Αμφιλεγόμενα άλμπουμ-είναι τόσο ''χάλια'' τελικά?

[Papalampraina]

Επειδή έχω περάσει από forum που ασχολούταν μόνο με τους Pink Floyd, το "Final cut" και το "Momentary", ο Waters και ο Gilmour, με ή χωρίς αυτούς, με ή χωρίς τον Syd Barrett, είναι ζητήματα που δεν χωράνε απάντηση. Και οι δύο δίσκοι είναι όντως "ιδιαίτεροι", ο πρώτος ακούγεται αν σου αρέσει δημιουργικά ο Waters και ο δεύτερος αντίστοιχα αν σου αρέσει δημιουργικά ο Gilmour. Προσωπικά επειδή δεν έχω προτιμήσεις, στα αυτιά μου και οι δύο είναι μέτριοι και στέκομαι σε αυτό που είπε ο Gilmour, πως οι καλύτερες στιγμές των PF είναι αυτές στις οποίες συμμετείχε ενεργά ο Wright, και σε αυτούς τους δύο ο Wright δεν υπήρχε. Αυτά για τους Floyd.

 

Αμφιλεγόμενος δίσκος για τα αυτιά μου ήταν για πολλά χρόνια το "Passion play" των Jethro Tull.

 

 

Το αγόρασα, το άκουσα, δεν το "σήκωσα" και έχοντας λατρέψει το "Thick as a brick" πριν από αυτό, το θεώρησα πολύ βαρύ, πομπώδες και αδιάφορο. Κάποια στιγμή, σκέφτηκα ότι ήταν σωστό να το ξανακούσω. Το έβαλα στο cd player, πάτησα το play μετά το repeat και το άφησα να παίζει, ξανά και ξανά, για 9-10 ώρες. Αυτό το πράγμα συνέβαινε για κάνα δυό βδομάδες, 9 με 10 ώρες την ημέρα. Πλέον το θεωρώ πιο ώριμο, πιο δυνατό και πιο δεμένο από το "Thick as a brick".

[trolley]

Αμφιλεγόμενος δίσκος για τα αυτιά μου ήταν για πολλά χρόνια το "Passion play" των Jethro Tull.

 

Σωστός. Ήταν στη λίστα μου για να το βάλω, αν συνεχιστεί η συζήτηση.

Στη περίπτωση των Jethro Tull, υπάρχουν και άλλα αμφιλεγόμενα, όπως το "Α".

 

Προς το παρόν, ας αναλογιστούμε τον παρακάτω δίσκο:

 

 

Είχανε λυσάξει όταν βγήκε: και πως είναι έτσι η φωνή του Plant, και γιατί να παίζει synths o Page, και γιατί δεν είναι καλά ηχογραφημένα τα τύμπανα και από που πέρδεται το μπαρμπούνι. Απ' την άλλη, είναι ο πρώτος δίσκος των Zepellin που άκουσα.

 

 

 

[Earendil]

@ funky_bassman (έπεσες να την φας την Εύη ρε θηρίο! ;D)

 

Μπήκα στην κουβέντα θεωρώντας ότι ως "αμφιλεγόμενο" ορίζεται το album που προκαλεί μουρμούρα σε οπαδούς - κριτικούς, πράγμα που ενίοτε πάει πακέτο με μέτριες πωλήσεις. Απ' τη ροή των posts αντιλαμβάνομαι ότι δε μιλάμε όλοι για το ίδιο πράγμα, οπότε ίσως κακώς ανακατεύτηκα.

To "μ' αρέσει/δε μ' αρέσει" δεν ορίζει το αμφιλεγόμενο, το ορίζει το "αρέσει σε εσάς τους χίλους, δεν αρέσει σε εμάς τους χίλιους" ή/και "αρέσει σε αυτούς τους πέντε δισκοκριτικούς αλλά δεν αρέσει στους άλλους πέντε".

 

 

Έχω την εντύπωση ότι το ...And The Circus Leaves Town είχε αυτά τα χαρακτηριστικά, αλλά επίσης εξήγησα επαρκώς πόσο καλό δίσκο το θεωρώ. Σ' αυτή τη βάση έχω την εντύπωση ότι ακόμα και το Animals των Floyd ξεκίνησε την τροχιά του ως αμφιλεγόμενο LP.

Αντιθέτως, το Operation: Mindcrime για μένα είναι αμφιλεγόμενο, γιατί εδώ και εικοσιτόσα χρόνια οι κριτικοί και τα περιοδικά το λιβανίζουν, αλλά είσαι ο πρώτος άνθρωπος που διαπιστώνω ότι του αρέσει.  :D

[wasted]

Σε γενικές γραμμές πιστεύω ότι αμφιλεγόμενοι δίσκοι είναι αυτοί στους οποίους γίνεται προσπάθεια από τον καλλιτέχνη για αφομοίωση νέων, ίσως και πειραματικών, τάσεων, τις οποίες το κοινό και οι fans δεν είναι έτοιμοι να δεχθούν ακόμα.

 

Συνήθως, με το πέρασμα του χρόνου, αποδεικνύεται ότι ο καλλιτέχνης είχε δίκιο, και ο δίσκος ήταν "δισκάρα".

[Evilnye]

Αντιθέτως, το Operation: Mindcrime για μένα είναι αμφιλεγόμενο, γιατί εδώ και εικοσιτόσα χρόνια οι κριτικοί και τα περιοδικά το λιβανίζουν, αλλά είσαι ο πρώτος άνθρωπος που διαπιστώνω ότι του αρέσει.  :D

???

Ο πρώτος; Έχασα κάτι;

[bloody_sunday]

Το θέμα είναι απολύτως υπαρκτό και δεν έχει καμία σχέση με το απλοϊκό "αμπάουτ άπεταϊτ ζουκίνιπαϊ". Πραγματικά υπάρχουν τέτοια άλμπουμ που εν μέσω άλλων κυκλοφοριών του καλλιτέχνη προσπαθείς να καταλάβεις αν η διαφορά του στυλ συνεπάγεται και μια διαφορά στην ποιότητα, ή γενικώς αν πρόκειται για πατάτα.

 

Το κακό με την όλη υπόθεση είναι πως για να αντιληφθείς αν όντως θεωρείται γενικά "αμφιλεγόμενο", πρέπει να αναζητήσεις τις γνώμες των άλλων και να διαβάσεις και ακούσεις τι λέγεται (δυστυχώς) και από τα media επ'αυτού, κάτι το οποίο δεν το κάνω σχεδόν ποτέ. Αυτός είναι ο λόγος που η γνώση μου για το ποια άλμπουμ έχουν θεωρηθεί αμφιλεγόμενα είναι φτωχή. Ίσως να είναι καλύτερα έτσι γιατί με αυτό τον τρόπο βασίζομαι αποκλειστικά στην δική μου άποψη χωρίς να επηρεάζομαι από αυτή των άλλων...

 

Απ' τη ροή των posts αντιλαμβάνομαι ότι δε μιλάμε όλοι για το ίδιο πράγμα, οπότε ίσως κακώς ανακατεύτηκα.

 

Όχι βέβαια... εννοείται πως καλώς ανακατεύτηκες.  :)

[RayDTutto]

"αμπάουτ άπεταϊτ ζουκίνιπαϊ".

Αι θινκ δε πρόβερμπ ριφέρς του "πάμπκιν πάι"...

[bloody_sunday]

Nόου, δατς δε χιουτζ ουάν! Άι θινκ δι όδερ ιζ μπινγκ γιουζντ φορ δις γκρικ ντέλικασι...

[zatoichi]

Yes - Tales from Topographic Oceans

 

 

Ακόμα και για τους proggressiv-άδες αυτό το άλμπουμ ήταν too much.. Ο Rick Wakeman, ο πληκτράς, το σιχαινόταν. Τέσσερα εικοσάλεπτα κομμάτια, ένα σε κάθε πλευρά του διπλού βινυλίου. Σίγουρα φιλόδοξο πρότζεκτ αλλά υπάρχουν κρυμμένα διαμάντια εκεί μέσα. Ένας από τους αγαπημένους μου δίσκους.

 

Black Sabbath - Technical Ecstasy

 

 

OK, σαφώς κατώτερο από τα προηγούμενα (6 σερί δισκάρες), αλλά έχει κάποια ωραία κομμάτια και ο Bill Ward πολύ καλή φωνή :)

 

Paradise Lost - Host

 

 

Θυμάμαι είχαν φάει πολύ κράξιμο γι' αυτόν τον δίσκο... Τον άκουσα αρκετά χρόνια μετά την κυκλοφορία του και μου άρεσε, αν και προτιμώ Draconian Times απο αυτούς

[dionisissab]

Γελάω με τις επιλογές Momentary Lapse of reason και Final Cut...  ;D

Αμφιλεγόμενο με την έννοια της διχόνιας μεταξύ των οπαδών της μπάντας ναι είναι το Failling into infinity. Είναι επίσης το Clutching At Straws των Marillion, το Tales from Topographic Oceans (το οποίο λατρεύω), το Incident των Porcupine Tree, το You and Me του Bonamassa, o Σαμάνος του Θανάση Παπακωνσταντίνου  :P :P

Ντάξει το τελευταίο, είναι bonus.  :D