αν ήσουν δισκογραφική...

[audiokostas]

Ένας νεαρός δανείζεται το αυτοκίνητο ενός θείου του. Διαπιστώνει ότι μέσα στο αυτοκίνητο υπάρχουν μόνο δημοτικά τραγούδια. Αναζητά λοιπόν και βρίσκει τραγούδια σύγχρονα (σε δισκάδικο ή αλλού) όχι διότι έχει πραγματικό πρόβλημα με τα δημοτικά, αλλά επειδή υποπτεύεται βάσιμα ότι η Καίτη δε θα προχωρήσει σε σεξουαλικές εξυπηρετήσεις υπό τους ήχους του "Άϊντε Ρούσσα Παπαδιά".

Αυτό είναι χρησιμότητα.

 

Περεμπιπτόντως το "Ρούσσα Παπαδιά" μου αρέσει ειδικά όταν ο στίχος "και το ποτάμι ήταν θηλό" τραγουδιέται σωστά. Μου έχουν τύχει και πολύ χειρότερες ερωτικές μουσικές υποκρούσεις

[bloody_sunday]

Aν όντως σκεφτόμουν να κάνω κάτι στην Ελλάδα, θα ακολουθούσα το σχέδιο του Χαριλατρόνιου, ο οποίος αν εξαιρέσουμε ένα-δυο insider καλαμπουράκια δεν πιστεύω να αστειευόταν καθόλου όταν έγραφε το παρακάτω (κάνω quote και γιατί αξίζει να ξαναδιαβαστεί):

 

Όπως όλοι καταλαβαίνουμε, για να πετύχει μια δισκογραφική, πρέπει πλέον να κάνει κάτι διαφορετικό.  :P

Και όταν λέμε "διαφορετικό" εννοούμε κάτι με ευρύτερους ορίζοντες ως μπίζνα (δηλαδή δεν πουλάω μονο δίσκους, αλλα πουλάω και υπηρεσίες παραγωγής, ηχοληψίας, προβάδικων, live, αργοτερα franchise (λαιβάδικων? προβάδικων?), ραδιόφωνο και internet. Δεν είμαι κατ ανάγκη μια εταιρεία, αλλά ενδεχομένως 2-3.

 

Οχι ότι όλα αυτά δεν τα έχει σκεφτεί (πανω - κατω) ο κάθε επαγγελματίας του χώρους, αλλά... πάμε μεταξύ σοβαρού και αστείου: ;)

 

Στη θεωρητική περίπτωση που είχα προυπολογισμό 2.000.000 και ήμουν υποχρεωμένος να τα ξοδέψω στην Ελλάδα, θα έκανα τα ακόλουθα:

 

Πρώτος και βασικός στόχος, θα ήταν να δημιουργήσω το κοινό για κάτι το οποίο μπορώ να ελέγξω. Η πρώτη ύλη θα ήταν νέοι μουσικοί με μη-παραδοσιακό ήχο (όχι metal, όχι blues, όχι 80ς, όχι hard rock, όχι ελληνική ροκ  μπαλάντα, όχι -πολλές δισκευές). Ελληνικό ή Αγγλικό στίχο.

 

Για να πετύχω αυτό τον βασικό στόχο, (δηλαδή να πουλήσει ο blue) θα έκανα στρατηγικές συμμαχίες με ραδιοφωνικούς σταθμούς (δηλαδή θα τους πλήρωνα), μαγαζιά, λαιβάδικα. Επίσης θα πλήρωνα κόσμο να ασχολείται με την κοινωνική δικτύωση και θα πλήρωνα για να παίζουν οι μπάντες αυτές σε τοπ μαγαζιά (τα οποία επίσης θα πλήρωνα). Γενικώς θα ξοδευα το 80% του προϋπολογισμού σε ενέργειες για να καταστήσω το "προϊόν μου" mainstream. Αν χρειαζόταν, (που θα χρειαζόταν) θα έστηνα και 2-3 λαιβάδικα (φτηνό ποτό/είσοδος, κάποιας μορφής "πόρτα", δεκάδες όμορφα κορίτσια και 1500 like στο facebook μετά από κάθε live).

 

Θα προχωρούσα με περίπου 40 μπάντες. Τα μέλη τους (όλα) θα έπρεπε

1)Να ξέρουν να μιλάνε και να φέρονται.

2)Να έχουν 20-30 ευχάριστα κομμάτια και 2-3 "δυνατά".

3)Να γνωρίζονται καλά μεταξύ τους και να τους συνδεουν περισσότερα απο την τρέχουσα επαγγελματική ευκαιρία.

4)Να είναι εμφανίσιμοι/ες και να έχουν καλλιεργημένη αισθητική.

5)Να ξέρουν να παίζουν.

 

Θα προσελάμβανα ενδυματολόγο και personal trainer για τον blue και θα πλήρωνα τον marathon να μου βρεί τρόπο να κλαίνε μπροστά του (του blue) τουλάχιστον 30 κόρες σε κάθε του εμφάνιση.

 

Σε όρίζοντα 2ετίας, θα περίμενα να αρχίσουν να μου αποδίδουν τα συμβόλαια με τους 3 από τους 40 ενώ κάμποσοι ακόμα απο τους 40 θα συνέχιζαν να βγάζουν το μεροκάματο αξιοπρεπώς και να συντηρούν την συγκεριμένη αγορά.  

 

Μέσα σε όλο αυτό το μπούγιο, οι άλλες μου εταιρείες (καταστήματα με μουσικά είδη, μοντέρνα ωδεία, διαφημιστική κλπ) θα αντιστάθμιζαν τη χασούρα της προωθητικής επένδυσης.

 

 

Με δυο διαφορές:

α) Δεν θα ξεκινούσα με σαράντα συγκροτήματα γιατί τα 2 εκ. ευρώ βάσει αυτού του σχεδίου σε σωστό βάθος χρόνου (τουλάχιστον 2-3 χρόνια) δεν θα έφταναν ούτε για τα καλαμάκια από τις κοκακόλες τους - μόρ λάικ πέντε με έξι και πολλά λέω,

β) θα αντλούσα τα κέρδη από τις εμφανίσεις και τις διαφημιστικές συμφωνίες και δεν θα πόνταρα σχεδόν καθόλου στην δισκογράφησή τους, αλλά αντιθέτως θα προσέφερα τα κομμάτια είτε δωρεάν είτε σε πολύ χαμηλή τιμή (πχ. 4-5 ευρώ το cd).

[nikodemos]

@blue

 

το ερώτημα "ποιους" δεν έχει κανένα απολύτως νόημα....πολύ απλά γιατί αφενώς υπάρχουν όντως άπειρα παραδείγματα αξιόλογων και αξιοπρόσεκτων καλλιτεχνών, συγκροτημάτων και εν γένει μουσικών (εκ της μουσικής) γύρω μας , σίγουρα παραπάνω από άξια να δισκογραφηθούν και αφετέρου γιατί το ερώτημα εμπίπτει τόσο πολύ στην έννοια της υποκειμενικότητας που η παράθεση ονομάτων εκτός από αδιάφορη λογικάθα οδηγήσει σε μια ακόμη ανούσια σύρραξη ποδοσφαιρικού χαρακτήρα.

 

Το ζήτημα είναι το πως εξελίσεται στην πραγματικότητα μια δισκογραφία και που οφείλεται η μιζέρια της καθημερινότητας μας. Και εδώ ταιριάζει και η παράμετρος του συντηριτισμού που έθεσε ο ΣΦ και παρέλειψα εγώ (και συμφωνώ απόλυτα).

 

Ο συντηριτισμός λοιπόν της ελληνικής μουσικής πραγματικότητας (και θα αναφερθώ και πάλι αποκλειστικά στην ενναλακτική και ανεξάρτητη σκηνή - ασχέτως ιδιώματος....δεν μιλάω για ροκ ή ποπ αποκλειστικά...γνωρίζω πολλούς συνθέτες συμφωνικής μουσικής, παραδοσιακότροπης ( ???) μουσικής κλπ κλπ που έχουν επιλέξει να κινούντε και να παράγουν μετρόπο που δικαιωματικά τους εντάσει σε αυτήτην κατηγορία) έχει να κάνει κυρίως με την εμμονή του νεοέλληνα να δημιουργεί στεγανά μέσα στα οποία ταμπουρώνεται και αισθάνεται ασφαλής, προφυλαγμένος ακόμη ακόμη και σπουδαίος...

Και αντίστοιχα να υπεραμύνεται με πάθος τις διαχωριστικές γραμμές που τον "προφυλάσσουν" αλλά και ταυτόχρονα τον κρατούν σε απόσταση...πάθος υπερπολαπλάσιο του αντίστοιχου που θα δείξει στην δημιουργική του προσπάθεια.

 

Θυμάμαι πριν από αρκετά χρόνια όταν συνειδητοποιούσα την σημασία που θα μπορούσε να έχει για την μουσική δημιουργία παγκοσμίως το διαδίκτυο και οι νέες τεχνολογίες εν γένειτο πόσο ενθουσιασμένος και γεμάτος ελπίδα και προσδοκία ήμουν....για νέους τρόπους διανομής, για νέα φορμά ανώτερης ποιότητας, για νέους δημιουργικούς δρόμους, για διαδραστικές μουσικές φόρμες, για νέες πολυμορφικές τέχνες κλπ κλπ

 

Σήμερα, αρκετά χρόνια μετά (και αντίθετα από αυτό που μάλλον περιμένετε να διαβάσετε  :P ;D) νιώθω τον ίδιο ή και μεγαλύτερο ενθουσιασμό και παραμένω αισιόδοξος....αυτό που έχει αλλάξει είναι η προσδοκία....ή καλύτερα το μέγεθος του προσδωκόμενου αποτελέσματος....δηλαδή η συνειδητοποίηση αυτού που διατύπωσε ο trolley....του μικρού μεγέθους της κοινωνικής ομάδας που θα μπορούσε να έχει τον τίτλο "μουσικόφιλοι" (είτε ως παραγωγικό μέρος της, είτε ως ακροατήριο και υποστηρικτικό κομμάτι).

 

Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν (παγκοσμίως) εξελίξεις και ελπιδοφόρες προσπάθεις με πολύ όμορφα αποτελέσματα...το αντίθετο....απλά πλέον τόσο το μέγεθος και η απήχηση τους (και άρα η πιθανότητα να φτάσουν στα δικά μας ραντάρ...) αλλά και η βιωσιμότητα τους ή αν θέλετε η ενεργή διάρκεια τους στον χρόνο, είναι πολύ μικρότερα.

 

Το εγχώριο πρόβλημα είναι ότι δεν είμαστε ικανοί να αφουγκραστούμε και να απολάυσουμε...γιατί φυσικά και η συνειδητοποίηση προηγήται της δημιουργίας , ειδικά όταν μιλάμε για μια χώρα ως επί το πλείστον απαίδευτη (τουλάχιστον στους τωρινούς κατοίκους της) σε οτιδήποτε έχει να κάνει με τέχνες και αισθητική.

 

Χαίρομαι πάρα πολύ για την Μόνικα και το επίπεδο της δουλειάς της, για φίλους και μη φίλους που κάνουν εξαιρετικές δουλειές εδώ και στο εξωτερικό, για τρομερές μουσικές που γράφωντε κάθε μέρα....αλλά στεναχωριεμαι αρκετά όταν βλέπω αρκετούς από αυτούς να αναλώνωντε από εκεί και πέρα στην μιζέρια του μικρόκοσμου τους και τους υπόλοιπους να κατατρώγωντε από το (καρασυντηρητικό) κοινό επειδή τόλμησαν να βγουν από το μαντρί ή επειδή απλά δεν ασχολούντε με το υπόλοιπο κοπάδι.

 

Η δισκογραφία δεν είναι απλά μια υπόθεση βρίσκω "γαμάτα γκρουπάκια και επενδύω" είναι απόλυτα εξαρτημένη και κομμάτι της συνολικής κουλτούρας και αισθητικής μιας κοινωνίας...και ως εκ τούτου αναγκαστικά θα ακολουθεί τα πάνω και τα κάτω της.    

[Superfunk]

έχει να κάνει κυρίως με την εμμονή του νεοέλληνα να δημιουργεί στεγανά μέσα στα οποία ταμπουρώνεται και αισθάνεται ασφαλής, προφυλαγμένος ακόμη ακόμη και σπουδαίος...

Και αντίστοιχα να υπεραμύνεται με πάθος τις διαχωριστικές γραμμές που τον "προφυλάσσουν" αλλά και ταυτόχρονα τον κρατούν σε απόσταση...πάθος υπερπολαπλάσιο του αντίστοιχου που θα δείξει στην δημιουργική του προσπάθεια.

 

δεν νομιζω να εχω ξαναδιαβασει καλυτερη αναλυση του φαινομενου αυτου φαινομενο στο οποιο φυσικα οφειλεται και η ανυπαρξια πραγματικης "σκηνης",και ας μη γελιομαστε χωρις πραγματικη σκηνη,δηλ.ΜΑΖΙΚΟΤΗΤΑ δουλεια δεν γινεται,εχω πολλες φορες πει οτι αν οι....ελληνες "εναλλακτικοι" με την ευρεια εννοια,δουλευαν με την ΕΞΩΣΤΡΕΦΙΑ,την συναδελφικοτητα,την επιμονη και τον επαγγελματισμο των... "σκυλων" που μισουν τοσο πολυ...(κυριως με την συναδελφικοτητα και την αλληλουποστηριξη,λεξη απλα ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ στο λεξιλογιο τους) ενα μεγαλο ποσοστο των Ελληνων (και ειδικα των ΝΕΩΝ ) θα ακουγε ελληνικη εναλακτικη μουσικη ...

 

αλλα τι λεμε τωρα...εδω ρε σεις δεν μπορουνε να μαζευτουν 3-4 καλα γκρουπ και να "κλεισουν" ενα μαγαζι στο οποιο θα εμφανιζονται ΜΑΖΙ τα ΠΣΚ και στο οποιο σιγουρα θα γινονταν χαμος...θελω και...σκηνη παναθεμα με...  ;D  

[blue]

Η εκπομπή του Μάκη Μηλάτου συνέπεσε να ασχολείται αυτές τις μέρες (από 10/01/2011 και μετά) με νεα ελληνικα συγκροτήματα που έκαναν κάτι αξιόλογο μέσα στο 2010 και αξίζει να ακουστούν. Αν ενδιαφερεται κάποιος να ακούσει τις ηχογραφημένες εκπομπές :

 

http://www.stokokkino.gr/ekpompes/i-poli-sto-kokkino

 

 

 

[mustafank]

Η δισκογραφία δεν είναι απλά μια υπόθεση βρίσκω "γαμάτα γκρουπάκια και επενδύω" είναι απόλυτα εξαρτημένη και κομμάτι της συνολικής κουλτούρας και αισθητικής μιας κοινωνίας...και ως εκ τούτου αναγκαστικά θα ακολουθεί τα πάνω και τα κάτω της.    

  Ενδεχομένως,μια δισκογραφική εταιρεία,στο πνεύμα που την περιέγραψα σε προηγούμενα ποστ μου,δηλ. ως μεράκι του δημιουργού της για ανάδειξη νέων καλλιτεχνών και όχι ως κερδοσκοπία,να χρειάζεται να δημιουργήσει καινούργια κουλτούρα,μέσα από τη διοργάνωση συναυλιών,φόρουμ συζήτησης μεταξύ νέων συγκροτημάτων και κοινού και άλλων ενεργειών τέτοιου τύπου,που δε θα έχουν ως αυτοσκοπό το κέρδος,αλλά να δημιουργήσουν(ή αν θέλετε,καλύτερα,να ξυπνήσουν) την κοινωνικότητα.

Αντιλαμβάνομαι πως όλο αυτό φαίνεται ουτοπικό,αλλά ίσως το κηνύγι του ονείρου να είναι και η διέξοδος  και πιστεύω πως ο κόσμος θα συμμετάσχει,αν του προσφερθεί κάτι άδολα και θα το στηρίξει  :-\

Αν είναι απλά να έχουμε μια ακόμα στείρα κυκλοφορία δίσκου,μπορούν κάλλιστα να τον "κατεβάσουν" από τις γνωστές παράνομες οδούς.

Η κοινωνικότητα,όμως,η συμμετοχή και η αυθεντική/ειλικρινής επικοινωνία δε χωράνε σε torrent και εκεί θα είναι η διαφορά.

[trolley]

Αν είναι απλά να έχουμε μια ακόμα στείρα κυκλοφορία δίσκου,μπορούν κάλλιστα να τον "κατεβάσουν" από τις γνωστές παράνομες οδούς. Η κοινωνικότητα,όμως,η συμμετοχή και η αυθεντική/ειλικρινής επικοινωνία δε χωράνε σε torrent και εκεί θα είναι η διαφορά.

 

Με αφορμή - και τίποτε περισσότερο - τις παραπάνω φράσεις, θα υποδείξω στην συντροφιά ότι βασανίζεται άνευ λόγου και αιτίας. Κατ' αρχήν, ας κατανοηθεί επιτέλους ότι η κοινωνικότητα, η συμμετοχή και η αυθεντική/ειλικρινής επικοινωνία ΔΕΝ είναι τα ζητούμενα του μουσικού δημιουργήματος. Υπάρχουν σε μία μπάντα, αλλά δεν επεκτείνονται στο ακροατήριο, και δεν αφορούν το ακροατήριο.

 

Το έργο τέχνης επικοινωνεί με κάθε αποδέκτη του προσωπικά και είναι απολύτως απίθανο ότι θα υπάρξουν έστω και δύο ακροατές με ταυτόσημες αντιδράσεις (εσωτερικές και εξωτερικευμένες) απέναντι σε ένα μουσικό κομάτι - παρ'εκτός αν το κομάτι έχει φτιαχτεί επί τούτου για να προκαλέσει τέτοιες ομογενοποιημένες αντιδράσεις.

 

Ο ρόλος της δισκογραφικής, είναι να τιμήσει ακριβώς αυτή τη διάσταση πραγμάτων: να συντηρήσει το δικαίωμα του ακροατή να σχετιστεί προσωπικά με τη μουσική που περιέχεται στο δισκογράφημα, όχι να κάνει μπούγιο ή να διοργανώνει μικρά φεστιβάλ με την ελπίδα ότι θα συμπαρασύρει σε γενικό ενθουσιασμό.

 

Δυστυχώς για τη μουσική βιομηχανία, αυτή η διάσταση της προσωπικής σχέσης συντηρείται θαυμάσια ΚΑΙ μέσα από τα torrent διότι αυτή ακριβώς είναι η φύση αυτής της τέχνης, και - για να ειμαι ειλικρινής - δεν έχω αφιερώσει ούτε ένα λεπτό στη ζωή μου αναλογιζόμενος "πόσοι άλλοι άραγε" απολαμβάνουν ένα μουσικό κομάτι που με ενδιαφέρει, πόσο μάλλον να αισθανθώ και "κοινωνικός" από αυτές τις σκέψεις.

 

Η μουσική δεν είναι προϊόν μαζικής κατανάλωσης, ούτε άμβωνας για τη χειραγώγηση πολιτικοποιημένων (και αυτό μία μορφή κοινωνικοποίησης είναι) ακροατηρίων. Μόνο η Sony σκέπτεται έτσι, όχι οι δισκογραφικές εταιρείες που μας αφορούν (ελπίζω).

[Superfunk]

Η μουσική δεν είναι προϊόν μαζικής κατανάλωσης, ούτε άμβωνας για τη χειραγώγηση πολιτικοποιημένων (και αυτό μία μορφή κοινωνικοποίησης είναι) ακροατηρίων..

 

παραλιγο να παθω συγκοπη,αλλα μετα διαβασα και τη συνεχεια

 

Μόνο η Sony σκέπτεται έτσι, όχι οι δισκογραφικές εταιρείες που μας αφορούν (ελπίζω)

 

και καταλαβα τι θες να πεις... ;D ;D

 

παντως μια και αναφερεσαι στην Ελλαδα...να σου πω τι θα εκανα εγω ως πολυεκατομμυριουχος...χομπιστας....δισκογραφος (γιατι φυσικα να βγαλω λεφτα απο αυτο με ενα κοινο γυρω στα...1000 ατομα θα ηταν κομματακι δυσκολο... ;D)

 

θα εψαχνα να βρω μπαντες/καλλιτεχνες που να μου αρεσουν,θα τους εκανα την καλυτερη δυνατη παραγωγη (ευκολο πραγμα μια και ως εκατομμυριουχος θα ειχα και μια στουντιαρα ...2....χιλιομετρα μηκος... ;D),το καλυτερο artwork και θα τους εστελνα στην ευχη του θεου.... ;D...το πιθανοτερο ειναι απο τα 1000 κομματια cd που θα εκοβα να μου εμεναν τα 990 αλλα δεν πειραζει...σημασια εχει η καλη καρδια.... ;D

 

κατι αλλο που επισης παιζει ειναι να εκανα,ειδικα αν δεν ημουν εκατομμυριουχος, ειναι αυτο που καποιες ανεξαρτητες εταιριες εχουν κανει....να εβρισκα μια πολυ πετυχημενη και σιγουρη μπαντα (π.χ.Διαφανα Κρινα) που θα ηξερα οτι βρεξει-χιονισει θα πουλουσαν 5-6 χιλιαδες κομματια,και θα μοιραζομουν φιφτυ-φιφτυ μαζι τους τα εσοδα.

 

το θεμα ειναι οτι λογω ανυπαρξιας σκηνης τετοιες μπαντες ολο και σπανιζουν....   

[trolley]

Η μεγάλη πλάκα είναι, ότι δεδομένου του γεγονότος ότι το μέλλον είναι on-line (ή τουλάχιστον, έτσι πιστεύουμε), αυτός με τις μεγαλύτερες πιθανότητες να κάνει μία δισκογραφική εταιρεία στο μέλλον από τους συνφορουμίτες, είμαι εγώ !!

 

:) :) :) :)

 

Θεωρώ π.χ. το bandcamp (γεια σου Fleamail) την de-facto υλοποίηση σύγχρονης αντίληψης για το τι μπορεί να είναι μία δισκογραφική εταιρεία, και θα ήμουν πολύ υπερήφανος αν το είχα κάνει. Δε πειράζει όμως, κρατάμε τα μάτια μας ανοιχτά, μόλις ωριμάσουν λίγο ακόμη κάποιες τεχνολογίες που έχω υπ'όψιν μου, τα ξαναλέμε.

 

:)

 

 

[marathon]

Η μεγάλη πλάκα είναι, ότι δεδομένου του γεγονότος ότι το μέλλον είναι on-line (ή τουλάχιστον, έτσι πιστεύουμε), αυτός με τις μεγαλύτερες πιθανότητες να κάνει μία δισκογραφική εταιρεία στο μέλλον από τους συνφορουμίτες, είμαι εγώ !!

Όλοι μπορούμε να κάνουμε μία online δισκογραφική (δεν είναι θέμα τεχνολογικών γνώσεων). Το ερώτημα είναι εάν θα είναι βιώσιμη ή όχι...εκτός εάν δεν έχω καταλάβει κάτι σε όλες αυτές τις σελίδες...