''Η πορεία και οι επιλογές ενός καλλιτέχνη''

[ez]

Το ζήτημα έχει να κάνει με το τι εμείς (οι ακροατές) περιμένουμε απο έναν καλλιτέχνη, κι όχι τόσο τι κάνει αυτός. Απλοποιώντας ελαφρώς τα πράγματα, θάλεγα πως αυτό που ζητάμε, είναι να "πειστούμε" απο το έργο του εκάστοτε δημιουργού. Συνεχίζοντας την "ισοπέδωση"  ;D, να πω οτι εν γένει εκτιμώ εκείνους που κάνουν ό,τι κάνουν επειδή είναι καθαρή επιλογή τους ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Και καλά αυτοί κάνουν αυτά που κάνουν, εμείς όμως μπορούμε ν'αξιολογούμε σοβαρά το προιόν; Πόσα ξέρουμε και πόσο ασχοληθήκαμε για να έχουμε μιά βαρύνουσα γνώμη; Και τι γίνεται όταν μαθαίνουμε στην πορεία κάποια πράγματα; Στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε; Το ν'αγαπάμε το ψάξιμο στη μουσική, να μη φοβόμαστε την επένδυση και τα κόστη, αποτελεί τον ασφαλέστερο δρόμο για ένα river of constant change που έλεγε κι o P.Gabriel που απο μόνο του θα μας οδηγεί, με στάσεις και "αράγματα" ίσως, αλλά πάντα on the road...

Πόσο θα άλλαζε ας πούμε η γνώμη σας για τον Keb Mo αν γνωρίζατε πως δεν ήταν πάντα ο έξοχος ανανεωτής και βαθύς γνώστης του ακουστικού μπλουζ, αλλά υπήρξε ένας ηλεκτρικός ροκ κιθαρίστας και μάλιστα με θητεία σε τοπ 40 γκρούπς;

Για μένα, το πράγμα λειτουργεί αρκετά απλά. Μουσικά, δεν έχω καμμία απαίτηση απο τους καλλιτέχνες που αγαπάω. Όταν κάνουν κάτι που με ταρακουνάει, ακόμα καλύτερα, νοιώθω υπέροχα και ίσως λίγο "δικαιωμένος", αφού επιβεβαιώνεται κατά κάποιο τρόπο η επιλογή μου να παρακολουθώ την πορεία τους. Αν όχι, cool, εδώ περιμένουμε/υπομένουμε άλλα κι άλλα, δεν θα δώσουμε ευκαιρίες σε καλλιτέχνες που εκτιμούμε; Όμως...επηρεάζομαι απο δηλώσεις/θέσεις/απόψεις πέρα απο το καθαρά μουσικό πεδίο. Μ'ενοχλεί πιότερο το φλερτ του Ian Anderson με τον συντηρητισμό παρά το γεγονός πως παίξανε μαζί με τον Νταλάρα...Το γλύψιμο του Jagger σε βασιλικούς και άλλους κώλους με κάνει να μη θέλω ν'ακούω Stones...όπως και η μισαλλόδοξη/φιλομιλιταριστική/θρησκόληπτη στάση των τελευταίων άλμπουμ των Skynyrd μ'έκανε να βάλω τελεία, πράγμα που σιχαίνομαι να κάνω στην μουσική...

Κοντολογής, κάποιοι μαλάκες σαφώς και μπορούν να παίξουν καλά, όμως επιτρέψτε μου νάχω την επιλογή σαν ακροατής για το τι θα κάνω με τα έργα τους...

Συγχωρέστε μου τη μακρηγορία, όσο για την ψηφοφορία;

Άκυρο/λευκό  ;D...

[lgbesios]

Το ν'αγαπάμε το ψάξιμο στη μουσική, να μη φοβόμαστε την επένδυση και τα κόστη, αποτελεί τον ασφαλέστερο δρόμο για ένα river of constant change που έλεγε κι o P.Gabriel που απο μόνο του θα μας οδηγεί, με στάσεις και "αράγματα" ίσως, αλλά πάντα on the road...

 

..to the long walk home

 

+1000

[audiokostas]

Ηλία το post έχει πολλά θέματα. Αρκετά από αυτά έχουν συζητηθεί/αναλυθεί και "αιματοκυλιστεί" πολλάκις.

 

Αν και το ζήτημα πάντα παραμένει στην οπτική γωνία του δέκτη και τι "απαιτήσεις" έχει από το εκάστοτε ίνδαλμά του (καλλιτεχνικό, πολιτικό, αθλητικό, λογοτεχνικό κλπ) και πόσο μπορούμε (ή /και αν πρέπει) να ξεχωρίσουμε το παράγωγο από τον παραγωγό.

 

Ακόμα και στο post σου υπάρχει η αυτοαναίρεση. "Μουσικά, δεν έχω καμμία απαίτηση απο τους καλλιτέχνες που αγαπάω" vs "Όμως...επηρεάζομαι απο δηλώσεις/θέσεις/απόψεις πέρα απο το καθαρά μουσικό πεδίο.......όπως και η μισαλλόδοξη/φιλομιλιταριστική/θρησκόληπτη στάση των τελευταίων άλμπουμ των Skynyrd ". Και καλά (κατά την άποψή μου) κάνεις. Η μουσική έκφραση με τον α ή β τρόπο είναι θέση. Ακόμα και όταν υπάρχει έλλειψη θέσης. Και (με) την θέση αυτή είτε ταυτιζόμαστε/ αποδεχόμαστε ή απορρίπτουμε.

Τώρα αν είναι απόλυτα σωστό γενικώς και αορίστως να ταυτίζουμε (ή να αποκόπτουμε) τον καλλιτέχνη με (/από) το έργο του, δεν ξέρω.

Το μόνο που ξέρω είναι ότι από τη στιγμή που βρίσκεται εκεί πάνω και ζητάει το παλαμάκι μου, να είναι έτοιμος να φάει και το γιούχα μου ή/και την αδιαφορία μου. Γιατί δεν μπορώ να είμαι άλλος άνθρωπος στις δύο εκφάνσεις μου. Το ζήτημα είναι να μπορώ (; ) και τις δύο να τις τεκμηριώσω

 

Όσο για τον καλλιτέχνη, αυτό που προσωπικά πιστεύω και συνέχεια λέω, είναι ότι δεν μπορείς να τους ευχαριστείς όλους πάντα. Αν όμως καταφέρεις να ευχαριστήσεις έστω και μερικούς, κάποιες στιγμές, είναι επίτευγμα. Αν αυτό συνοδεύεται και από την προσωπική σου ευχαρίστηση μέσω της κατ' επιλογής σου καλλιτεχνικής έκφρασης, είναι το ιδανικό.

 

Αλί από τους δέσμιους της συνεχούς και καθολικής αποδοχής.

[Superfunk]

Δεν με ενδιαφερει το παρελθον κανενος καλλιτεχνη,το μονο που κρινω ειναι το εργο που εχω μπροστα μου,αν ειναι του γουστου μου δεν εχω κανενα προβλημα,αλλωστε  εχει τυχει πολλες φορες να αλλαξω γνωμη για καποιον καλλιτεχνη που δεν μου αρεσε παλια .

 

Αν και νομιζω οτι το αντιστροφο (δηλ.καλλιτεχνες που ξεκινησαν πολυ καλα και στο δρομο τα εκαναν....μανταρα...απανταται πολυ πιο συχνα.....)

[audiokostas]

Με τον μακαρίτη τον Μ. Jackson (αν δεν απατώμαι) δεν το είχαμε λιώσει το παρόμοιο θέμα ;

[mustafank]

Εγώ πάντως άμα έπαιζα μ αυτούς θα ήξερα ότι μάλλον κάτι καλό κάνω! Άσε που εγώ, ενώ είχα ξεχάσει ότι υπήρχε η Αλεξία κουφάθηκα που είδα τη συνεργασία με αυτούς...!

 

Δεν είναι και απόλυτο αυτό..Και  Μ.Ρακιντζής συνεργάστηκε με τον Ian Gillan,αλλά θα πρέπει να προσπαθήσω αρκετά, για να βρω τι καλό έχει κάνει ο πρώτος.

Περισσότερο για καλές δημόσιες σχέσεις και ικανότητες των εκάστοτε manager,μου κάνουν αυτά,παρά για ταλέντο,που ανακαλύφθηκε "τυχαία".

[Superfunk]

Και  Μ.Ρακιντζής συνεργάστηκε με τον Ian Gillan,αλλά θα πρέπει να προσπαθήσω αρκετά, για να βρω τι καλό έχει κάνει ο πρώτος.

 

Ψαξε να βρεις τον πρωτο δισκο των Scraptown,ηταν πολυ καλος για την εποχη του (πολυ καλα παιξιματα και συμπαθητικα τραγουδια),σχεδον τοσο καλος οσο και ο δισκος των Sharp Ties (με το φυσικο handicap οτι ο τραγουδιστης/στιχουργος Ρακιντζης δεν ειχε την αγγλικη γλωσσα σαν μητρικη του οπως ο Τολης απο τους Sharp Ties) 

[vagelism]

Νομιζω οτι δεν φταινε αποκλειστικα αυτοι...Νομιζω οτι υπαρχει μια μυστικη φορμουλα για να γινεις αποδεκτος απο την μαζα. Και αυτο ειναι το να τραγουδισεις χαζοτραγουδα μεχρι ο κοσμος να σε μαθει..

Απο εκει και περα...το τι θα κανεις με το ονομα σου ...ειναι το τι εχεις να πεις... Η ιστορια παντος εχει δειξει και το αντιθετο..Καλλιτεχνες που ξεκινησαν πολυ σοβαρα..και στο τελος εκαναν στροφη 180 μοιρων..τραγουδωντας σαχλαμαρες για να ξεπληρωσουν τη βιλα στην Εκαλη.

Μερικα χαζοτραγουδα απο σοβαρους καλλιτεχνες που μου ερχονται στο μυαλο.

Genie in a Bottle .C Aguilera...ποιος θα το πιστευε οτι αυτο το κοριτσακι...θα εβγαζε τετοια φωναρα στο μελλον?

Ριτα ριτακι...Για οσους θυμουνται...με αυτο το κομματι ξεκινησαν οι Κατσιμιχαιοι...

Creep ..Radiohead..μεχρι και οι ιδιοι το ειχαν αποκυρηξει..

[vagelism]

Δεν είναι και απόλυτο αυτό..Και  Μ.Ρακιντζής συνεργάστηκε με τον Ian Gillan,αλλά θα πρέπει να προσπαθήσω αρκετά, για να βρω τι καλό έχει κάνει ο πρώτος.

Περισσότερο για καλές δημόσιες σχέσεις και ικανότητες των εκάστοτε manager,μου κάνουν αυτά,παρά για ταλέντο,που ανακαλύφθηκε "τυχαία".

Συνεργασια...?Μηπως εννοεις παρωδια?Κωμωδια?Τραγωδια?

[RayDTutto]

Ψαξε να βρεις τον πρωτο δισκο των Scraptown,ηταν πολυ καλος για την εποχη του (πολυ καλα παιξιματα και συμπαθητικα τραγουδια),σχεδον τοσο καλος οσο και ο δισκος των Sharp Ties (με το φυσικο handicap οτι ο τραγουδιστης/στιχουργος Ρακιντζης δεν ειχε την αγγλικη γλωσσα σαν μητρικη του οπως ο Τολης απο τους Sharp Ties) 

 

Get that beat, you can dance to it...

Πού τους θυμήθηκες;

Πολύ καλή μπάντα για τα τότε...