να δει καθαρά.

Αυτό το παράσιτο τροφοδοτούν και όλοι οι κανόνες που της έχουν επιβληθεί κατά καιρούς για να της προσδίδουν βαρύτητα.

Θα συμφωνήσουμε ότι οι περισσότεροι που την ασκούν έχουν βαθιά και ριζικά αποδυθεί τον μανδύα της αντικειμενικότητας και έχουν λοβοτομηθεί συναισθηματικά.

Τελικός της σκοπός η μετριότητα. Και έτσι το μέτριο και συνεπώς ακίνδυνο ( όπως και στα φετινά όσκαρ ) βαπτίζεται αριστούργημα ενώ το αριστούργημα διαρκώς μας διαφεύγει.

 

 

[softcore]

"Οι κριτικοι ειναι σαν τους ευνουχους......

Εχουν ολοκληρωμενη και σαφη αποψη για το πως πρεπει να γινει κατι...."

πηγη: αγνωστη - σελιδα με αστεια για μουσικους (κ οχι μονο) στο internet

 

Ας μου πει κάποιος, αντικειμενικά όμως ,γιατί η 9η του Μπετόβεν είναι έργο τέχνης και μάλιστα υπερτερο του  θα σου φτιάξω μακαρόνια με κιμά του Σάκη Ρουβά

 

"Το μονο κριτηριο για την ποιοτητα ενος καλλιτεχνικου εργου - δημιουργιας ειναι τα κινητρα τα δημιουργου. Ως εκ τουτου κανεις, εκτος του δημιουργου ενος καλλιτεχνικου εργου-δημιουργιας, δεν ειναι σε θεση να γνωριζει την πραγματικη ποιοτητα του εν λογω εργου"

πηγη: προσωπικη μου αποψη,διατυπωμενη και εδραιωμενη μετα απο χρονια αναζητησης

 

;D