Σπουδή στο 4'33"

[warwickplayer]

Σκέψου όμως, ότι επειδή είμαι μεγαλύτερος από εσένα ότι ο λόγος που αγάπησα τους Floyd ήταν το Umagumma...(και θεωρώ το Wall από τους "Pop" δίσκους τους).

Μα ακριβως αυτο ειναι!!!Pop!!!ενα τεραστιο Project του Waters..θεατρικοτατο πανακριβο που παρουσιαστηκε μονο 8 φορες αν θυμαμαι καλα λογω κοστους...τωρα για τα διαφορα που λεγονται για το οτι εμπνευστηκε απο ενα τυπο που ανεβενε ενα τοιχο και τον εφτυσε δεν ξερω...αυτο που ξερω ειναι οτι ο συγκεκριμενος ειναι ενας πανεξυπνος ανθρωπος και πανω απο ολα επιχειρηματιας...Μην ξεκινησουμε τωρα για τον Wright και τη του εκανε...

Οσο για τους floyd...για μενα ειναι δυο διαφορετικες μπαντες...η μαλλον 3..του 64-67(syd)67-73(για μενα η καλυτερη περιοδος..τα κομματια ειναι απειρα..(echoes carefull with tha axe one of these days fat old sun saurcefull of secrets(ατοναλ στο pompei project!!!))και η περιοδος του waters(73-83)και μετα 87-95(glimour)

εγω ειμαι τεραστιος φαν της δευτερης περιοδου ;D ;D ;D

Οχι πως με χαλανε οι αλλες :)

[marathon]

Από τη στιγμή που δε λειτούργησε το πρώτο επίπεδο, πάει, το παιχνίδι χάθηκε.

 

Τώρα το πως θα λειτουργήσει το πρώτο επίπεδο χωρίς το έργο να έχει... υπόσταση, αυτό είναι πράγματι αξιοπερίεργο.

Αν και συμφωνώ με τα επίπεδα του Μάνου...δεν νομίζω ότι το παιχνίδι χάνεται...απλά είναι πολύ δύσκολο να ξεπεραστεί η πρώτη εντύπωση.

Με λίγα λόγια, όποιος πρωτοάκουσε το "Zero Tolerance For Silence" του ισόθεου Metheny, είχε την ευκαιρία να αναθεωρήσει από τα προηγούμενα και επόμενα έργα του καλλιτέχνη.

Μάλλον το πρόβλημα θα ήταν εάν ΟΛΑ ήταν Zero Tolerance

[Jasemeister]

Όχι Jasemeister, εσύ το πήρες μετρητοίς το δικό μου. Πλάκα κάνω....

 

Τα παράπονα για το μενού;

 

  ;D  ;D  ;D

 

 

Νομίζω ότι τελικά είναι η θυσία του Αβραάμ για vegetarian. Αντί για αρνί σπανακόρυζο   ;D  ;D  ;D

 

Έλα ντε, έχεις δίκιο άλλ'αντ'άλλων διάβασα αρχικά  :P

[manosx]

Αν και συμφωνώ με τα επίπεδα του Μάνου...δεν νομίζω ότι το παιχνίδι χάνεται...απλά είναι πολύ δύσκολο να ξεπεραστεί η πρώτη εντύπωση.

 

Συμφωνώ. Γιατί όχι;

 

 

Μάλιστα κάνω και ένα raise. Σε παλαιότερες συζητήσεις μιλάγαμε για το τι θεωρεί κάποιος "καλή τέχνη". Είμαι σίγουρος ότι κάποιος που έχει διαμορφώσει ανάλογα τα ακούσματά του, μπορεί σταδιακά να νιώσει ακόμα και έκσταση με τους κρουόμενους κάκτους.

 

Αυτό όμως είναι απλά πλύση εγκεφάλου, ανάλογο της έκστασης των ασμάτων έβδομης φιάλης της εθνικής οδού, και σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί ένδειξη "υψηλής τέχνης" ή "ανωτέρας παιδείας".

 

Στην τελική, η φιλοσοφία πίσω από το "Μείνε μαζί μου έγκυος", αγγίζει ευρύτατα κοινωνικά σώματα, έχει ηθικολογικές προεκτάσεις, και άπτεται ακόμα και της ίδιας της υπάρξεώς μας στον πλανήτη. Τι Ζεν και μ******ες.  ;D  ;D  ;D

 

 

[trolley]

Έρχεται τώρα (υποθετικά )ο κύριος Trolley και κάνει τη δήλωση: Κύριέ μου, αυτή η μουσική δε μου αρέσει. Με νυστάζει, με κοιμίζει, μου θυμίζει τη θεια μου την Ευτέρπη, δε γουστάρω ρε παιδί μου!

Τώρα τι πρέπει να γίνει; Να κάτσουμε να του μάθουμε αρμονίες και αντιστίξεις για να εκτιμήσει το Μότσι; Όχι βέβαια! Από τη στιγμή που δε λειτούργησε το πρώτο επίπεδο, πάει, το παιχνίδι χάθηκε.

 

Εγώ ακούω Μότσαρτ (ή Μπαχ ή Βιβάλντι) κάθε μέρα. Το "πρώτο επίπεδο" λειτούργησε όταν ήμουν 14 ετών (τότε άκουσα κατά τύχη το soundtrack από τη ταινία "Κράμερ εναντίον Κράμερ"). Στη δική σου περίπτωση υπάρχει αποτυχία στο να λειτουργήσει το "πρώτο επίπεδο", όχι στη δική μου (σ.σ. σύμφωνα με τα λεγόμενά σου, όχι ότι προβαίνω σε αυθαίρετες εκτιμήσεις).

 

Αυτό δεν είναι εκπληκτικό. Αυτό που ΕΙΝΑΙ εκπληκτικό είναι η απόλυτη βεβαιότητά σου ότι εκεί που απέτυχες εσύ, είναι καταδικασμένοι να αποτύχουν και όλοι οι άλλοι. Τι σόϊ αντίληψη είναι αυτή; Δε σου έχει ξανατύχει να μη καταλαβαίνεις κάτι που κάποιος άλλος το καταλαβαίνει, ή ανάποδα;

 

Επίσης, δεν καταλαβαίνεις ότι οι απόψεις σου περί παρακμής και δηθενιάς στη τέχνη του 20ου αιώνα (με τις οποίες συμφωνώ), δεν έχουν σχέση ούτε με τον Cage, ούτε με τους επιγόνους του; Το ξέρεις ότι ένεκα ταυτοσημίας απόψεων ο Cage έκανε κοινές ραδιοφωνικές εκπομπές με τον Brian Eno, τον άνθρωπο που έχει αναμιχθεί (με τον ένα τρόπο ή άλλο) σε όλα τα αξιόλογα project τριών δεκαετιών (εκτός από το χώρο της τζαζ και συναφών μουσικών);

 

Εξαντλήθηκες να γράφεις για "παναγίες από ακαθαρσίες", και δεν συνετίζεσαι ούτε από την εκπληκτική σοβαρότητα σχεδόν όλων όσων συμμετείχαν στο θέμα - λες όλοι τους να είναι ακαθαρσιοζωγράφοι;

 

Μην παρεξηγείς την "αυστηρότητα" του γραπτού λόγου, διάκειμαι εντελώς φιλικά και ξέρω πολλούς που ξεπερνούν αυτά τα θέματα με την ίδια βιασύνη, αλλά σε καλώ να αναρρωτηθείς μήπως με την επιμονή σου χάνεις μία ευκαιρία να μάθεις και κάτι καινούργιο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι χρειάζεται να απαρνηθείς τις μέχρι σήμερα πεποιθήσεις σου.

 

:)

 

 

[manosx]

Ωραία, αφού σε σένα λειτούργησε το πρώτο επίπεδο, θα ήθελα να μου περιγράψεις λίγο τη φόρμα του έργου.

 

Πιο συγκεκριμένα θα ήθελα να μου πεις ποιο από τα τρία μέρη σου άρεσε περισσότερο και γιατί.

[theoctapus]

Το ότι δεν επέλεξε κάποιος να εμβαθύνει για να κατανοήσει το έργο ενός καλλιτέχνη(επειδή, κυρίως, βαριέται και θέλει να βλέπει το καλλιτεχνικό έργο σαν μέσο διασκέδασης), δεν νομίζω πως δικαιολογεί το να το απαξιώνει.

 

Δεν διαφωνώ, αλλά με το να απορρίπτουμε την πρώτη, σχεδόν αντανακλαστική άποψη κάποιου ο οποίος δεν γνωρίζει το έργο του καλλιτέχνη, κινδυνεύουμε να πετάξουμε στον κάλαθο των αχρήστων μια πιθανώς χρήσιμη πληροφορία.

 

Πολλές φορές η εμβάνθυση, ειδικά σε αμφιλεγόμενες μορφές τέχνης, οδηγεί σε κατασκευασμένα συμπεράσματα, νόημα εκεί που δεν υπάρχει. Το είπα και στην αρχή του thread, ικανοποίηση του εγώ.

 

Μερικές φορές το περιεχόμενο πρέπει να κρίνεται ως αυτό που είναι, απλά περιεχόμενο. Τώρα, αν κάποιοι βρίσκουν κάτι περισσότερο, δεκτόν, αλλά μην προσπαθούμε να το γενικεύσουμε ως μια αλήθεια κοινή για όλους, απαιδευτούς ή μη (και φυσικά το αντίθετο).

 

Από ένα σημείο ανάλυσης και μετά τα συμπεράσματα είναι προσωπικά και ως εκ τούτου υποκειμενικά. Αυτό που αλλάζει είναι πόσο υποστηρίζεται η εκάστωτε άποψη.

[marathon]

Μερικές φορές το περιεχόμενο πρέπει να κρίνεται ως αυτό που είναι, απλά περιεχόμενο.

Συμφωνώ...δεν υπάρχει περιεχόμενο (στη προκείμενη, τέχνη) που να πρέπει να σου δίνουν και το manual μαζί

[dmilo]

Πάντως, αν κρίνω το συγκεκριμένο έργο του Cage όχι μουσικά, αλλά ως έκφραση της φιλοσοφίας ζωής του, νομίζω πως είναι πολύ σωστό και ενδιαφέρον.

 

 

Κάπως έτσι θα έκρινα π.χ. και το λευκό τετράγωνο σε λευκό φόντο του Μάλεβιτς.

[trolley]

Ωραία, αφού σε σένα λειτούργησε το πρώτο επίπεδο, θα ήθελα να μου περιγράψεις λίγο τη φόρμα του έργου.

 

Πιο συγκεκριμένα θα ήθελα να μου πεις ποιο από τα τρία μέρη σου άρεσε περισσότερο και γιατί.

 

Δεν είχα αντιληφθεί ότι η φορμαλιστική ανάλυση είναι ίδιον αυτού που ονομάζεις "πρώτο επίπεδο". Νόμισα ότι αναφέρεσαι σε αυτό το "κούκου" που κάποια έργα μας κάνουν και κάποια όχι. Από αυτή την αφετηρία σου απάντησα.

 

Το 14χρονο παιδάκι που ήμουν, δεν είχε ιδέα για φόρμα ή άλλες παρόμοιες έννοιες, απλώς αναγνώρισε ένα ποιοτικό στοιχείο με το οποίο ευαρεστήθηκε (και το οποίο δεν είχε συναντήσει μέχρι τότε). Αντίστοιχα, μετά από χρόνια τριβής σε ροκ ανοησίες, ο ενήλικας στον οποίο προτάθηκε το 4:33 αναγνώρισε επίσης ένα ποιοτικό στοιχείο (θυμίζω ότι δεν πρόκειται για μουσικό έργο) με το οποίο ευαρεστήθηκε.

 

Αλλά επειδή σου αρέσει και ο Μότσι (χιχιχιχι) θα σε βοηθήσω να δεις και τη δική μου άποψη. Πες μου λοιπόν: έχεις δει ποτέ τη φωτογραφία μίας ωραίας γυναίκας για την οποία δεν ήξερες και δεν έμαθες απολύτως τίποτε ποτέ; (απάντηση: ναι). Σου άρεσε; (απάντηση: ναι). Έκανες έρωτα μαζί της; (απάντηση: όχι). Θα σε ενδιέφερε να επαναλάβεις στο μέλλον αυτή την - κατά τα άλλα - άσκοπη και κενή περιεχομένου εμπειρία; (απάντηση: ναι, αμέ!).

 

Κάτι παρόμοιο είναι και το 4:33. Μία φωτογραφία ενός άδειου δωματίου για το οποίο δεν ξέρουμε τίποτε. Απλώς, όταν το συγκρίνεις με τη φωτογραφία ενός πολεμιστή την ώρα που τον κτυπάει μία σφαίρα στο δόξα-πατρί, λες "μα καλά, τι μας δείχνει ο άνθρωπος", διότι η αισθητική μας έχει συνηθίσει στα έργα τέχνης που είναι υπερ-κορεσμένα σε πληροφορίες και "αίσθημα".