Αλέξια: Άλλη φορά να προσέχω πριν μιλήσω

[Nikolas]

Ακούω τα youtubia τώρα... Καταλαβαίνω το σοκ που μπορεί κάποιοι να πάθανε με την μεγαλοκοπέλα του "μαύρο άσπρο".

 

Το τραγούδι που ακούω τώρα (time/love you ή κάτι τέτοιο) δε μου λέει πολλά σε παγκόσμιο επίπεδο. Γιατί αφού το πάει εκεί, εκεί θα την συγκρίνω. Δε με νοιάζει το στυλ, γιατί υπάρχει τόσα και τόσα χρόνια (στυλ ψιλο-Hollywood, με λίγο τζαζ, πολλά έγχορδα, κλπ). Είναι λιγάκι για κρουαζιέρα η μουσική.

 

Πολύ καλά όλα, και η φωνή (πολύ βάθος ρε παιδί μου), και η μουσική, και η ενορχήστρωση, και η παραγωγή και όλα. Υψηλού επιπέδου. Αλλά και πάλι δε μου κάνει κλικ, γιατί το έχω ξαναδεί το έργο πολλές φορές... Πάρα πολλές φορές, και το σκέφτομαι σαν συνθέτης. :(

 

ΥΓ. Και το δεύτερο δε μου λέει πολλά, τα παραπάνω ισχύουν.

[santso 4]

Θα συμφωνησω και εγω, σαν τραγουδιστρια τη βρισκω μετρια,καλη τεχνικη και range αλλα μετριο φραζαρισμα και ακομα πιο μετρια ερμηνεια και "ψυχη".

 

  Την ιδια ακριβως αποψη εχω και εγω.... Και μιας και λεει ξενα κομματια ας γινω και λιγο κακος: Η προφορα και η αρθρωση της στα Αγγλικα ειναι απο μετρια - στην καλυτερη - εως ψιλοχαλια σε καποια σημεια.Καλως ή κακως παιζει ρολο. Αλλιως δεν μπορει κανεις να ευχαριστηθει το τραγουδι που ακουει....

 

  Η φημη της ειναι ακριβως ανταξια της δραστηριοτητας της. Δεν μπορεις να τραγουδας βλακειουλες που σημαδεψαν τα 80s και μετα να λες οτι η εικονα σου χαντακωθηκε....

[blue]

Πολύ αυστηροί είστε με κάποιον που έχει κάνει επιτυχία και αποδεικνύει οτι είχε τα αντικειμενικά προσόντα για αυτήν. Οι επιλογές του καλλιτέχνη είναι προσωπικές και όταν μπαίνουν στο μικροσκόπιο από μικρότερους παρεξηγούνται. Ο λόγος είναι οτι δεν συγκρίνουμε με τα μούτρα μας, αλλά με τα είδωλά μας.

 

Όσον αφορά στη τζαζ τα έχουμε ξαναπεί : είναι τέτοια η δισκογραφία και τα τέρατα που συμμετέχουν σε αυτή που είναι παράλογο να συγκρίνουμε αδιάκριτα πρόσφατες ηχογραφήσεις με κλασικές. In fact, όποιος έχει ασχοληθεί με το ιδίωμα γνωρίζει οτι πιθανότατα διασκευάζει αριστουργήματα που δεν τον χρειάζονται για να παραμείνουν αριστουργήματα, αλλά μετέχει στην κατανόηση του μεγαλείου τους.<=αυτό λογίζεται ως τιμητικό για κάποιον ερασιτέχνη που "το προσπαθεί", αλλά μετριέται ως αδιάφορο για κάποιον φτασμένο που το καταφέρνει. Αδικία λέω εγω.

 

Για τους ποπ μουσικούς ισχύει η διαστρεβλωμένη εικόνα που έχουν επιβάλει τα σύγχρονα τηλεπαιχνίδια : κάποιος τίποτας με τη βοήθεια ενός καλού παραγωγού και μιας φτηνής στείλτε-sms-αισθητικής είναι ικανός να επιπλεύσει. Αν τύχει όμως να γνωρίσουμε κάποιον που δεν ανήκει στο παραπάνω παρανάλωμα, αλλά ατυχώς συγχέεται, βλέπουμε οτι πρόκειται για Μουσικό με ουσιασικά φόντα και ικανότητες (κρίνοντας από τους αγαπημένους του δίσκους, τη μουσική του εκπαίδευση, τη σχέση του με τον εξοπλισμό και τις απόψεις του απέναντι στη μουσική).

 

Οι επιλογές ενός λοιπόν είναι που ορίζουν τη συνέπεια απέναντι στο κοινό του και μόνο. Στην περίπτωση που κάποιος έχει συνεργαστεί με τον Chick Corea, προτιμώ να κρατήσω αυτή την επιλογή του ως καθοριστική και όχι εκείνη που έκανε πριν από 30 χρόνια (όσο ζω). Αν δεν είχα κουράσει ήδη θα ξεκίναγα και μια επιχειρηματολογία οτι και τα τότε τραγούδια της αξιοπρεπέστατα ήταν σε σύγκριση με τη σημερινή φτήνια την οποία παραδεχόμαστε επικαλλούμενοι τους νόμους της αγοράς.

 

 

[matawan]

Αν δεν είχα κουράσει ήδη θα ξεκίναγα και μια επιχειρηματολογία οτι και τα τότε τραγούδια της αξιοπρεπέστατα ήταν σε σύγκριση με τη σημερινή φτήνια την οποία παραδεχόμαστε επικαλλούμενοι τους νόμους της αγοράς.

 

i second that.

 

[trolley]

Εγώ πάντως - και μη χάνοντας ευκαιρία να απαντήσω σε ποστ του blue - πρέπει να πω ότι δεν πείθομαι από το ιδεολόγημα που θέλει ότι ο καλλιτέχνης είναι περίπου ανήλικος και ρομαντικός, οπότε πέφτει στα χέρια επιτηδείων που τον βγαζουν "στο κλαρί" και χρειάζονται 30 χρόνια μέχρι να καταλάβει ότι οι επιτήδειοι ήταν στην πραγματικότητα σκιτζήδες, και ότι κλαρί δεν υπήρχε.

 

Δευκρινίζω ότι δε το λέω για την Αλέξια (δεν την ξέρω τη γυναίκα) αλλά κυρίως για όλους εδώ μέσα (ή οπουδήποτε συχνάζουν άνθρωποι με καλλιτεχνικές δραστηριότητες). Η απλή (απλούστατη) αλήθεια είναι ότι μεγαλώνουμε έτσι ώστε να έχουμε αντίληψη ΜΟΝΟ ποσοτικής επιτυχίας, οπότε ναι, βεβαίως θα παίξουμε τη ζαριά μας αναζητώντας το μεγάλο κοινό, αν μας το προτείνουν.

 

Το μεμπτό είναι ότι εγώ και η Αλέξια, έχουμε την ίδια ηλικία, οπότε θεωρώ αυτονόητο πως όλα όσα ήξερα εγώ για την Ελλάδα τότε, είχε κάθε δυνατότητα να τα ξέρει ΚΑΙ αυτή (κλαρί δεν υπήρχε ποτέ), άρα γιατί κάποιος να υποστεί την ταλαιπωρία του να λειτουργήσει σε ένα επίπεδο κατώτερο των πραγματικών του δυνατοτήτων;

 

 

[kostri]

@blue

Αρχίζω με το σημείο στο οποίο συμφωνώ μαζί σου. Τα τωρινά ποπ, είναι όχι μόνο χειρότερα(ως μουσική), αλλά και ανοιχτά επιθετικά απέναντι στην παιδεία των εφήβων. Τραγούδια σαν της Αλέξιας ήταν απλώς σαχλά(αλλά ακούγαμε nirvana εμείς τότε οπότε ούτε γάτα ούτε ζημιά :P).

 

Αναφέρεσαι στα προσόντα που πρέπει να έχει κανείς για να κάνει την καριέρα της Αλέξιας. Αυτά δεν νομίζω πως είναι υψηλού επιπέδου αν κρίνουμε από τους ομοτράπεζους της Αλέξιας εκείνης της εποχής. Τι προσόντα είχε ο Δάκης, ή ο Μπίγαλης; Στοιχειωδέστατα, νομίζω. Όσο για την κριτική που αφορά την jazz σταδιοδρομία της, δεν νομίζω πως είναι αυστηρή. Η Σ. Γιαννάτου π.χ. κρίνεται δίπλα δίπλα με τους ομότεχνούς της σε παγκόσμιο επίπεδο. Και δικαίως. Το που κατατάσσεται, μπορούμε να το συζητήσουμε. Αλλά αυτή τη σκηνή αφορά η μουσική της.

 

Το ίδιο συμβαίνει λοιπόν και με την Αλέξια. Κανείς δεν περιμένει να συνθέσει πρωτότυπη jazz μουσική δυσθεώρητου επιπέδου, ούτε καν να ερμηνεύσει σαν nina simone. Προσωπικά, την συγκρίνω με τις σημερινές τραγουδίστριες (π.χ. Janiva Magness ή Katie Melua) διότι ψυχανεμίζομαι πως κάτι τέτοιο θέλει να κάνει. Σαφώς προτιμώ την τωρινή μουσική της αλλά δεν με ενθουσιάζει. Όπως έγραψα και πιο πάνω, βλέπω αρκετή εγωπάθεια και λίγη ουσία, δημιουργικότητα και τόλμη.

 

[ez]

 

γιατί κάποιος να υποστεί την ταλαιπωρία του να λειτουργήσει σε ένα επίπεδο κατώτερο των πραγματικών του δυνατοτήτων;

 

 

 

Να επαναλάβω πως νομίζω δεν είναι τόσο απλό...αν είχαμε τη δυνατότητα να δούμε το πως είμαστε και τι κάνουμε μέσω μιάς προβολής απο το μέλλον, κάποια πράγματα θα τα βλέπαμε πιό καθαρά...αυλές και καλοθελητές είθισται να στριμώχνονται γύρω από ταλαντούχους και φερέλπιδες νέους... ;D Δεν είναι όμως (πάντα) άσπρο-μαύρο...

 

Janiva Magness

 

???...

[philosophos]

Τότε ήτανε μικρός-η και τον-την παρασύρανε οι κακές παρέες και οι κακοί συμβουλάτορες και τα φώτα της δημοσιότητας και ότι άλλο θέλετε και το παιδί ξέφυγε από τον στόχο-δρόμο του και παρέκκλινε του προσανατολισμού του.

Ισχύει πολυεπίπεδα, γιατί να μην ισχύει και εδώ?

 

Προσωπικά δεν μου άρεσε ούτε τότε, ούτε τώρα. Αλλά αυτό ανήκει στα περί ορέξεως.

 

Οι σαρανταρεξαρες ειναι οσο δυο εικοσιτριαρες  ;)  ;D

 

Τις δύο εικοσιτριάρες ασυζητητί.  :P :D ;D

 

 

 

[kostri]

???...

Η Magness-η αγαπημένη μου σύγχρονη μπλουζ τραγουδίστρια- σαφώς δεν κινείται υφολογικά (και βιωματικά ίσως) στο περιβάλλον της Αλέξιας. Αλλά δεν νομίζω πως αυτό είναι εμπόδιο στην σύγκριση. Πρόκειται για δύο τραγουδίστριες οι οποίες ασχολούνται με δημοφιλή είδη μουσικής και απευθύνονται (και) στη διεθνή σκηνή. Αλλά αγνοήστε το παράδειγμα, αν το θεωρείτε άστοχο(μας μένει η Melua! ;D)

[blue]

@ trolley : δεν είναι ιδεολόγημα το αυτονόητο που υποστηρίζω. Δε μίλησα ποτέ για κλαρί ή εκμετάλλευση, αλλά για την αδικη κριτική μεταξύ ανόμοιων πραγμάτων. Κοινώς δεν υποστηρίζω το υποτιθέμενο ατόπημα ενός μουσικού, αλλά διαχώρισα το μουσικό που έχει τα προσόντα από εκείνον που αποδεδειγμένα δεν τα έχει. Ο αναλώσιμος αστέρας αποδεικνύεται φούσκα σύμφωνα με τον σκληρό κανόνα της αγοράς, ενώ ο ικανός μουσικός έχει τη δυνατότητα να στραφεί προς αυτά που του επιβάλει ο χρονισμός της αισθητικής του (δημόσια ή ιδιωτικά, για να μην αρχίσουμε πάλι οτι ως βολεμένη μπορεί να ασχολείται με ό,τι γουστάρει). Πολύ απλά, στο παρόν thread η Αλέξια παρουσιάζεται ως καμένο χαρτί ενώ αν την πετυχαίναμε σε ένα μικρό τζαζόμπαρο (έχοντας κάνει μεταμόσχευση προσώπου για να μην την αναγνωρίζουμε) θα ιντερνετοκλαίγαμε για την αναξιοκρατία στο χώρο.

 

@kostri :

 

Κατά περιπτώσεις ισχύει η παραδοχή οτι κάποιος που έκανε κάποια επιτυχία την αξίζει γιατί δούλεψε για αυτήν. Σε άλλες περιπτώσεις εκτιμούμε μουσικούς για τη συμμετοχή τους (ως δουλειά) σε καλλιτεχνικά αποτελέσματα που δεν μας ενδιαφέρουν, γιατί αναγνωρίζουμε την ικανότητά τους να προσαρμόζονται στην "πραγματικότητα", αλλά και το αντικειμενικά ορισμένο μουσικό τους υπόβαθρο. Εδώ έχουμε μια περίπτωση που ταιριάζει ταυτόχρονα και στις 2 παραπάνω (και επιτυχία και μουσικό υπόβαθρο), αλλά από όποια θέση και να ξεκινήσει η κριτική μας απέναντί της δανειζόμαστε επιχειρήματα από το αντίθετο context : ως ποπ ήταν ευτελής γιατί η τέχνη της μουσικής είναι ανώτερη από "τέτοια" ενώ ως ικανή μουσικός να σταθεί δίπλα στον Corea δεν μας λέει τίποτα γιατί κάποτε έλεγε ρίκο-ρίκο-κό ή γιατί δεν θα φτάσει τη Fidgerald (λες και θα την φτάσει κανένας άλλος).

 

Live and let live που λέει και ο Juan Antonio Yameth.